คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 - เริ่มเรื่อง
ร่างบางถอนหายใจเมื่อเห็นนักเรียนปี 7 ป้อมอัศวินในชุดนักเรียนเอดินเบิร์กเต็มยศกำลังยืนคุยกันอย่างสนุกสนาน มือของแต่ละคนถือกระดาษแข็งๆสีม่วงกันคนละใบ ...ประกาศนียบัตรจบการศึกษาพระราชา...
....เฮ้อ... เธอถอนหายใจอีกครั้ง “ถึงเวลาที่ต้องจากกันแล้วสินะ” เธอคิดอย่างเจ็บปวด เสียงเคาะประตูห้องทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว เธอหันไปมองอย่างงงๆ ร่างสูงของเพื่อนสนิทเธอกำลังยืนยิ้มมองเธออยู่หน้าห้อง
“มัวมาทำอะไรอยู่ตรงนี้เคย์ ไม่ไปล่ำลาพวกพี่เขาหรอ พรุ่งนี้ก็วันปิดเทอมแล้วนะพวกเขาก็ต้องไปทำหน้าที่ของเขาแล้ว” ชายหนุ่มพูดพลางเดินเข้ามาหาเธอ เคย์ส่ายหน้า “ฉันยังทำใจไม่ได้ล่ะอัล...มันถึงเวลาที่ฉันต้องห่างพี่โรแล้ว...” เธอพูดพลางถอนใจอีกครั้ง
“ลงไปข้างล่างเถอะน่า ฉันมีอะไรจะเซอร์ไพร์สเธอด้วย” ชายหนุ่มพูดพลางฉุดข้อมือร่างบางให้วิ่งตามตน “เฮ้...อัล จะพาฉันไปไหน” เธอโวยวายเมื่อถูกเขาลากวิ่งลงมาจากชั้น 7 “เถอะน่า...” อัลพูดเพียงแค่นั้นและตั้งหน้าตั้งตาลากร่างบางลงมาที่สนาม
“มีอะไรจะให้ฉันหรอไงอัล” เคย์พึมพำพลางหอบ นัยน์ตาสีม่วงสอดส่องไปทั่วก่อนจะไปสะดุดอยู่ที่ร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่ง ร่างบางดูผอมเพรียวและสูงกว่าเดิมที่เธอเคยเห็นมาก ผิวเนียนคล้ำลงเล็กน้อย ผมสีน้ำตาลไหม้ยาวสยายไปถึงกลางหลัง ชุดกระโปรงสีขาวสะอาดตาช่วยเสริมให้ร่างบางดูเด่นขึ้นมาถนัดตา นัยน์ตาสีน้ำตาลเฉกเช่นกับสีผมกำลังมองมาที่เธออย่างอ่อนโยน
“พี่เฟริน!” เคย์ตะโกนลั่นก่อนวิ่งเข้าไปหาเธอ เคย์กอดร่างบางไว้เต็มอ้อมแขน “คิดถึงพี่จังเลย” เคย์พูด เฟรินหัวเราะเบาๆ ใช่แล้ว...เธอผู้นี้คือเฟลิโอน่า เกรเดเวล หรือที่ใครๆเรียกกันว่าเฟริน
เฟรินลาออกจากเอดินเบิร์กไปตั้งแต่เรียนปี 4 ไปได้ไม่นาน และเดินทางออกจากเอเดนไปโดยไม่บอกใครทั้งสิ้น ทิ้งไว้เพียงแต่ความทรงจำดีๆที่เอดินเบิร์กแห่งนี้ เธอสัญญากับคาโลคนรักของเธอไว้ว่าจะกลับมาทันวันเรียนจบของพวกเขาแน่นอน และเธอก็ทำได้อย่างที่เธอพูด
“พี่เฟรินกลับมาตั้งแต่เมื่อไรกันคะ” เคย์ถามอย่างกระตือรือร้น “สักพักแล้วล่ะจ๊ะ นานพอที่พี่จะขัดสีฉวีวรรณตัวเองให้ดูดีขึ้นน่ะ” เคย์ยิ้มกว้างให้กับเธอพลางปล่อยร่างบางออก เฟรินมองลึกลงไปในนัยน์ตาสีม่วงของเธอ
“กับโร...เป็นไงบ้างจ๊ะ...” เฟรินถามอย่างตรงไปตรงมา เคย์หลุบตาลงช้าๆ “ก็....ดีค่ะ พี่โรเอาใจใส่หนูดี” เฟรินคลี่ยิ้มจางๆ “ยังมีเวลาเหลืออีกเยอะเลยนะสำหรับวันนี้ เล่าให้พี่ฟังหน่อยได้ไหมจ๊ะว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่ทำให้เรากับโรลงเอยกันแบบนี้น่ะ ได้ไหม” เคย์พยักหน้าก่อนที่ทั้งสองจะพากันเดินไปนั่งเงียบๆในมุมหนึ่ง
“มันเป็นเรื่องตอนที่พี่โรเรียนปี 6 น่ะค่ะ แล้วหนูอยู่ปี 5” เคย์พูดพลางเอามือเท้าคาง “ตอนนั้นน่ะหนูค่อนข้างจะมั่นใจแล้วว่าพี่โรน่ะมีใจให้หนู หนูตั้งใจไว้ว่าจะสารภาพรักกับพี่โรในวันเกิดเค้า แต่ว่ามันกลับมีเรื่องเกิดขึ้นก่อน” เคย์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนค่อยๆเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น
ร่างบางนั่งเหม่ออยู่ในห้องของตัวเอง นัยน์ตาสีม่วงจับจ้องอยู่ที่กระดาษสีเหลืองอ่อนที่วางอยู่บนโต๊ะ จดหมายฉบับนี้ส่งมาหาเธอเมื่ออาทิตย์ก่อนซึ่งเธอได้แจ้งแก่ปราชญ์เลโมธีรีบร้อยแล้ว
‘เคธี่
เกิดเหตุขึ้นที่กิลดิเรกเสียแล้ว ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ไนล์เข้ามายึดครองเหมืองเพชรของพวกเรา วันก่อนฉันเข้าไปตรวจดูแต่ปรากฏว่าในเหมืองนั้นมีทหารไนล์เต็มไปหมด พวกคนงานในนั้นเป็นคนงานของกิลดิเรกแต่ถูกใช้งานราวกับสัตว์เดรียรัจฉาน เท่านั้นยังไม่พอเหมืองเหล็กก็ด้วยเหมือนกัน ตอนนั้นฉันก็เลยส่งจดหมายเปิดศึกไปที่ไนล์โดยบอกว่าหากทางกิลดิเรกชนะต้องคืนเหมืองแร่ทั้งสองและคนงานให้ ทางนั้นตกลง ฉันว่าเธอน่าจะพอได้ยินข่าวเรื่องสงครามระหว่างไนล์กับกิลดิเรกบ้างนะ ฉันน่ะไม่ได้คิดจะเรียกตัวเธอกลับมาที่กิลดิเรกตั้งแต่แรก แต่ตอนนี้มันไม่ไหวเสียแล้ว เลอัสคนเดียวไม่อาจช่วยคุมทหารให้สู้กับไนล์ได้
ในฐานะของกษัตริย์แห่งกิลดิเรก ฉันของเรียกตัวเคธี่ ฟิลมัส นักรบแห่งกิลดิเรกกลับมาประจำตำแหน่งแม่ทัพ
*อีกอาทิตย์หนึ่งฉันจะส่งเลอัสไปรับ เพราะทางกองทัพเวทมนต์จะช่วยสู้แทนไปก่อนในช่วงที่เลอัสไปรับเธอและพวกเราต้องวางแผนการต่อสู้ใหม่*
โนอาห์ กิเรียดอน เดอะคิงออฟกิลดิเรก’
เธอถอนใจยาวอีกครั้ง มือบางหยิบซองจดหมายสีชมพูหวานขึ้นมาวางบนโต๊ะ ในขณะเดียวกันนั้นร่างสูงของเลอัสก็ปรากฏขึ้นในห้อง “พร้อมหรือยังเคย์” ร่างสูงถามเธอเบาๆ เลอัสผอมลงไปมาก ร่างกายก็เต็มไปด้วยบาดแผล
“การต่อสู้มันรุนแรงขนาดนั้นเลยหรอพี่เลอัส” เลอัสพยักหน้าพลางรับกระเป๋ามาจากเธอ “รีบไปเถอะจะได้ไม่เสียเวลา ตอนนี้ทุกคนรอเธออยู่ที่กิลดิเรกแล้ว” เคย์พยักหน้าก่อนหันกลับมามองห้องนอนเป็นครั้งสุดท้ายอย่างอาวรณ์ ...ลาก่อนทุกคน...ลาก่อน...พี่โร... เธอพึมพำก่อนที่จะหายตัวออกไปจากห้องนอน
สักพักร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้อง “เคย์ ไปกินข้าวกัน” เขาพูดพลางมองไปที่โต๊ะตัวโปรดที่เคย์ชอบนั่ง คิ้วเรียวขมวดเมื่อไม่เห็นร่างที่คุ้นเคย ร่างสูงเดินไปที่โต๊ะเมื่อเห็นจดหมายวางอยู่บนโต๊ะ ...จากเคธี่...
อัลรีบฉีกซองจดหมายออกมาอ่าน นัยน์ตาสีน้ำเงินสุขุมเบิกกว้างเมื่ออ่านจดหมายจบ ร่างสูงกำจดหมายแน่นก่อนรีบวิ่งออกไปจากห้องนอนทันที
ความคิดเห็น