คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ภารกิจที่โดนเข้าแทรก
"…"
"…"
ทั้งสองฝ่ายต่างก็เงียบกันไป โดยที่ปล่อยรังสีข่มขู่กันไประหว่างนั้น มือและขาตั้งท่าเตรียมพร้อมรบเต็มที รอเพียงแค่สัญญาณเริ่มเท่านั้น
ตึง!
ทันทีที่หัวหน้าของทั้งสองฝ่ายก้าวเข้าหากัน พวกที่เหลือก็ต่างพากันเข้าไปปะทะกันอย่างดุเดือด หัวหน้าก็สู้กับหัวหน้า ลูกน้องก็สู้กันไป
โครม! ตึง! ตุบๆ !
เสียงข้าวของที่โยนใส่กัน บ้างก็เป็นเสียงของร่างที่ล้มไปกระแทกพื้นอย่างรุนแรง แถมด้วยเสียงอื่นๆ ที่ไม่อาจจะระบุได้ ฉันซึ่งเป็นผู้ชมที่ดีก็ไม่ขอเข้าไปร่วมวงนี้ด้วยแน่ๆ ไม่งั้นอาจตายได้ง่ายๆ
"ปล่อยให้ตีกันอย่างงี้จะดีเหรอว่ะ? " ฉันหันไปถามคนที่มาเป็นผู้ชมอีกคนหนึ่งข้างๆ
"ไม่ดี แต่ไม่รู้จะทำไง" คำตอบไร้ความรับผิดชอบทำเอาฉันอยากเตะมันออกไปให้โดนกระทืบจริงๆ
"ไหนแกบอกว่าวางแผนมาดีแล้วไง" ฉันถามด้วยความหมั่นไส้
"วางแผนเก็บพวกมันอ่ะดีแล้ว แต่ไม่ได้วางแผนมาห้ามทัพนี่หว่า" มันตอบพร้อมกับทำหน้าตาย ในแบบที่ว่ายังไงมันก็ไม่เดือดร้อน
"ไอ้…! " ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามันดี ส่วนมันก็ยังคงดูการต่อสู้ที่ดุเดือดนี่ต่อไปอย่างใจเย็น
"หยุดเดียวนี้นะ!!! " เสียงทรงอำนาจของใครก็ไม่รู้ที่อยู่ๆ ก็ดังขึ้นทามกลางสนามรบแห่งนี้ ทำเอาทุกคนชะงักไปตามๆ กัน พร้อมกับหันไปดูต้นเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง
ร่างบางคุ้นตา ผมสีดำสนิท กับดวงตากลมโตสีฟ้าน้ำทะเล ทำเอาฉันตะลึงไปเลยทีเดียว
พี่เพนา!!!
ต้นตอของเสียงที่ทำเอาทุกคนชะงักและหันไปมองกันคือพี่เพนา! แล้วพี่เขามาได้ยังไงเนี่ย!? แถมมาคนเดียวอีกต่างหาก ต่อให้เป็นประธานนักเรียนก็เถอะ ไอ้พวกที่กำลังตีกันอยู่เนี่ยมันคงจะฟังอยู่หรอก
"ประธาน!!! " ทุกคนต่างประสานเสียงขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"ใช่ พวกเธอมีความผิดฐานก่อความวุ่นวาย ก่อเหตุทะเลาะวิวาทภายในโรงเรียน และทำให้โรงเรียนเสื่อมเสียชื่อเสียง! " พี่เพนาร่ายยาวอย่างไม่สนใจว่าพวกนั้นจะมีกันเยอะแค่ไหน
"ฮึ่ย! " หัวหน้ากลุ่มสองฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มชั่วร้ายออกมา "ประธานมาคนเดียวคิดว่าจะทำอะไรได้? "
พอพวกที่เหลือได้ยินตัวหัวหน้าพูดแบบนี้ก็เริ่มยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาบ้าง พลางมองไปที่พี่เพนาอย่างที่ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
ฮึ่ม! ถ้าพวกมันแตะพี่เพนาแม้แต่นิดเดียวรับรองเลยว่าฉันจะเข้าไปกระทืบมันให้เจ็บหนักกว่าเป็นร้อยเท่า!
หมับ!
โนคว้าไหล่ฉันไว้เหมือนจะรู้ว่าฉันเตรียมตัวจะพุ่งเข้าไปขว้างพวกมันเต็มทีแล้ว
"แกใจเย็นก่อนสิ! " โนพูดด้วยการกดเสียงให้เบาที่สุด
"แกจะให้ฉันเย็นอะไรอีก! แกไม่เห็นเหรอว่าพวกมันคิดจะทำอะไร? " ฉันตอบกลับอย่างหัวเสีย
"เห็น! แต่แกรอดูสถานการณ์ก่อนสิ ออกไปสุ่มสี่สุ่มห้า มีแต่จะไปตายหมู่ ช่วยอะไรพี่เขาไม่ได้แล้วยังจะไปถ่วงพี่เขาอีก" มันอธิบายอย่างใจเย็น
"…" ฉันเงียบไป และค่อยๆ ลดตัวลงมาจากที่เตรียมตัวจะพุ่งไปเต็มที
"ได้ไม่ได้ เดียวพวกแกก็รู้" เสียงพี่เพนาฟังดูต่ำจนน่ากลัว แต่เพราะพวกมันมีเยอะกว่าเลยมั่นใจว่าจะจัดการกับพี่เพนาได้ไม่ยาก ซึ่งฉันก็เห็นแบบเดียวกันถึงพี่เพนาจะพูดแบบนั้นแต่พี่เขาก็มาคนเดียวนะ มันไม่ได้ช่วยคลายความกังวลของฉันได้เลยสักนิด
"ใช่ เดียวประธานก็จะได้รู้เหมือนกัน" หัวหน้ากลุ่มสองส่งสัญญาณมือให้พวกลูกน้อง ก่อนที่จะกรูกันเข้าไปหาพี่เพนา
ผัวะ!
ตอนแรกฉันกำลังจะวิ่งเข้าไปช่วยแล้วล่ะ แต่ภาพที่เห็นมันทำเอาฉันอึ้งจนนิ่งไปเลยเนี่ยสิ
ตึง!
ร่างของนักเรียนคนหนึ่งที่พุ่งตรงเข้าไปหาพี่เพนากำลังล้มลงกับพื้นอย่างง่ายดาย เพียงแค่พี่เพนาชกเข้าไปที่ท้องเท่านั้น แค่นั้นจริงๆ แต่คงจะจุกไปอีกนาน -0-
แล้วนักเรียนที่เหลือก็พุ่งเข้าไปพร้อมๆ กันหวังจะล้มพี่เพนาให้ได้ เพราะการที่พี่เพนาจัดการไปแค่คนเดียวไม่ได้ทำให้พวกมันกลัวได้เลยแม้แต่น้อย กลับกันยิ่งทำให้พวกมันอยากจัดการพี่เพนามากขึ้นไปอีก คราวนี้ฉันไม่รู้ว่าพี่เพนาจะสามารถเอาตัวรอดได้เหมือนเมื่อกี้รึเปล่า เพราะจำนวนคนจากที่ฉันเห็นแล้วดูยังไงก็ไม่ไหวหรอกน่า!
ในขณะที่ฉันกำลังร้อนใจกลัวพี่เพนาจะเสร็จพวกนั้น โนกลับมองดูอย่างใจเย็นไม่มีท่าทีจะเข้าไปช่วยเลยสักนิด โธ่เว้ย!
"ไอ้โน ฉันจะเข้าไปช่วยพี่เพนา" ฉันบอกไอ้โนเสียงเย็น
"…" ไม่มีการตอบรับใดๆ จากไอ้โน แต่มันก็ไม่ได้ทำท่าจะห้ามแบบเมื่อกี้ด้วย
ตุบๆ ! โครม!!
เพียงแค่ไม่กี่นาทีที่ฉันละสายตาไปคุยกับโน พี่เพนาก็จัดการนักเรียนพวกนั้นลงไปนอนกองกับพื้นจนหมด! บ้าน่า! เป็นไปได้ยังไงกัน!?
ฉันมองไปที่พี่เพนาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ก่อนจะหันไปหาโนเพื่อขอคำตอบเพราะในขณะที่ฉันพูดกับมัน มันก็เอาแต่มองพี่เพนาสู้อยู่ มันต้องรู้แน่ๆ ว่าพี่เพนาทำได้ยังไง
"พี่เพนาเขาเอาตัวรอดได้แน่ๆ " อยู่ๆ โนก็พูดขึ้นเหมือนจะรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ "แต่ถ้าแกเข้าไปช่วยพี่เพนาล่ะก็…ก็มีแต่จะเพิ่มภาระให้พี่เขาน่ะสิ"
"หมายความว่าไง? "
"แกไม่สังเกตบ้างเหรอ ตั้งแต่ที่พี่เพนาเข้าไปสู้กับพวกนั้น พี่เขายังไม่ได้แผลสักแผลเลยนะ ทั้งๆ ที่พวกมันมีอาวุธที่พี่เพนาไม่มี แต่พี่เขาก็ยังทำให้พวกนั้นลงไปกองกับพื้นได้ แต่ถ้าสมมุติว่านั้นเป็นแกถึงจะจัดการได้ แต่ก็คงได้แผลมาบ้างแล้วล่ะ"
มันอธิบายจนทำให้ฉันคิดตาม ก็จริงอย่างที่ไอ้โนมันพูด หมายความว่า…
"แกจะบอกว่าฉันเข้าไปก็คงไม่ได้ช่วยพี่เพนาหรอกใช่มั้ย? " ฉันหันไปพูดกับมันอย่างเคืองๆ
"ประมาณนั้น" มันตอบหน้าตาย
ฉันก็อยากจะเถียงนะ แต่เถียงไม่ออกเพราะฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน พี่เพนาเก่งจนฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำ
"จะต่อมั้ย? " เสียงพี่เพนาทำให้ฉันต้องหันไปสนใจอีกครั้ง คราวนี้เหลือที่ยืนอยู่แค่พี่เพนา กับหัวหน้าของทั้งสองกลุ่มเท่านั้น ส่วนพวกที่เหลือไม่ต้องบอกคงรู้
"อึก…! " เสียงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากของหัวหน้าที่ปากเก่งเมื่อครู่ถึงกับดังขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ใครจะไปคิดว่าพี่เพนาจะเก่งขั้นเทพขนาดนี้!
"ว่าไง? " พี่เพนาถามเสียงต่ำจนน่ากลัว ฉันยังแอบสั่นน้อยๆ เลย
"มะ…ไม่" หัวหน้าทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"หึ! " พี่เพนากระแทกเสียงน่ากลัวออกมาทำเอาสองคนที่เหลืออยู่หน้าเจือพร้อมกับกระโดดถอยหลังไปหลายก้าวทีเดียว
"…! " หัวหน้าสองคนที่เหลือยู่ทำท่าเหมือนจะสะดุ้งอีกรอบ เมื่อเห็นว่าพี่เพนาก้าวเข้าไปใกล้
"ฉันจำหน้าได้หมดทุกคน คงไม่ต้องบอกว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น" พี่เพนาพูดเสียงเย็นก่อนที่โบกมือเป็นสัญญาณว่าให้ออกไปได้แล้ว
พรึบ!
ทั้งหมดหายไปในพริบตาเร็วชนิดที่ว่าถ้าไปแข่งคงได้เหรียญทองชัวร์
ตอนนี้ทั้งโรงยิงไม่เหลือใครแล้ว แต่พี่เพนากลับกวาดสายตาไปรอบๆ เหมือนจะกำลังหาอะไรบางอย่าง พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มเหมือนโล่งอกกับอะไรบางอย่าง แล้วเดินออกไป พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน
ฉันกับโนเมื่อเห็นพี่เพนาเดินออกไปแล้วถึงเดินออกจากที่ซ่อน พร้อมกับหันมาสบตากันอย่างไม่เข้าใจการกระทำเมื่อครู่ของพี่เพนา
ตอนเย็น
โนบอกว่าจะกลับช้าหน่อยเพราะจะหาข้อมูลอะไรนิดหน่อยที่มันติดใจมาตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อตอนกลางวัน ดังนั้นฉันเลยต้องกลับคนเดียวจนได้ เฮ้อ~
ฉันขับมอเตอร์ไซค์มาเรื่อยๆ แบบไม่ค่อยรีบนัก อาจเพราะโนไม่ได้มาด้วยเลยรู้สึกโหวงๆ มั้ง แถมยังเป็นห่วงพี่เพนาอยู่นิดๆ ด้วย ไม่รู้พี่เพนาจะเป็นยังไงบ้าง เพราะหลังจากที่พี่เขาหายไปจากโรงยิมก็ไม่ได้เจอกันเลย ฉันมองข้างทางเป็นการชมวิวในขณะขี่มอเตอร์ไซค์แล้วก็สะดุดตาเข้ากับร้านๆ หนึ่งเข้า
ร้าน The with dance นี่ แวะไปหาฟาดีกว่าแฮะ
ฉันหักเลี้ยวเข้าไปทันที แต่ก่อนที่จะเข้าไปในร้านฉันก็ไม่ลืมที่จะเปลี่ยนชุดก่อนเข้าไป เพราะการใส่ชุดนักเรียนเข้าไปในร้านกึ่งผับก็คงไม่ใช่ภาพที่น่ามองหรอกใช่มั้ยล่ะ(ฉันมักจะใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นแล้วค่อยใส่ชุดนักเรียนทับน่ะ เวลากับไปถึงห้องจะได้ถอดชุดนักเรียนออกได้เลย)
"ยินดีต้อนรับครับ" พนักงานหน้าร้านกล่าวทักทายฉันอย่างสุภาพ
"เอ่อ…ฟาไฮล์อยู่มั้ยค่ะ? " ฉันถามอย่างสุภาพ
"ครับ? คุณเป็นคนรู้จักของคุณฟาไฮล์เหรอครับ? " พนักงานต้อนรับถามด้วยสีหน้าเหมือนจะจับผิด
"ใช่ค่ะ ฉันเป็นเพื่อนเขา"
"เพื่อนเหรอครับ? เดียวผมจะไปถามคุณฟาไฮล์ก่อนนะครับ กรุณารอสักครู่" แล้วพนักงานคนนั้นก็หายไปนานเกือบ 10 นาที ไม่รู้ว่าเข้าไปบอกฟาหรือเข้าไปทำอะไรกันแน่ แค่จะเข้ามาหาเจ้าของร้านทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากด้วยนะ
"ขอโทษนะครับ คุณฟาไฮล์คงจะออกมาพบคุณไม่ได้" พนักงานคนเดิมออกมาพร้อมกับประโยคที่น่าเตะเป็นที่สุด "เชิญกลับไปเถอะครับ"
"อะไรกัน? ฉันแค่จะมาหาเพื่อน ถึงกับต้องไล่เลยเรอะ? " ฉันถามออกไปอย่างหัวเสีย
"กรุณากลับไปได้แล้วครับ" พนักงานคนนั้นยังคงพูดคำเดิมอยู่อย่างกับหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมมาอย่างนั้นแหละ
"ฮึย~" ฉันจำต้องถอยทัพกลับไปที่ห้อง ไม่งั้นฉันอาจสติแตกมีเรื่องกับไอ้พนักงานหุ่นยนต์นั้นแน่
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ วันนี้มีแต่เรื่องที่ไม่เข้าใจเข้ามาไม่หยุดเลยแฮะ อย่างเรื่องที่อยู่ๆ พี่เพนาก็เข้าไปฉะกับพวกที่มีเรื่องกันเมื่อตอนกลางวัน ตอนเย็นไอ้โนก็ดันปล่อยเกาะเราให้กลับก่อนอีก ไม่พอจะไปหาฟาไอ้พนักงานหุ่นยนต์นั่นก็เข้ามาขว้าง
ตอนนี้ฉันกลับมาถึงห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันเข้าไปในห้องของตัวเองพร้อมกับโยนกระเป๋าไว้ข้างโต๊ะแล้วก็จัดการข้าวของให้เข้าทีดีก่อนจะออกมาดูรายการทีวีแก้เซ็ง นานมากแล้วสิเนี่ยที่ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว เพราะปกติจะไปที่ไหนหรือทำอะไรก็มีโนอยู่ด้วยตลอด พอไม่มีมันก็รู้สึกขาดๆ ขึ้นมาเหมือนกัน ถึงมันจะทำตัวน่ารำคาญไปบ้าง ชอบใช้อำนาจให้ฉันทำตามแผนบ้าๆ ของมันอยู่บ่อยๆ แต่การมีมันอยู่ข้างๆ ก็คงถือเป็นเรื่องปกติสำหรับฉันไปแล้วมั้ง
กิ๊งก้อง~
เสียงออดดังขึ้นทำให้ต้องละสายตาจากทีวี และเดินออกไปดูว่าใคร หรือว่าโนลืมเอาคีย์การ์ดไป? แต่คนอย่างมันไม่น่าจะลืมได้นะ
ฉันเดินมาถึงประตูแต่ยังไม่เปิดทันที เกิดเปิดมาแล้วเป็นไอ้โรคจิตมากดกริ่งเล่นฉันจะทำไงล่ะ ดังนั้นฉันจึงตรวจสอบให้แน่ใจก่อนว่าจะเปิดมาจ๊ะเอ๋กับไอ้โรคจิตที่ไหนโดยการดูที่ช่องตาแมวก่อนว่าใคร เอ๊ะ! นั้นมัน…!?
ฟา!? มานี่ได้ไงเนี่ย?
ฉันรีบเปิดประตูให้ฟาทันที ไม่รู้ว่ามีเรื่องด่วนอะไรถึงต้องมาซะเย็นป่านนี้
"อ่า…ไนท์ ^O^ "
"ฟามาถึงนี่มีอะไรรึเปล่า? " ฉันโบกมือให้ฟาเข้ามาข้างในก่อน พร้อมกับปิดประตูแล้วเดินตามไปนั่งที่โซฟา
"ฉันได้ยินมาว่าไนท์มาหาฉันที่ร้านเหรอ? " ฟายิ้มแห้งๆ
"อือ ทางผ่านเลยว่าจะแวะไปหา แต่พนักงานร้านฟาบอกว่าฟาไม่ว่าง"
"ขอโทษด้วยนะ คนของฉันไม่ค่อยไว้ใจใคร" สีหน้าของฟาแสดงถึงความรู้สึกผิดจริงๆ
"อือ ช่างเถอะ แต่ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วยเหรอ? " ฉันถามอย่างที่อดสงสัยไม่ได้
"เอ่อ…คือ…" ฟากระอึกกระอักเหมือนไม่อยากจะพูดเท่าไร จริงอยู่มันยิ่งทำให้ฉันสงสัยมากขึ้นไปอีก แต่เพราะฉันยังมีความเกรงใจชาวบ้านเขาเหลืออยู่บ้างเลยไม่อยากจะละลาบละล้วงสักเท่าไร
"ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะ ฉันไม่ได้อยากรู้มากขนาดนั้น"
"…ขอบคุณนะไนท์ " ฟาเลิกทำหน้าเหมือนอมโลกไว้ทันใบทันที สงสัยคงเป็นเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้จริงๆ ล่ะมั้ง
"แล้วมานี่มีอะไรรึเปล่า? " ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยแทน
"อ่า…ไม่มีหรอก แค่มาหาเพราะเห็นเมื่อตอนเย็นไนท์มาหาที่ร้านน่ะ"
"อ้อ แล้วตอนนี้ฟาว่างอยู่รึเปล่าล่ะ? "
"อือ! ว่างสิว่าง" ฟาตอบด้วยสีหน้าที่ดูดีขึ้นแล้ว ไม่มีท่าทีกระอึกกระอักอย่างเมื่อครู่
"ดีเลย วันนี้ไอ้โนมันกลับช้าน่ะ ไหนๆ ฟาก็มาแล้วมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" ฉันเริ่มที่จะเอาฟามาเป็นเพื่อนอยู่รอไอ้โนกลับมา
"เอ่อ…" ฟาเริ่มกระอึกกระอักอีกครั้ง แค่มาอยู่เป็นเพื่อนฉันจนกว่าโนจะกลับทำไมต้องคิดหนักขนาดนั้นด้วยเนี่ย
"หรือว่าฟามีธุระ? "
"เปล่า…" ฟาตอบแห้งๆ
"น้า~ แค่อยู่จนกว่าไอ้โนจะกลับเอง" ฉันพยายามตื้อฟาให้อยู่ต่อ เพราะจากที่อยู่คนเดียวเมื่อกี้แล้วมันรู้สึกยังไงไม่รู้ อย่างน้อยๆ ถ้ามีฟาอยู่ด้วยก็น่าจะดีกว่าคนเดียวอ่ะนะ
"ฉันเป็นผู้ชายนะไนท์…" ฟาพูดเสียงอ่อน
"ไม่เห็นเป็นไรนี่" ฉันยังไม่เห็นว่ามันจะเสียหายตรงไหน เราไม่ได้จะทำอะไรที่มันไม่งามกันสักหน่อย
"เป็นสิ! เกิดใครมาเห็นเราอยู่ด้วยกันแค่สองคนไนท์จะเสียหายนะ" ฟาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาทันที
"ไม่มีใครหรอก นอกจากโนน่ะ" ฉันตอบไปตามที่เห็น เพราะห้องนี้คนที่จะเข้าออกได้มีแค่โน ฉัน และก็พ่อเท่านั้นแหละ แต่ถึงยังไงพ่อก็ไม่เข้ามาอยู่แล้วล่ะ เพราะแค่จะโทรมายังไม่เคยเลย…
"ไนท์…ไนท์น่าจะระวังตัวมากกว่านี้นะ" ฟาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"ฉันก็ระวังตัวอยู่ตลอดแหละ"
"เฮ้อ…ไนท์เนี่ยน้า~" ฟาทำหน้าเหมือนจะปลง ฉันก็ไม่เข้าใจปลงทำไมอ่ะ
"…? "
"โอเคๆ เดียวฉันจะอยู่ด้วยจนกว่าโนจะกลับมาล่ะกันนะ แต่ไนท์ก็อย่าไปชวนใครแบบนี้สุ่มสี่สุ่มห้าละกัน" ฟาเริ่มน้อยๆ ให้ฉัน
"ฮ่าๆๆ ฉันจะไปชวนใครที่ไหนได้ล่ะ เพื่อนยังไม่ค่อยจะมีเล้ย~" ฉันพูดไปตามความจริง
"ที่โรงเรียนไง" ฟาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อว่าคนอย่างฉันมันเพื่อนน้อย ไม่สิ ต้องเรียกว่าไม่มีใครเลยนอกจากไอ้โนคนเดียวมากกว่า
"นั่นแหละ"
"O_O "
" ^___^ "
ความคิดเห็น