นางร้ายผู้เปลี่ยนไป ภาค2

ตอนที่ 75 : ราชโองการ

    ยามซื่อ เท่ากับเวลา 09.00 น. จนถึง 10.59 น. 

พรึบ

เสียงตวัดตัวกระโดดขึ้นม้าอย่างสง่างามที่ทางเข้าป่าหมอกพิษ

"จะกลับแล้วหรอที่รัก กลับเร็วจัง"ซานเย่พูดอย่างอาลัยอาวรณ์

"อือ ข้าต้องไปเพราะจดหมายเร่งด่วน ข้าต้องไปรักษาย่าทวดเพื่อขอรางวัล เพราะฉะนั้นอย่าน้อยใจเลยนะ"ข้าบอกเสียงอ่อน

"ก็ได้ ข้าจะไปหาบ่อยๆนะเหมยเหมย"ร่างสูงพูดอย่างเอาแต่ใจก่อนจะจูบขมับร่างบางที่ก้มหัวลงให้

จุ๊บ

ร่างบางจุ๊บที่ขมับซานเย่ตอบก่อนจะควบอาชาสีขาวทยานออกไปทันที

ทางลูกพรรคต่างกัดผ้าเช็ดน่าริษยาที่นายเหนือหัวมีความรักที่ลึกซึ้งปานนี้

ไม่ได้กาลพวกมันต้องหาบ้าง หาให้ได้แบบว่าที่ฮูหยินนี่แหละ!!

ทางเสวี่ยเหมย

ข้าควบม้าอย่างเร็วเพื่อกลับวังอย่างเร่งด่วน

อันที่จริงข้าก็ไม่อยากกลับตอนนี้หากว่านว่านไม่เขียนจดหมายมาว่าย่าทวดล้มป่วยและไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อได้เพราะต้องพิษร้ายที่สะสมมานาน

ข้าเลยจะสวมบทเป็นหลานที่ดีรักษาย่าให้หายแล้วขอราชโองการสามารถเลือกคู่ครองได้เอง

ทุกอย่างต้องเป็นไปตามแผนข้าทั้งหมด!!

ร่างบางยิ้มร่าเริงก่อนจะควบม้าเร็วขึ้น

1วันผ่านไป

ข้าก็ถึงที่วังข้ารีบไปตำหนักย่าทวดทันที

"ถวายบังคมเพคะองค์หญิงเสวี่ยเหมยกงจู่"นางกำนัลของย่าทวดต่างทำความเคารพนาง

นางพยักหน้าร้อนรนหากย่าทวดตายโอกาสน้อยมากที่ข้าจะไม่ได้ราชโองการ

ข้ารีบเดินไปในห้องที่มีเสด็จแม่กับเสด็จย่านั่งอยู่

"เสด็จย่าทวด"ข้ารีบข้าไปหาย่าทวดที่เตียง

"มะ...เหมยเอ๋อร์ เจ้ามาเเล้ว"เสด็จย่าทวดข้าพูดเสียงแหบแห้ง

"พวกเจ้าออกไปให้หมด"ข้าไล่นางกำนัลออกไปก่อนจะจับมือเสด็จย่าตน

"เพคะ หลานมาแล้ว เสด็จย่าทวดต้องอยู่กับหลานนะเพคะ"ข้าบอกอย่างร้อนรน

"เหมยเอ๋อร์ กาลเวลาไม่เคยคอยใคร ย่าคงต้องจากเจ้าแล้ว เพราะพิษย่าก็ถูกมานานไม่มีทางรักษาหายหรอก"ย่าทวดข้าพูดเบาหวิว

"ไม่เพคะ หลานรักษาท่านได้ แม้แต่หมอเทวดาต้องก้มกราบข้า ข้าจะรักษาท่าน เสด็จแม่ เสด็จย่า หากเห็นพลังข้าในวันนี้ปิดไว้เป็นความลับนะเพคะ"ข้าบอกก่อนจะหันมาสนใจหญิงชราที่มีท่าตื่นตระหนก

"รักษา"ข้ายืนตัวตรงแล้วยื่นแขนไปข้างหน้าก่อนวงเวทย์จะเกิดใต้ร่างย่าทวด

ทุกคนในห้องต่างผงะมองลูกและหลานตนด้วยความตะลึง

ข้าตั้งสมาธิกับเวทย์แสงในการรักษาก่อนจะเริ่มดูดพิษทั้งหมดในร่างกายของย่าทวดและรักษาสภาพคงอยู่ให้อยู่นานอีก10ปี

วิ้ง

วงเวทย์หายไปหญิงชราลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

"พิษหายไปหมดแล้ว"ย่าทวดมองข้าอย่างตะลึงไม่เว้นแม้แต่แม่และย่า

"คือหลานไม่ได้เป็นสวะอย่างที่ทุกคนรู้หรอกเพคะหลานเพียงปิดพลังไว้"ข้ายิ้มแหย่ให้ทุกคน

เพี้ยะ

"โอ้ยเสด็จแม่"ข้าแสร้งเจ็บเพราะเสด็จแม่ตีแขนข้า

"จะ...เจ้าไม่ได้เป็นสวะ แต่ก็โกหกแม่มาได้นะเหมยเอ๋อร์"แม่ข้าพูดเสียงเหี้ยม

"อย่าโกรธลูกเลยเพคะเสด็จแม่ ลูกเพียงไม่อยากเหนื่อย และไม่อยากเป็นที่คาดหวังเลยปิดพลังไว้"ข้าก้มหน้าแสร้งรู้สึกผิด

"เจ้านี่นะ ฮ่าๆๆๆ ช่างเถอะ ดีแล้วเหมยเอ๋อร์ดีแล้ว"ย่าข้าหัวเราะพอใจ

"ที่ว่ารักษาได้แม้แต่หมอเทวดายังก้มกราบย่าทวดว่าจริงแล้วล่ะ"ไทฮองไทเฮายิ้มอย่างมีความสุข

"เพคะ"ข้าส่งยิ้มให้

"แล้วการรักษานี่แปลกตานัก แต่ก็ช่วยย่าทวดได้ เจ้าอยากได้อะไรหรือไม่เหมยเอ๋อร์"ไทฮองไทเฮาถามอย่างรู้ทัน

"เพคะ หลานขอราชโองการเลือกคู่ครองเองเพคะ"ข้าบอกอย่างออดอ้อน

"ฮ่าๆๆๆ เจ้านี่นะ ได้สิย่าทวดจะให้"ไทฮองไทเฮาหัวเราะชอบใจ

"ขอบพระทัยเพคะ"ข้าย่อตัวลงขอบคุณ

"แล้วการรักษาของเจ้ามันรักษาได้หมดหรือ?"ฮองเฮาหรือแม่นางถาม

"เพคะ แต่ถ้าหากมันร้ายแรงถึงเสียชีวิตแล้วข้าต้องดึงคนนั้นกลับมาก็ต้องมีค่าตอบแทน"ข้าโกหกคำโตไป มันไม่มีอะไรหรอกค่าตอบแทนพวกนั้นน่ะ

"ทำได้ด้วยรึ"ฮองไทเฮาถามอย่างตะลึง

"เพคะ แต่ต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างหนัก แบบของย่าทวดกรณีพิเศษเพราะเป็นย่าทวดที่ข้ารัก เลยไม่มีค่าตอบแทน"ข้าแสร้งพูดประจบ

"ฮ่าๆๆๆ ดูสิหลานข้านับวันยิ่งประจบประแจงใหญ่ น่ารักยิ่งนัก"ไทฮองไทเฮาหัวเราะชอบใจ

"นั่นสิ ฮ่าๆๆๆ"ฮองไทเฮาร่วมด้วย

"โธ่!!เสด็จย่าก็..จริงสิอย่าบอกใครนะเพคะว่าหลานมีพลัง หลานต้องการเก็บเป็นความลับ หากไม่จวนตัวหลานก็จะหลีกเลี่ยงการใช้พลังเพคะ"ข้าบอกจริงจังเพราะความยุ่งยากต้องตามมาแน่นอน

"ได้สิพวกเรารับปาก"ไทฮองไทเฮาพยักหน้า

"งั้นหลานขอกลับก่อนนะเพคะเสด็จย่าทวด เสด็จย่า เสด็จแม่"ข้าย่อตัวลาก่อนจะเดินออกจากตำหนัก

พอเดินมาถึงว่านว่านกับถิงถิงก็ยิ้มร่าเริงทันที

"องค์หญิงพระองค์กลับมาแล้ว"ถิงถิงพูดด้วยความดีใจ

"อือ ข้ากลับมาแล้ว ไปเตรียมน้ำให้ข้าทีข้าจะอาบ"ข้าบอกก่อนจะเดินเข้าตำหนักทันที

"เพคะ"ว่านว่านรับคำก่อนจะเดินออกไปเตรียมน้ำทันที

ข้าเดินถึงห้องก่อนจะนำพวกบล็อกไม้และของอื่นๆที่เจ้าลูกหมาไปเอามาให้มาวางไว้ก่อนจะเดินไปอาบน้ำ

หลังจากอาบน้ำเสร็จข้าก็อาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเดินมาที่ศาลาริมน้ำ

"ถวายพระพรเพคะพี่สอง"เสวี่ยม่านเดินเข้ามาทำความเคารพข้า

"ถวายพระพรเพคะพี่สอง"เสวี่ยฮวาก็ไม่น้อยหน้า

"ตามสบายเถอะ "ข้าบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ

พวกนางกำนัลต่างรู้หน้าที่ก็เดินจากไปหมด

"เสวี่ยเหมย เจ้าจะเอาไงต่อ"เสวี่ยฮวาถาม

"เอาอะไร?"ข้าถาม

"ก็แกล้งเสวี่ยฉุนต่อไง ไม่ทำหรือ?"เสวี่ยฮวาถามอย่างฉงน

"ไม่ทำหรอก ข้าไม่ทำแล้ว อยู่ใครอยู่มันนั่นแหละ ข้าเบื่อที่ต้องคอยคิดแผนให้รกสมอง พวกเจ้าอยากทำก็ทำเถอะ"ข้าบอกอย่างเหนื่อยหนาย

"ข้าเข้าใจแล้ว ไม่ทำก็ไม่ทำ "เสวี่ยม่านพูดอย่างเสียดาย

"อย่าเสียดายไปเลยในชีวิตข้าเชื่อว่ามีสิ่งอื่นที่น่าทำกว่านี้เยอะ"ข้าส่งยิ้มให้ทั้ง2ก่อนจะดื่มชา

"ข้าเข้าใจแล้ะเพราะตอนนี้ข้ามีคนชอบแล้ว เหลือแต่ตามเกี้ยว คริคริ"เสวี่ยม่านหัวเราะคิกคัก

"อือ เจ้าอยากทำอะไรก็ทำเถอะ"ข้าพูดอย่างไม่ใส่ใจ

"แต่ข้าจะทำยังไงละในเมื่อคนที่ข้าชอบไปอยู่สำนักแล้ว"เสวี่ยฮวาพูดอย่างเศร้า

"หืม เจ้าก็มีคนชอบหรือ? หากจะทำอย่างไรนั้นก็คงต้องไปอยู่สถานศึกษาด้วย เพราะเดี๋ยวนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ราชวงศ์หญิงและหญิงสาวจะแต่งอายุ20ปีหรือมากกว่านั้น แต่หากได้พระราชทานสมรสนั้นแย่กว่าการไม่แต่งเพราะอาจจะได้แต่งตั้งแต่อายุ15หรืออาจจะ16หรือไม่ก็แล้วแต่คนให้"ข้าพูดอย่างขนลุก

"มันก็จริงของเจ้า หากแต่เสด็จย่าทวดไม่เหมือนกันนี่สิที่อยากให้พวกเราออกเรือนก่อนอายุ20"เสวี่ยม่านถอนหายใจ

"มันก็ใช่ แต่ถ้าพวกเจ้าขอพระราชทานสมรสเลือกคู่เองก็ตัดปัญหานี่ไป"นางพูดพลางจิบชาไปด้วย

"มันก็จริงนะ"เสวี่ยฮวาเห็นด้วย

"องค์หญิงเพคะ กงกงของไทฮองไทเฮามาเพคะ"ว่านว่านเข้ามาบอก

"เข้าใจแล้ว"นางพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปหน้าตำหนัก

"องค์หญิงเสวี่ยเหมยกงจู่ รับราชโองการ"กงกงประกาศลั่น

ร่างบางย่อตัวลง

"องค์หญิงเสวี่ยเหมยกงจู่ ได้ทำความดีความชอบอันใหญ่หลวงให้ข้าพอใจ และ กิริยางดงามสูงศักดิ์ แตกฉานศาสตร์ศิลป์ทั้งหมด ข้าขอมอบพระราชทานสมรสเลือกคู่ครองเองให้ และขอมอบผ้าแพรชั้นดี และผ้าไหมชั้นดีให้อย่างละ3หีบ และขอมอบเงินรางวัลให้10เพชร จบราชโองการ"กงกงประกาศลั่น

"ข้าเสวี่ยเหมยรับราชโองการ ขอให้พระองค์ทรงพระเจริญ หมื่นปีหมื่นๆปี"ข้ายื่นมือรับราชโองการด้วยความหวงแหน

ไม่นานกงกงก็เดินออกไปข้ายิ้มร่าก่อนจะเดินกลับศาลา

พวกเสวี่ยฮวามองหน้าข้าอึ้งๆ

"เสวี่ยเหมยเจ้าทำได้"เสวี่ยฮวาพูดอย่างตื่นเต้น

"ใช่ ข้าทำได้"ข้าพยักหน้าชอบใจ

"ข้าทำบ้าง ข้าไปละ"เสวี่ยฮวาพูดอย่างตื่นเต้นก่อนจะเดินออกไป

"ข้าไปละ"เสวี่ยม่านก็เช่นกัน

หลังจากทั้งสองคนไปแล้วข้าก็นั่งจิบชาต่อมองดูตะวันลับฟ้า