คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ปฐมนิเทศ
ตอนที่ 1 ปฐมนิเทศ
ในยามคำคืนของถนนสายหนึ่งในซอยไลท์นิงค์ มีเสียงเฮฮาจากบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ด้านในของซอย โดยบ้านเป็นรูปทรงทันสมัย สะดุดตาด้วยโคมไฟหน้าบ้านที่ส่องสว่าง
"ในที่สุดผมก็ทำสำเร็จแล้วครับแม่ เย้ !" เด็กหนุ่มพูดขึ้น
"แม่ดีใจด้วยนะลูก" ผู้เป็นแม่แสดงความดีใจกับลูกของตนซึ่งสามารถสอบเข้าโรงเรียนนานาชาติออแลน ซึ่งมีชื่อเสียงและมีมาตรฐานในการสอน
"แม่ว่าลูกไปเตรียมตัวสำหรับการปฐมนิเทศพรุ่งนี้ดีกว่านะ นี่ก็ดึกแล้วด้วย เดี๋ยวจะตื่นสายนะ"
"ok ครับแม่" เมื่อพูดจบ เด็กหนุ่มก็เดินขึ้นห้องของตนที่อยู่ชั้นสองของบ้าน ห้องของเขาอยู่ทางซ้ายมือของบันได โดยมีชื่อของเขาติดอยู่ที่ประตูเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของห้อง "เจน" นั่นคือชื่อของเขา ถึงแม้จะเหมือนชื่อของผู้หญิง แต่เขาก็ภูมิใจเพราะมาจากชื่อของพ่อและแม่มารวมกัน ชื่อจริงของเขาคือ
"เจนนอฟ โคเวอร์"
เช้าวันใหม่อันสดใส โดยมีเสียงนกของพ่อของเขาที่เลี้ยงไว้ ส่งเสียงต้อนรับเช้าวันใหม่ ตามมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง นั่นเป็นสัญญาณให้เจนลุกจากที่นอน เพื่อเตรียมตัวสำหรับการปฐมนิเทศในวันนี้
"เรียบร้อยแล้วครับแม่ เป็นไงบ้างครับ ดูดีหรือยัง" เจนบอกแม่ของเขาเพื่อให้ช่วยประเมินการแต่งตัว
"ดูดีแล้วจ้ะ แต่จะไม่ดีแน่ถ้าเราไปสาย เราไปกันได้แล้วล่ะลูก เดี๋ยวพ่อเขารอนาน" แม่ชมพร้อมกึ่งเตือนให้เจนรีบ
แล้วหลังจากนั้นรถเก๋งสีดำก็วิ่งออกที่จอดรถเพื่อมุ่งตรงไปยังจุดหมายปลายทาง
ระหว่างทาง แม่ยื่นสิ่งหนึ่งให้กับเจน ซึ่งเป็นสิ่งที่เจนอยากได้ และไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มันมา มันคือนาฬิกา ถึงมันจะสวยงาม เลิศหรู แต่มันเป็นนาฬิกาที่มีการทำงานหลากหลายรูปแบบ ทั้งถ่ายรูป เป็นเครื่องเล่นmp3 บันทึกเสียง จดบันทึก และหน้าที่หลักคือบอกเวลา โดยมีสายสีดำ ส่วนตัวเรือนนั้นเป็นสีดำผสมบรอนส์
"นี่เป็นของขวัญสำหรับลูก ในโอกาสที่ลูกสามารถสอบเข้าโรงเรียนนานาชาติออแลนได้" พ่อพูดกับเจน แล้วแม่ก็ยื่นนาฬิกาให้ มันถูกห่อในกล่องซึ่งสามารถมองเห็นตัวนาฬิกา ประดับด้วยโบว์สีแดงอย่างสวยงาม
"ขะ..........ขอบคุณครับ" เจนแทบพูดไม่ออกเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า (แทบไม่เชื่อเลย) เขาพูดในใจ
และแล้วรถเก๋งสีดำของครอบครัวเขาก็มาถึงโรงเรียนนานาชาติออแลน ซึ่งมีป้ายชื่อโรงเรียนเด่นสง่า แล้วพ่อก็เลี้ยวรถไปจอดยังที่จอดรถที่ทางโรงเรียนเตรียมไว้ให้ ภายในบริเวณโรงเรียนนั้นร่มรื่นไปด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาพันธุ์ มีน้ำพุอยู่บริเวณหน้าตึก All Land One ซึ่งเป็นตึกศูนย์กลางของโรงเรียน ตึกนี้แหละเป็นสถานที่ที่มีงานปฐมนิเทศ
เจนเริ่มเกิดอาการตื่นเต้นแต่ก็พยายามข่มไว้ ซึงเขาไม่เคยคิดเลยว่า วันนี้เขาจะได้เป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของประเทศ
"อากัสออแลน"
"ต่อไปนี้ เป็นการปฐมนิเทศของนักเรียนใหม่ซึ่งจะเป็นส่วนหนึ่งที่มาช่วยพัฒนาโรงเรียนของเราให้มีความพร้อมทางด้านการศึกษามากขึ้น" พิธีกรกล่าวเริ่มงาน เขาอยู่ในชุดสูทสีดำ ดูเป็นผู้นำ (ในสายตาของเจนนะ) มองไปมองมาก็ดูหล่อ เท่ ถูกใจคุณแม่บ้านหลายคน (ความคิดของเจนอีกเช่นกัน)
"ลำดับต่อไปขอเชิญท่านประธานกล่าวเปิดงานการปฐมนิเทศครับ"
หลังจากนั้นผู้ชายรูปร่างภูมิฐาน ดูสุขุม ก็เดินขึ้นไปบนเวทีแล้วกล่าวเปิดงาน
เจนคิดว่าการเปิดงานเนี่ยเป็นการอบรมไปในตัว ดูจากสีหน้าผู้ฟังแต่ละคนคงจะเบื่อฟังคบรรยายต่าง ๆ นา ๆ ผู้อำนวยการพูดไปได้ประมาณ 1 ชั่วโมงเศษ ท่านก็กล่าวขึ้นว่า "พูดมาตั้งนาน ผมยังไม่ได้แนะนำตัวให้รู้จักกันเลย ผม นายจอห์น ฟลอเรน ยินดีที่ได้พบทุกคนในงานครั้งนี้ และขอให้นักเรียนทุกคนสนุกกัยการที่จะได้อยู่โรงเรียนที่พร้อมทุกอย่าง ผมขอเปิดงานการปฐมนิเทศ ณ บัดนี้ครับ"
"กว่าจะพูดจบ เล่นเอาผมเกือบหลับ นี่ถ้าอีก 15 นาที ผมหลับแน่นอนเลยครับแม่" เจนหันไปพูดกับแม่
"อดทนหน่อยสิลูก พอท่านกล่าวเปิดงานก็เป็นการลงทะเบียน ต่อไปก็ทำความรู้จักอาจารย์ที่ปรึกษาและก็รู้จักเพื่อนใหม่ ด้วยไงลูก" ผู้เป็นพ่อหันไปพูดกับลูกชาย
เมื่อแยกกับพ่อแม่เพื่อไปประจำห้องเรียน ทางโรงเรียนก็ให้เวลาการเดินทางไปยังห้องเรียนของนักเรียนแต่ละคน 15 นาที ไม่ต้องพูดเลยว่า 15 นาที เจนจะทำอะไร
จากหอประชุมใหญ่ที่มีการปฐมนิเทศ ซึ่งอยู่ชั้นสูงของตัวตึกเดินออกทางประตูด้านทิศเหนือของหอประชุม แล้วขึ้นลิฟต์ไปสองชั้นเลี้ยวขวาเดินผ่านห้องเรียน 2 ห้อง ห้องที่ 3 ก็คือห้องเรียนประจำของเจน แต่คนอย่างเจนจะไปตามทางที่กำหนดไว้ก็ไม่ใช่เจนนอฟน่ะสิ
เจนเดินออกประตูทางทิศใต้ของหอประชุม ซึ่งเมื่อเดินพ้นประตูก็จะมีทางเดิน 3 ทาง
"เอ! เราจะไปทางไหนดีล่ะ ไปทางขวาห้องเคมี ทางซ้ายห้องวาดรูปกับห้องปั้น ส่วนทางตรงหน้าเราก็ อ๊ะ! ไปทางนี้แหละห้องค้นคว้าข้อมูล เดี๋ยวดูเวลาก่อน เหลือ เหลือ 10 นาที"
"เจน เจน นี่เจนนอฟเราจะไปไหน ทางไปห้องเรียนน่ะออกประตูทางทิศเหนือ อย่าบอกนะว่าจะไปสำรวจโรงเรียน" พ่อทักเจนไว้
"แหม! พ่อครับ ผมก็แค่ออกมาดูเพื่อจะได้รู้ว่าทางไหนไปห้องอะไร แค่นั้นแหละครับ"
"ไม่ต้องมาแก้ตัว ไปเร็ว แม่เรารออยู่ที่ประตูแล้ว เราก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถ้าแม่โกรธจะเป็นยังไง"
"งั้นไปเถอะครับพ่อ เร็วครับพ่อ" เจนพูดด้วยความรีบร้อน
"ช้ากันจังนะสองพ่อลูก เร็วเข้า ได้เวลารายงานตัวที่ห้องเรียนแล้วนะเจน เดี๋ยวก็โดนทำโทษตั้งแต่วันแรกหรอก แม่ไม่ช่วยนะ"
"ครับ ครับ คร้าบ รับทราบแล้วครับ ไปกันรึยังครับเหลือเวลาแค่ 7 นาที เอง คราวนี้โทษผมไม่ได้นะครับ ต้องโทษพ่อกับแม่แหละที่มัวบ่น" พูดแล้วเจนก็ออกเดินนำหน้า
"ถึงห้องแล้ว รีบเข้าไปเร็วเดี๋ยวครูประจำชั้นเราจะมาแล้ว แม่รออยู่ที่ระเบียงหน้าห้องนี่แหละลูก" แม่บอกเจน
ตรงระเบียงหน้าห้องเรีนจะมร ที่นังสำหรับนั่งรอหรือพักผ่อน ซึ่งมีตั้งแต่ห้องเรียนแรกจนถึงห้องเรียนสุดท้ายเป็นแนวยาว มีลักษณะเป็นหินอ่อน มันวาว เหมือนมีการทำความสะอาดอย่างดี
เวลาผ่านไปไม่นานก็มีคุณครูท่านหนึ่งเดินตรงมายังห้องเรียนของเจน และเดินเข้าห้องเรียนแล้วเอ่ยขึ้นว่า
"สวัสดีต่ะ นักเรียนทุกคน ยินดีที่ได้พบทุกคนนะ ก่อนอื่นครูขอแนะนะตัวเองก่อน ครูชื่อ เรน่าลีน ลูเชอร์ เรียกว่าครูเรน่าก็พอจ้ะ ต่อไปก็เป็นการแนะนำตัวของแต่ละคนเลยนะ เริ่มจากแถวที่นั่งติดหน้าต่างก่อนจ้ะ"
แล้วการแนะนำตัวก็เริ่มขึ้น โดยทุกคนจะแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษ เนื่องจากนักเรียนมาจากหลายๆ ประเทศ จนมาถึง
"สวัสดีครับ ผมเจนนอฟ โคเวอร์ เรียกผมว่า เจนก็ได้ ผมมาจากโรงเรียนมิสเชลซีเลนครับ" เจนแนะนำตัวอย่างมั่นใจ
คนต่อมา
"hello ผมชื่อ ชิโรงาเนะ จิอาคิ เป็นลูกครึ่งอากัสออแลนและญี่ปุ่น จะเรียกผมว่าเจ็ทกี้ หรือ เจ็ทก็ได้ครับ มาจากโรงเรียนเมยะจินโด ประเทศญี่ปุ่นครับ"
และแล้วก็ถึงคนสุดท้าย
"สะ....สวัส...ดี...ครับ....ผมโจอี้.....เอควาส....ครับ....ชื่อเล่นโจครับ....เพิ่งมาจาก...อเมริ...กา....เมื่อ..ปิ..ปีที่แล้วครับ"
"โหกว่าจะจบ นายพูดติดอ่างเหรอ" เจ็ทถามโจด้วยท่าทางอยากรู้
"เปล่าหรอก มันตื่นเต้นนี่ คงไม่ว่านะ" โจตอบ
"ไม่เป็นไรหรอก เป็นการเจอเพื่อนใหม่ครั้งแรก แล้วนายก็เพิ่งมาอยู่อากัสออแลนไม่นาน ไม่มีใครเขาตำหนินายหรอก" เจนปลอบ
"ขอบคุณครับ แหมผมคิดว่าจะไม่มีใครพูดกับผมแล้วนะเนี่ย คุณสองคนพอจะเป็นเพื่อนกับผมได้รึเปล่าครับ" โจเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา
"ได้อยู่แล้ว" เจ็ทบอก
"เช่นกัน ยังไงเราก็มีอักษรขึ้นต้นชื่อเหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะ" เจนกล่าวด้วยความยินดี
"อักษรขึ้นต้น เออใช่ๆ ในภาษาอังกฤษก็ตัว J หรือถ้าในภาษาไทยที่ฉันเรียนมาก็ตัว จ.จานใช้ดี ใช้ได้นี่ คิดได้ไง เยี่ยม !" เจ็ทชมเจนและแสดงท่าทางเห็นด้วย
"ในที่สุดผมก็มีเพื่อนแล้ว เย้" โจแสดงอาการดีใจ
"นี่ดีใจอะไรนักหนา ยังกับไม่เคยมีเพื่อน" เจนเริมถามเมื่อเห็นโจดีใจผิดปกติ
"คือ........ตั้งแต่ผมมาอยู่เมืองไทยก็แทบจะไม่มีเพื่อน บางทีจะเรียกว่าเพื่อนก็ไม่ถูกเพราะเขาเข้ามาถามทางบ้าง การบ้านบ้าง เรียกว่าคนรู้จักจะดีกว่า" โจตอบ
"ยังไง ๆ ฉันกับเจนก้ไม่ทิ้งเพื่อนอย่างนายหรอกถ้าไม่จวนตัวจริง ๆ ใช่ไหมเจน" เจ็ทพูดไปพลางตบหลังโจไป
"แน่นอนอยู่แล้ว" แล้วเจนกับเจ็ทก็จับมือกัน
..................และแล้วทั้ง 3 คนก็เป็นเพื่อนกันนับตั้งแต่การปฐมนิเทศ...............
ความคิดเห็น