คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Mission I : Jungle
Mission I : Jungle
สิบนาทีหลังจากการเตรียมตัว ทุกคนก็มาอยู่พร้อมกันที่ในห้องจำลอง ครูปาณีก็เปิดสวิตช์พร้อมกับกดรหัสข้อมูลลงไป
"ทุกคนพร้อมนะ ขอให้โชคดี" ครูปราณีเอ่ยก่อนที่สถานที่จะถูกเปลี่ยนแปลงเป็นป่าดิบ
"ภารกิจแรกนี้แน่นอนว่ามีผลต่อคะแนน ขอให้ทุกคนทำให้ดีที่สุด แล้วไปเจอกันข้างนอกนะ" ครูพูดจบแล้วเครื่องก็วาร์ปครูหายไป
"อ่าว เวรแล้วไง" แบงค์พูดคนแรก เพราะป่าทึบเกินไป ไม่รู้จะไปทางไหนดี
"แบงค์ เรากลัว" แพรบอก ขณะที่เธอเองและอีกหลายคนตัวสั่น
"ไม่รู้นะ แต่เรารู้สึกดีอีกแล้ว เหมือนกับตอนที่เข้าห้องสอบ" แบงค์ตอบ เขาหันมามองฝ่ง คนที่ตัวเล็กที่สุดของชั้น ซึ่งตอนนี้กลายเป็นหินหมอบอยู่บนพื้นไปแล้ว ทำให้แบงค์งง
"555+ ไอ่ฝ่งกลัวจนตัวเป็นหินไปเลย เฮ้ย ตื่นๆ" นุชาเตะตัวฝ่งอย่างแรง "โอ๊ย เป็นหินจริงๆเหรอวะ"
"สมน้ำหน้า รู้ว่าเป็นหินแล้วยังเตะอีก ที่บ้านเค้าเรียกว่าโง่" ฝ่งคลายตัวจากการเป็นหินมาเยาะเย้ย
"เมิง กวนตีน" นุชายกหมัดขึ้นจะต่อย แต่ไม้มาจับมือขวางไว้
"อย่า เดี๋ยวมือเจ็บ" ไม้พูด "ตอนนี้เรามาช่วยกันดีกว่า"
"ทำไงได้ งี้ก็เดินไปเรื่อยๆเหอะ" กรีนพูด "เดี๋ยวก็เจออะไรเองแหละ"
"เจออะไรน่ากลัวมั้งกรีน 555+" เต้พูดแทรก "เอาเถอะ เดินทางดีกว่า"
------------------------------------
เมือเดินไปห้านาที ทั้งยี่สิบเจ็ดคนก็เจอกับสัตว์ประหลาดยักษ์สีดำ ตัวออกกลมๆมีแขนมีขาตัวใหญ่เกินต้นไม้ มีฟันแฟลมคม ร้องขู่เสียงดัง
"เอาไง เอาไง" มีหลายคนถามเพื่อนข้างๆ
"วิ่ง!" ทุกคนพูดพร้อมกัน แต่นุชาออกตัวก่อนแล้ววิ่งเร็วเท่าแสงหายวับไป
"โอ อย่างน้อยก็มีคนนึงแล้วล่ะที่เจอพลังของตัวเอง" กรีนพูดขณะวิ่งอยู่ แบงค์กับฝ่งรั้งท้ายเพราะสภาพร่างกายไม่ให้
"เฮ้ย หนีไงก็ไม่พ้น ไม่หนีมันแล้วโว้ย" แบงค์หันกลับมาระเบิดโทสะออกมาเต็มที่ ออร่าสีดำขึ้นตามตัว ทำให้คนอื่นเงียบกันไปหมด
"ตายก็ไม่ตายจริง กลัวอะไรวะ ย๊ากกกก" แบงค์กระโดดขึ้นไปสูงมากกว่าปกติมาก อัดพลังทั้งหมดไว้ที่หมัดเดียวแล้วชกไปที่ฟันของสัตว์ประหลาดร่วงหมดปาก
"โอ สุดยอด" แบงค์ดูมือของตัวเองที่ออร่าสีดำค่อยๆจางลงไป
"เฮ้ย ตะกี้เรากลัวเขี้ยวมัน ตอนนี้มันไม่มีเขี้ยวแล้ว ลุยแม่ง" ไม้พูดขึ้นก่อนที่จะพาต้อน มาร์ท น้ำ เอ้ก รุมอัดสัตว์ประหลาด โดยที่มีแสงวูบวาบบ้างก็มีเปลวไฟออกมา
ไม่นานนัก สัตว์ประหลาดก็ถูกปราบราบคาบ มันนอนแน่นิ่ง ไม่นานนักนกแร้งก็ลงมารุมกิน แล้วนักเรียนทั้งหมดก็เดินทางต่อ
"ไอ่นุหายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย" ไม้ถาม
"จะรู้มั้ย มันวิ่งเร็วเดี๋ยวก็มาเอง" ต้อนตอบ
"จ๊ะเอ๋ " นุชาโผล่มาตรงหน้าต้อนพร้อมทำตาเหล่
"เฮ้ย ตกใจหมด"
"กุรู้พลังกุละ สบายละเมิง เจอไรวิ่งนำก่อน 555+" นุชาพูด จนโดนไม้ตบเกรียน
-----------------------------
"อ่าว แบบนี้ครูให้ทำอะไรล่ะ" มิลค์ถามขึ้น ทำให้คนอื่นสะดุ้ง
"เออจริง แล้วแบบนี้ออกไปไม่ได้ คะแนนก็ไม่ดีอีก" แต้วพูด จู่ๆหลายคนก็เห็นเยลลี่กลมๆสีชมพูเด้งออกมาจากในป่าหลายสิบตัว
"เฮ้ย โพริ่งนี่หว่า มาได้ยังไงเนี่ย" แบงค์ร้องขึ้นคนแรก
"ว้าย ตัวอะไรน่ารักจัง" กรีนวิ่งเข้าไปกอดโพริ่งตัวหนึ่ง
"ไหนๆ เอามั่ง นิ่มๆด้วย" แพมก็ทำบ้างเหมือนกัน แล้วคนอื่นก็เข้าไปเล่นกับโพริ่งบ้าง
"เฮ้ย!! เดี๋ยวดิ อาจจะเป็นกับดักก็ได้" น้ำพูดห้าม แต่ไม่ทันซะแล้ว โพริ่งสีชมพูน่ารักกลายร่างเป็นสีดำ แยกเขี้ยวออกมากัดผู้หญิงที่เล่นกับมันอยู่
"กรี๊ดดดด!" เสียงกรีดร้องโหยหวนอื้ออึงไปหมด เลือดสีแดงสดติดเขี้ยวโพริ่งออกมาและไหลลงพื้นจนเป็นกองเลือด พวกมันกระโดดออกจากเหยื่อที่นอนจมกองเลือดแล้วหันมาทำร้ายคนที่เหลือ
คนที่เหลือทั้งหมดก็ตะลุมบอนกับโพริ่งแบบไม่คิดชีวิตเพราะห่วงเพื่อนจนไม่กล้าหนี บางคนยังไม่รู้พลังของตัวเองก็ใช้มือใช้เท้าแบบปกติ
มันไม่ยากนักที่จะกำจัดสัตว์ประหลาดที่อ่อนแอแบบนี้ เพียงชั่วครู่เดียวโพริ่งทั้งหมดก็พบกับจุดจบ แต่ว่าคนที่ถูกโพริ่งทำร้ายก็ใกล้พบจุดจบเช่นกัน พวกเขาอาการหนักมาก หน้าตาซีดเซียวจากอาการเสียเลือด
"แพม แพม ทำใจดีๆไว้" เอิงที่โชคดีไม่ถูกโพริ่งทำร้ายเข้าไปตรวจดูอาการเพื่อน
"อ...เอิง เรารู้ตัวดี" แพมพูดเบาๆ
"อย่าพูดอีกเลย" เอิงน้ำตาคลอเบ้า ถึงแม้แพมอาจจะไม่ตายจริง แต่ว่าก็ยังเป็นเรื่องที่สะเทือนใจอยู่ดี "เอิงต้องช่วยแพมให้ได้"
"ส..สาย ไป แล้ว ล.. ล่ะ" แพมพูดก่อนที่จะหมดสติไป
"ไม่!!! แพม ตื่นสิ ตื่นสิ ไม่เอานะ แพมต้องไปต่อกับพวกเรา" เอิงเขย่าตัวแพม แต่ก็ไม่มีการตอบสนอง คนอื่นที่กำลังดูอาการคนเจ็บที่เหลือก็พลอยสะเทือนใจไปด้วย
"ไม่สิ มันต้องมีวิธี เราต้องรักษาแพมได้" น้ำตาของเอิงไหลออกมาด้วยความเสียใจ
ทันทีที่น้ำตาหยดลงบนร่างของแพม ปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น เมื่อสายน้ำจากทั่วสารทิศไหลเข้ามาหาตัวของแพมทางแผลที่ถูกกัด และไม่นานแผลก็ปิด
"อะฮ้า เอิงเจอพลังของตัวเองแล้ว พลังแห่งการรักษายังไงล่ะ เพราะฉะนั้นคนอื่นก็มีทางรอดด้วย" แบงค์พูด ที่จริงเขาก็พอสัมผัสพลังของทุกคนได้จากพลังพิเศษของตัวเอง แต่ก็ไม่แน่ใจนัก
ไม่นานนัก เอิงก็รักษาคนอื่นจนครบหมด ทีมห้อง1/1ดูมีชีวิตชีวาอีกครั้ง
เมื่อเดินทางไปสักพัก ก็มีคนสังเกตกลุ่มคนกลุ่มใหญ่อยู่อีกด้านหนึ่งของป่า จึงส่งนุชาไปสำรวจ เพียงไม่นานนัก นุชาก็กลับมา
"เฮ้ย ข่าวดีโว้ย พวกห้องสองอยู่ทางโน้น ไปรวมกันปะ" นุชาตะโกนบอกข่าว
"เออดีๆ ไปกันปะ" ทุกคนพูดเกือบจะเป็นเสียงเดียวกัน
เมื่อเดินทางต่อไป ทุกๆก้าวยิ่งทวีความน่ากลัว จนไม่น่าเชื่อว่าพวก ม.1/2 จะมาอยู่แถวนี้ได้
"ถึงแล้วเว้ย ข้าเจอพวกมันแถวนี้แหละ" นุชาบอก "เฮ้ย ไอ่คิม ข้าอยู่นี่"
คิมไม่ตอบ เพียงแต่เดินออกจากกลุ่มมาอยู่ต่อหน้านุชา แล้วโบกมือสัญญาณ หลังจากนั้นกลุ่มห้องสองก็เริ่มโจมตีทันที
"เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นวะ" ต้อนถามไม้ขณะที่พวกนั้นคืบเท้าเข้ามา
"พวกมันแปลกๆว่ะ ดูตามันดิ เหมือนไม่ใช่คน" ไม้ตอบ
"แล้วให้ทำไงวะ"ต้อนถาม "ไอ่แบ้ง เมิงรู้เยอะ ทำไงวะ"
"ก็ทำไงดี เราก็ต้องลุยมันดิ" แบงค์ตอบ "แต่ว่า แค่ไม่มีคนกล้าตีก่อน คนอื่นก็ไม่ตาม"
"งั้นเมิงก็ไปดิ" เม้งพูดแทรกขึ้นมา "เมิงเก่งไม่ใช่เหรอ แมงใหญ่ๆก็โค่นได้"
"คราวนี้ เราว่าแกควรจะไป" แบงค์แนะนำ เม้งก็เกิดอาการงง "แล้วแกจะรู้พลังของแกที่จะช่วยคนอื่นได้มหาศาล" แบงค์ไม่พูดมาก ใช้มือเดียวจับคือเม้งแล้วโยนเข้าไปกลางวงห้องสอง
"อ๊ากกกกกกกก" เม้งร้องโหยหวน ก่อนที่จะมีโล่ขนาดใหญ่มากันที่ตัวแล้วชนกลุ่มห้องสองจนแตกกระจายไป
"โห โหดร้าย" แพรพูด "ทำไมต้องทำกันขนาดนั้นด้วย นี่ก็พวกเดียวกันนะ"
"นี่แกยังคิดว่ามันเป็นพวกเดียวกันเหรอ ดูนั่น" แบงค์ชี้ไปทางที่นุชาถูกคิมบีบคอ และคนอื่นก็รวมตัวกันเดินเข้ามาใกล้แล้ว
"แกมีสองทางให้เลือก คือตายแล้วออกไปรอข้างนอกห้อง หรือแกจะสู้ต่อ ตามใจ" แบงค์พูดก่อนที่จะหันหลังไปโดยไม่สังเกตว่า แพรโดนเส้นผมของออยแทงจากด้านหลังทะลุถึงหัวใจ
เมื่อเด็กห้องสองมาถึงแล้ว มีหลายคนที่เข้าปะทะ แต่บางคนก็ยังลังเล
"กรีน เอาไงดี" เต้ถาม
"เราไม่อยากสู้เลย ทำไมเราต้องมาสู้กันเองด้วยก็ไม่รู้ ถ้าเราชนะ พวกนั้นคงจะได้คะแนนไม่ดี แต่เราก็ไม่อยากแพ้เหมือนกัน" กรีนตอบ
"กรีน รู้พลังของตัวเองแล้วใช่มั้ย" เต้ถามต่อ "ไม่มีทางเลือกแล้วนะ"
"อืม" กรีนมือสั่น "เป็นไงเป็นกัน ช่วยสนับสนุนด้วย" แล้วกรีนก็มุ่งหน้าไปทางสนามรบ
"แพร แพร" นกกับหญิงวิ่งเข้าไปดูแพรที่เลือดโชกไปหมด นกตรวจดูชีพจร ปรากฏว่าไม่มีแล้ว
"นก ใครฆ่าแพร" หญิงถาม
"แถวนี้แหละ" นกตอบ ก่อนที่เส้นผมจำนวนหนึ่งจะมารัดคอหญิง
"หญิง!!!" นกร้องเรียก แล้วก็ถูกเส้นผมบีบคอเช่นกัน
"ก... แก ตาย" ออยพูดแบบเย็นชา
นกใช้พลังที่ตัวเองมีอยู่คือมีดน้ำแข็งขว้างไปสามดอกเพื่อตัดผม แต่ก็ขาดไปแค่บางส่วนเท่านั้น และที่บีบคออยู่ก็บีบแรงขึ้น ไม่ว่าจะขว้างไปอีกเท่าไร เส้นผมก็ไม่มีวันหมดและยิ่งจะบีบแรงขึ้นไปอีก
"หญิง ทำอะไรสักอย่างสิ" นกคิดในใจ ตอนนี้ตนเริ่มสลึมสะลือแล้ว
แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น เมื่อหญิงละลายตัวเองเป็นของเหลวทำให้เส้นผมจับไม่ได้ แล้วพุ่งเข้าไปในรูจมูกของออย หลังจากนั้นตัวของออยก็แตกกระจายและข้างในก็กลายเป็นตัวหญิงอีกครั้ง
เส้นผมที่รัดคอนกค่อยๆคลายตัวออก แล้วนกก็หมดสตินอนกองลงกับพื้น
---------------------------------------
ทางด้านแนวรบนั้น การต่อสู้ที่ดุเดือดรุนแรงได้ทำลายล้างพื้นที่ทั้งหมด แต่ก็ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ
"ไอ่พีท แกมันน่ารำคาญจริงๆ" แบงค์พูดขณะที่พีทลอยอยู่บนฟ้าแล้วพุ่งลงมาชก แล้วก็บินขึ้นไปเหมือนเดิม
"แน่จริงขึ้นมาสิ" พีทหัวเราะ แบงค์พยายามกระโดดสูงที่สุดแล้ว แต่พีทก็ยังบินสูงกว่า
"ทำไงดีวะ" แบง์คิดในใจ "เฮ้ย ไอ่น้ำ มาช่วยหน่อย"
"ไม่ได้ กุไม่ว่าง" น้ำกำลังรับมือกับน้ำอีกคนอยู่
"เอา ไอ่พีท แน่จริงลงมาสู้กันสิวะ" แบงค์ร้องท้า แต่พีทกลับหัวเราะ
"ลงไปก็โง่สิไอ่ควาย" แต่ไม่ทันสิ้นเสียงหัวเราะ ก็มีลูกกระสุนเล็กๆพุ่งทะลุหัวของพีทพอดี
"เฮ้ย ใครยิงวะ" แบงค์หันดูรอบตัว
"เรานี่แหละ" พิ้งตะโกนจากระยะไกล "มีอะไรปะ"
"เออ ขอบใจ" แบงค์ตอบก่อนที่จะมองหาเป้าหมายต่อไป
-------------------------------------
"อะไรของมันวะพวกนี้" เม้งพูดอย่างรำคาญ เมื่อถูกแมนกับเอ็ดรุม ทั้งสองคนไม่พูดอะไร
"ไอ่เอ็ด เสร็จแน่" เม้งชกไปที่ตัวเอ็ด แต่เอ็ดวาร์ปหายไป และแมนก็ชกข้างหลัง
"อย่าลุกเลย หลังเมิงหักแล้วไอ่เม้ง" แมนพูด เม้งได้แต่กัดฟันกรอด แต่ลุกไม่ได้เพราะเป็นอัมพาตไปแล้ว
"บ๊ายบาย" แมนพูดก่อนที่จะเตะคอเม้งหัก
-----------------------------------------
ทางด้านนุชา ต้อน ไม้ ก็ง่วนอยู่กับการรุมเด็กหญืงคนหนึ่งที่บ้าคลั่งคนมีพลังมหาศาล
"เฮ้ย มันโหดเกินไปแล้วนะเนี่ย" ไม้พูด
"แล้วให้ทำยังไง ยิ่งตีพลังมันก็ยิ่งเพิ่ม มันไม่ใช่คนแล้ว" ต้อนพูดขณะใช้พลังไฟโจตีแต่เด็กหญิงไม่สะทกสะท้าน
"เก่งแค่ไหนเจอนี่ดู ย้ากกกก" แบงค์พุ่งเข้ามาชก แต่ว่าถูกจับหักแขนแล้วหักคอตายทันที
"ไอ้หยา ไอ่สินเสร็จมันแล้ว" นุชาวิ่งถอยไปตั้งหลัก
"ตอนนี้มันเหลือใครบ้างน่ะ"ต้อนถาม ตอนนี้คนที่รอดชีวิตก็เดินมารวมตัวกันแล้ว
"เหลือไอ่นาย ที่อยู่ตรงหน้าแกนี่แหละ คนเดียว" นัดนันเดินมาบอก ก่อนที่จะถูกหมัดตรงอัดทะลุตัวตายคาที่
"โหดเกินไปแล้ว" ไม้พูดก่อนที่จะใช้พลังไฟเผานาย แต่ก็ไม่ได้ผลอีกเช่นกัน
"เจอนี่" พิ้งใช้พลังจำลองปืนยาวออกมา ยิงใส่หัวของนาย แต่มันไม่ได้ผล
"ย้ากกกกกก!!!" นายเบ่งพลังออกมา ทุกสิ่งรอบตัวกลายเป็นเพลิงระเบิดออกเป็นวงกว้าง
ตูมมมมมมมมมมมม
---------------------------------------------
เมื่อสิ้นเสียง นักเรียนห้องม.1/1 ทั้งหมดก็นอนกองอยู่กับพื้นในห้องจำลอง
"ทำได้ดีมาก ที่พวกเธอเจออยู่นั้นเป็นพวกห้องสองที่ระบบจำลองได้จำลองพลังสูงสุดของแต่ละคนออกมา ถึงพวกเธอจะแพ้ แต่ก็ทำได้ดีมาก และแน่นอน พวกห้องสองก็ได้รับภารกิจทำนองนี้เหมือนกันในห้องอีกห้องหนึ่ง" ครูปราณีพูด แต่ไม่มีใครได้ยิน
เพราะหมดสติกันหมด
"นอนเอาแรงกันไปเถอะ ตื่นขึ้นมาจะมีอะไรที่ยากกว่านี้อีก" ครูปราณีพูดส่งท้าย
ความคิดเห็น