นางร้ายผู้เปลี่ยนไป ภาค2

ตอนที่ 8 : นายร้าย...กับดัชเชสปรากฏตัว

คฤหาสน์ รอริแกร์น

กึก กึก

เสียงเน้นรองเท้าเดินมาตามจังหวะตรงไปที่ห้องโถง

กึก กึก

ร่างบางเดินไปหาบุคคลทั้ง4ที่นั่งบนโซฟาเมื่อผู้ที่นั่งอยู่เห็นว่าคนมาคือใครก็เอ่ยขึ้น

"โอลี...."ร่างสูงตกใจกับการปรากฏของภรรยาที่หายไปนานแต่เอ่ยชื่อได้ไม่นานก็โดนตบหน้าฉาดใหญ่

เพี้ยะๆๆๆ

และอีก3คนก็โดนเหมือนกันพวกเค้าคือลูกของเธอส่วนคนแรกคือสามีของเธอ

"หุบปากพวกแกไป!!"เสียงพูดพร้อมกับโทสะ

"ท่านแม่..ท่านตบหน้าพวกลูกทำไม"แม็กซ์หรือลูกชายคนโตของบ้านกล่าวขึ้น

"พวกแกไม่ใช่ลูกฉัน!!ลูกฉันไม่โง่ขนาดให้ผู้หญิงมารยาปั่นหัวแล้วฆ่าน้องหรอกนะ"

"หมายความว่าไงลูกไม่เข้าใจ"

"นั้นแหละพวกแกถึงได้โง่ดักดานแบบนี้ไงดูนี่"

จากนั้นภาพก็ฉายเหตุการณ์และความในใจของริฮานน่าทั้งหมดแม้กระทั้งเวลาที่ตายก็ตาม

ตอนนี้ร่างของริฮานน่าเดินไปในป่าแล้วความในใจของหล่อนแม้กระทั้งการสาปแช่งทุกคนก่อนหมดลมหายใจ

ดัชเชสมองลูกชายและสามีด้วยน้ำตา

"โอลีเวียพี่ขอโทษ"ดยุกพูดด้วยความรู้สึกผิดปนเสียใจที่เค้าช่วยลูกไม่ได้

"เสียใจแล้วลูกข้าฟื้นหรือไม่ข้าหายไปแค่8ปีแต่8ปีที่ฮาน่าต้องทรมารเพราะเด็กสวะนั้น..ข้านึกว่าครอบครัวจะสนใจนางแต่เปล่าเลยทุกคนไปสนใจยัยนั่น"ดัชเชสพูดพร้อมน้ำตา

"ท่านแม่ลูกขอโทษ..ลูกไม่รู้"ซานเดอร์หรือลูกชายคนรองกล่าวอย่างรู้สึกผิด

"เจ้ามาขอโทษข้าทำไม...ขอโทษคนที่พวกเจ้าทำผิดด้วยตลอด8ปีเสียสิ...แต่คงมิมีวันนั้น...ขอโทษทำไมในเมื่อน้องเจ้าไม่ฟื้นขึ้นมา"จากนั้นน้ำตาของดัชเชสก็ไหลเยอะกว่าเดิมขึ้นเรื่อยๆ

"พวกข้าผิดไปแล้วท่านแม่"เจคอปพูดทั้งน้ำตาทั้งรู้สึกผิดและความรู้สึกหลายอย่าง

"ขอโทษแล้วน้องเจ้ากลับมารึ..ตอบ!!คำตอบคือ..ไม่...คนดีไม่ชอบ..ครอบครัวไม่รัก..ชอบสวะกันทั้งครอบครัวก็ไม่บอก"จากนั้นร่างบางก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักทุกคนในห้องต่างร้องไห้มิต่างกัน

สักพักภาพก็ฉายมาที่เด็กเย็นชาคนหนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะกับอีก10คนที่นั่งที่เหลือจากนั้นก็อีกคนที่นั่งหัวโต๊ะ

ในห้องเป็นห้องที่มีแสงไฟสลัวๆเสียงไม่ได้ยินว่าสนทนาอะไรแต่ผู้หญิงที่ทุกคนจำได้ดี..ใช่ริฮานน่า..แต่นางเย็นชากว่าเดิม..เย็นชาจนขนลุก

ทุกคนในห้องโถงต่างเงียบดูสิ่งที่ปรากฏดูเหมือนจะประชุมอะไรสักอย่างสักพักริฮาน่าก็ลุกขึ้นแล้วจับเสื้อคลุมสะบัดคลุมตนเองข้างหลังเสื้อคือฮิกันบานะสีแดงชุดสีดำ...เธอเดินออกไปแล้วทุกอย่างก็มืดสนิท

"ริฮาน่ายังไม่ตาย..โฮ่"แล้วดัชเชสก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม

ดยุกวัลโด้ พาสน์

ตอนนี้ผมนั่งในห้องโถงปรึกษากันว่าริฮานน่าไปไหนแต่ลูกชายทั้ง3หาได้สนใจไม่..เมื่อบุคคลที่ไม่ได้รับอนุญาติให้เค้ามาอยู่ดีๆก็มาหยุดตรงหน้าผม..ผมกำลังจะด่าแต่เมื่อเห็นหน้าผมกับดีใจแทน

ผมกำลังจะเอ่ยชื่อผู้มาใหม่แต่เธอตบพวกผม..เธอคือดัชเชสของที่นี่ที่หายไป8ปีเธอร้องไห้อย่างหนักตัดแม่ลูกแล้วให้ดูภาพเคลื่อนไหวแต่มันบอกความในใจได้

ริฮานน่าเดินไปในป่าเธอเดินไปอย่างเหม่อลอยในใจเธอพูดมาทำให้ผมเจ็บแต่เจ็บไม่เท่าเด็กธาตุแสงฆ่าลูกผม

'ถ้าเธอตายก็ดีนะสิ'

'ครอบครัวฉันก็เกลียดฉันทุกคน'

'ท่านเเม่ก็หายสาปสูญ'

'หึ!!ทำไมนะ..คนถึงเกลียดฉันมากกว่าแก'

สักพักก็มีเสียงหนึ่งเดินเข้ามาใกล้เมื่อหันกลับไปก็เป็นโนร่า

"ไง!!แกโดนตบหลายรอบเลยนิ"หึ!!ดูเอาเถอะนี่เเหละนางฟ้าของพวกแก

ความในใจถ่ายทอดมาทำให้คนอื่นรู้สึกผิดไปตามๆกัน

"แล้วไง"

"หึ!!ไม่มีแกฉันคงจะสบายกว่านี้งั้นตายซะ"จากนั้นยัยนั้นก็ร่ายเวทย์แสงใส่ลูกผมก่อนฉันจะกรี๊ดลั่นป่า

กรี๊ดดดดด

มันเจ็บปวดทรมาณ..ไม่ไหว..ก่อนร่างบางจะสิ้นลมหายใจได้พูดคำหนึ่งออกมา

"ขอให้พวกแกเจอกับจุดจบที่อนาจ..มีชีวิตอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น..ไปไหนก็มีแต่ผู้คนรังเกียจ..พวกแกจะต้องอับอายชั่วกับชั่วกาล...ไม่มีความสุข..."จากนั้นร่างบางก็สิ้นลมหายใจ

แต่ในใจร่างบางก็ยังสาปแช่งอยู่ต่อ

~ถ้าฉันฟื้นกลับมาได้พวกแกจะมีชีวิตอยู่เหมือนตายทั้งเป็น...ไม่ว่าพวกแกคนไหนฉันจะทำให้ขอร้องชีวิตจากฉันแต่ฉันจะไม่ให้...ไม่ว่าพวกแกจะตายไปที่นรกฉันจะตามไปทรมารแกที่นั้น..ถ้าแกขึ้นสวรรค์ฉันจะถีบพวกแกลงมานรกให้สาสมกับสิ่งที่พวกแกทำกับฉัน..เป็นคนดีไม่ชอบ..ชอบสวะ..พวกแกจะได้มันไป..ฉันจะไม่แก้แค้นพวกแก..แต่..ฉันจะคืนสิ่งที่พวกแกให้ฉันมาพันเท่าล้านเท่า~

โนร่าแสยะยิ้มก่อนจะหายไปจากตรงนั้น

ผมที่เห็นถึงกับเข่าทรุดโอลีเวียร้องไห้ปานใจขาดพวกผมขอโทษเธอไปแต่ไม่ได้ผล

สักพักภาพก็ฉายมาที่เด็กเย็นชาคนหนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะกับอีก10คนที่นั่งที่เหลือจากนั้นก็อีกคนที่นั่งหัวโต๊ะ

ในห้องเป็นห้องที่มีแสงไฟสลัวๆเสียงไม่ได้ยินว่าสนทนาอะไรแต่ผู้หญิงที่ทุกคนจำได้ดี..ใช่ริฮาน่า..แต่เธอเย็นชากว่าเดิม..เย็นชาจนขนลุก..ลูกน่ากลัวมาก..ดวงตาคู่นั้นที่คอยมอบให้เค้าอบอุ่นบัดนี้เหลือเพียงว่างเปล่า

ทุกคนในห้องโถงต่างเงียบดูสิ่งที่ปรากฏดูเหมือนจะประชุมอะไรสักอย่างสักพักริฮานน่าก็ลุกขึ้นแล้วจับเสื้อคลุมสะบัดคลุมตนเองข้างหลังเสื้อคือฮิกันบานะสีแดงชุดสีดำ...เธอเดินออกไปแล้วทุกอย่างก็มืดสนิท

หรือว่าลูกผมคือฮิกันบานะแห่งความตาย..

"ริฮาน่ายังไม่ตาย..โฮ่"แล้วดัชเชสก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมตามด้วยทุกคนที่รู้ว่าริฮานน่ารอดแล้ว

แม็กซ์ พาสน์

ตอนนี้ท่านพ่อนั่งในห้องโถงปรึกษากันว่าริฮานน่าไปไหนแต่พวกผมทั้ง3หาได้สนใจไม่..เมื่อบุคคลที่ไม่ได้รับอนุญาติให้เค้ามาอยู่ดีๆก็มาหยุดตรงหน้าผม..ผมมองหน้าผู้มาใหม่อย่างดีใจ

เธอคือดัชเชสของที่นี่ที่หายไป8ปีหรือท่านแม่ของผม..เธอร้องไห้อย่างหนักตัดแม่ลูกกับผมแม่ให้ดูภาพเคลื่อนไหวแต่มันบอกความในใจได้

ริฮาน่าเดินไปในป่าเธอเดินไปอย่างเหม่อลอยในใจเธอพูดมาทำให้ผมเจ็บแต่เจ็บไม่เท่ากับโนร่าที่พวกผมคิดว่าเป็นเด็กดีที่ฆ่าน้องสาวผมได้ลงคอ

ผมมองดูภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยที่ผมทำอะไรไม่ได้เลย

อึก!!ผมพูดไม่ออกกับความในใจ..ใช่ผมคิดผิด..ผมอยากขอโทษน้องที่ตลอด8ปี..ผมไม่เคยเชื่อใจน้องผม

ความในใจถ่ายทอดมาทำให้ผมมองดูตัวเองว่าเป็นพี่ที่เลวแค่ไหน

แต่คำตอบคือโคตรจะเลว เพราะผมช่วยน้องไม่ได้ ผมอยากน้องเหลือเกินว่า

พี่ขอโทษกลับมาเถอะคนดี..พี่ผิดไปแล้วจะให้พี่ทำอะไรก็ได้ ได้โปรด กลับมาลงโทษเราตามที่สาปแช่งไว้เถอะ ขอให้น้องฟื้นขึ้นมา!! ได้โปรดพระเจ้า

................

ซานเดอร์ พาสน์

ผมซานเดอร์เป็นลูกชายคนรองของตะกูล

ผมมีพี่น้องทั้งหมด4คนถ้ารวมกับผมและผมมีน้องที่ผมรักมากคนหนึ่ง

เธอเป็นน้องสาวสุดน่ารักของผมชื่อริฮานน่า

แต่พอโนร่าเด็กสาวบุญธรรมเข้ามาน้องผมก็เปลี่ยนไปชอบแกล้งโนร่าอยู่เสมอจนผมเกลียดน้องเข้าไส้

นานวันเข้าน้องยิ่งแกล้งโนร่าหนักขึ้นจนผมเกิดลงไม้ลงมือบ้างก็ด่าทอ

จนวันนี้มาถึงวันที่น้องหายไปตลอดกาล

เพราะน้องสาวผมหนักข้อขึ้นเรื่อยๆและครั้งนี้เป็นครั้งที่แรงมากที่ผมถึงขนาดตบหน้าน้องอย่างจัง

ผมก็ไม่คิดจะสนใจเธอสักครั้ง ผมแค่มองเธอเดินกลับบ้านไป

แต่แล้วข่าวที่ผมได้รู้คือน้องหายไป1อาทิตย์เต็มผมพึ่งรู้ตอนกลับมาบ้านไม่มีใครบอกผมสักคำ

ผมเลือกที่จะอยู่เฉยๆไม่ทำอะไรเพราะคิดว่าน้องผมคงไปไหนไม่ไกลเดี๋ยวคงกลับ

แต่นานวันเข้าจากอาทิตย์ก็กลายเป็นเดือน

ผมหยุดเที่ยวเล่นซึ่งวันนี้ท่านพ่อเรียกรวมตัวกันหาน้องสาวแต่ผมคิดว่าจะทำอะไรให้มากความเดี๋ยวคงกลับ

แต่แล้วบุคคลที่คาดไม่ถึงกับปรากฏตัวพร้อมตัดความสัมพันธ์ของการเป็นแม่ลูกคนนั้นคือแม่ผมเอง

ผมไม่เข้าใจที่ท่านแม่จะสื่อแต่พอเห็นภาพทุกอย่างที่น้องเริ่มหมดลมหายใจการก่นด่าสาปแช่งดังไปทั่วหัวผม

ถ้าผมรู้ว่าน้องจะตายเพราะยัยแพศยานั่น...

ถ้าผมรู้เรื่องทุกอย่างน้องคง....

น้ำสีใสไหลออกจากตาผมลงมาไม่ขาดสายนี่คงเป็นน้ำตาลูกผู้ชายที่ทำผิดในวันที่สาย....

ผมมองดูร่างน้องที่หมดลมไปทั้งที่ผมช่วยอะไรน้องไม่ได้

ผมมันเห็นแกตัว...

ผมมันโง่....

ขอร้องละ....

ขอให้น้องกลับมาทีพี่ขอโทษ!!

.................

เจคอป

ผมเจคอปบุตรคนที่3ของตะกูลครับ

ผมมีน้องสาวสองคนน่าถนุถนอนสุดๆ

แต่ผมรักใครมากกว่าคงเป็นโนร่าน้องสาวบุญธรรมที่แสนถนุถนอม

ผมรักเด็กคนนี้มากเพราะความอ่อนโยนของเธอแต่เมื่อไหนไม่รู้ที่ผมเกลียดน้องในสายเลือดเดียวกัน

นานวันเข้าผมก็หลงลืมว่าเคยมีน้องคนนี้อยู่

มีครั้งหนึ่งที่ผมเผลอพูดออกไปว่าผมไม่มีน้องแบบเธอแต่ผมไม่ขอโทษหรอกเพราะเธอทำกับน้องสุดรักผมไว้มาก

จนทุกอย่างมันเปลี่ยนไปน้องผมหายไปหลายเดือนจนไม่รู้อยู่ที่ไหนแต่ผมไม่ช่วยตามหาเพราะพาน้องสุดรักไปเที่ยวตามใจตลอด

จนท่านแม่ปรากฏตัวพร้อมกับความจริงทุกอย่าง

ในหัวผมมันว่างเปล่าก่อนที่น้ำตาจะไหนออกมาไม่ขาดสาย

ตัวผมแข็งทื่อเมื่อเห็นน้องใกล้จะหมดลมไปอย่างช้าๆ

ไม่!!ไม่นะน้องผมจะตายจากผมทั้งที่ผมทำอะไรไม่ได้!!

"ตื่นสิริฮานน่า ฮึก พี่สั่งให้ตื่น ฮึก ตื่นมาด่าพี่สิ ฮึก"ผมร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ

ทำไม?ทำไมผมถึงโง่ขนาดนี้ ทำไมผมเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องสักนิด