นางร้ายผู้เปลี่ยนไป ภาค2

ตอนที่ 7 : นางร้าย...กับการปกครอง

หลังจากฉันเข้ามามิติตัวเองแล้วเริ่มฝึกซ้อมทุกเวทย์และวิชาทุกอย่างจนกระทั้ง5ปีฉันอยู่ที่นี่มา5ปีในมิติฉันฝึกปรุงยาทุกระดับดื่มยาพิษด้วยปรุงทุกยา...ยาพิษไม่มีในโลกนี้ก็ด้วย...

       ส่วนพลังตอนนี้ถึงขีดสุดแล้วนั้นคือพลังเวทย์บอกแล้วใช่มั้ยว่ามี10ขั้นแต่มันยังไม่หมดมันมี15ขั้นส่วนลมปราณก็ยังไม่สุดเช่นกันเพราะมี20ขั้น

วิชาทุกอย่างฉันทำได้ต้องห้ามก็ทำได้หมดต่อไปคงต้องรับภารกิจนักฆ่าสินะ..หึ!!น่าสนุก

ฉันออกมาก็พบกับพี่บุญธรรมรออยู่

"ไงหายไปตั้ง3วันนึกว่าหายไปไหน"

"ฝึกเตรียมความพร้อมร่างกายหนะ"

~ชารอดเช็กเลเวลพี่~

~ไบรอันต์

Lv.42/????

ธาตุไฟ,มืด,น้ำ

ระดับ25/1000

ความสามารถ

วาร์ป.. 56/??

ควบคุมธาตุแต่ละธาตุ...LV.55/??

เพลิงสังหาร..LV.66/??

ไฟโลกันต์..LV.70/??

ลูกบอลเพลิงLV.56/??

พลังกาย

LV.68/??

อาวุธ

ปืนLV.77/??

มีดLV.70/??

เคียวLV.66/??~

พี่ฉันเก่งชะมัดแต่น้อยกว่าฉันเพราะตอนนี้LV.400กว่า

"โอเคงั้นไปฝึกเลย"

จากนั้นฉันก็ใช้เวลาฝึกวันเดียวแล้วได้หมดเค้าเลยให้ฉันไปทำภารกิจเลยแต่อยากต่อรองมากกว่า

"พี่.....ถ้าอยากเป็นที่1ต้องทำยังไง"ฉันถามเค้าเสียงเรียบดวงตาไร้ระรอกคลื่น..ใช่ฉันพูดแบบนี้กับทุกคนนั้นแหละต่อไปนี้คือเสียงเรียบดวงตาถ้าใครจ้องจะไม่มีสิ้นสุด

"หืม..ก็ต้องฆ่าคนนั้นเธอก็จะได้ที่1"

"แล้วใครคือที่1"

"โคชเนมชื่อว่าไอวาย..แต่มีในภารกิจนะที่ต้องรับคือกำจัดทิ้งเธอจะรับหรอ"

"ใช่"

จากนั้นฉันก็รับภารกิจฆ่านักฆ่าอันดับ1

ตอนนี้ฉันสะกดรอยตามยัยนั้นอยู่นักฆ่าอันดับ1เป็นผู้หญิงหนะแต่ดูท่าเธอเริ่มจะรู้แล้วแหละว่าฉันสะกดรอยตามมา

"ออกมา"ฉันเดินออกมาตามที่บอกชุดสีดำปิดหน้าแต่ชุดแหวกอกให้เห็นสัญลักษณ์

"เธอต้องการอะไร"

"ฆ่าเธอ"

"หึ!!มันไม่ง่ายขนาดนั้นนะ"

"ไม่ลองไม่รู้"

~มาสเตอร์ต้องการอะไรคะ~ไม่ต้องสงสัยความสามารถโปแกรมเมอร์ไงล่ะมีชื่อด้วยนะฉันให้ชื่อชารอด

~ปืนคู่เวทย์ระดับ6ธาตุไฟสีดำ"ฉันสั่งในใจ

~รับทราบคะ~

วิ้ง

ปืนปรากฎออกมามันมีสีดำแต่เป็นกระสุนเวทย์ที่อัดเวทย์ฉันลงไป

"อะ..อะไรหนะ"

ฉันไม่พูดแต่ยิงยัยนั้นที่ท้องแล้วเนื้อกระจุย

ตู้ม

เศษเนื้อกระจายไปตามคนละทิศละทางฉันมองด้วยความเย็นชาแล้วฉันก็เดินไปเก็บหัวแล้ววาปไปที่องค์กร

ฉันเดินมาแล้วไปหาพี่ฉันที่ห้องทำงานของพี่ชาย

ก๊อกๆๆ

"เข้ามา"ฉันเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นพี่ทำงานอยู่

"อ้าว!!!เฮคาทีเองหรอ"

"อืม"

"มีอะไรรึเปล่า"

หญิงสาวไม่พูดแต่เลือกที่จะเอาหัวนักฆ่าอันดับ1ของที่นี่ขึ้นมาคนที่เป็นพี่ตกใจเล็กน้อยแล้วยิ้มดีใจทันที

"น้องเก่งมากนะเอาล่ะต่อไปนี้น้องคือนักฆ่าอันดับ1ของเรา"

จากนั้นหญิงสาวก็รับรางวัลค่าหัวแล้วจากนั้นไม่นานข่าวก็กระจายไปทั่วทุกหนทุกแห่ง..ผู้คนต่างหวาดกลัวเฮคาทีทั้งนั้น

ผ่านไป3เดือน

ฉันใช่ชีวิตนักฆ่าไปเรื่อยๆตั้งแต่วันนั้นนี้ฉันก็อายุ14บริบูรณ์แล้ว

ส่วนฉายาที่ได้มาคือ"ปีศาจสีเลือดแห่งรัติกาล"ทำไมนะหรอก็เพราะว่าการฆ่าของฉันจะฆ่าแบบไม่เห็นร่องรอยว่าฉันเป็นคนฆ่าแล้วเวลาฆ่าฉันจะฆ่าแบบทรมาณทั้งเป็น..เลือดเลยท่วมห้องแล้วฉันเลือกฆ่าตอนเที่ยงคืนถึงตี2...

อีกฉายาหนึ่งคือ"ฮิกันบานะแห่งความตาย"ใช่บอกแล้วนิว่าสัญลักษณ์ที่น่าอกฉันคือดอกฮิกันบานะเวลาฆ่าคนฉันอาจจะทิ้งภาพวาดหรือใช้รอยเลือดคนนั้นวาดดอกฮิกันบานะไว้

ต่อไปฉันคงต้องหาเมืองลับแลก่อนอายุ15เสียแล้วหึ!!แล้วตามด้วยหาสัตว์ในตำนานของพระเอก

ฉันเดินมาที่ห้องทำงานของพี่ก่อนจะเคาะประตู

ก๊อกๆ

"เฮคาทีหรอ"

"ค่ะ"

"เข้ามาได้"

"อืม"

"น้องมีอะไรหรอ"

"ฉันจะไม่อยู่สักพัก"

"แล้วงานละ"

"งดรับสักพักแต่ถ้าอันไหนจัดการยากจริงพี่รู้ต้องติดต่อยังไง"

"ได้..อ้อ..ตะกูลเก่าเราเลิกออกค้นหาเราแล้วนะ"

"ช่างมันค่ะ..ขอตัว"

ฉันเดินออกจากห้องแล้ววาร์ปไปป่าต้องห้ามเพราะอาณาจักรลับแลจะไปได้ต้องให้คนพาไป

ฉันเดินมาเรื่อยๆจนเจอกับเพกาซัสอ่า..เจอแล้ว

"นี่คุณเพกาซัส"

"...."มันไม่ตอบแต่แผ่รังสีกดดันเต็มที่คิดหรอจะทำไรฉันได้..จากนั้นฉันก็ปล่อยรังสีกดดันตอบ

"เจ้าทนได้ด้วยรึ"

"ของหมูๆ"จากนั้นฉันก็ใช้พลังถึง2ส่วนในการทำให้เพกาซัสกระอักเลือด

"แล้วเจ้าต้องการสิ่งใด"

"ข้าอยากไปเมืองลับแล"

"ได้ขึ้นมา"จากนั้นเพกาซัสตัวนี้ก็พาฉันขี่มาบนท้องฟ้าแล้วบินมาทะเลสแตนด์ทะเลสาปแห่งหายนะไม่เคยมีใครมาที่นี่มาก่อน

จากนั้นเพกาซัสก็บินสูงขึ้นอีกแล้วผ่านบาเรียลพอมาถึงก็มีบาเรียลวงเวทย์เยอะมาก

"จะให้ฉันทำอะไร"

"ถ้าเธอผ่านเข้าไปได้เธอจะเป็นจักรพรรดินีคนต่อไป"

"อ่า..."ฉันสัมผัสบาเรียลแล้วสักพักก็มีสายฟ้าวิ่งผ่านบาเรียลแล้วก็มีลูกไฟวิ่งเข้ามาหาฉันแล้วจากนั่นก็มีแท่งน้ำแข็งหล่นมาจากฟ้า

หญิงสาวหลบได้คล่องแคล่วแล้วโจมตีธาตุไฟสีดำพร้อมกันใส่แท่งน้ำแข็งและลูกไฟ

ฟิ้ว ตู้มๆๆๆๆ

เสียงจอมตีของหญิงสาวดังมาเป็นระยะนี่แค่วอมร์อัพเท่านั้น

จากนั้นฉันก็เสกพลังธาตุมืดมาใช้พลัง4ส่วนแล้วสัดใส่บาเรียล

เปรี้ยง!!

เสียงบาเรียกระจุยกระจายไปหมดเพกาซัสที่มองดูเหตุการ์ณได้แต่ร้องขอความตายกัน

จากนั้นหญิงสาวก็เดินเข้าไปในบาเรียที่อนุญาติให้เข้าเมื่อเข้าไปถึง

พระเจ้านี่แหละเมืองลับแลที่รวมสัตว์ในตำนานไว้ทุกโลกไม่ว่าจะสูญพันธุ์ไปแล้วก็ตาม..มังกร..ฟีนิกซ์...ไดโนเสาร์...มีทุกเผ่าพันธุ์

ฉันเดินก้าวมาหลายก้าวสัตว์ทุกตัวในที่นี่ก็ย่อก้มให้ฉันแล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

"ถวายพระพรองค์จักรพรรดินี"อ่า..ตอนนี้ชื่อฉันคงขึ้นอยู่ท้องพระโรงเเล้วสินะ

"ที่นี่คือทวีปใดรึ"

"ทวีปเฟตานีพะยะคะ/เพคะ"

"ดียิ่ง"

"แล้วพวกเจ้าทุกตนอยู่ระดับใด"ถามด้วยเสียงเย็นปนอำนาจ

"ระดับ12พะยะคะ/เพคะ"

"ไม่ใช่มีแค่9รึ"

"เปล่าเลยเพคะสูงสุด12"

"อืม"

จากนั้นฉันก็เห็นปราสาทหลังใหญ่มากถ้าเทียบกับปราสาทพระเอกนางเอก..แพ้ฉันชัวร์

จากนั้นไม่นานก็มีสัญลักษณ์ขึ้นที่บาเรียลเป็นดอกฮิกันบานะสีแดงแล้วบาเรียลก็เริ่มสร้างตัวขึ้นใหม่ฉันหันไปถามเพกาซัสประมาณว่าเกิดอะไรขึ้น

"ถ้าสัญลักษณ์ขององค์ราชินีเป็นแบบใดบาเรียลก็จะมีสัญลักษณ์นั้นพะยะค่ะส่วนที่บาเรียลล้อมรอบใหม่มันจะใช้พลังขององค์ราชินีมิให้คนเข้ามาได้พะยะค่ะแล้วข้อดีคือคนที่เป็นเจ้าของคนแรกของดินแดนนั้นก็จะเป็นของคนนั้นตลอดไปไม่ว่าจะกี่ล้านปีก็ต้องกลับมาแล้วความจำทุกชาติก็จะไหลเข้สมาพะยะค่ะ"

"อ่า...เราเข้าใจแล้วกลับปราสาทกันเถอะ"

จากนั้นฉันก็เดินมาที่ปราสาทการแต่งดูดีมากตามแบบฉันชอบมากดูวังเวงแต่ลึกลับ..เรียบง่ายแต่หรู..อลังการ

จากวันนั้นฉันก็บริหารที่นี่ทุกคนก็อยู่แบบสันติสุขสัตว์ที่นี่ทุกตนแปลงกายเป็นมนุษย์ได้เลยไม่ต้องยุ่งยากเวลาไปไหน...ส่วนมือขวาฉันและคนรับหน้าที่อื่นๆฉันให้หัวหน้าและบางคนรับหน้าที่....อ่า...นี้ก็ใกล้เวลาที่จะตามหาเจ้าอสูรทั้งปวงของพระเอกซะแล้ว..หึ!!

"องค์จักรพรรดิพะยะค่ะมีเทียบเชิญมาให้องค์จักรพรรดิไปร่วมงานวันรวมจักรพรรดิพะยะค่ะ"

"อีกกี่วัน"ร่างบางที่นั่งบนที่นั่งสูงสุดที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวคนถามขึ้น..เป็นใครไม่ได้นอกจากเฮคาทีหรืออดีตริฮานน่า

"อีก6เดือนพะยะค่ะ"

"อืม..เราทราบแล้วไปได้"

"กระหม่อมทูลลา"

อ่า...คงเริ่มแล้วสินะที่ข้าจะต้องเป็นใหญ่แต่เดี๋ยวก่อนเราจะต้องไปตามหาเจ้าอสูรทั้งปวงนั้นเสียก่อน

"ข้าจะไม่อยู่สักพัก"

"พระองค์จะเสด็จไปที่ใดพะยะค่ะ"

"ไปตามหาของนะ"

"จะเสด็จกลับวันไหนพะยะค่ะ"

"ไม่รู้แต่เรากลับมาแน่ไปล่ะ"จากนั้นร่างองค์จักรพรรดิก็หายไป