นางร้ายสายสตอ(ฮาเร็ม)ภาค3

ตอนที่ 52 : เรื่องของเจ้าคือเรื่องของข้า

ขุนนางปีศาจมองคาร์มินัสด้วยความตกตะลึงก่อนจะปรับสีหน้า

คาร์มินัสเลิกคิ้วก่อนจะมองกระจกก็พบว่าหน้าเธอยังเป็นคาร์มินัสไม่ใช่เฟริต้า หญิงโง่ในความรัก

เธอมองดูรูปภาพเฟริต้าที่ขึ้นกรอบรูปหลายรูป

ในนี้ยังเหมือนเดิม

เธอเชิดหน้าขึ้นก่อนจะเดินออกจากตรงนี้เพราะถ้าพ้นห้องนี้ก็เป็นทางออกแห่งอิสระ

ตุบๆๆๆๆๆ

พวกขุนนางต่างคุกเข่าด้วยความสั่นเทากลัวไปหมด

คาร์มินัสไม่แม้จะปรายตามองแต่กลับเดินออกไป

ถ้าเป็นคนเก่าคงยิ้มอ่อนโยนแล้วบอกว่าไม่เป็นไรแต่ไม่ใช่กับเธอ

เพราะเธอไม่ใช่แม่พระ

"เฟียร์ จะไปไหน?"ไดม่อนถามขณะเดินลงจากบัลลังก์

จากที่ดู

ตอนนี้ไดม่อนเป็นคนเย็นชาขึ้นแล้ว ต่างจากแต่ก่อนที่อารมณ์ร้อน

"หม่อมฉันชื่อว่าคาร์มินัส เซลินโด ไม่ใช่เฟียร์ที่ท่านกล่าวมา องค์ราชาคงจำผิดแล้ว"เธอเน้นย้ำให้ทุกคนเข้าใจก่อนมองหน้าไดม่อนที่ตอนนี้มองเธออย่างเจ็บปวด

เธอมองไดม่อนอย่างเย็นชาก่อนจะย่อตัวลง

"ทูลลาเพคะ"เธอบอกเสร็จก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากที่ตรงนี้

หมับ

ไดม่อนเมื่อเห็นว่าคาร์มินัสจะจากไปก็ร้อนรนก่อนจะคว้าเข้าที่ข้อมือ

"ข้าไม่ให้ไป"ไดม่อนพูดขณะส่งสายตาไปให้พวกขุนนางให้ถอยออกไปติดกำแพง

ซึ่งพวกขุนนางทำตามอย่างดีพร้อมกับก้มหน้า

คาร์มินัสหันหน้ามาประจันหน้ากับไดม่อนก่อนจะสะบัดมือหนีจากการกอบกุมของไดม่อน

ไดม่อนหน้าเสียเมื่อมองดูมือที่ตนจับหลุดออกไปก่อนจะมองคาร์มินัสที่ตอนนี้มองเขาอย่างเย็นชาจนใจกระตุกไปหมด

"ได้โปรด อย่าทำแบบนี้"ไดม่อนพูดเสียงเบาแต่มีหรือคาร์มินัสจะไม่ได้ยิน

เธอแสร้งเมินก่อนจะถอยออกมา3ก้าว

"หากหมดธุระแล้วหม่อมฉันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่แล้ว"เธอพูดจบก็หันหลังเดินออกไป

"เฟียอย่าไป"ไดม่อนตะโกนลั่น

คาร์มินัสชะงักก่อนจะเดินต่อไป

ปังๆ

เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้เห็นปีแอร์และอีเมอร์สันที่วิ่งมาด้วยความเร็วเท่าที่จะมีได้

ปีแอร์รีบวิ่งก่อนจะซัดธาตุแสงใส่ไดม่อนแต่ไดม่อนก็หลบได้

หมับ

อีเมอร์สันเข้ากอดคาร์มินัสอย่างโล่งใจที่คาร์มินัสไม่ได้เป็นอะไรไป

แต่ไม่ใช่กับไดม่อนที่มองดูภาพนั้นด้วยความปวดใจ

ที่ตรงนั้น

เคยเป็นของเขา....

เมื่อนานมาแล้ว....

สกายวิ่งเข้ามาหยุดดูภาพตรงหน้าหลังจากที่กระอักเลือด

สกายมองเจ้านายตนเองด้วยแววตาสงสารก่อนจะมองคาร์มินัสด้วยแววตาอยากขอโทษปนรู้สึกผิด

"มิมิ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"อีเมอร์สันผละออกก่อนจะสำรวจคาร์มินัสอย่างไว

"ไม่เป็นไร"คาร์มินัสส่ายหน้าก่อนจะมองปีแอร์ที่เข้ามากอดเธอชั่วครู่

"โรสเซ่ อย่าไปนะ"ปีแอร์พูดเสียงอู้อี้อแต่เธอกลับรู้ว่าคนตรงหน้าต้องการสื่ออะไร

"อือ"เธอได้แต่พยักหน้าเพราะอนาคตมันไม่แน่นอนหรอกนะ

"โรสเซ่ อย่าคิดแบบนั้น"ปีแอร์พูดอู้อี้ขณะยังซุกที่ซอกคอเธอ

รู้สึกจักจี้แหะ

"ฉันว่าเรากลับกันเถอะ ฉันมีงานต่อ"เธอบอกก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของปีแอร์

"จะ..เจ้า"เลล่าเดินเข้ามาวิ่งหน้าตาตื่นเมื่อพบกับคาร์มินัสก็พูดเสียงสั่นเครือ

"หึ"คาร์มินัสเหยียมยิ้มมุมปาก

อย่างน้อยๆก็คงต้องมีคนรับความหมั่นไส้ไปจากเธอก่อนละก่อนจะเริ่มการแก้แค้นตามระดับ

"มิมิ กลับกันเถอะ"อีเมอร์สันพูดกับเธออย่างอ่อนโยนแต่ดวงตาจ้องเลล่าอย่างกับจะกินเลือดจะกินเนื้อ

"อือ"เธอพยักหน้า

วิ้ง

วงเวทย์เกิดใต้เท้าทั้ง3ก่อนจะเทเลพอทกลับมาที่โรงเรียนไวท์ซิดนีย์

"ฉันกลับก่อนนะ"ปีแอร์บอกก่อนจะหายไป

"ผมไปก่อนนะ"อีเมอร์สันก็ตามไปติดๆ

เธอมองดูคนที่หายไปก่อนจะกลับหอแทนที่จะไปพักที่ของดาร์เรน

"นัสจังเธอกลับมาแล้ว"ฟูยุกระโดดเข้ากอดคาร์มินัสอย่างแรงแต่เจ้าตัวก็ทรงตัวไว้ได้

ฟูยุก็คือฟูยุยังชอบถูไถกับหน้าอกเธอเสมอจนเธอเอือมเต็มทน

"พอแล้วฟูยุ เดี๋ยวคามิจะไปหาอาจารย์คิมิสึช้านะ"เมอร์มิ้นท์เข้ามาปราม

"ชิชิ รู้แล้วน่า"ฟูยุผละออกจากหน้าอกคาร์มินัสอย่างเสียดาย

"งั้นฉันไปหาอาจารย์ก่อนละกัน"เธอส่งยิ้มให้ทุกคนบางๆก่อนจะเทเลพอทไปที่ห้องเดิม

ก๊อกๆๆๆ

"เข้ามา"

แอ็ด

เธอเดินเข้าไปก่อนจะทักทายอาจารย์ในห้อง

"อาจารย์ นี่ค่ะคริสตัลปกป้อง"เธอยื่นไปให้อาจารย์คิมิสึก้อนเดียว

"ขอบใจนะคาร์มินัส ไปพักผ่อนเถอะ พวกเราเลื่อนมาเป็น2วันข้างหน้าเตรียมตัวให้พร้อมละ"คิมิสึบอกเสียงอ่อนโยน

"ค่ะ"

เธอเดินออกจากห้องนั้นก่อนจะกลับไปที่หอพักแล้วอาบน้ำแต่งตัวใหม่ทันที

"แง๊วววว"เสียงซีโน่ดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวสะดุ้งตกใจกับการมาของคาร์มินัส

"ซีโน่ เตรียมตัวไว้เลยมีความหมั่นไส้แล้ว"

"หืม มีคนแก้ขัดแล้วหรอโรส"ซีโน่ถาม

"อือ มากกว่าแก้ขัดอีก แก้แค้นไงล่ะ"คาร์มินัสยิ้มเหี้ยม

"หึหึ ว่างมานานแล้วนะ อีก6เดือนยัยแคริน่าจะกลับมาเป็นปกติแล้วด้วย"ซีโน่รายงาน

"หึ มันคงอยากได้ระดับต่อไปจนตัวสั่นละสิ หึ ฉันให้แน่"คาร์มินัสยิ้มมุมปากก่อนจะล้มตัวนอน

.........

2วันผ่านไป ทางมาคาเรียส

ไดม่อนยังคงทำงานต่อไปในห้องถึงแม้ว่าใจจะร้อนรนอยากจะเข้าไปกระชากคนรักกลับมาไว้ในอ้อมอก

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น

วันที่เฟริต้าตายไปทุกคนเริ่มโดนสาปเป็นหินกันหมด

เขาก็ถูกโรงใบหนึ่งปิดผนึกไว้

เขาคิดเพียงอย่างเดียวว่าตนผิดอย่างมาก ผิดมากที่ไม่ยอมเชื่อใจคนรักจนนาทีที่นางสิ้นใจ

เขายังไม่ได้บอกคำนั้นเลย

และไม่เคยบอกสักครั้ง

คือเขารักนางมาก

ไม่ว่าจะเดินไปส่วนไหนของปราสาทก็พบแต่ภาพเก่าๆความทรงจำเมื่อหลายร้อยปีที่ผ่านมา

ก๊อกๆๆๆ

"เข้ามา"ไดม่อนอนุญาติ

"ถวายบังคมพะยะค่ะ"ออนซ์เข้ามาคุกเข่าตรงหน้า

"รายงาน"

"ระหว่างเราหลับไป เผ่ามนุษย์และพวกเทพวิวัฒนาการไปไกลโขและมีสิ่งที่เรียกว่าเทคโนโลยีที่สะดวกสบายในขณะที่เรามีรถม้า........."

2ชม.ผ่านไป

หลังจากที่ไดม่อนฟังรายงานจนหมดก็เริ่มส่งให้ทุกคนพัฒนาเมืองให้ตามให้ถึงเผ่ามนุษย์ให้ทัน

"มีอีกอย่างพะยะค่ะ องค์ราชินีหรือคาร์มินัส เซลินโด คือท่านหญิงปัจจุบัน เรียนโรงเรียนไวท์ซิดนีย์ แล้วตอนนี้เป็นนักร้องที่กำลังดังอยู่ขณะนี่"

ตุบ

ออนซ์วางของทั้งหมดลงไม่ว่าจะเป็นอัลบั้ม ลายเซ็น ภาพถ่ายตามนิตยสาร และอื่นๆอีกมากมาย3ลังใหญ่ด้วยกัน

"นี่คือเครื่องเล่นล่าสุดพะยะค่ะกระหม่อมติดตั้งให้เรียบร้อย ขอให้พระองค์ทรงพระเกษมสำราญพะยะค่ะ"ออนซ์พูดจบก็เดินออกไป

ใครก็ไม่เคยรู้ว่าราชาผู้อารมณ์ร้อนจะบ้าภรรยาตนตั้งแต่ไหนตั้งแต่ไรนอกจากพวกเขาทั้ง5

องค์ราชาเพียงแค่ไม่แสดงเท่านั้นเอง

หลังจากออนซ์ออกไปไดม่อนก็ลุกขึ้นก่อนจะเปิดดูของทุกอย่างด้วยความสุนทรีย์

แควก!!

เสียงฉีกกระดาษดังขึ้นเมื่อเห็นว่าคนรักตนถ่ายรูปคู่กับชายอื่นที่ไม่เคยเห็น!!

ไม่นานร่างสูงก็หยิบอัลบั้มไปดูต่อไป

"องค์ราชาเรื่องใหญ่แล้วพะยะค่ะ"สกายเข้ามารายงาน

"อะไร"

"นักเรียนโรงเรียนไวท์ซิดนีย์จะมาใช้เกาะแอมแซมเราพะยะค่ะ"

ไดม่อนชะงักก่อนจะพยักหน้า

"เราไปจะไปเกาะแอมแซมกัน"ไดม่อนพูดจบก็ปิดอัลบั้มไว้ก่อนจะเดินออกจากห้อง

ดูตอนไหนก็ได้แต่ง้อคนรักเรื่องใหญ่กว่า

..........

ทางคาร์มินัส

ปั้งๆๆๆๆ

เสียงจุดพลุดังต่อเนื่องนักเรียนทุกคนในไวท์ซิดนีย์ต่างเตรียมของที่จำเป็นที่สุดแต่มีคนหนึ่งที่ยืนอยู่เฉยไม่มีสัมภาระอะไรเลยเพราะของทั้งหมดอยู่ในมิติหมดแล้ว

คนนั้นคือคาร์มินัสนั่นเอง

"เอาละ กฎที่นี่มีเพียง2อย่างคือฆ่าให้ครบ5คนแต่ใครอยู่สายไหนก็ต้องเอาอาวุธของที่เรียนสายนั้นมา เช่นสายนักร้องก็ต้องเอาดนตรีออกมาฆ่าคนห้ามแหกกฎ

ข้อต่อมาคือหากฆ่าคนครบ5คน หากยังไม่พอใจก็ฆ่าต่อไป แต่ไม่สามารถช่วยคนนั้นฆ่าได้ เวลามีให้5วัน เราจะพาทุกคนไปปล่อยไว้ที่เกาะแอมแซม เกาะของปีศาจ"

ฮือฮา

พอผอ.พูดจบทุกคนกลับซุบซิบกันเนื่องจากพึ่งได้ข่าวว่าราชาปีศาจตื่นจากการหลับไหลแล้วเช่นกันแต่ก็ไม่ได้ผวาเพราะทุกคนเป็นพันธมิตรกันหมดแล้ว

แต่ว่าก็ยังคงเป็นปริศนาว่าใครเป็นคนปลดผนึกเมืองต้องสาป

ทางนักประดิษฐ์ก็เข้าออกเมืองนั้นเป็นว่าเล่นเพราะต้องพัฒนาเมืองให้ก้าวไกลทันพวกเรา

แต่พอคิดถึงตรงนั้นแล้วใจเธอพลันเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อนึกถึงบุคคลหนึ่ง

"คามิ คามิ"เสียงลีโอแว่วมา ทำให้เธอโดนที่สะกิด

"อือ ว่าไงลีโอ"

"ผอ.บอกว่าให้ทุกคนขึ้นเครื่องได้แล้ว"

"อ้อ"เธอพยักหน้าก่อนจะขึ้นเครื่องบินของกรรมการนักเรียน

ส่วนซีโน่ เธอให้ไปดูยัยเลล่าอะไรนั้นเพื่อหาทางทำอะไรสักอย่างในการล้างแค้น

ไม่สิ..

มีความสุขบนความทุกข์ของพวกมัน!!

ทุกคนมองคาร์มินัสเป็นตาเดียวที่แสยะยิ้มจนน่ากลัว

"กุหลาบน้อย คุณเป็นอะไรหรอ"เมสันถาม

"เอ่อ..เปล่าหรอกค่ะ"เธอส่ายหน้าก่อนจะมองไปทางอื่น

เมสันมองอย่างไม่เชื่อแต่ในเมื่อถามแล้วเจ้าตัวไม่บอกไปสืบเอาก็ได้!

ไม่นานทุกคนก็มาถึงเกาะแอมแซมกัน

คาร์มินัสลงจากเครื่องบินก่อนจะเดินไปโดยไม่รอใคร

เธอเดินเข้ามาในป่าลึกเรื่อยๆจนเจอกับ....

ต้นไม้

เออ!!ต้นไม้นั่นแหละไม่เจออะไรสักอย่างหรอก!!

ร่างบางปีนขึ้นต้นไม้ก่อนจะนำแขนวางไว้ที่ท้ายทอยก่อนจะเอนตัวนอนขาห้อยลงอย่างเบื่อหน่าย

ก็ถ้าใครโยนมีดหรืออาวุธใส่เธอ เธอก็จะฆ่ามัน!!ด้วยอาวุธอีกอย่าง อันที่3ที่ทุกคนยังไม่รู้

"หึหึ"ไดม่อนหัวเราะแผ่วเบากับท่าทีเกียจคร้านของคาร์มินัสโดยเจ้าตัวไม่รู้สึกตัวสักนิด

ส่วนชายทั้ง5ก็ยืนกันคนละที่เพื่ออารักขาคาร์มินัส

แต่ดูเหมือนบทจะพลิกมากกว่าเพราะพวกเขาจะไม่ได้ออกมาจัดการเลยด้วยซ้ำแม้แต่ในอนาคตก็ตาม....

คาร์มินัสหลับตาพริ้มหายใจเข้าออกสม่ำเสมอเป็นสัญญาณบอกว่าเธอหลับแล้ว

ตุบ

อยู่ๆก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะง้างธนูยิงไปที่คาร์มินัส

ฟิ้ว

เสียงผ่าอากาศดังขึ้นแต่คาร์มินัสยังหลับเฉยเมยทำให้ไดม่อนร้อนใจก่อนขาจะก้าวออกสู่ด้านนอก

หมับ

ฟิ้ว อัก

จู่ๆคาร์มินัสก็ลืมตาขึ้นก่อนจะจับลูกธนูทั้งที่ไม่บาดเจ็บก่อนจะเขวี้ยงกับทำให้ถูกตรงหัวไหล่

คาร์มินัสแสยะยิ้มขึ้นก่อนจะหยิบไวโอลีนขึ้นมา

"มาฟังเพลงกันเถอะ"คาร์มินัสแสยะยิ้มก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงอย่างสนุกสนานแต่คนฟังกับดิ้นอย่างทรมาณ

ไดม่อนเมื่อเห็นว่าคาร์มินัสป้องกันตนได้แล้วไดม่อนก็เข้าไปหลบมุมที่เดิม

อ้ากกกกกกกกกก

เสียงร้องโหยหวนของชายหนุ่มดังไปก้องบริเวณอย่าทรมาน

ตู้ม!!

เสียงระเบิดดังขึ้น

กระโหลกแหลกละเอียด สมองเละไปหมด ดวงตาอาบด้วยเลือด ปากบิดเบี้ยว

คาร์มินัสลงจากต้นไม้ก่อนจะขยี้ลูกตาให้แหลกกับผืนดินและมองสมองที่ไหลออกมาจากกระโหลก

"หึ ผลของการหันอาวุธใส่ฉัน มันเป็นแบบนี้ทุกคน"เธอแสยะยิ้มก่อนจะใช้ไฟนรกเผ่าไม่ให้เหลือแม้แต่ซาก

พวกไดม่อนต่างเงียบกริบตั้งแต่พบกับไวโอลีนต้องสาปแล้ว

อาวุธที่สูญหายไปอย่างไร้ร่องรอยและเป็นอาวุธต้องห้ามในการครอบครองเพราะมันจะกลืนกินเจ้าของไปทีละนิดหากคนนั้นใจไม่แข็งพอ

คาร์มินัสหันหลังแล้วเดินต่อไปหาลำธารต่อ

เมื่อพบ เธอก็หยุดก่อนจะนั่งมองปลาเล่น

1ชม.

"ออกมาได้แล้วมั้ง"คาร์มินัสเอ่ยเสียงเรียบ

ทางไดม่อนก็มองหน้ากันก่อนจะเดินออกมา

"ตามหม่อมฉันมาตั้งนาน พระองค์มีอะไรกับหม่อมฉันเพคะ"เธอถาม

ไดม่อนพยักหน้านิดหน่อยพวกสกายก็หายไปทันที

หมับ

"เฟียร์ เจ้าอย่าพูดคำราชาศัพท์ ข้าไม่ชอบ"ไดม่อนขมวดคิ้วไม่ชอบใจ

"นั่นมันก็เรื่องของพระองค์ ไม่ใช่เรื่องของหม่อม อื้อ!!"คาร์มินัสที่ไม่ได้ตั้งตัวก็ถูกไดม่อนเข้าจู่โจม

ด้วยริมฝีปาก...

เธอเม้มปากแน่นไม่ให้ลิ้นร้อนของไดม่อนเข้ามาทำให้ไดม่อนกัดริมฝีปากคาร์มินัสจนเลือดออกทำให้เจ้าตัวเผลออ้าปาก

นั่นเป็นโอกาสที่ไดม่อนได้ใช้ลิ้นตนควานสำรวจทั่วทุกมุมของโพลงปาก

ลิ้นหนากระหวัดรัดเกี่ยวลิ้นบางที่ถดถ่อยหนีทำให้ไดม่อนไม่พอใจอย่างแรงจนกดศีรษะคาร์มินัสเข้ามาก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจ

คาร์มินัสทรุดฮวบลงกับจูบอย่างช้ำชองของคนตรงหน้าแต่ดีที่ไดม่อนจับเอวบางไว้ก่อนจะพยุงแล้วบดขยี้ริมฝีปากต่อ

นานเข้าคาร์มินัสก็เริ่มตอบรับจูบของไดม่อนตามความเคลิ้มก่อนไดม่อนจะผละออกมองดูผลงานของตนที่ปากปวมเจ่อก่อนไดม่อนจะจุ๊บเข้าไปที่ริมฝีปากอย่างไม่รุกล้ำใดๆก่อนจะผละออก

"อย่าพูดแบบนั้นอีก อย่าพูด เรื่องของข้าคือเรื่องของเจ้า"ไดม่อนพูดเสียงเบาขณะที่วางศีรษะไว้ที่ไหลคาร์มินัส

"ออกไป"คาร์มินัสดันอกแกร่งออกแต่เจ้าตัวก็กระชับอ้อมกอดนี้มากขึ้น

"เฟียร์ ข้าขอโทษ แต่อย่าทำห่างเหินแบบนี้กับข้าเลย ข้าขอโทษ"ไดม่อนพูดเสียงสั่นคล้ายคนสูญเสียทุกอย่าง

อึก

คาร์มินัสเม้มปากแน่นก่อนจะผลักไดม่อนด้วยแรงที่เหลือทั้งหมด

"ข้าเกลียดท่าน ถ้าข้าจำอดีตชาติได้ก่อนหน้านี้ ข้าคงไม่ไปที่แห่งนั้น"คาร์มินัสกล่าวอย่างเย็นชาก่อนจะเดินหายออกไป

ทางไดม่อนยืนยิ้มข่มขืนอยู่ในใจ

รู้สึกว่าคำนี้มันคุ้นหู เพราะตนเคยบอกเกลียดกับคาร์มินัส

รู้สึกว่ามันเจ็บจี๊ดไปหมดทั้งขั้วหัวใจ รู้สึกว่า......มันสมแล้ว

สมแล้วแหละถ้าตนจะถูกเกลียด

เหมาะแล้วแหละที่โดนโกรธ

สมควรแล้ว.....

........

คาร์มินัสเดินไปพลางขยี้ปากไปด้วยความชัง

แต่ไม่ได้รู้สึกรังเกียจ

ร่างบางเดินไปเรื่อยๆก่อนจะเข้าสู่ป่าลึกสุด

เธอวิ่งเข้าไปในป่าอย่างเร็วเพื่อจะได้ไม่ฟุ้งซ่านก่อนจะหยุดวิ่งแล้วปีนขึ้นต้นไม้แล้วนอนพัก

แต่ขณะที่หลับน้ำตากลับไหลออกมา

'มาขอคืนดีอะไรตอนนี้?'

เธอได้เพียงคิดไม่ได้ถามออกไป

..........