คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ทำอาหารกัน
"ก่อนอื่นก็ต้องตั้งหม้อก่อน แล้วก็ใส่ซุบไก่ก้อนลงไป" ฉันพูดขึ้นหลังจากที่เราเริ่มทำอาหารกันได้สักที หลังจากที่เรานั่งเล่นเกมกันมาได้สักพักก็ถึงมื้อกลางวันพอดี พวกเราเลยเริ่มยกหม้อแล้วก็พวกผักออกมาจัดเตรียมไว้
"ฟาหั่นผักเป็นมั้ย? " โนพูดขึ้นในขณะที่มือมันก็ยังคงล้างผักอยู่
"คิดว่าน่าจะทำได้นะ"
"เสร็จแหละ เดียวฉันหั่นให้ดูก่อนละกันนะ" โนยกถาดที่ใส่ผักที่ล้างเสร็จแล้วไปวางไว้ที่โต๊ะ
"หั่นให้ขนาดเท่าๆ กัน แล้วก็ไม่ต้องใหญ่มากหรือเล็กมาไปนะ เอาแบบพอดีๆ คำ ที่เราจะกินกันอ่ะ" โนอธิบายในขณะที่ฟาเองก็ตั้งใจฟังน่าดู
"อือๆ " แล้วโนก็ส่งมีดให้ฟาลองหั่นดูฉันที่ตั้งหม้อเสร็จแล้วที่เหลือก็แค่รอมันเดือด ฉันเลยมาดูฟาหั่นผักแทน
"เป็นไงบ้าง? " ฉันถามขึ้น
"ฟาหัวไวมากอ่ะ แปปเดียวทำได้แหละ" โนหันไปชมฟา
"ไม่หรอก มันแค่หั่นผักเองนะ" ฟาตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
"ก็นั้นแหละ ฉันว่าอีกเดียวฟาต้องทำอาหารเก่งกว่าพวกฉันแน่ๆ เลยอ่ะ" โนพูด
"โนก็พูดไป" ฟา
"น้ำเดือดแล้วๆ " ฉันพูดขึ้นมาบ้าง
"อ่า…เสร็จพอดี" ฟาหั่นผักเสร็จพอดี แต่กลับมาเสียงร้องขึ้นตามมา "โอ๊ย! "
"อ้าว ฟาโดนมีดบาดเหรอ? " ฉันถามขึ้นพลางเลื่อนสายตาไปดูที่นิ้วของฟา แล้วก็พบว่ามันมีเลือดไหลอยู่จริงๆ ด้วย
"อือ ไม่เป็นไรมากหรอก" ฟาตอบพร้อมกับทำท่าเหมือนจะใช้เสื้อเช็ดเลือดที่ไหลออกมา
หมับ!
"เฮ้ย! ฟาไหงเอาเสื้อเช็ดอ่ะ" ฉันคว้ามือฟาไว้ก่อนที่มันจะโดนเสื้อ
"ไม่เป็นไรหรอก นิดเดียวเอง" ฟาตอบพร้อมกับพยายามจะชักมือกลับ แต่ฉันก็ไม่ปล่อยไปง่ายๆ
"โน ฉันฝากทำต่อทีดิ เดียวฉันไปทำแผลให้ฟาแปป" ฉันหันไปบอกโนพร้อมกับลากฟาไปที่ห้องของเพราะต้องไปเอาอุปกรณ์ทำแผลในห้อง
แอ๊ด~
"ฟานั้นรอบนเตียงก่อนนะ เดียวฉันไปหยิบกล่องยาก่อน" ฉันปล่อยมือฟา และล่ะสายตาไปหากล่องยาที่น่าจะอยู่ในตู้
อ่ะ! เจอแล้ว
ฉันคิดในใจพลางหยิบกล่องยาออกมา แต่พอหันมาอีกที่ ก็พบว่าฟากำลังมองไปรอบๆ อย่างสนใจเลยทีเดียว
"นี่ห้องฉันเองแหละ" เสียงของฉันดึงความสนใจของฟากลับมา ก่อนที่ฉันจะวางกล่องยาไว้ข้างๆ ฟาและก็นั่งลงข้างๆ
"อ้อ" ฟาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจพลางมองไปรอบๆ อีกที แล้วหันมาคุยกับฉันแทน "โนไม่ได้นอนด้วยเหรอ? "
"โนมันก็อยู่ห้องของมันน่ะแหละ มีอะไรแปลกเหรอ? " ฉันพูดไปก็หยิบพวกยาขึ้นมาด้วย พร้อมกับจับมือข้างที่โดนบาดของฟาขึ้นมา และค่อยๆ ใส่ยา
"โอ๊ย! แสบอ่ะ" ฟาสะดุ้งจนเกือบจะชักมือกลับ แต่ฉันจับไว้แน่นพอเลยยังไม่หลุด
"นายเป็นผู้ชายรึเปล่าเนี่ยแสบนิดๆ หน่อยๆ เองนะ อดทนหน่อยสิ" ฉันทำสายตาดุๆ ใส่ฟา
"โธ่ ไนท์ฉันก็ต้องเป็นผู้ชายสิ แต่ผู้ชายก็แสบเป็นเหมือนกันนะ" ฟาเริ่มทำหน้าบู่
"อดทนหน่อยสิ ฉันเป็นผู้หญิงยังไม่สะดุ้งแบบฟาเลย"
"อ้าว! ก็ไนท์ไม่ได้โดนบาดนี่ จะแสบได้ไง - -! "ฟาส่งสายตาค้อนใส่
"งั้นสมมุติก็ได้"
"มันเหมือนกันซะที่ไหนเล่า! "
"เอ้า! เสร็จแล้ว เห็นป่ะไม่เห็นจะแสบเลย" ฉันจับมือข้างที่เป็นแผลของฟาชูขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นผลงานของตัวเอง
"จริงด้วย…" ดูเหมือนฟาจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าตลอดเวลาที่คุยกัน ฉันก็ทำแผลไปด้วย
"^___^ " ฉันยิ้มให้กับผลงานของตัวเองอีกครั้งเมื่อเห็นว่าฟาเริ่มสำรวจดูแผลของตัวเอง
"ไนท์ก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย" ฟาละความสนใจจากแผลแล้วหันมาคุยกับฉันแทน
"พูดงี้หมายความว่าฉันดูเหมือนจะไม่เก่งรึไง? "
"เปล๊า~ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ"
"ฮึม! ฟาอยากได้แผลเพิ่มอีกสักแผลป่ะ? " ฉันยกมือขึ้นทำท่าเหมือนจะพุ่งเข้าใส่ฟา ทำให้ฟากระโดดหนีไปไกลในระยะความห่าง 2 เมตรอย่างรวดเร็วก่อนจะโบกมือและพูดกับฉัน
"เดียวฉันไปช่วยโนดีกว่า" แล้วฟาก็วิ่งหายไปจากห้องทันที
ฉันล่ะเชื่อเลย ไม่รู้ทำไมเวลาอยู่กับฟามันไม่ค่อยเกร็งเท่าไร ถ้าลองเทียบกับคนอื่นฉันยังพอเกรงใจและก็เกร็งๆ อยู่บ้าง(ยกเว้นโนนะ) แต่กับฟามันดูสบายๆ ไม่ต้องมานั่งเว้นระยะห่าง แปลกดีเหมือนกันแหะ ^___^
"อ้าว ไอ้ไนท์มาแล้วเหรอ ฉันทำเสร็จพอดีเลย" โนเงยขึ้นและหันมาทักฉันที่เพิ่งจะออกมาจากห้อง
"ไม่ต้องบอกก็รู้น่า หอมซะขนาดนี้" ฉันทำจมูกฟุดฟิด
"ฮ่าๆๆ แน่ล่ะ มาตักกินกัน ข้าวอยู่ในหม้อนะ ฉันหุงเตรียมไว้แล้ว" แล้วโนก็นั่งที่ประจำของมัน ฉันเหลือบตามองไปทางฟาว่าทำอะไรอยู่ก็พบว่า ฟากำลังตักแกงจืดอยู่เลย ฉันจึงเดินเข้าไปหาเพื่อที่จะตักบ้าง
"หอมเลยอ่ะดิ" ฉันเดินเข้าไปใกล้แล้วถามขึ้น
"โอ๊ย! ร้อนๆๆ " อยู่ๆ ฟาก็สะดุ้งขึ้นมาทำให้แกงจืดที่ตักมาหกใส่มือ ฉันเลยรีบร้อนเข้าไปช่วยถึงแกงจืดเอาไปวางไว้บนโต๊ะ ก่อนที่โนจะลุกขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงของฟาแล้วลากฟาไปที่อ่างล้างชามที่อยู่แถวๆ นั้น
ซ่าๆๆ
ฉันวางแกงจืดไว้ที่โต๊ะเสร็จก็รีบมาดูฟา เห็นโนกำลังจับมือฟาให้โดนน้ำเพื่อจะทำให้แผลที่โดนลวกเมื่อกี้เย็นลง ฉันเลยไปหยิบน้ำแข็งในตู้เย็นมาช่วยประคบหลังจากที่ปิดน้ำแล้ว
"แล้วไหงทำแกงจืดหกใส่มือตัวเองได้ล่ะเนี่ย? " โนถามขึ้นในขณะที่ตอนนี้เรามานั่งรวมกันที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว
"มือมันสั่นน่ะ" ฟายิ้มแห้งๆ
"เฮ้อ~ นี่เรามาทำอาหารกันหรือมาฝึกปฐมพยาบาลกันแน่เนี่ย" ฉันพูดขึ้นบ้าง
"โหย~ ไนท์ก็" ฟาเริ่มทำหน้าบู่อีกครั้ง
"มันก็จริงอย่างที่ไอ้ไนท์มันพูดนั้นแหละ ดูสิ มาวันเดียวฟาได้แผลกลับไปตั้งสองที่แน่ะ" โนไปพลางมองดูแผลของฟาไปด้วย
"ก็มันครั้งแรกนี่ ไม่เห็นแปลกไม่ใช่เหรอ? " ฟาเถียง
"งี้ครั้งที่สองครั้งที่สามแผลมันจะเพิ่มขึ้นมั้ยเนี่ย? " ฉันโต้กลับ
"หรือไม่ก็อาจลดลง" โนเสริม
"พอเลยทั้งคู่นั้นแหละ รุมกันนี่"
"เฮ้ๆ ฉันบอกว่าแผลจะน้อยลงนะ" โนค้าน
":( " ฟาที่ไม่รู้จะเถียงยังไงเลยส่งสายตามาต่อสู้แทน
"โอเคๆ ยุติสงครามไว้ก่อน มากินแกงจืดกันดีกว่า" ฉันเริ่มรู้สึกว่ากระเพาะมันเริ่มเรียกร้องอาหารขึ้นมาแล้วล่ะสิ
"ตามนั้น" โนกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเอง ส่วนฉันก็ไปตักแกงจืดกับข้าวมา
"อืม~ อร่อยแหะ O_O " เสียงแรกที่ร้องขึ้นคือบุคคลที่อยู่หัวโต๊ะนั้นคือ ฟา นั้นเองพร้อมกับสีหน้าที่ดูทึ่งไม่น้อยก็ปรากฏขึ้นมาด้วย
"ของมันแน่อยู่แล้ว นั้นน่ะฟาก็ทำด้วยนี่" ฉันพูด
"ฉันแค่หั่นผักเองนะ"
"นั้นแหละๆ ก็ถือว่าทำแล้ว" โนต่อ
"งี้ฉันทำอร่อยน่ะสิ ฮ่าๆๆ "<<<ฟา
"…/…" ทั้งฉันและโนต่างเงียบไปเพราะคำพูดของฟา ไม่รู้จะเถียงยังไงดี แต่บอกได้เลยว่าโนก็ต้องคิดแบบฉันแน่ๆ
ฟานี่สุดๆ เลย -*-
ไม่นานพวกเราก็จัดการกับแกงจืดจนหมด โดยที่ฟาขอตักใส่ถุงไปถุงหนึ่งบอกว่าจะเอาไปฝากเพื่อนเพื่ออวดฝีมือตัวเอง ฉันเริ่มจะรู้สึกเลยว่าดูคนจากภายนอกน่ะมันผิดจริงๆ
ต้าดาด้าตาต้า~
เสียงบางอย่างที่เหมือนจะเป็นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฟาทำหน้าเหมือนจะตกใจเล็กน้อยก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วก็วิ่งหายไปแถวๆ ระบียง
"โทษทีนะ เดียวฉันคงต้องกลับแล้วล่ะ" หลังจากที่หายไปไม่นานฟาก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับเก็บของ
"อือๆ ไม่เป็นไร แล้วมีอะไรเหรอต้องรีบกลับ? " ฉันถาม
"พอดีเพื่อนฉันมีธุระน่ะ เลยไม่ว่างเฝ้าร้านให้แล้ว เลยโทรมาตามกลับ" ฟาอธิบาย
"อ้องั้นก็กลับดีๆ ล่ะ"
"แล้วจะกลับยังไงอ่ะ ให้ไปส่งมั้ย? " โนถามขึ้นมาบ้าง
"ไม่ต้องหรอก ฉันเอารถมาน่ะ" ฟาปฏิเสธพร้อมกับเดินไปที่ประตู
"งั้นก็เดียวเจอกันใหม่ล่ะกัน บาย~" ทั้งฉันและไอ้โนโบกมือลาให้ฟา ก่อนจะปิดประตูห้องกลับมาเหมือนเดิม
หลังจากที่ฟากลับไปเราก็ต้องมาช่วยกันเก็บของที่ทำในวันนี้ อยากจะบอกว่ารกพอดีเหมือนกัน
เฮ้อ~ ต้องเหนื่อยอีกล่ะ ขี้เกียจเหมือนกันน่ะเนี่ย
ฉันคิดในใจไปมือก็ทำไป โนเองก็ต้องช่วยด้วย ไม่นานเราถึงจัดการของพวกนี้เสร็จหมด
"เฮ้อ~ เสร็จสักที" ฉันบ่นออกมาอย่างเซ็งๆ
"ไม่ต้องมาบ่นเลยนะ ฉันเองก็ทำเหมือนกันแหละน่า" ไอ้โนที่อยู่ข้างๆ ฉันส่งสายตาดุๆ มาให้ อย่างที่ฉันไม่ได้เต็มใจจะรับมันนัก
"ก็คนมันเหนื่อยนี่"
"เหนื่อยก็ไปอาบน้ำสิ ฉันก็จะไปเหมือนกัน" แล้วไอ้โนก็หายเข้าไปในห้องโดยที่ไม่สนใจฉันสักนิด ชิ!
3วันต่อมา
"ชู่~ เงียบๆ สิ เรามาแอบดูพวกที่จะมาตีกันนะ ไม่ได้จะมาให้มันรุมกระทืบ" โนหันมาทำหน้าเคืองๆ ใส่ หลังจากที่ฉันพล่ามอะไรให้มันฟังไปนิดหน่อย อันที่จริงฉันกำลังเสนอแนวทางให้มันหาคนอื่นมาช่วยน่ะ แต่มันก็บอกฉันเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง ว่ามันวางแผนมาแล้ว คนเยอะจะยิ่งวุ่นวาย เฮอะ!
เมื่อ 2 วันก่อน
"ฉันว่านี่มันก็ผ่านมาหลายวันแล้วนะ อาทิตย์หน้าได้ข่าวว่าทางสภานักเรียนจะเรียกดูผลงานที่เราเลีอกไปทำด้วยอ่ะ ทำไงดี? " ในขณะที่เดินขึ้นอาคารเรียนฉันก็คุยกับโนเรื่องงานที่ได้รับมาไปพลางๆ เพราะเริ่มรู้สึกเหมือนมีไฟมาลนก้นเข้ามาทุกที
"ก็ส่งงานดิ" ไอ้โนตอบมาด้วยท่าทางสบายๆ
"เฮ้ย! อย่าตอบงี้ดิ! " ฉันโวย
"อ้าว ก็เขาเรียกเก็บงาน เราก็ส่งงาน ก็ถูกแล้วนี่" มันยังคงทำหน้าเหมือนไมรู้ร้อนรู้หนาวก่อนที่จะทำท่าเหมือนคิดอะไรออก "หรือว่าแกไม่มีงาน? "
ถูกต้องนะคร้าบบบบบ~
"…" ฉันได้แต่คิดในใจเท่านั้นเพราะไม่อยากจะให้มันรู้ง่ายๆ ว่าฉันยังไม่ได้ทำงานด้วยซ้ำ
" -*- " ไอ้โนทำหน้าเหมือนอยากจะเชือดฉันเต็มที
" ^^;;; "
"ไอ้ไนท์! แกนี่มัน…! "
"แหม~ ก็มันไม่ค่อยจะว่างนี่นา" ฉันหาข้อแก้ตัวมาตั้งรับไว้ก่อนที่จะโดนมันสวด
"แกไม่ต้องมาพูดว่าไม่ว่างเลยนะ เมื่อวันก่อนฉันยังเห็นแกเล่นเกมอยู่เลยไม่ใช่เรอะ!? "
เฮ้ย! มันรู้ได้ไงว่ะ ฉันอุตส่าห์แอบออกมาเล่นตอนตีสองเลยนะ O_O
"O_O! "
"ไงล่ะ คิดว่าฉันไม่รู้ล่ะสิ"
"เออ แล้วแกรู้ได้ไงวะ? "
"เมื่อวานฉันเพิ่งไปเช็กกล้องวงจรปิดมา" คำตอบของมันทำให้คำถามของฉันกระจ่างขึ้นมาทันทีเลย เพิ่งรู้เหมือนกันว่ามันมีงานอดิเรกใหม่เป็นการเช็กกล้องวงจรปิดเล่น - -
"ทะ…" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้อ้าปากพูดอะไร มันก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
"ไม่ต้องถามว่าทำไมฉันถึงเช็ก เพราะแกมันไม่เคยที่จะสนใจอะไรอยู่แล้วล่ะสิ แกถึงไม่รู้ว่าฉันเช็กมันทุกๆ สองอาทิตย์น่ะ" แล้วคำตอบของมันก็ทำให้ฉันกระจ่างขึ้นมาอีกครั้ง แม้ว่าจะรู้สึกเหมือนตัวเองถูกหลอกด่าอยู่ก็ตาม
":( " ฉันทำหน้าเบ้ ก่อนจะพูดต่อ "แล้วทีงานของแกล่ะ ฉันยังไม่เห็นแกทำเลยอ่ะ"
"ถึงแกจะไม่เห็นแต่มันก็เสร็จอ่ะนะ" ไอ้โนตอบมาด้วยท่าทางของคนที่ถือไพ่เหนือกว่า น่าหมั่นไส้จริงๆ !
"ตอนไหน!? "
"ก่อนที่จะมาทำอาหารกับฟา" ไอ้โนยิ้มกริ่มเหมือนจะเยาะเย้ยฉันเป็นนัยๆ
"ทำไมฉันไม่รู้อ่ะ? "
"แล้วทำไมแกจะต้องมารู้ทุกเรื่องของฉันเลยรึไงฮะ? "
"-3- " ฉันที่ไม่รู้จะเถียงด้วยคำพูดยังไงดีเลยใช้หน้าเถียงแทน (มีความสามารถจริงๆ (‘ ‘): ลมหมุน)
" -_- " โนมองมาด้วยสายตาที่บ่งบอกว่า 'ปัญญาอ่อน'
ขอบคุณ เอ๊ย! ไอ้โนแกจะมาด่าฉันทำไมเนี่ย!?
เนื่องจากบรรยากาศมันพาไปมันเลยเป็นอะไรที่ช่วยไม่ได้ถ้าหากฉันเบลอไปบ้างเล็กน้อย แต่ตอนนี้อาการเบลอของฉันมาบินหายไปเรียบร้อยแล้วล่ะ เพราะสายตาที่ไอ้โนส่งมาให้ไล่มันไปถึงนอกโลกเรียบร้อยแล้ว
"แกอย่าใจร้ายกับฉันนักสิ ฉันเป็นน้องแกนะเว้ย" ฉันพับเรื่องไร้สาระเมื่อกี้เก็บไปก่อนจะมาเข้าเรื่องสำคัญต่อ
"ฉันไปใจร้ายกับแกตอนไหนไม่ทราบ? " มันถามพลางยักคิ้วขึ้นพร้อมกับสีหน้าไร้เดียงสา
"โธ่~ ไอ้โน ถ้าแกไม่ช่วยฉันแล้วใครจะช่วยฉันล่ะ" ฉันถามพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มจะหงิกไปนิดๆ แล้ว
"…" โนมองฉันนิ่งๆ ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่น "เฮอะ! "
"เย้~ ฉันรักแกที่สุดเลยอ่ะ จุ๊บๆ " มันเป็นสัญญาณว่าโนมันไม่มีทางทิ้งฉันได้ลง และต้องช่วยฉันในที่สุด ฉันเลยพยายามจะจุ๊บมันเป็นการตอบแทน แต่มันดันเอามือผลักหัวฉันด้วยท่าทางรังเกียจเต็มที
ปัจจุบัน
ครืน… ปัง!!!
ภาพตรงหน้าของฉันคือกลุ่มนักเรียนกลุ่มหนึ่งสวมชุดนักเรียนก็จริงแต่กลับดูนักเลงกว่านักเรียนทั่วไป เพราะชายเสื้อที่หลุดออกมาอย่างไม่เป็นระเบียบอีกทั้งยังผมที่ทั้งซอยและทำสีจนเด่นสะดุดตา ไม่เพียงเท่านั้นยังมีรอยแผลตามตัวอีกต่างหาก
ฉันมองกลุ่มนักเรียนที่เข้ามาตาค้าง เพราะดูสมาชิกภายในกลุ่มแล้วไม่ต่ำกว่าสิบแน่ ฉันกับโนมากันแค่สองมันมีกันตั้งสิบกว่าคน จะเหลือเหรอวะเนี่ย สงสัยจะมีแต่ซากซะเล้วมั้งที่เหลือเนี่ย ส่วนซากใครคงไม่ต้องบอก ดูจำนวนคนก็รู้แล้ว! นี่ยังไม่รวมพวกที่จะมาตีกับกลุ่มนี้นะ
"ไอ้โนไหวแน่นะ? " ฉันกระซิบถามย้ำคนข้างๆ
"เออน่า" มันตอบกลับมาด้วยท่าทางไร้กังวล
หวังว่าแผนวันจะดีจริงล่ะกัน
ปัง!
เสียงเปิดประตูยกสองดังขึ้นตามด้วยนักเรียนที่สภาพไม่ต่างกันเท่าไรตามเข้ามาพร้อมทั้งสมาชิกอีกล้นหลามไม่แพ้กัน ภาพที่เห็นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นตุ๊มๆ ป่องๆ มากขึ้นทุกที ฉันหันไปทางโนเพื่อขอความมั่นใจอีกครั้ง แต่ก็ต้องชะงักไปเพราะสิ่งที่มันกำลังทำอยู่เป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายของฉันมาก
มันกำลังถ่ายวีดิโออยู่!
ถ่ายกวาดในแบบที่เห็นกันอย่างทั่วถึงโดยไม่ต้องแย่งกันเลยล่ะ แถมซูมถ่ายแยกให้อีกแน่ะ มันทำให้ฉันเข้าใจขึ้นมาในทันทีว่าโนมันคิดจะทำอะไร
"แกคิดจะถ่ายไว้เป็นหลักฐานแล้วค่อยตามเก็บทีหลัง? " ฉันถามออกไปเพื่อยืนยันว่าตัวเองคิดถูกแล้วจริงๆ
"เพิ่งจะฉลาดนะ" แต่มันก็ยังไม่วายแขวะฉันอีกอยู่ดี
"อย่างน้อยๆ ก็ฉลาดแล้วล่ะกัน" ฉันเถียงกลับ
โครม!
"จะเอาไงว่ามาเลยดีกว่า!? " กลุ่มแรกที่เข้ามาถามพร้อมกับผลักเก้าอี้ที่อยู่ด้านหน้าล้มไม่เป็นท่า ทำลายของหลวงนี่ผิดกฎหมายใช่ป่ะ?
"หึๆๆ พวกแกก็น่าจะรู้ดีนี่" คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มที่เข้ามาทีหลังพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะข่มกลุ่มแรก
"ฮึ่ย! ไม่มีวัน! พวกฉันไม่ยอมให้พวกแกเข้ามาในถิ่นของพวกฉันหรอกนะโว๊ย!!! "กลุ่มแรกตอบกลับอย่างไม่มีท่าทีจะยอมแพ้
"ใจเย็นก่อนสิ พวกฉันยังไม่ได้บังคับสักหน่อย" กลุ่มสองพูดเสียงเย็น สีหน้าไม่ได้บ่งบอกตามที่พูดเลยสักนิด
"หึ! อย่ามาพูดอ้อมค้อมหน่อยเลยน่า" กลุ่มแรกดักคออย่างรู้ทัน
"ก็ได้… งั้นเรามาเข้าเรื่องกัน"
"…" กลุ่มแรกเงียบเหมือนจะรอให้กลุ่มสองเป็นคนเปิดเรื่อง บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นทุกที ฉันก็นั่งรอลุ้นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอยู่ข้างสนาม
"ในเมื่อพวกแกเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ด้วยการอัดคนของฉันเข้าโรงพยาบาลไป ทำให้ฉันยอมไม่ได้ และขอให้ยกถิ่นของพวกแกให้ฉันเป็นการขอโทษซะ พวกแกก็ไม่ยอมอีก…" หัวหน้ากลุ่มสองเว้นวรรคให้กลุ่มแรกได้กลืนน้ำลายกันก่อนจะพูดต่อ "ฉันคงเลี่ยงไม่ได้ที่จะอัดพวกแกคืน ให้สมกับที่พวกแกทำกับคนของฉันไว้ หึๆ "
"…ถ้าพวกแกจะเอาแบบนั้น พวกฉันก็ไม่ขัด" กลุ่มแรกพูดขึ้นอย่างท้าทาย
ความคิดเห็น