บ่วงรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #20 : สัญญาณที่ดี

ปราณนต์ตกใจไม่น้อยจากสิ่งที่ได้เห็นและได้ยินจากจอสมาร์ทโฟนส่วนตัวทีเชื่อมต่อกับกล้องวงจรปิด

‘อิงค์กาญจน์รักเขา’ นั่นคือความจริงที่ได้รับรู้ เสียงที่ผ่านเข้าโสตประสาททางหู ส่งผ่านไปยังหัวใจที่มันด้านชามานานแสนนาน แทบจำความรู้สึกนี้ไม่ได้แล้ว หัวใจด้านชาที่ตอนนี้มันกลับเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ คาดว่าอัตราการเต้นของหัวใจของเขาคงสูงกว่าอัตราการเฉลี่ยของคนทั่วไปเป็นแน่ 

ระหว่างที่เขาเดินวนเวียนไปมาหน้าห้องของหญิงสาว แว๊บหนึ่งของความคิด เขาอยากให้เธออยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา

ไวเท่าความคิด เขาสั่งให้ผู้ช่วยคนสนิทหากล้องวงจรปิดตัวจิ๋วมาให้ที่คอนโดหญิงสาว ทั้งที่ขณะนั้นเป็นเวลาเกือบตีสามแล้วก็ตาม

อาวุธไม่ค่อยแปลกใจกับพฤติกรรมที่แปลกไปเรื่อยๆ ของเจ้านายสักเท่าไรนัก พฤติกรรมแปลกๆ ที่มีมาสักพัก หลังจากได้ใกล้ชิดกับอิงค์การญจน์ สำหรับเขามันเป็นสัญญาณที่ดีที่เดียว เขามั่นใจมากว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้เจ้านายผู้แสนจะเย็นชาของเขา กลับมาเป็นเหมือนคนทั่วๆ ไปที่ร่างกายมีหัวใจเท่ากำปั้นและมันก็มีความรู้สึกได้อีกครั้ง

ตลอดหลายปีที่เขาทำงานร่วมงานในตำแหน่งผู้ช่วยของปราณนต์มา จะเรียกว่าผู้ช่วยอย่างเดียวก็คงไม่ถูกต้องนัก เพราะเขาช่วยงานแทบจะทุกอย่างและแทบจะทุกช่วงเวลาก็เป็นได้ เรียกว่าเป็นเหมือนเงาตามตัว เห็นปราณนต์ก็จะเห็นเขา

แทบนับครั้งได้ที่เจ้านายยิ้ม ยิ้มที่มาจากความสุขในใจจริงๆ ใบหน้านิ่งเฉยที่ยากต่อการคาดเดา และมักจริงจังในเวลาทำงาน แต่กระนั้นเขาก็รู้ดีว่าลึกๆ แล้วเจ้านายของเขาเป็นคนมีจิตใจอ่อนโยนมากคนหนึ่ง

อาวุธมาถึงคอนโดหญิงสาวในเวลาเกือบตีสี่ กว่าภารกิจที่ได้รับมอบหมายจะเสร็จสิ้นก็ปาไปเกือบสว่าง ในขณะที่เจ้าของห้องไม่รู้ตัวใดๆ เลย กล้องวงจรปิดสี่ตัวถูกจัดวางในมุมต่างๆ ของห้องแบบไม่เป็นที่ผิดสังเกต พร้อมทั้งเชื่อมต่อไปยังสมาร์ทโฟนของเจ้าของความคิด ทั้งภาพและเสียงชัดเจนทุกจุด

ปราณนต์คิดว่าจะนอนพักหลังจากอาวุธมาส่งเขาที่คอนโด แต่ก็หาเป็นอย่างนั้นไม่

เขานั่งจ้องภาพในกล้องวงจรปิดจนกระทั่งเห็นเจ้าของห้องในชุดลำลองสบายๆ เดินออกจากห้องนอนมาหยุดอยู่ตรงโซฟาที่เขามักนอนเหยียดเวลามีเหตุการณ์ที่ต้องค้างคืนที่นั่น เขาเห็นใบหน้าไร้เครื่องสำอางค์นั้นมีหยดน้ำตา

‘ใช่ หล่อนร้องไห้’

‘แล้วร้องไห้ทำไม’  เป็นอีกคำถามที่ปราณนต์อยากรู้คำตอบ

ก่อนที่ความคิดเขาจะเตลิดก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น กล้องอีกตัวจับภาพที่ประตูหน้าห้อง เพื่อนของหญิงสาวเดินเข้ามา ปราณนต์ตั้งใจฟังบทสนทนาของสองสาว เสียงจากกล้องวงจรปิดที่ใกล้จุดที่สองสาวอยู่แสดงศักยภาพตามคุณสมบัติที่แนบมากับกล่องได้ตรงปกมากทีเดียว

ทุกประโยคของสองสาวทำเขาใจเต้นแรง เหตุการณ์ที่ผ่านมาอิงค์กาญจน์สามารถจำมันได้ดี ได้ดีเสียจนบางช่วงบางตอนเขากลับลืมมันไปแล้ว

จนมาสะดุดกับประโยคที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากหญิงสาวที่เขาเผลอไปมีสัมพันธ์ด้วยเพียงชั่วข้ามคืน

‘อิงค์กาญจน์รักเขา’

ปราณนต์รู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เขานั่งตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ แต่หัวใจกลับพองโตคับแน่นเต็มอก

“หมอวินทร์ ชั้นดานะคะ คุณหมอว่างมั๊ยคะ ขอคุยธุระด้วยหน่อยได้มั๊ยคะ”

“ครับ”  ปลายสายตอบรับแบบงงๆ หลังจากนั้นหญิงสาวก็บอกเวลา และสถานที่นัดหมายเสร็จสัพ ก่อนวางสายไป 

ภวินทร์เหลือบมองนาฬิกาที่ติดบนฝาผนังตรงหน้าในระดับที่สูงกว่าสายตานิดหน่อย บอกเวลา 9 โมงครึ่ง หญิงสาวนัดเขาเวลา 10.30 น. วันนี้เป็นวันหยุดของเขาจากอาชีพแพทย์ แต่เขาต้องมารับบทบาทผู้บริหารของภวัฒน์กรุ๊ป เอกสารกองโตที่รอให้เขามาสะสาง ทำให้ภวินทร์ถึงกับถอนหายใจออกมาดังเฮือก

ดีที่เขายังมีธนากร เพื่อนร่วมรุ่นที่เรียนบริหารธุรกิจมาด้วยกันที่คอยช่วยสกรีนเอกสารก่อนการอนุมัติ

“ธนา เดี๋ยวชั้นขอเซนต์อันที่ด่วนๆ ก่อนนะ มีธุระไปต่อ ไว้พอเสร็จธุระจะมาเซนต์ต่อให้ แกจัดการต่อได้เลยนะ”

“รับทราบครับท่าน นัดสาวหรือครับท่าน” ธนากรแซวเพื่อน

 “เงียบ แปลว่ายอมรับ”

“ชั้นรีบ เรียบร้อยละ กองนี้แกดำเนินการต่อได้เลยนะ”

“อืม รีบไปเถอะ อย่าให้สาวเจ้ารอนาน”

ภวินทร์ทำท่าจะกระโดดถีบเพื่อนรัก แต่ธนากรก็ไหวตัวทันรีบหอมแฟ้มเอกสารออกจากห้องไปก่อน

“ขอโทษทีคุณผมมาช้า”

“ดีนะที่ยังขอโทษ คุณมาช้าไปเกือบ 20 นาที เลี้ยงขนมชั้นด้วย”

“เป็นเด็กรึไง ถึงร้องจะกินขนม” หมอหนุ่มในมาดนักธุรกิจพูดแหย่

“เพิ่งเคยเห็นคุณในลุคนี้ ดูดีไม่เบา” ณดามองภวินทร์ด้วยตาเป็นประกาย

“อย่าบอกนะว่าคุณตกหลุมรักผมให้แล้ว”

“บ้าสิ”

“น้องคะ สั่งอาหารค่ะ” หญิงสาวหลบสายตาคู่นั้นที่ทำให้ใจเธอเต้นแรง

“รับอะไรดีคะ” พนักงานร้านเอ่ยพร้อมยื่นเมนูให้ผู้มาใหม่

“ขอเป็นเลมอนเมอแรงก์ชีสเค้ก Strawberry shortcake แล้วหมอล่ะ” ประโยคหลังหญิงสาวเงยหน้าจากเมนูในมือเอ่ยถามเพื่อนร่วมโต๊ะอีกคน

“ผมขอเป็นอเมริกาน้ำส้มเพิ่ม shot ด้วยนะคับ” เอ่ยพร้อมยื่นเมนูคืนให้พนักงาน

“รอสักครู่นะคะคุณลูกค้า”

“ว่าธุระคุณมาได้เลย” หลังจากอยู่กันตามลำพัง

ภวินทร์ไม่คิดจะถามไถ่ตอนที่หญิงสาวโทรมา พอรู้ว่าเป็นเธอเขาก็รับนัดโดยไม่รู้ตัวทั้งๆ ที่มีงานรอให้เขาสะสางตั้งมากมาย

“ชั้นอยากรู้ว่าเพื่อนของหมอ คิดยังไงกับเพื่อนของชั้น”

ภวินทร์ยกมือขวาขึ้นมาสัมผัสแก้มของตนเองไปมาอย่างใช้ความคิด รวมถึงทบทวนอาการของเพื่อนรักที่เปลี่ยนไป

“คุณคิดว่ายังไงล่ะ” หมอหนุ่มถามย้อน

“ชั้นถามหมออยู่นะ ไม่ใช่ให้หมอมาถามชั้น” หญิงสาวแว๊ดใส่อย่างโมโห

“แล้วเพื่อนคุณล่ะคิดยังไงกับเพื่อนผม” ภวินทร์ยังยิงคำถามต่อ

ต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง กระทั่งพนักงานร้านเอาขนมและเครื่องดื่มมาเสริฟ

“ผมว่าเพื่อนของผมตกหลุมรักเพื่อนคุณให้แล้วล่ะ”

“ตกหลุมรัก” ณดาเกือบสำลักขนมที่ตักเข้าปากยังไม่ทันได้เคี้ยว

“ใจเย็นๆ คุณ”

“คนระดับเพื่อนหมอเนี่ยนะ”

“ระดับเพื่อนผมนี่มันยังไง”

ระดับเขาหรือระดับหญิงสาวมันก็คนเหมือนๆ กัน มีรัก โลภ โกรธ หลงอย่างๆ กัน มีความอยาก มีความใคร่เหมือนๆ กัน ความต่างของฐานะทางการสังคม มันวัดค่าของความรักไม่ได้หรอก เขาคิดเช่นนั้น

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ จะพยายามอัปตอนใหม่ให้ไวขึ้นค่ะ