นางร้ายผู้เปลี่ยนไป ภาค2

ตอนที่ 71 : บอกให้ไปเป็นขอทานเถอะ

กริ๊ก

"เสด็จพี่หญิง"องค์ชายเก้าพูดอย่างร่าเริงแล้ววิ่งมาหาเสวี่ยเหมย

"มีอะไรล่ะหืมเจ้าเก้า"ร่างบางผงะที่น้องชายต่างมารดามาเร็วกว่าที่คิดก่อนจะเก็บอาการแล้วสำรวมท่าทีก่อนจะถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"เสด็จพี่รู้หรือไม่พะยะค่ะว่าเสด็จพี่เสวี่ยฉุนตอนนี้ทางเสด็จพ่อรู้แล้วว่าถูกใครจับไป แล้วตอนนี้เสด็จพ่อเครียดหนักเพราะคนที่จับไปเป็นโจรภูเขาที่มีความสามารถมากคนหนึ่ง และเคยเป็นสหายเก่าเสด็จพ่อเพราะเลิกเป็นสหายกันแต่เป็นศัตรูกันพะยะค่ะ"องค์ชายเก้าพูดอย่างเริงร่า

"หืม แล้วทางนั้นต้องการอะไรละ?"ข้าถามกลับ

"ต้องการแก้แค้นให้เสด็จพ่อร้อนรนเล่นพะยะค่ะ แต่เมื่อวานเปลี่ยนการไถ่ตัวเป็นเพชร100เพชรพะยะค่ะ"องค์ชายเก้าพูดอย่างเริงร่า

ร่างบางชะงักกึก

เงินที่นี่แบ่งเป็นแบบนี้

100เหรียญทองแดง=1เหรียญเงิน

100เหรียญเงิน=1เหรียญทอง

100เหรียญทอง=1หยกม่วง

100หยกม่วง=1เพชร

"หากเอามากขนาดนี้ไม่บอกให้พวกเราไปเป็นขอทานเลยเล่า?"ร่างบางพูดติดตลกอย่างไม่แยแสกับเงินส่วนนั้น

"ก็เหลืออยู่พะยะค่ะอีก100เพชร คงจะใช้ได้แปบเดียวก็หมด"องค์ชายเก้าก็พูดอย่างฉงนที่พี่ตนไม่มีท่าทีร้อนรน

'แล้วจะให้ข้าใส่ใจทำไมในเมื่อข้าสามารถเสกเงินเท่าไหร่ก็ได้ที่ต้องการ หากไม่เสกเงิน ข้าก็ใช้เงินสามีอย่างไรเล่า'เสวี่ยเหมยคิดในใจ

ร่างบางจิบชาต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน

"จริงสิพะยะค่ะเสด็จพี่ ตอนนี้พวกเสด็จพ่อเตรียมพลกำลังเพื่อไปช่วยเสด็จพี่เสวี่ยฉุนและพะยะค่ะ เห็นว่าเตรียมเงินไปด้วย"องค์ชายเก้าพูดอย่างไม่สบอารมณ์

"หึ สำหรับชายผู้นั้นไม่ว่าทางโจรจะเรียกอะไรก็จะหาสุดหล้าฟ้าเขียวเพื่อนำมาให้โจรนั่น เพียงหวังว่าให้ลูกรักตนรอดปลอดภัยไร้ขีดข่วน"ร่างบางพูดอย่างมีจริตก่อนจะมองออกนอกศาลา

"จริงพะยะค่ะ แล้วถ้าหากเงินหมดไปจริงๆจะทำอย่างไรพะยะค่ะ"องค์ชายเก้าถามด้วยความสงสัย

"ก็ใช้จ่ายอย่างประหยัด หากเจ้าขาดเหลือบอกพี่ พี่จะหามาให้"ข้าบอกเสียงอ่อนโยน

"ละ...แล้วเสด็จพี่หามาจากไหนพะยะค่ะ"องค์ชายเก้าหน้าแดงแจ๋ก่อนจะเสมองไปทางอื่นขณะถาม

"พี่มีวิธีหาหรอกน่า อย่าหวง"แล้วข้าจะบอกได้อย่างไรว่าเสกเอา

"พะยะค่ะ"องค์ชายเก้าไม่ต้องการซักไซร้พี่สาวตน

"เฮ้อ ในห้องเก็บสมบัติพี่ก็มีนะ"ข้าถอนหายใจอันที่จริงมันก็ไม่มีหรอก

"อ้อ พะยะค่ะ"องค์ชายเก้าพยักหน้าเชื่ออย่างสนิทใจ

ไม่นานองค์ชายเก้าก็ขอตัวกลับเพราะมีธุระต่อกับสหาย

"ว่านว่าน"

"เพคะองค์หญิง"

"พาเปิ่นกงไปห้องเก็บสมบัติในตำหนัก"ข้าพูดเสียงเรียบ

"เพคะ"ว่านว่านนำทางข้าไปจนถึงห้องแห่งหนึ่งก่อนจะเปิดออกแล้วมีของมากมายของมีค่าเก็บไว้อย่างดี

ของพวกนี้ได้มาจากหลายๆคนและเหล่าสหายที่เป็นเชื้อพระวงศ์ด้วยกันแต่ก่อนและของขวัญเสด็จย่าทวด เสด็จย่า และเสด็จแม่มอบให้

"ว่านว่าน เจ้าคิดว่าเงินในห้องสมบัติเปิ่นกงพอจะเลี้ยงพวกเจ้ารอดหรือไม่?"ข้าถามกลับ

"องค์หญิง พอสิเพคะ แต่พระองค์ไม่ควรสละทรัพย์สินพระองค์เพื่อพวกหม่อมฉันก็ได้"ว่านว่านน้ำตาไหลเป็นสายด้วยความซึ้งใจ

"เปิ่นกงยังมีเงินอีกเยอะ อย่าคิดมากเพราะอีกไม่นานก็จะเข้าหน้าแล้งแล้ว เกรงว่าคงจะไม่มีกินเอา เตรียมพวกข้าวสารไว้ให้มากๆล่ะ เพราะเข้าหน้าแล้งมามันยุ่งยาก เอาเงินในนี้ไปซื้อเสีย พวกน้ำเนี่ยอย่าให้ขาดเอาน้ำเปล่าก็ได้"ข้าสั่ง

"เพคะ"ว่านว่านรับคำ

"อย่าลืมล่ะเอาเงินนี่ซื้อข่าวสารนี่ซื้อมากเท่าไหร่ยิ่งดี เพราะภัยแล้งนี้มันนานถึง3เดือน"ข้าบอก

"พระองค์รู้ได้อย่างไรเพคะ"ว่านว่านขมวดคิ้ว

"เปิ่นกงรู้แล้วกัน ไหนจะเข้าหน้าตงเทียนมาอีกยิ่งยุ่งยากกันใหญ่ พวกเสื้อผ้า หากเจ้าคิดว่าอะไรเหมาะสมก็ซื้อมาเถิด หากทรัพย์สินมันหมดก็บอกเปิ่นกง"ข้ามองดูเงินด้วยแววตาพราวระยับ

มันไม่มีทางหมดหรอก

"น้อมรับคำสั่งเพคะองค์หญิง"ว่านว่านรับคำสั่งหนักแน่น

ตนจะทำให้ดีที่สุด

ข้าพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องแล้วเจอถิงถิงรอที่ศาลาตามเดิม

"ถิงถิง ไปเตรียมม้าให้ข้า ข้าจะไปหาสหายข้าและจะพักอยู่ที่นั้นสัก2-3คืน ให้ทุกอย่างสงบ ข้าค่อยกลับ "

"เพคะ"ถิงถิงรับคำก่อนจะไปนำอาชาสีขาวสะอาดมาให้นาง

มือเรียวลูบแผลงคออาชาอย่างอ่อนโยน

ฮี่ๆๆๆๆๆๆ

ม้าร้องดีใจก่อนจะย่อตัวลง

ร่างบางตวัดตัวขึ้นหลังม้าอย่างช้ำชองก่อนจะควบทะยานออกจากวังหลวง

ว่านว่านและถิงถิงก็ทะยานตามเจ้านายตนโดยใช้พลังปราณปกปิดตัวอย่างไร้ร่องรอย

แต่มีหรือเสวี่ยเหมยจะไม่รู้?

ร่างบางกระตุกยิ้มเย็นก่อนจะทำเป็นไม่รู้แล้วไปที่ร้านช่างไม้ทันที

ข้าผูกม้าไม้กับต้นไปก่อนจะเดินไปหาช่างไม้

สิ่งที่ทุกคนไม่รู้ก็คือนางกำนัลและทหารตำหนักข้าทุกคนล้วนเป็นองครักษ์ที่3บุคคลส่งมาดูแล 

ใช่ อย่างที่ทุกคนคิด เสด็จแม่ เสด็จย่า เสด็จย่าทวดที่ส่งคนพวกนี้มาดูแลข้า เพราะกลัวข้าเป็นอันตราย

"คุณหนูท่านนี้ท่านต้องการอะไรขอรับ"เถ้าแก่รีบเดินมาหาข้า

"ข้าต้องการ2อย่างนี้ทำให้ข้าได้หรือไม่?"ข้าถามก่อนจะยื่นให้

อันแรกเป็นไม้นิตติ้ง อันที่สองเป็นบล็อกไม้ที่ใช้ทำผ้าพันคอพวกหมวก

"ได้ขอรับ วันพรุ่งนี้ตอนเย็นก็เสร็จขอรับ"เถ้าแก่บอกอย่างมั่นใจ

"ทำนี่อีกนะเถ้าแก่ใช้เหล็กทำก็ได้"ข้าบอกก่อนจะยื่นรูปเข็มโครเชร์ให้เถ้าแก่

"ขอรับ"เถ้าแก่พยักหน้า

ข้าจัดการจ่ายเงินไปก่อนครึ่งหนึ่งก่อนจะควบม้าเล่นไปจนถึงป่าอสูร

คนที่นี่มักต้องการแกนอสูรและแกนอสูรก็ราคาแพงมากจนหูฉี เพราะหากนำมาปรุงเป็นยาได้ก็สามารถเลื่อนลมปราณได้หลายครั้งเช่นกันจนเป็นที่หายากมากเพราะคนตายเพราะสัตว์อสูรก็เยอะแยะ

ข้าผูกม้าไว้ก่อนจะเดินเข้าไปในป่าอสูรอย่างช้าๆเพื่อเข้าด้านใน

ข้าเดินมาเรื่อยๆก่อนจะเจอพุ่มไม้แล้วเข้าไปหลบทันทีใช้ตุ้มหูพลางตัวทันที

วิ้ง

ร่างบางหายไปอย่างไร้ร่องรอยและไม่มีกลิ่นอายอะไรทั้งสิ้น

ฟุบๆๆๆ

"องค์หญิงหายไปแล้ว"ว่านว่านและถิงถิงอุทานก่อนจะรีบหาตัวข้าทันที

ร่างบางมองดูอย่างเฉือยชาก่อนจะเเตะเท้าทยานด้วยวิชาตัวเบาต้องห้ามที่เคยฝึกมาในการไปดูการช่วยเสวี่ยฉุน

งิ้วนี้ใครหนอจะตาย?