นางร้ายผู้เปลี่ยนไป ภาค2
ตอนที่ 72 : ชมงิ้ว
ฟุบๆๆๆ
เสียงทยานตัวด้วยวิชาตัวเบารวดเร็วเป็นอย่างมาก เสียงใบไม้และกระแสลมต่างพัดผ่านตามร่างบางเนื่องจากแรงกระทบทำให้พัดตามทางแรง
นางยังคงทะยานมาจนถึงที่เกิดเหตุที่ตอนนี้พ่อของนางพึ่งมาถึง
นางนั่งยืนมองในกลุ่มสนทนาด้วยเพราะไม่มีใครเห็น
"เอาฉุนเอ๋อร์คืนมา"เสด็จพ่อนางต่อรองกับคนที่คาดว่าเป็นสหายเก่าและศัตรู
"หึ ไหนละเงินที่ข้าบอก"อีกคนที่ยืนตรงหน้าพูดขึ้น
"นี่ไงเอาไป"เสด็จพ่อพูดก่อนจะให้รถม้าเข้ามาซึ่งในนั้นมีแต่เงินทองมากมาย
ข้ารู้แล้วว่าเสวี่ยฉุนเป็นที่รักมากเพียงใด
เพราะว่าทางแม่ทัพที่ตัวข้าเคยรักก็อ้อมด้านหลังเพื่อช่วยเสวี่ยฉุน
หึ!เร็วทันใจ จากชายแดนเพื่อมาช่วยคนรัก ป่านนี้พวกข้าศึกตีผ่านมาได้แล้วมั้ง?
"หึ เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ จินหลง ข้าไม่โง่หรอกนะไอ้พวกแม่ทัพที่จะลอบเข้าข้างใน บอกมัน! หากเข้าไปแม้แต่ปลายเล็บ ลูกรักเจ้าจะเป็นเมียของเหล่าพี่น้องพวกข้าทันที"โจรบ้านี่พูดแล้วทำหน้าหื่นกระหายทันที
"หยุด อย่าเข้าไปหลงเซิง"จินหลงฮ่องเต้กำมือแน่นก่อนจะตะโกนบอกลั่น
ข้ามองดูพวกแม่ทัพที่เคลื่อนพลออกไปจนหมดแต่มือแม่ทัพก็กำแน่นขึ้น
"เจ้าจะเอาอะไรอีก ในเมื่อข้าก็ทำตามที่บอกแล้ว"จินหลงฮ่องเต้ถาม
"หึ ต้องการให้เจ้าทุกทรมานอย่างไรเล่า ทำแบบที่เจ้าทำกับคนรักข้า หากเจ้าไม่ให้หลินเอ๋อร์ไปเป็นตัวล่อกบฎครั้งนั้นนางคงไม่ตาย!!"โจรผู้นั้นตวาดอย่างเจ็บใจ
"คือ...ข้าขอโทษอี้หลิง ข้าผิดไปแล้ว ข้าขอโทษ"จินหลงฮ่องเต้พูดอย่างรู้สึกผิด
"เจ้าขอโทษแล้วหลินเอ๋อร์จะฟื้นขึ้นมาหรือไม่ คำตอบคือไม่"คนที่ชื่ออี้หลิงหรือหัวหน้าโจรตวาดลั่น
ข้านั่งลงกับพื้นเพื่อดูงิ้วต่อเพราะเริ่มปวดขาเต็มที่
"ข้า......."ฮ่องเต้ไม่มีคำจะกล่าว
"ชั่งเถอะ เอาตัวมา"อี้หลิงพูดจบร่างเสวี่ยฉุนที่ถูกซ้อมก็ถูกส่งตัวให้อี้หลิงทันที
"เจ้าทำร้ายลูกข้า มันไม่เหมือนในสัญญาที่บอกไว้นิ"จินหลงฮ่องเต้ตวาดขึ้น
"อย่าว่าแต่ข้าเลยเจ้าก็ไม่ซื่อ อย่าขยับนะ"อี้หลิงพูดจบก็เอามีดขึ้นมาจ่อคอเสวี่ยฉุนทันทีเมื่อแม่ทัพจะเข้ามาช่วย
ทุกคนต่างฉะงักกึกกันหมด
"ข้าว่าอันที่จริงข้าว่าจะจับเสวี่ยเหมยลูกเมียรักเจ้ามาอยู่นะ แต่เพราะว่าลูกเจ้า มีทั้งเงาและองครักษ์ตามติดแจเลยทำยาก แต่พอข้ารู้ว่าเจ้ารักและถนอมลูกอีกคนมากกว่า ทำให้ข้านำตัวนางมา แต่ใครจะคิดว่าเงาลูกรักชั่งกระจอก"อี้หลิงเย้ยหยัน
"เจ้า!!!"จินหลงชี้หน้าอย่างคาดโทษสหายเก่า
"ฮึก เสด็จพ่อ ช่วยลูกด้วย"เสวี่ยฉุนร้องไห้สะอื้นหวังให้บิดาช่วย
"ฉุนเอ๋อร์รอพ่อก่อนนะ เอาเงินไปแล้วเอาลูกข้ามา"จินหลงฮ่องเต้ตวาดลั่น
"หึหึ คงไม่ได้เพราะข้าต้องการอีก50เพชร แลกตัวเสวี่ยจิงด้วย"อี้หลิงพูดต่อรอง
"เจ้าจับเสวี่ยจิงมาหรือ ชาติชั่ว!!"ฮ่องเต้ตวาดขึ้น
"หากเจ้าไม่นำมาให้อีกครึ่งชั่วยามละก็ข้าจะจับมาอีกคนหนึ่งแล้วจะเพิ่มขึ้นอีก50เพชร"อี้หลิงพูดเสียงเหี้ยม
ตุบ
"ฮึก เสด็จพ่อ ช่วยลูกด้วย ฮือ"เสวี่ยจิงที่ถูกโยนลงมาอย่างแรงก็ร้องไห้ขึ้นขอให้บิดาช่วย
"จิงเอ๋อร์"จินหลงพูดเสียงเบาอย่างปวดใจที่ช่วยลูกทั้งสองไม่ได้
"เร็วสิ หากครึ่งชั่วยามแล้วเงินยังไม่มาข้าจะจับเสวี่ยม่านมาละทีนี้"อี้หลิงพูดเสียงเหี้ยม
"ไปเอาเงินมาตามที่เจ้านั้นบอก"ฮ่องเต้บอกเงาตน
"พะยะค่ะ"เงาทำตามทันที
"ดี ดีมาก"อี้หลิงยิ้มพอใจ
"เสด็จพ่อ ฮึก อย่าเชื่อมันเพราะตอนนี้มันกำลังจะไปจับทุกคนมา อ็อค"เสวี่ยจิงพูดจบก็ถูกถีบทันที
"จิงเอ๋อร์ หยุดเดี๋ยวนี้นะอี้หลิง"จินหลงฮ่องเต้ตวาดลั่น
"ฮ่าๆๆๆ เอาแบบนี้หากคนมาครบข้าว่าเรามาเล่นเกมกัน"
ไม่นานก็มีคนเอาเสวี่ยม่านกัยเสวี่ยฮวามาทันที
"เป็นอย่างไรลูกสาวเจ้ามากันเกือบครบรอเพียงเสวี่ยเหมยเท่านั้น"อี้หลิงพูดอย่างมั่นใจ
เหอะๆๆๆข้ามานั่งอยู่นี่ตั้งนานแล้วเพียงไม่รู้แค่นั้น
"เสด็จพ่อ ฮึก ช่วยฮวาเอ๋อร์ด้วย"เสวี่ยฮวาร้องไห้
"ฮึก เสด็จพ่อช่วยลูกด้วย"เสวี่ยฉุนก็ร้องขอ
"เสด็จพ่อ ช่วยม่านเอ๋อร์ด้วย"เสวี่ยม่านขอร้อง
"หุบปากพวกเจ้าไม่อย่างนั้นพวกเจ้าจะตายอยู่นี่"อี้หลิงพูดเสียงเหี้ยมก่อนจะให้ลูกน้องตบพวกเสวี่ยม่าน
เพี้ยะๆๆๆๆ
เสียงตบดังขึ้น
ข้ามองด้วยความเฉยชาก่อนจะเเตะเท้าทยานนั่งบนต้นไม้
"ปล่อยกูนะ"เสียงแว่วมาแต่ไกลทำให้นางหันมองตามต้นเสียง
หืม...อีเพ่นซานมันถูกจับมาทำไมว่ะ?
นางเพียงแค่คิดแต่ก็มองอยู่เฉยๆ
"หยุดสักที ไม่งั้นข้าจับเจ้าปล้ำแน่"โจรพูดแล้วใช้สายตาโลมเลีย
"สัส ข้ามีผัวแล้ว ผัวข้ายิ่งใหญ่จะตายไป หากผัวข้ารู้ว่าเจ้าจับข้ามาพวกเจ้าได้ตายแน่!!"เพ่นซานพูด
"ฮ่าๆๆๆ เจ้าอย่ามาโกหกเสียให้ยาก"โจรผู้นั้นหัวเราะสุขสม
ซานเย่ถูกจับมาก่อนจะถูกวางข้างพวกเสวี่ยจิง
"เจ้าจับมาทำไม?"อี้หลิงถาม
"ขอรับ ข้าเจอบุรุษหน้าสวยผู้นี้ทำลับๆล่อๆขอรับ เลยจับตัวมา"โจรที่จับตัวเพ่นซานมารายงาน
"เจ้ามองดูอะไร?"อี้หลิงถามพร้อมปล่อยแรงกดดัน
"หึ แรงกดดันเท่าลมพัดอย่าคิดนะว่าข้าจะกลัว ข้าเพียงเผลอทำให้ถูกสะกัดจุดเท่านั้น ข้าเพียงมาดูว่ามีสหายข้าถูกจับมาหรือไม่เพราะข้าเห็นแต่พวกพี่น้องเสวี่ยเท่านั้น เลยมาสมน้ำหน้านังเหมยหากถูกจับได้"เพ่นซานพูดความจริง
นางฟังแล้วหางคิ้วกระตุก
'หนอย!!จะตายอยู่แล้วยังมาปากดีนะอีฟา!!"ร่างบางคิดอย่างไม่สบอารมณ์
"เดี๋ยวนะสหายเจ้า อย่าบอกนะเสวี่ยเหมยน่ะ?"อี้หลิงถาม
"ใช่ นั่นสหายรักข้า คอยดูเถอะหากเสวี่ยเหมยรู้เข้านางได้มาบั่นคอเจ้าแน่"เพ่นซานพูดอย่างเชื่อมั่น
"ฮ่าๆๆๆ สวะแบบนั้นจะบั่นคอข้าได้หรือ ฮ่าๆๆๆ"อี้หลิงพูดเยาะเย้ย
"ฮ่าๆๆๆ เจ้าอย่าชะล่าใจกับพวกสวะที่เจ้าพูดกันละ ประเดี๋ยวจะตายไม่รู้ตัว ใช่หรือไม่เสวี่ยเหมย"เพ่นซานพูดท่ามกลางความเงียบ
"ฮ่าๆๆๆสวะแบบนั้นไม่มีทางมาที่นี่หรอก แต่เอ...เดี๋ยวคงจะมาถึงเพราะข้าให้คนไปจับนางมาด้วยเช่นกัน"อี้หลิงหัวเราะชอบใจ
"หึ ถ้าพวกมึงจับตัวมันได้แบบมันไม่ตอแหลล่ะนะ"เพ่นซานพูดเสียงเบาก่อนจะมองต้นไม้ต้นหนึ่งที่ตนเห็นเพื่อนสาวนั่งห้อยขาสบายใจ
มันคงใช้ตุ้มหูล่องหนละสิ!!
ตุ้มหูนี้หากอยากให้ใครเห็นก็จะมีคนเห็นได้เฉพาะที่อยากให้เห็นเท่านั้น หากไม่อนุญาติจะถางตาเท่าไหร่ก็ไม่เห็น
ทางแม่ทัพหลงเซิงก็เข้าด้านหลังของอี้หลิงตอนเผลอทันที
"เห้ย บัดซบ!!"อี้หลิงตื่นตนะหนกก่อนจะสบถเมื่อแม่ทัพเข้าด้านหลังตน
อี้หลิงหลบออกมาก่อนจะสู้กับแม่ทัพใหญ่
กรี๊ดดดดดด
ทางเสวี่ยจิงก็วิ่งไปหาพวกทหารให้อารักขาตนทันที
แต่เพ่นซานกลับถูกสะกดจุดทำให้ไม่สามรถลุกไปได้
การต่อสู้ดำเนินต่อไปจนอี้หลิงพลาดท่า
"อย่าเพคะอย่าทำอะไรเขา"เสวี่ยฉุนร้องขอ
"ทำไมละลูก ฝมันทำร้ายเจ้านะ"จินหลงฮ่องเต้ถาม
"เสด็จพ่อ.. ปล่อยเขาเถอะเพคะเขาทำเพราะมีเหตุผล ลูกไม่ถือสา"เสวี่ยฉุนพูดจบทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ
แต่ข้ามองดูด้วยความน่าสมเพช ชั่งโลกสวยเหลือเกิน
"อีเหมย ออกมาคลายการสะกัดจุดข้าได้แล้วอย่ามัวแต่นั่งบนต้นไม้"เพ่นซานตะโกนลั่น
ทุกคนต่างมองเพ่นซานเป็นบุรุษวิปลาศเพราะคำพูดที่ไม่รู้เรื่องไหนจะบอกว่าตนเป็นสหายสนิทกับองค์หญิงร้ายกาจผู้นั้นอีก
อี้หลิงใช้โอกาศนี้ซัดเข็มพิษใส่เสวี่ยฉุนทันที
อัก!!
เสวี่ยฉุนล้มลง
"ฉุนเอ๋อร์/องค์หญิง"ฮ่องเต้และแม่ทัพประสานเสียง
"นางถูกพิษ"ฮ่องเต้พูดร้อนรน
"เจ้า! ตายเสีย!!"แม่ทัพพูดก่อนจะบั่นศีรษะอี้หลิงทันทีเพราะตอนนี้เสวี่ยฉุนสลบไปแล้ว
"โว๊ย!! อีเหมย ออกมาก่อนกูหมดความหมดทน"เพ่นซานพูดขึ้นทุกคนต่างมองเพ่นซานอย่างโมโห ทหารเดินมาจะตบปากเพ่นซานสั่งสอนแต่ถูกแรงกดดันที่หน้าสะอิดสะเอียนทำให้ล้มลง
ร่างบางเดินออกจากหลังต้นไม้ก่อนจะมองเพื่อนสาวตนด้วยความกวนเบื้องล่าง
"หึย นี่ถ้าไอ้โจรนั่นมันไม่ตายเจ้าก็จะไม่ออกมาใช่หรือไม่?"เพ่นซานถามอย่างหงุดหงิด
"ก็มองดูคนโง่แบบเจ้าไง ร้องตะโกนหาข้าอยู่ได้น่ารำคาญ"ร่างบางยิ้มกวนๆ
"หึ ใครมันจะเก่งแบบเจ้ากัน รีบๆได้แล้วข้าปวดขา"เพ่นซานพูดอย่างหมดอารมณ์
ทุกคนมองเสวี่ยเหมยอย่างตัวประหลาดเนื่องจากไม่มีใครจับสัมผัสนางได้สักคนอยู่มาตั้งนาน
"เฮ้อ"ข้าถอนหายใจก่อนจะสะกัดจุดเพื่อคลาย
พึบๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงคลายสะกดจุด
"ฮึบ Thank you "เพ่นซานพูดก่อนจะลุกขึ้นอย่างร่าเริง
"อือ ข้าช่วยอยู่แล้วก็เจ้าเป็นสหายที่หาเรื่องตายเสมอ หากไม่มีข้าวันนี้คงเฝ้าป่าแทนเฝ้าผัวล่ะมั้ง"ข้าไหวไหล่แล้วพูดกวนเพ่นซาน
"เพ้ย!!อีสัส เจ้าจะด่าว่าข้าเป็นตัวนำเรื่องก็ว่ามาเถอะ มารดาเจ้าเถอะ!!"
"บิดาเจ้าเถิด จะด่าหาพรหมอินทร์ที่ใด เดี๋ยวข้าตบหัวเสียบเลยนิ"ข้ายกมือขึ้นหมายจะตบ
"หยุ๊ด แหะๆ เหมยคนสวย ไม่เอาน่า ข้าเพียงพูดเล่น"เพ่นซานรีบห้ามปรามเพื่อนสาวก่อนจะลอบปาดเหงื่อ
ข้ามองดูทุกคนที่มองข้าและเพ่นซานอย่างตัวประหลาด
กรุบกรับๆๆๆๆๆ
เสียงม้าวิ่งมา
ข้ามองดูก็เห็นม้าสีขาวที่ขี่ออกมาจนถึงป่าอสูรแต่กลับวิ่งตามนางถึงนี้ได้นับถือๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ที่เธอเห็น แค่ยาสีฟันมันเข้าตาาา
สนุกดีค่ะ ติดตามตั้งแต่ภาคที่แล้ว รวมถึงฮูหยินที่รักด้วย