คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แผนใกล้ชิด
แผนใกล้ชิด
วันจันทร์หลังจากเคลียร์งานกองโตบนโต๊ะเสร็จ
อิงค์กาญจน์ก็ยื่นใบลาพักผ่อนทั้งอาทิตย์ให้เพ็ญแข หัวหน้าแผนก
“คราวนี้ลาหลายวันเลย
ไปเที่ยวไหนจ๊ะน้ำอิง”
“ไม่ได้จะไปไหนค่ะ
อิงแค่เหนื่อยน่ะค่ะ อยากพักสักหน่อยค่ะพี่แข”
“พักบ้างก็ดี
เราน่ะโหมงานหนักมาหลายเดือนละ ช่วงนี้บอสเราขอข้อมูลด่วนบ่อย พี่ต้องขอบใจอิงมาก
ถ้าไม่มีอิงพี่ก็คงจะแย่เลย”
“ขอบคุณค่ะพี่แข
เดี๋ยวอิงขอตัวเลยนะคะ สวัสดีค่ะ”
หญิงสาวกล่าวลาหัวหน้าในสายงานก่อนจะไปเก็บของบนโต๊ะ
เป็นจังหวะเดียวกับที่ปราณนต์เดินเข้ามาที่แผนกบัญชีพอดี
อิงค์กาญจน์จำต้องยกมือไหว้พร้อมกับพนักงานคนอื่นๆในแผนก
ปราณนต์ทักทายพนักงานทุกคนก่อนจะเดินเข้าไปยังโต๊ะหัวหน้าแผนกบัญชีคนเก่าแก่ของโรงแรม
ตั้งแต่สมัยรุ่นบิดาของเขา
เพ็ญแขช่วยงานบิดาของเขาตั้งแต่โรงแรมยังไม่เป็นที่รู้จัก
ทำหน้าที่ทุกอย่างเท่าที่จะช่วยได้ เป็นทั้งเพื่อนทั้งลูกน้องที่บิดาของเขารักและไว้ใจ
หญิงสูงวัยอยากลาออกไปพักผ่อนเนื่องจากอายุที่ใกล้วัยเกษียณเต็มที แต่ปราบ
เจ้านายคนก่อนขอไว้ ให้ช่วยงานปราณนต์สักพัก จนกว่าจะหาคนที่ไว้ใจได้มาช่วยงาน
“คุณปราณต์มีอะไรให้ช่วยทำไมไม่ให้คนมาตามละคะ
เดี๋ยวดิฉันไปพบที่ห้องก็ได้ค่ะ ไม่น่าลำบากเลย”
หญิงสูงวัยคราวพ่อเอ่ยทักลูกของเจ้านายเก่าด้วยชื่อที่คนสนิทเท่านั้นที่ใช้เรียกขาน
“ลำบากอะไรละครับน้าแข
ใกล้ห้องทำงานผมนิดเดียวเอง”
พูดพลางมองกวาดสายไปทางโต๊ะทำงานของพนักงานแผนกบัญชี
ซึ่งมีเพียงฉากกั้น
และหยุดสายตาตรงโต๊ะของอิงค์กาญจน์ที่กำลังง่วนอยู่กับการเก็บของ
“คุณปราณต์มีอะไรให้น้าช่วยคะ”
เสียงของเพ็ญแขช่วยให้เขาหยุดสนใจคนที่ทำให้เขานอนไม่หลับมาหลายคืน
ว่าจะจัดการยังไงกับคนหัวดื้อดี
“ผมอยากได้ผู้ช่วยสักคนครับ
แต่อยากได้แบบที่เก่งข้อมูลบัญชีหน่อยนะครับ
น้าแขพอจะยกลูกน้องให้ผมสักคนได้มั๊ยครับ”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ข้อมูลลับครับ
ผมไม่อยากรับคนใหม่ ต้องมานั่งสอนงานอีก และที่สำคัญกลัวไว้ใจไม่ได้”
“แล้วคุณปราณต์ดูใครไว้รึยังคะ”
“ผมว่าน้าแขน่าจะช่วยผมได้”
“แล้วคุณปราณ์จะให้เริ่มงานเมื่อไรคะ”
“เร็วที่สุดครับ”
“แต่พอดีคนที่น้าจะให้ไปช่วยงานคุณปราณต์เขาลาพักร้อนนะสิคะ
ทำยังไงดี หรือจะเปลี่ยนคน”
“ใครหรือครับ”
“อิงค์กาญจน์ค่ะ
ผู้ช่วยน้าเอง ทำงานเก่งและไว้ใจได้แน่นอนค่ะ ถ้าเป็นคนนี้ก็ต้องเป็นอาทิตย์หน้านะคะ
เพราะวันนี้เพิ่งยื่นใบลาพักร้อนไปเมื่อตะกี้นี่เองค่ะ”
“ผมรอได้ครับ
ขอบคุณน้าแขมากนะครับที่อุตส่าห์ยกผู้ช่วยคนเก่งให้ผม” ชายหนุ่มยิ้มกริ่มในใจ
หลังจากเห็นว่าเขานั่งคุยอยู่กับหัวหน้าแผนก
อิงค์กาญจน์ก็รีบเก็บของด้วยความรวดเร็วกลัวว่าเขาจะเดินออกมา
เธอไม่รู้จะทำหน้ายังไง ถ้าเพื่อนร่วมแผนกรู้เรื่องเขากับเธอเข้า
เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
เตรียมจะกดปิดประตูลิฟท์
แต่ช้ากว่าคนตัวโตที่แทรกร่างเข้ามาได้
“อุ๊ย”
“จะรีบไปไหน
นี่ยังไม่เลิกงานเลยนะคุณ”
“ดิฉันเขียนใบลาแล้วค่ะ”
ไม่พูดเปล่าเขยิบหนีคนตัวโตที่พยายามเข้ามาพูดใกล้ใบหน้า หายใจรดแก้มนวลอย่างจงใจ
‘อุตส่าห์รีบหนีมาละ
ยังจะตามมาหลอกหลอนเธออีก โอ๊ย! อยากจะกรี๊ดดังๆ’
“ลาหนีหน้าผมหรอ จะบอกว่าไม่ต้องหนีหรอก
เราต้องเจอกันแน่ พักผ่อนให้สนุกนะคุณ ไว้กลับมาค่อยเจอกัน”
จมูกโด่งชนแก้มนวลอย่างตั้งใจ
ก่อนจะออกจากลิฟท์แล้วกดปิดให้หญิงสาว
หญิงสาวจับแก้มตัวเอง
เขินอย่างลืมตัว
นึกขึ้นได้ว่าคนอย่างปราณนต์จะมาพิศวาสอะไรกับพนักงานต๊อกต๋อยอย่างเธอ
เธอก็เป็นได้แค่ของเล่นของเขาแค่นั้นเอง
คิดมาถึงตรงนี้ทีไร
รู้สึกปวดใจทุกที อิงค์กาญจน์สะบัดหัวตัวเองเบาๆ เพื่อไล่ผู้ชายคนนั้นออกจากความคิด
“ไม่รักไม่ต้องมาแคร์
ไม่ต้องมาดีกับฉัน ไม่รักไม่ต้องมาหวง ไม่ต้องมาห่วงใยฉัน”
“ฮัลโหล
ว่าไงแก”
พอเห็นว่าเป็นเบอร์เพื่อนรัก
ณดารับสายโดยไม่รอให้ปลายสายได้เริ่มการสนทนาก่อน
“ดาแกอยู่ไหน”
“มีอะไรหรือเปล่าวะ”
พอได้ยินน้ำเสียงเพื่อนรักที่ไม่สู้ดีนัก
เอ่ยถามออกไปโดยไม่ได้ตอบคนต้นสาย
“ฉันอยากเจอแกว่ะ”
“อีกสองชั่วโมงจะเลิกงาน
เดี๋ยวเจอกัน”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปรอแกที่ทำงานก็ได้
ตอนนี้ออกจากโรงแรมมาละ”
“โอเค
ตามนั้น เดี๋ยวเจอกัน”
ด้วยความที่เป็นเพื่อนรักกันมานาน
น้ำเสียงของเพื่อนรักไม่สู้ดีนัก มันต้องมีอะไรที่ทำให้เพื่อนเขาไม่สบายใจแน่นอน
“แกนั่งตรงนี้ก่อนนะ
อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะลงเวรละ ” ณดาเดินออกมาจากแผนกเมื่อเห็นเพื่อนรักนั่งรออยู่หน้าแผนกฉุกเฉินในโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่
“อืม”
“รู้จักเธอหรอไอ้ปราณต์
เห็นจ้องอยู่นั่น”
“อืม”
ตอบเพื่อนเสียงสูง
หลังจากแยกกับหญิงสาวที่ลิฟท์ของโรงแรม
เขาก็ซิ่งรถมาหาภวินทร์ เพื่อนสนิทที่เป็นหมอศัลยกรรมหัวใจที่โรงพยาบาลแห่งนี้
แต่ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมพาให้เจ้าหล่อนมาที่เดียวกับเขา
“ฉันนึกว่าแกชอบแบบแต่งหน้าจัดๆ
นุ่งน้อยห่มน้อยอย่างใยน้ำหวานนางแบบสุดเซ็กซ์ซี่ของแกเเสียอีก
เออแต่นี่ฟอร์มโรงแรมแกป่าววะ”
“พนักงานโรงแรมฉันเอง”
“เดี๋ยวนี้แกริกินไก่วัดหรอวะ”
ภวินทร์แซวเพื่อนรัก เนื่องจากรู้ดีว่าแต่ไหนแต่ไรปราณนต์ไม่นิยมกินไก่วัด
ขนาดพนักงานสวยๆในโรงแรมให้ท่าแค่ไหนก็ไม่แม้แต่จะชายตามอง แต่วันนี้สายตาที่เพื่อนมองพนักงานคนนี้มันแปลกๆยังไงชอบกลนัก
“…..”
“ไม่ตอบแปลว่าอะไรวะ”
“ไปห้องพักแกเหอะ
ถามมากอยู่ได้”
ปราณนต์ตัดรำคาญเพื่อนรัก
กลัวจะซักเขาไปมากกว่านี้ ไอ้เพื่อนคนนี้ยิ่งช่างสังเกตอยู่ด้วย
ฝากติดตามกันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น