คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : อาหารกลางวัน
"เอ่อ…พี่เพนากลางวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย? " ฉันชวนอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"เอาสิ ที่ไหนดีล่ะ"
"แถวๆ สวนดีมั้ยค่ะ คนไม่ค่อยมีด้วย ^O^ " ฉันหน้าบานทันทีที่พี่เพนาตอบรับคำชวน
"โอเค เดียวเจอกันจ๊ะ "
"จริงสิ เดียวไนท์เลี้ยงเองนะ ตอบแทนที่พี่เพนาเข้าไปช่วยไนท์ตอนนั้น"
"…" พี่เพนานิ่งไป ก่อนจะคลี่ยิ้มละลายใจออกมา "งั้นก็ฝากด้วยนะ ^^ "
"งั้นเดียวไนท์ไปก่อนนะ" ฉันโบกมือลาพี่เพนา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ตึกๆ ตักๆ
แค่เดินออกมาจากห้องเท่านั้น หัวใจฉันมันก็เต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เข่าอ่อนจนแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นอยู่แล้วตื่นเต้นอะไรเนี่ยฉัน!?
จึก!
เฮือก!
"ไอ้โน! " อยู่ๆ โนก็เดินเข้ามาไม่ทันที่ฉันจะรู้ตัว แล้วก็เอานิ้วมาจิ้มที่เอวให้ฉันสะดุ้งเล่น "ฮ่าๆๆ ไง ถึงกับสะดุ้งเลยเหรอ? "
" -*- " ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ทำหน้าย่นใส่มันก็เท่านั้น ก่อนจะเดินออกมาจากห้องสภานักเรียน
หมับ!
"แล้วเข้าไปคุยกับพี่เพนาเป็นไงบ้าง? " โนเดินตามมาพร้อมกับคว้าไหล่ฉันเอาไว้
"ก็ไม่เป็นไง แค่ชวนไปกินข้าวด้วยกันตอนกลางวันนี้อ่ะ"
"ที่ไหน? "
"สวนอ่ะ เดียวว่าจะเลี้ยงข้าวพี่เพนาสักหน่อย"
"…? " โนทำหน้างงๆ
"ก็ที่พี่เพนาเขาเข้ามาโรงยิมวันนั้นอ่ะ พี่เขาตั้งใจจะมาช่วยเราอ่ะดิ" ฉันอธิบาย
"แกรู้ได้ไง? "
"พี่เพนาบอก" ฉันตอบไปยิ้มไป
"เหรอ แล้วแกยิ้มอะไรเนี่ย? "
"ก็คนมันดีใจอ่ะ พี่เพนาเป็นห่วง >_< " แล้วฉันก็บิดไปบิดมาจนมันส่งสายตาประหลาดๆ มาให้
"ตกลงนี่แกชอบพี่เพนาจริงดิ? "
ป๊าด!
"มันคนล่ะเรื่องกันโว๊ย! " ฉันตบไหล่โนไปทีหนึ่ง ปากมันนี่วอนหาเรื่องจริงๆ
"เอ้า! ก็เห็นแกบิดไปบิดมาอยู่แหละ ก็นึกว่าบิดเพราะดีใจซะอีก"
"ถ้าใช่แล้วมันเกี่ยวยังไง? "
"ถ้าแกดีใจเพราะเรื่องที่พี่เพนาเขาห่วงจนมาช่วยแกก็ต้องเป็นเพราะแกชอบพี่เขาอ่ะดิ"
"ชอบน่ะชอบ! แต่ไม่ใช่แบบแฟนโว๊ย! " ฉันตะโกนอัดหูมันเอาให้จำได้ถึงชาติหน้าเลย!
" :) " โนไม่สนใจว่าฉันจะตะโกนใส่หูมันดังแค่ไหน เอาแต่ยิ้มส่งมาให้ฉันหมั่นไส้อย่างเดียว
เชื่อป่ะว่าทั้งคาบเช้ามันเอาแต่ยิ้มเล็กยิ้มน้อยไม่รู้ในหัวมันมีอะไรบ้างแต่พอครูถามให้ตอบมันก็ตอบได้นะ เป็นอะไรที่น่าหมั่นไส้มาก ฉันเนี่ยสิเพราะโดนมันป่วนประสาททำเอาเรียนไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ ดีเท่าไรแล้วที่ครูไม่เรียกฉันน่ะ ไม่งั้นคงได้ขายหน้าทั้งห้องแน่
"ไปซื้อข้าวกัน" โนเข้ามาหาฉันหลังจากหมดคาบเช้าแล้ว
"อือ" ฉันเก็บของให้เรียบร้อย ก่อนจะลุกออกไปที่โรงอาหารเพื่อจะไปซื้อข้าวกลางวันแล้วเอาไปกินที่สวน
โรงอาหาร
"กินอะไรหว่า? " ฉันพูดขึ้นลอยๆ
"ขนมปังปิ้งกับสลัดมั้ย? " โนเสนอ
"แกไดเอทอยู่รึไง? " แค่ขนมปังกับสลัดมันจะไปอิ่มอะไร
"ก็ฉันไม่ค่อยหิวอ่ะ แกหิวก็ไปกินอย่างอื่นดิ" โนตอบพลางเดินไปซื้อขนมปังกับสลัด
ฉันเดินไปรอบๆ ดูก่อนเพื่อมีอะไรอยากกิน แล้วฉันก็สะดุดตาเข้ากับร้านอาหารญี่ปุ่นขึ้นมา วันนี้กินซูชิกับข้าวปั้นดีกว่า
ฉันเดินไปซื้อข้าวปั้นมาสี่กับซูชิแล้วก็น้ำชาอีกนิดหน่อย ก่อนจะเดินไปรวมกับไอ้โนแล้วไปกันที่สวนรอพี่เพนา แต่สงสัยจะเป็นพี่เพนามากกว่าที่มารอเรา เพราะเมื่อฉันกับไอ้โนเดินไปถึงก็เห็นพี่เพนานั่งดูงานอะไรสักอย่างอยู่ก่อนแล้ว
"พี่เพนา" ฉันวางของแล้วเข้าไปทักพี่เพนาที่น่าจะยังไม่รู้ตัวว่าฉันมาแล้วให้ไปกินข้าวกัน
"…! " ฉันสะกิดไหล่พี่เพนาเบาๆ แต่พี่เพนากลับสะดุ้งโหยงเลยอ่ะ
"ขะ…ขอโทษ ไนท์ไม่คดว่าพี่เพนาจะตกใจขนาดนั้น" แล้วฉันก็ทรุดตัวนั่งลงข้างๆ พี่เพนา
"ไม่เป็นไรจ๊ะ พอดีพี่จดจ่อกับงานมากไปหน่อย พี่มากกว่าที่ต้องของโทษไนท์ ฮะๆ "
"^^ "
"แล้วนี่ซื้อข้าวมากันแล้วเหรอ? "
"อือ! พี่เพนามากินสิ ไนท์ซื้อข้าวปั้นกับซูชิมาอ่ะ" ฉันยิ้มร่าพลางลุกขึ้นโดยที่จับมือพี่เพนามาด้วยกัน
"อ้าว พี่เพนามากินเร็ว" โนเงยหน้าขึ้นจากสลัดของมันเรียกพี่เพนา
"จ๊ะ ^^ " พี่เพนาเงียบไปแปปนึงก่อนจะตอบโนด้วยสีหน้าเหมือนจะดีใจเอามากๆ เหมือนกัน
"โนแกกินไม่รอเลยนะ" ฉันนั่งลงข้างๆ มันพร้อมกับฉุดแขนพี่เพนาให้นั่งลงด้วยกัน
"ไม่เห็นเป็นไรเลย" แล้วมันก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ
"อ่ะ พี่เพนาจะกินอะไรหยิบเลย ^O^ " ฉันเลิกสนใจไอ้โนแล้วหันไปคุยกับพี่เพนาแทน
"ขอบใจนะ" แล้วพี่เพนาก็หยิบข้าวปั้นไปอันหนึ่งก่อนพร้อมกับใช้ตะเกียบคีบซูชิขึ้นมา
" ง่ำๆ " แล้วฉันก็เริ่มกินบ้าง
อืม~ อร่อยแหะ
ความทรงจำเมื่อวานยังคงล่องลอยต่อไปในใจฉันอย่างไม่หยุด ก็แหม~ ได้กินข้าวกับคนที่ทั้งโรงเรียนฝันถึงแบบนั้นมันก็อดปลื้มไม่ได้หนิจริงมั้ย?
วันนี้ไปชวนอีกจะเป็นอะไรมั้ยน้า~
ฉันเดินไปอมยิ้มกับความคิดตัวเองไป ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของทุกวัน เว้นแต่ว่าตอนนี้โนมันไม่ได้เดินมากับฉันเหมือนทุกทีน่ะสิ มันบอกจะออกไปทำธุระอะไรก็ไม่รู้ของมัน ให้ฉันล่วงหน้าไปก่อนได้เลย ให้มันได้อย่างนี้สิ!
แต่เพราะตอนนี้ฉันกำลังเดินไปห้องสภานักเรียนเพื่อไปหาพี่เพนา การที่ไม่มีมันมาเป็นก้างก็ถือเป็นเรื่องที่ดีอยู่ ดังนั้นฉันจะให้อภัยที่มันปล่อยให้ฉันมาเดินคนเดียวก็แล้วกัน ฮิๆ
ครืนนน~
ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องสภานักเรียนอย่างถือวิสาสะอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจมองบุคคลที่เพิ่งจะเข้ามาแม้แต่น้อย เพราะมัวแต่สนใจงานของตัวเองอยู่ อีกอย่างช่วงนี้เป็นช่วงส่งงานของห้องควีนคนยิ่งเยอะเป็นธรรมดา ฉันเดินฝ่าคนจำนวนมากอยู่เมื่อเทียบกับช่วงที่ไม่มีใครเหยียบมาที่ห้องสภานักเรียนแห่งนี้เลย
'ห้องประธานนักเรียน'
ป้ายแขวนที่บ่งบอกว่าฉันถึงห้องเป้าหมายเป็นที่เรียบร้อย ฉันบิดลูกบิดประตูค่อยๆ แง้มเปิดเข้าไปอย่างช้าๆ เพื่อให้พี่เพนาเขาตกใจเล่น แต่กลับกลายเป็นว่า…
"ฮึๆ ยังไงฉันก็ฝากร้านไว้กับแกอีกวันนะ ช่วงนี้ยุ่งๆ…เออๆ ได้ๆ เดียวจะแนะนำสาวโรงเรียนแกให้นะไอ้ว่าที่ผู้อำนวยการ ฮ่าๆๆ"
เสียงทุ้มต่ำที่เหมือนฉันจะเคยได้ยินมาแล้วครั้งหนึ่งดังเล็ดลอดออกมาจากประตูที่ฉันเปิดแง้มเข้าไป ทำเอาฉันชะงักไปชั่วขณะก่อนจะดึงสติของตัวเองกลับมาได้อีกครั้ง
พี่เพนา…?
คุยกับใครกัน…?
ทำไมเสียงถึงเป็นแบบนี้?
หลายคำถามที่ดูเหมือนจะเป็นข้อเดียวผุดขึ้นมาจากหัวสมองฉันทันทีที่ได้ยินพี่เพนาคุยโทรศัพท์ ไม่ผิดแน่ ต้องเป็นคนเดียวกับเมื่อคราวก่อนที่ฉันได้ยินแหงๆ ว่าแต่เมื่อกี้พี่เพนาพูดว่าอะไรนะ!?
…ว่าที่ผู้อำนวยการ!!!
แล้วที่บอกว่า 'โรงเรียนแก' ก็หมายความว่า…
เฮ้ย! จริงดิ!?
พี่เพนาเป็นเพื่อนของลูกผู้อำนวยการโรงเรียนนี้!?
มันไม่น่าที่จะเป็นอย่างอื่นได้อีกแล้ว เพราะพี่เพนาจะไปเอานักเรียนโรงเรียนอื่นมาแนะนำให้รู้จักได้ยังไง ในเมื่อวันๆ พี่เพนาเอาแต่ยุ่งอยู่แต่ในโรงเรียน มันเป็นไปไม่ได้ที่พี่เพนาจะมีเวลาไปหานักเรียนโรงเรียนอื่น ดังนั้นนักเรียนที่พี่เพนาสามารถจะแนะนำให้ได้ก็ต้องเป็นโรงเรียนนี้ชัวร์ๆ แต่มันก็จะหมายความว่า…คนๆ นั้นเป็นลูกผู้อำนวยการด้วยเช่นกัน!
ไม่รู้ว่าฉันเอาทฤษฎีพวกนี้มาจากไหน สงสัยได้ความฉลาดมาจากไอ้โนล่ะมั้ง แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน เพราะมันยังไม่สำคัญเท่าเรื่องนี้ แต่ก็ที่ฉันจะรู้เรื่องทั้งหมดได้ก็ต้องตามสืบเองซึ่งไม่น่าจะประสบความสำเร็จสักเท่าไร หรือว่าจะบุกเข้าไปในห้องพี่เพนาตอนนี้แล้วถามว่า…
'เมื่อกี้พี่เพนาคุยอยู่กับใครเหรอ ทำไมเสียงเป็นแบบนั้นล่ะ? ' พร้อมกับส่งยิ้มสวยๆ ไปสมทบ
เอิ่ม…ไม่ใช่ว่าทำแล้วโดยพี่เพนาโกรธที่ไปยุ่งเรื่องของพี่เขาหรอกนะ - -;;;
เฮ้อ~ ไอ้อยากรู้ก็อยากรู้ แต่อีกใจก็กลัวพี่เขาไม่คุยด้วยอีก หรือฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งดี? (มันไม่ควรตั้งแต่แรกแหละ: ลมหมุน)
ไม่ๆๆ ที่ฉันยุ่งเพราะฉันชอบพี่เพนา(ไม่ได้ชอบแบบแฟนนะ) ดังนั้นก็ต้องมีสิทธิ์ที่จะยุ่งเรื่องของพี่เขาสิ! (เริ่มมั่วเอาเอง)
อืม…งั้นจะทำไงถึงรู้ดีหว่า?
…
…
นึกออกล่ะ!!!
ทันทีที่ฉันคิดได้ก็รีบวิ่งออกจากห้องสภานักเรียนทันที พร้อมกับดิ่งตรงไปที่สวนด้วยความไวแสงเพียงไม่กี่อึดใจฉันก็มาถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ
"อะ…แฮกๆ ไอ้โน"
การวิ่งไปมาในโรงเรียนนี้มันช่างเป็นการทรมานนักเรียนจริงๆ จะกว้างไปไหนก็ไม่รู้ ฉันหอบหายใจตัวงอ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆ โน
"แกมาช้า แล้วไหล่ะพี่เพนาของแกอ่ะ" โนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วหันมาพูดกับฉันโดยไม่สนว่าฉันกำลังสูดอากาศพักเหนื่อยอยู่
"แปป…ซูดดดด~ อ่าาาาา~" ฉันสูบหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ เป่าลมออกมา ค่อยหายเหนื่อยหน่อย
"แล้วหนีอะไรมา วิ่งมาอย่างกับจะไปคว้าแชมป์ระดับประเทศ" มันถามหลังจากที่เห็นว่าฉันเริ่มหายเหนื่อยแล้ว
"ก็ว่าจะไปแข่งอยู่ แกว่าฉันจะชนะมั้ย? เฮ้ย! ไอ้บ้าอย่าเปรียบเทียบอะไรที่มันทำให้ฉันไขว้เขวดิ๊! " ฉันกำลังเบลอๆ เลยตอบอะไรมั่วไปหมด แต่อันที่จริงถ้าไปแข่งได้ก็ดีนะ -.-
"เอ้า! แล้วสรุปมันเรื่องอะไรล่ะเนี่ย? " มันทำหน้าสงสัยประกอบ
"พี่เพนาคุยโทรศัพท์! "
" -*- " มันมองหน้าฉันประมาณว่าฉันบ้า
"พี่เพนาคุยกับคนนั้นอีกแล้วอ่ะดิ! แถมยังเสียงเหมือนผู้ชายแบบคราวก่อนด้วยนะ!" ฉันขยายความบรรทัดด้านบนก่อนจะส่งสายตาเอาจริงเอาจังไป
"แล้วไง? " โนถามเนืองๆ ไม่ตื่นเต้นไปกับฉันสักนิด ชิ!
"แล้วคนที่พี่เพนาเขาคุยด้วยก็เป็นว่าที่ผู้อำนวยการโรงเรียนนี้น่ะสิ! "
"แล้วแปลกตรงไหน? "
ช่วยตื่นเต้นไปกับฉันหน่อยได้มั้ย? -*-
"แกนี่มัน…" ฉันเม้มปากพร้อมกับมองหน้ามันอย่างหมั่นไส้ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามันดี
"ฉันทำไม? "มันถามต่ออย่างกวนๆ
"ชิ! เอาเป็นว่าเรื่องนั้นช่างมัน แต่แกต้องมาช่วยฉันสืบเรื่องของพี่เพนา โอเค? "
"เรื่องสิ! แกนี่ว่างมากเลยนะ" มันพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเอือมฉันเต็มที
"ก็ฉันชอบพี่เขาก็ต้องอยากรู้เป็นธรรมดา" ฉันตอบตามจริง
"ฮึ นี่แกเปลี่ยนรสนิยมจริงๆ แล้วสินะ" มันคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์
"ไม่ใช่โว๊ย! ก็บอกไปตั้งนานแล้วไงว่าไม่ได้ชอบแบบแฟน! " ฉันเถียงกลับทันควัน
"งั้นสงสัยมันจะนานไปหน่อย ฉันเลยลืม" โนยังไม่เลิกที่จะกวนประสาทฉัน แต่ฉันก็พยายามสะกดอารมณ์เอาไว้ เพราะงานใหญ่ที่รออยู่!
"จะยังไงก็ช่าง แต่แกต้องช่วยฉันนะ"
"ฉันไม่ได้ว่างแบบแก" โนทำท่าจะเดินหนี แต่ฉันก็ฉุดแขนมันไว้ก่อน ถ้ามันไม่ช่วยฉันจะหันหน้าไปพึ่งใครได้ล่ะ T_T
"แกจะทิ้งฉันเหรอ แกจะใจร้ายกับฉันได้ลงคอเลยเหรอ? " ฉันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เต็มทีถ้ามันไม่ช่วย
"…" โนทำหน้าเหนื่อยๆ พร้อมกับมองหน้าฉันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอันไพเราะออกมาทำให้อยากฉันกระโดดรอบโรงเรียนสักสามรอบทันที "แกมันชอบหาเรื่อง แถมหางานมาให้ฉันได้ตลอดๆ เฮอะ! "
"ฮุๆๆๆ เย้ๆๆ ฮุเลฮ่าๆ " ฉันเอาหน้าไปไสแขนมันเพื่อแสดงความดีใจ แต่มันก็สะบัดฉันออกมาอีกตามเคย -3-
"พอๆๆ ถ้าแกยังไม่เลิกเอาหัวแกมาถูๆ ไถๆ แขนฉันจนสกปรก รับรองว่าฉันไม่ช่วยแกแน่"
":D " ฉันแทบจะกระเด้งออกจากแขนมันทันทีที่ได้ยิน
กลางดึก
Zzz…
เฮือก!
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อรับรู้ถึงอะไรบ้านอย่างที่หนักๆ ทับอยู่บนตัว
ระ…หรือว่าจะเป็น ผี!
ฉันคิดอย่างเสียวๆ เพราะเพิ่งจะเคยถูกผีทับเป็นครั้งแรก ไม่นึกเลยว่าผีจะหนักขนาดนี้
"แอ็ก! "ฉันร้องขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะผีตัวทีว่าเริ่มกลิ้งไปมาบนตัวฉันราวกับฉันเป็นเตียงของมันอย่างไงอย่างงั้น
เมื่อฉันพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ไม่ขึ้นเพราะผีมันหนัก ฉันเลยพยายามจะมองดูว่าเป็นผีตัวไหนจะได้เรียกพ่อหมอมาจับถูกตัว แต่รู้สึกผีมันจะหน้าคุ้นๆ นะ
"ไอ้…!" ถ้าฉันถีบมันลงไปได้ฉันคงทำไปแล้ว! ไอ้ผีตัวที่ว่าเนี่ยมันหน้าเหมือนฉันเปียบ! แล้วมันจะเป็นใครไปได้อีกนอกจาก ไอ้โน!
"เฮ้ย! นี่มันห้องฉันนะ แกเข้ามาทำไมเนี่ย!?" ฉันพยายามใช้มือผลักมาออกไป
"อือ~" แล้วมันก็หลับต่อ
เฮ้ย! ตื่นโว๊ย! หนัก!
ผละ! ตุบ!
ฉันใช้กำลังที่มีผลักมันออกไปได้ในที่สุด แต่สงสัยจะแรงไปหน่อย ไอ้โนเลยได้ลงไปกลิ้งอยู่กับพื้นอย่างสนุกสนาน ฮ่า ^O^
"แอ็ก! " เสียงนี้คุ้นๆ เนอะว่ามั้ย? :)
" ( ‘ ‘)" ฉันชะโงกหน้าลงไปดูไอ้โนที่กลิ้งอยู่กับพื้น
"หะ…หลังฉัน~ โอ๊ย~" มันโอดครวญพร้อมกับกลิ้งไปกลิ้งมา ถ้าฉันมีกล้องอยู่ในมือก็ดีสิ จะได้ถ่ายไว้เป็นที่ระลึกสักหน่อย เพราะมันเป็นภาพที่หายากมากเลยก็ว่าได้ หุๆ
ความคิดเห็น