คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ผู้มาเยือน 80%
ตอนที่ 2 ผู้มาเยือน
"แกกำลังทำอะไรอายะจังห๊า!!!"
ทุกสายตาจับจองไปที่ต้นเสียงที่หน้าประตูปรากฏร่างของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งภายใต้ชุดสูทสีดำทั้งชุดที่ตัดกับผิวสีขาวจัด เส้นผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาเรียวยาวนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจนเกือบกลายเป็นสีแดงจับจ้องมองมาที่ร่างสูงของเคียวแสดงอาการไม่เป็นมิตรอีกทั้งจิตสังหารที่แผ่ออกมาจากร่างทำให้เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มใบหน้าและแผ่นหลังของหลาย ๆ คนในห้องนั่งเล่นนั้น จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบาง ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ข้างกายชายหนุ่มเคียงข้างด้วยหญิงสาวร่างเล็กภายใต้ชุดเดรสสั้นแค่เข่าสีขาวเมื่อเทียบกับชายหนุ่มข้างกายเธอ ยิ่งทำให้ดูตัวเธอตัวเล็กลงไปอีก สูงเพียงแค่หน้าอกของชายหนุ่ม เส้นผมสีทองสว่างยาวจรดแผ่นหลับบาง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม ริมฝีปากสีชมพูอิ่มรับกับจมูกเล็ก ๆ พวงแก้มสีชมพูระเรื่อ ผิวขาวอมชมพูแลดูสุขภาพดี ดวงตากลมโตฉายแววอ่อนโยนจับจ้องมองที่ชายหนุ่มข้างกายตนสลับกับเด็กหนุ่มที่กำลังโอบกอดร่างเล็กของลูกสาวคนเล็กของตนทีแต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา
"พวกคุณเป็นใคร"ฮายะโตะเอ่ยถามบุคคลที่มาใหม่ทั้งสอง ดวงตาสีมรกตจ้องมองอย่างประเมินบุคคลที่สอง ภายใต้ความสับสนของทุกคนอายะที่หยุดร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้เผยยิ้มซุกซนเงียบ ๆ ไม่มีแม้แต่ท่าทีของความสับสนเช่นคนอื่นอีกทั้งดวงตากลมโตนั้นยังฉายแววสนุกสนานราวกับตนเองกำลังดูละครฉากเด็ดก็ไม่ปาน
"ฉันต้องถามแกมากกว่าว่าพวกแกเป็นใคร"ชายหนุ่มกล่าวตอบฮายะโตะ น้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำนั้นกลับยิ่งทำให้ผู้ฟังปฏิเสธไม่ได้ว่าตนไม่กลัวชายหนุ่มตรงหน้า
"คุณพ่อไม่ใช่อย่างที่คุณพ่อคิดนะค่ะ" ฮานะกล่าว พยายามอย่างยิ่งที่จะอธิบายภาพตรงหน้าให้ผู้เป็นพ่อและแม่เข้าใจทั้งที่ตนเองก็ยังไม่ค่อยจะเข้าใจเหตุการณ์เท่าไรนัก
"ฮานะไม่ต้องมายุ่ง" เสียงเรียบของผู้ที่ฮานะเรียกว่าพ่อ ทำเอาหญิงสาวได้แต่ก้มหน้านิ่งร่างกายสั้นเทาด้วยความกลัว ทุกการกระทำของทุกคนล้วนอยู่ในสายตาของหญิงสาวผมทองทุกอย่างทั้งปฏิกิริยาของชายหนุ่มทั้งสองที่หญิงสาวคาดว่าหน้าจะเป็นเพื่อนหรือไม่ก็คนรู้จักของลูกสาวคนโตของเธอ และทำไมเด็กหนุ่มที่ดูท่าทางจะอายุน้อยกว่าอีกคนถึงได้กอดลูกสาวคนเล็กตัวแสบของตนอยู่ ไม่ใช่ว่าเธอไม่โกรธที่เด็กหนุ่มคนนั้นกอดลูกสาวของตนอยู่ แต่คงเป็นเพราะยัยตัวแสบรู้ว่าพวกตนมาถึงเลยปิ้งไอเดียแกล้งชาวบ้านขึ้น แต่ว่าหญิงสาวต้องของยอมรับว่าตนกำลังสนุกกับละครฉากเด็ดที่ลูกสาวคนเล็กของตนเป็นผู้กำกับอยู่ เธอถึงได้ไม่ว่าอะไรเด็กหนุ่มเพราะ เห็นแก่ความสนุกตรงหน้าหรอกนะถึงได้ปล่อยไป ไม่งั้นแม่จะเตะโด่งออกจากบ้านเลย ผู้เป็นแม่คิดเงียบ ๆ ระหว่างยืดดูละครตรงหน้า แต่ความต้องการที่จะดูละครฉากเล็ก ๆ นี้กลับถูกลูกสาวที่น่ารักของตนทำให้จบลงเสียง่าย ๆ
"เอาละค่ะ! พอได้แล้วและก็นาย ปล่อยฉันซักทีสิ"อายะที่นั่งเงียบมานานเอ่ยขัดขึ้นถึงแม้ตัวเธอจะอยากดูฉากสงครามกลาง(บ้าน)เมืองแค่ไหนแต่ตอนนี้กลับไม่มีเวลาพอที่จะมานั่งดูละครอีกต่อไปนี้สิที่เด็กสาวชักเริ่มรู้สึกขัดใจ
"อายะเรื่องนี้มันเป็นยังไงกันแน่บอกพ่อมาเดียวนี้!" เสียงเข้มเอ่ยคาดคั้นลูกสาวคนเล็กแต่กลับไม่ทำให้คนถูกคาดคั้นสลดลงแม้แต่น้อย เจ้าตัวจะคงยิ้มหน้าระรื่นไม่ได้สทกสท้านหน้าบึ่ง ๆ กับเสียงเข้ม ๆ ของผู้เป็นพ่อแม้แต่น้อย
"คุณพ่อขาคุณพ่อขาาาาาาา คิดถึงจะเลยยยยยยย" กล่าวเสียงดังทั้งยังถลาเข้าหาผู้เป็นพ่อและแม่เต็มแรง ทางผู้เป็นพ่อเมื่อเห็นลูกสาวคนเล็กถลามาหาก็อ้าแขนรับร่างเล็กของอายะเข้าสู่อ้อมกอดเต็มรัก
"อายะรักคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ" บอกออกไปพร้อมท่าทางออดอ้อนเป็นออฟชั่นเสริม จนผู้เป็นแม่เกิดนึกหมั่นไส้เอ่ยแซวลูกสาวคนเล็กของตนไม่ได้
"พูดอย่างนี้แสดงว่าอายะจังไม่รักแม่แล้วสินะ" คำแซวของคุณแม่ยังสาวได้ผลทันตา เพราะร่างเล็กของลูกสาวคนเล็กที่กอดคอผู้เป็นพ่อไม่ต่างจากลูกลิงโน้มตัวเข้าหาคุณแม่ยังสาวเต็มแรง
"อายะก็รักคุณแม่ที่สุดเหมือนกันค่ะ รักพี่ฮานะด้วยนะเนอะพี่ฮานะเนอะ"เอ่ยประจบหน้าระรื่นทั้งยังไม่ลืมหันไปเนอะกันพี่สาวผู้เรียบร้อยของตน
"งั้นกอดกันนะๆๆๆๆ พี่ฮานะก็มากอดกันด้วยสิ"พร้อมด้วยท่าทางออดอ้อนน่าเอ็นดูจนฮานะต้องเดินเข้าไปกอดน้องสาวขี้อ้อนของตนเองอย่างเต็มใจ
กลับมาพูดถึงบุคคลที่ถูกลืมทั้งสี่คน ชายหนุ่มสองคนที่ลูกลืมด้วยความจงใจของอายะเมื่อเห็นท่าทีออดอ้อนของปีศาจในคราบนางฟ้าจนทำให้ช็อคจนกลายเป็นหินไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วตรงข้ามกับอีกสองสาวเพื่อนสนิทของอายะผู้รู้จักคลุกคลี่กับครอบครับอินุยาฉะเป็นอย่างดีนั้นกลับหยิบโทรศัพย์มือถือสุดหรูคู่ใจขึ้นมาเก็บภาพอันหาดูได้ยากของเพื่อนสาวคนสนิทเก็บไว้ดูเป็นที่ระลึกด้วยความเร็วขนาดปาปารัสซี่ยังอายเลยที่เดียว
"อย่ามานอกเรื่องอายะ บอกพ่อมาเดียวนี้!!" โถนึกว่านะลืมแล้วนะ พ่อละก็ จะให้คุณลูกบอกว่า คุณพ่อขาคุณลูกก็แค่อยากดูละครฉากสงครามเท่านั้นละค่ะ อย่างนั้นละหรอก็ได้โดนคุณพ่อขาที่เคารพเตะเอานะสิค่ะ โถ~~ "ไม่มีเวลาแล้วนะค่ะคุณพ่อ" เพียงแคประโยคสั้น ๆ เพียงประโยคเดียวกลับทำให้ผู้เป็นหัวหน้าครอบครับอินุยาฉะทอดถอนหายใจได้ง่าย ๆ และยอมถอนไม่ซักไซ้เรื่องที่ลูกสาวสุดที่รักอยู่ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มผมทองหน้าตายที่ตอนนี้ยังคงช็อคไม่หาย
ต้องขอบคุณความสามารถในการเอาตัวรอดของอายะที่ทำให้ผู้เป็นพ่อเลิกถามเรื่องเล่นไม่เข้าเรื่องของอายะ
"ฉันจะถามอีกครั้งพวกเธอคือใคร" เสียงถามเรียบ ๆ จากผู้ที่ลูกสาวเจ้าของบ้านทั้งสองเรียกว่าพ่อซึ่งก็คงจะเป็นผู้นำของบ้านอินุยาฉะอย่างไม่ต้องสงสัยเอ่ยถามด้วยนะเสียงจริงจังผสมด้วยไอเย็นเยือกให้ชายหนุ่มทั้งสองหลุดจากพวังความช็อคและเสียวสันหลังเล่นไม่ได้
"ผมชื่อ ฮายะโตะ ชิซึ...."
"ฉันไม่ได้ถามว่าพวกเธอชื่ออะไร ฉันถามว่าพวกเธอคือใคร"ยังไม่ทันที่ฮายะโตะที่เรียกสติกลับมาได้เอ่ยแนะนำตัวจบประโยคกลับถูกเสียงเย็น ๆ เอ่ยขัดเสียก่อน เมื่อฮายะโตะหันไปสบตาของอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจกลับต้องหนาวเยือกด้วยนัยตาสีแดงเลือดแต่เมื่องชายหนุ่มกระพิบตานัยตานั้นกลับกลับเป็นสีน้ำตาลอ่อนอีกครั้งจนชายหนุ่มคิดว่าตัวเองอาจจะตาฝาดไปเองก็เป็นได้ก่อนจะเอ่ยตอบอีกครั้งแต่กลับถูกเด็กหนุ่ม่ที่อายุน้อยกว่าข้างตัวเอ่ยขัดอีกครั้งจนได้
"
ความคิดเห็น