สเวน
ผมรัชทายาทสเวนแห่งอาณาจักรเซลิเมียร์ ผมชื่อว่าสเวน เด.อา เซริโด ผมมีคู่หมั้นคนหนึ่งชื่อว่าคาร์มินัส เซลินโด
แรกๆมันก็ดีอยู่หรอกที่ผมอยู่กับเธอ ผมไม่เคยรักเธอ แต่ผมรักน้องบุญธรรมของเธอต่างหาก
เธอมีชื่อว่าแคริน่า เซลินโด เธอเป็นคนที่เรียบร้อย น่ารัก น่าถนุถนอม
แต่ต่างจากคาร์มินัสที่เริ่มร้ายขึ้นทำร้ายริน่ามากขึ้น
จนวันนี้มาถึงวันที่คาร์มินัสต้องหลับไป3ปี
ดวงตาเธอมีแต่แววตัดพ้อ เธอถามหาสัญญากับผม สัญญาอะไรกัน?
ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นเกี่ยวกับสัญญาที่เธอถาม
จนดอกไม้ที่ตกลงจากสร้อยคอเธอมันทำให้ผมคาใจอย่างมาก กุหลาบที่สดใหม่แต่เมื่อแตกออกมันกลับสลายเหมือนร่างที่ตกลงไปในหุบเหวที่ไม่เห็นตัวเมื่อตกลงไปลึกเรื่อยๆ
ผ่านไปถึง1ปี ความสัมพันธ์ของผมกับริน่าก็มีมากขึ้นจนผมขอประกาศถอนหมั้นกับคาร์มินัสเพราะยังไงเธอก็ไม่ฟื้นขึ้นมา แล้วเปลี่ยนมาหมั้นกับริน่าแทน
แต่ว่าพวกพี่น้องตระกูลของคาร์มินัสก็ลงโทษรุนแรงมากกับแคริน่าและคนอื่นๆแม้แต่เสด็จพ่อยังลงโทษผมคือส่งผมไปที่อาณาจักรอื่น บ้างก็ให้ผมไปชายแดน
เสด็จพ่อบอกว่าลงโทษที่ทำให้หลานรักต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา
ผมรู้สึกผิดนะเวลาเสด็จพ่อไปเยี่ยมคาร์มินัสที่หลับไม่รู้สึกรู้สา อีกใจ ก็รู้สึกสะใจ ที่คาร์มินัสหลับไปแล้วไม่ฟื้นขึ้นมาทำร้ายแคริน่าอีกต่อไป
เวลาผ่านไปผมลืมเรื่องสัญญาลืมเหตุการณ์วันนั้นหมดแล้วแต่มันกลับฉายขึ้นมาอีกครั้งเรื่องราวต่างๆรวมถึงสัญญานั่นด้วย
ผมตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกผิด ใช่ผมไม่เคยเชื่อใจเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่เคย
ทั้งที่ผมสัญญาไว้ไหนจะดอกไม้ที่สลายไปหมดมันเป็นดอกไม้ที่ผมให้เธอไว้ใครจะรู้เธอใช้เวทย์หยุดเวลาไว้ทำให้ดอกไม้ไม่แห้งเหี่ยว
ผมยังคงรู้สึกผิดมากขึ้นแต่ผมก็หยิ่งในศักดิ์ศรีเพราะผมไม่ยอมไปขอโทษเธอแน่ถ้าเธอไม่ขอโทษคนรักผมก่อน
วันนี้ผมถูกนัดมาที่ห้างกับพวกเพื่อนปรึกษากันว่าจะเข้ามหาลัยไหนนั่นแหละ
ผมมาที่ร้านชื่อดังของพวกอาณาจักรอแดร์ที่มาเปิดร้านขายในห้างพวกเขาว่ามันคือซูชิ
ผมเดินผ่านโต๊ะหนึ่งก็ต้องชะงักเพราะผมเห็นพวกดยุกมาที่ร้านกับเด็กสาวอีกคนหนึ่ง
ผมจำได้เลยว่าเธอคือคาร์มินัสแต่เธอเปลี่ยนไปมากผมสีดำปลายสีแดงเพลิงดวงตาสีเลือดที่เปลี่ยนไป
แต่ที่มากกว่านั้นคือความเย็นชา เยือกเย็น
ผมเผลอสบตากับเธอเข้าแต่สิ่งที่เธอทำต่อจากนั้นคือเมินผม
เป็นไปได้ไงทุกครั้งที่เจอผมเธอมักจะเข้ามาเกาะแกะตลอดแต่สิ่งที่ได้มาคือความเย็นชาแทน?
"ไปกันเถอะสเวน"เสียงเรียกดังขึ้นจากเลโอนาร์ท
ผมมานั่งที่โต๊ะก่อนที่ทุกคนจะปรึกษากัน
"ว่าแต่เห็นผู้หญิงคนนั้นมั้ย?คุ้นๆนะ"เลโอนาร์ทเปิดประเด็น
"นั่นสิ สวยชะมัด"เซลิคพูดขึ้นหรืออดีตประธานนักเรียน
"เธอคือคาร์มินัส"ผมบอกเสียงเรียบ
"ห๊ะ!!"ทั้งโต๊ะต่างร้องเสียงหลง
"ฉันพูดจริง"ผมบอกแบบจริงจัง
ทุกคนต่างเงียบลง
สักพักก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินมาใส่ชุดสีดำตามหลังคนนำหน้า หน้าตาดูดีอายุประมาณพวกผม18ได้มั้ง?สงสัยเป็นคนใหญ่คนโตหรือเป็นเจ้าชายแบบผมก็ไม่รู้สิ
พวกเขาหยุดอยู่ที่โต๊ะคาร์มินัส
"กุหลาบน้อยของผมฟื้นแล้วไม่ติดต่อผมเลยนะ"คนที่นำหน้ากลุ่มนั้นพูดกับใครไม่รู้บอกว่ากุหลาบน้อย?
ใครที่ไหนตั้งชื่อตัวเองแบบนั้นกัน?
"ขอโทษที...ค่ะ"เสียงที่ตอบมาเย็นชาสุดๆแต่ผมรู้แล้วเสียงแบบนี้คาร์มินัส
เธอเดินออกมาหาผู้ชายคนนั้นก่อนจะจ้องหน้าผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นก็จ้องกลับ ผมเตรียมตัวลุกเผื่อเธอมีอันตรายอย่างน้อยก็ให้ผมได้ชดเชยกับเรื่องสัญญาก็ดี
แต่สิ่งที่ทำให้ผมใจกระตุกคือผู้ชายคนนั้นเข้าสวมกอดคาร์มินัส ผมกลับมานั่งเหมือนเดิมเพราะผมเชื่อว่าเธอต้องสะบัดตัวทิ้ง แต่เปล่าเลยเธอปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นกอดเธอ
"กุหลาบน้อยผมยังรอคุณอยู่นะ อย่าออกเลยนะ กุหลาบของผม"ผู้ชายคนนั้นพูดสายตาอ้อนวอน
"ก็ถ้ามีงานฉันก็จะรับไปทำนะ"เธอตอบแค่นั้น อะไร?ผมไม่เข้าใจ?
"ครับ"ผู้ชายคนนั้นพูดอ่อนโยนก่อนจะขอตัวกลับ
ทางพวกคาร์มินัสก็กลับเช่นกัน
ผมมาถึงวังก็รายงานเสด็จพ่อว่าคาร์มินัสฟื้นแล้ว เสด็จพ่อดีใจใหญ่เตรียมจัดงานฉลองที่คาร์มินัสฟื้นแล้ว ซึ่งเสด็จพ่อต่างเชิญแขกทุกอาณาจักรมาร่วมงาน
วันต่อมา
ผมนำบัตรเชิญไปให้ครอบครัวตระกูลเซลินโดทั้งหมดแต่คนออกมารับมีเกือบทุกคนยกเว้นคาร์มินัส
ผมส่งการ์ดเชิญเสร็จก็มาเดินเล่นกับริน่าที่สวน
ผมเดินผ่านศาลาต้องห้ามที่ไม่ให้ใครมานั่งแม้แต่ริน่า
แต่มีคนหนึ่งนั่งอยู่...นั่นคือคาร์มินัส
เธอนั่งฟังเพลงแล้วหลับตาพริ้ม เคลิ้มตามเสียงเพลงซึ่งผมกลับหยุดดูทั้งที่ควรเดินหนี
ผมที่ปลิวตามทิศทางลมมันช่างสวยงามและสบายตาจนผมอดกลั้นใจไม่ได้
"เวนคะไปกันเถอะ"เสียงริน่าดังขึ้นผมพยักหน้าก่อนจะเดินเล่นต่อจนผมกลับ
ทางไรเดอร์หรืออัศวินข้างกายคาร์มินัสที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นการติดตามแคริน่าก็ตามติดทุกอย่างเกี่ยวกับแคริน่า
คอยคุ้มกันภัยทั้งหมดให้แคริน่า
เขาเดินตามมาที่สวนจนเจออดีตเจ้านายแต่เขามองดูมันช่างโดดเดี่ยว เยือกเย็นเป็นที่สุด
เขาสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะตามเจ้านายคนใหม่ไปที่อื่นต่อ
เขาอิจฉารัชทายาทชะมัดที่ได้อยู่กับคนที่ตนรักได้เต็มที่แถมยังได้ใกล้ชิดกันอีก
ต่างกันคือเขาไม่แม้จะได้เป็นคนๆนั้นสักที
เขาออกมาเดินเล่นที่สวนตอนกลางคืนก็เห็นกับร่างอดีตเจ้านายเก่าที่ยังนั่งที่ศาลาต้องห้ามอยู่ไม่ได้ไปไหน
เขาแอบดูข้างต้นไม้เป็นเวลานานแต่ร่างของเธอไม่แม้แต่จะขยับไปไหนเป็นเวลานาน
เขาก็ยังมองดูเธอต่อไปจนเธอลุกขึ้นแล้วอยู่ๆร่างเธอก็หายไปจากจุดนั้น
เขาตามมาก็ไม่พบอะไรก่อนจะหันหลังกลับแต่ก็ต้องตกใจเพราะร่างเจ้านายเก่ายืนอยู่ข้างหลัง
เขาผงะถอยหลัง2ก้าวก่อนจะตั้งสติแล้วมองดูเธอคนที่ทำตัวน่ารำคาญที่ตอนนี้สุดแสนเย็นชา
"ขออภัย"เขากลั้นใจตอบ มันน่ากลัวมากแรงกดดันนั่นที่ออกจากเจ้านายเก่า
เธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ
คาร์มินัสไม่ตอบอะไรแต่เลือกที่จะเดินขึ้นห้องแล้วอาบน้ำแต่งตัวแล้วเข้านอน
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
+++ คห.ที่758 รัวๆ
เม้น 758 ค่ะ ถ้าพูดรัวๆ มันก็เป็นคำว่า เวร + กับคำขึ้นต้นของคนไทยก็จะเป็น....ไอเวร