คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ไปงานเลี้ยงต้องใส่ชุดอะไร?
ที่จริงฉันก็คิดจะดิ่งไปหาเรลี่เลยนะ แต่ติดอยู่ที่ว่าไม่รู้ว่าอยู่ไหนเนี่ยสิ จะให้ไปถามพี่เพนาก็ขอบายเลย ถ้าเจอหาพี่เพนาจริงๆ ฉันคงเขินจนทำอะไรไม่ถูกแน่ เพราะเรื่องเมื่อตอนกลางวันแท้ๆ เลยเชียว แต่จะให้ไปถามฟามันก็…ไม่ต่างกันเลยนี่หว่า เฮ้อ
"โนแกไปถามทีดิ" ด้วยความที่หน้าบางกะทันหันทำให้ฉันต้องใช้ทางเลือกสุดทางคือส่งตัวแทนไป
"แกสนิทกับพวกนั้นมากกว่าฉันอีกนะ" โนส่งสายขี้เกียจมาเป็นัยๆ ว่าให้ฉันไปเอง
"เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันยังไม่อยากคุยกับสองคนนั้นเท่าไร เคป่ะ?"
"ไม่ ถ้าเป็นเรื่องพี่เพนาฉันอาจจะพอเชื่อ เพราะอาการแกมันฟ้อง ถึงแกจะไม่เล่าฉันก็รู้ว่าคงเจออะไรแปลกๆ มา แต่กับฟาแกไปมีเรื่องอะไรไม่ทราบ?"
"เอาจริงๆ ก็ไม่ แต่แบบคนไม่ได้เจอหน้ากันตั้งนาน อยู่ๆ ให้บุกไปถามมันรู้สึกแปลกๆ"
"แกอย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าแกแอบคุยโทรศัพท์กับฟาอยู่ตลอดน่ะ" จะรู้เรื่องฉันเยอะไปมั้ยเนี่ย ขนาดฉันแอบเพราะไม่อยากให้มันล้อแล้วนะ มันยังรู้เลย ความสามารถมันสูงจริงๆ
"ก็ใช่…แต่มันไม่เหมือนกันนี่"
"ก็แค่ถามว่าไอ้หมอนั้นอยู่ที่ไหนเองเนี่ยนะ อีกอย่างฉันไม่ได้บอกให้ไปเจอ แค่โทรไปก็ได้แล้วไม่ใช่รึไง"โนทำหน้าเหมือนเซ็งจิตที่ฉันดันคิดไม่ถึงว่าโทรไปก็ได้ ซึ่งมันก็จริง เพิ่งจะอ้อตอนที่มันพูดเนี่ยแหละ
"เออนั้นสิ"
"ฮึย~ ถ้ารู้แล้วก็โทรไปถามสิ" ตอนนี้โนคงแทบจะกระโดดบีบคอฉันแล้วมั้ง ฉันละสายตาจากก็โต้เถียงกับโนมาเป็นควานหาโทรศัพท์และกดโทรออกถึงฟาแทน
[ฮัลโลไนท์] เมื่อเสียงปลายสายดังขึ้นบ่งบอกว่าปลายสายรับแล้ว ฉันก็ไม่รอที่จะเกริ่นนำเข้าประเด็นหลักทันที
"ฟาว่างคุยมั้ย?"
[อืม ไนท์มีอะไรเหรอ?] เมื่อได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจฉันก็ค่อยเอยถึงธุระของตัวเอง
"พอดีฉันมีธุระกับเรลี่น่ะ ฟาพอจะรู้มั้ยว่าเรลี่อยู่ไหน"
[ตอนนี้เลยเหรอ?]
"อืม ได้รึเปล่า?"
[ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน อาจจะอยู่บ้านก็ได้มั้ง] จะว่าไปถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ก็ไม่ได้ตัวติดกันนี้นะ จะระบุให้ชัดเลยคงทำไม่ได้
"งั้นเหรอ แล้วบ้านของเรลี่อยู่ไหนล่ะ?"
[ก็แถว XXX น่ะ]
"ไกลแฮะ" ฉันพำพึมกับตัวเองเมื่อนึกถึงระยะทางที่ต้องไป แต่ลืมไปว่าคุยโทรศัพท์อยู่ปลายสายจึงได้ยินอย่างชัดเจนแบบไม่ต้องสงสัย
[ไนท์มีธุระอะไรกับเรลี่เหรอ?]
"ก็แค่มีเรื่องอยากถามน่ะ"
[เรื่อง?] เมื่อฟาถามฉันก็ไม่ลังเลที่จะเล่าให้ฟัง เพราะยังไงก็ไม่คิดจะปิดบังอยู่แล้วอีกอย่างมันไม่ใช่เรื่องที่เป็นความลับด้วยสิ [ไนท์จะไปงานนั้นจริงเหรอ?] น้ำเสียงฟาที่ได้ยินผ่านโทรศัพท์มานั้นดูเหมือนจะประหลาดใจอยู่
"ทำไมเหรอ?"
[เปล่า…ไม่มีอะไร] ฟาตอบกลับมาอย่างแผ่วๆ จนแทบจะไม่ได้ยิน ฟังดูแล้วมันน่าจะมีอะไรตรงข้ามกับที่ฟาบอกแหงๆ แต่ฉันก็ไม่ได้จะเค้นถามอะไร ถ้าฟาไม่สะดวกใจที่จะบอก ฉันไปบังคับได้ยังไงล่ะ :( [จริงสิ ไนท์เอาเบอร์เรไปมั้ยล่ะ]
"นั้นสินะ ลืมไปเลยแฮะ"
[089-XXXXXXX นะ] ฉันรีบคว้าปากกาจดแทบไม่ทัน เมื่ออยู่ๆ ฟาก็บอกแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
"ขอบใจนะ"
[ไม่เป็นไรๆ แค่นี้เอง ไนท์ขอทั้งทีนี่]
ตึกๆ ตักๆ
"ฟา! เอาอีกแล้วนะ O///O" ไม่รู้ทำไมตั้งแต่กลับมาจากเยี่ยมไข้คราวนั้นฟาถึงได้ชอบพูดจาชวนเข้าใจผิดแบบนี้อยู่เรื่อยๆ เลย เพราะงี้ไงฉันถึงไม่กล้าไปเจอหน้าตรงๆ แล้วเนี่ย >///<
[ฮ่าๆ ฉันพูดผิดตรงไหน :)]
"ผิดสิ ก็ฟาที่ฟาพูดมันชวนเข้าใจผิดมั้ยล่ะ ถ้าฉันเกิดเข้าใจว่า…!" ฉันชะงักไปเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกไป
‘ถ้าฉันเข้าใจว่าฟากำลังจีบฉันอยู่ก็แย่สิ’
นี่ฉันคิดจะพูดอะไรแบบนี้ออกไปได้ยังไงนะ! ทั้งๆ ที่ฟาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับฉันสักหน่อย…มั้ง
ตึกๆ ตักๆ
หัวใจเริ่มเต้นรัวขึ้นอีกครั้งเมื่อความคิดบ้าๆ นี่ดันแล่นชิ้วอยู่ในหัว จนทำให้หัวใจฉันมันเต้นผิดจังหวะไปหมด ถ้าฉันเกิดหัวใจวายตายขึ้นมา คนแรกที่ฉันจะตามมาหลอกก็คือฟานี่แหละ! บังอาจมาทำให้ฉันปั่นป่วนดีนัก ฮึ่ม!
[ว่า?]
"จะอะไรก็ช่างเถอะ! ฟาไม่ต้องรู้นั่นแหละดีแล้ว" ฉันกระแทกเสียงกลับไปอย่างอนๆ งอน? ฉันเนี่ยนะ O///O!?
[อ้าว ไหงงั้นล่ะ]
"ก็ฟาอยากแกล้งฉันก่อนทำไมล่ะ :("
[ใครจะกล้าแกล้งไนท์กันล่ะครับ :)] เมื่อน้ำเสียงหวานๆ ของฟาที่จงใจแกล้งจะฉัน ดังเข้าสู่โสทประสาทหู ใบหน้ามันก็เริ่มร้อนผาวขึ้นอีกเท่าตัว จนอยากจะมุดดินหนีหรือไม่ก็กระโดดน้ำให้มันหายไปซะ ให้รู้แล้วรู้รอด หัวใจที่เต้นผิดจังหวะอยู่แล้วก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนจะหลุดออกมาให้ได้ เพราะเสียงของฟาแน่ๆ ต้องเป็นเพราะฟารู้อยู่แล้วแน่ๆ ว่าฉันจะเป็นแบบนี้ถึงได้แกล้งฉันนัก ฟานะฟา!
"ฟา!" ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากเรียกชื่อฟาอย่างแค้นๆ เท่านั้น
[ครับ :)] แต่ฟาก็ดันตอบรับแบบนั้น ทำเอาฉันอยากจะเป็นลมจริงๆ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ขนาดพี่เพนายังไม่เท่านี้เลยนะ! ตกลงฉันเป็นอะไรกันแน่เนี่ย!?
"หยุดพูดด้วยเสียงแบบนั้นเลยนะ!" ฉันสั่งผ่านสายโทรศัพท์ไปด้วยใบหน้าที่น่าจะแดงกำแล้วแน่ๆ
[แบบไหนล่ะ?]
กวนประสาทกันชัดๆ !!!
"ฮึ่ม! ฟาจะต้องโดนฉันเอาคืนแน่!"
[จะรอนะครับ :)] ฟาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ทำเอาฉันเกือบละลาย มันทำเอาฉันพูดอะไรไม่ออกอีกเลยจริงๆ
"…!!!"
ควับ!
อยู่ๆ มือเรียวสวยของใครอีกคนก็กระชากมือถือออกไปจากมือฉันแล้วก็กดเปิดลำโพงอย่างน่าตาเฉย จะเป็นใครไปได้ล่ะในเมื่อฉันอยู่กับโนแค่สองคนน่ะ
"ถ้าจะสวีทกันก็ไปหาที่เงียบๆ หน่อยก็ดีนะ ฉันยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคนคงไม่ได้ลืมไปแล้วหรอกใช่มั้ย?" โนที่โดนลืม(?) กลับมามีบทบาทอีกครั้ง
[อ้าว โนอยู่ด้วยเหรอ?] เสียงฟาตอบกลับมาเมื่อได้ยินเสียงใครอีกคนที่คล้ายๆ ฉันมาพูดแทน
"อยู่ตั้งแต่นายรับสายเลยล่ะ" รู้สึกโนจะเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกฟาอีกแล้วแหละ คงเคืองที่โดนลืมชัวร์
[แฮะๆ ^^;;]
"รู้มั้ยตอนนี้นายทำให้ไนท์มันลงไปดิ้นกับพื้นแล้วนะ แถมหน้าแดงแจ๋อีกต่างหาก" มันแฉฉันหน้าตายพร้อมกับแสยะยิ้มน่ากลัวกลับมาให้ฉันรับรู้ว่านั้นคือการเอาคืน
[จริงเหรอโน?]
"จริงสิ แต่ก่อนที่มันจะละลายตายนายก็ควรกลับไปทำงานของนายได้แล้วนะ ขอบใจสำหรับเบอร์โทร"
[อ้าว คนที่อยากคุยกับเรคือโน…ตี๊ด!] ยังไม่ทันที่ฟาจะได้พูดให้จบโนมันก็ตัดสายไปดื้อๆ ก่อนจะหยิบกระดาษที่ฉันจดเบอร์เรลี่เอาไว้มากดโทรออกอย่างที่ไม่คิดจะขออนุญาตเจ้าของเลยสักนิด ฉันซึ่งกำลังสติแตกกระจายเพราะมันดันแฉเรื่องไม่เป็นเรื่องถึงกับนิ่งค้างไปเลย -[]-///
[สวัสดีครับ] เมื่อปลายสายรับมันก็กดเปิดลำโพงเพื่อให้ฉันได้ยินด้วย
"โฮ่ มีมารยาทกว่าที่คิดไว้อีกนะ" โนกรอกเสียงเข้าไปด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม นี่มันไปมีเรื่องรอบสองกันโดยไม่บอกฉันรึเปล่าเนี่ย -0-;;;
[อ้าว นึกว่าใครที่แท้ก็ยัยคนไม่มีมารยาทเองเรอะ] ดูเหมือนโนจะไม่ได้เป็นฝ่ายข่มเรลี่อยู่ฝ่ายเดียวเพราะเรลี่ก็ตอกกลับมาได้เจ็บแสบไม่แพ้กันเลย
"ฮึๆ อย่าคิดว่าฉันโทรมาเพราะอยากจะคุยนะ ฉันแค่มีธุระ"
[อย่างเธอน่ะเหรอมีธุระกับฉัน] น้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าคงไม่เชื่อแน่ๆ
"ไม่ แต่ไนท์มี ไปคุยเองล่ะกัน" แล้วมันก็โยนมือถือฉันมาอย่างที่ไม่คิดว่ามันจะตกพังสักนิด นั้นมันของฉันนะโว้ย!
[ฮะ!?]
"ไง เรลี่" ฉันทักทายอย่างเป็นมิตร(มากกว่าโนนิดนึง)
[มีอะไรล่ะยัยเถื่อน] เรลี่กรอกเสียงมาอย่างเซ็งๆ แล้วฟังสรรพนามที่ใช้เรียกฉันสิ น่าไปกระทืบอีกรอบจริงเชียว!
"ปากหมามาก นายกำลังคุยอยู่กับสุภาพสตรีนะ =_="
[กล้ามาก เรียกตัวเองว่าสุภาพสตรีได้เต้มปากเต็มคำเลยนะ]
"มันเรื่องจริงทำไมฉันจะเรียกไม่ได้ แล้วนายก็เลิกจิกกัดฉันเหมือนเห็บหมัดสักที ฉันแค่อยากจะคุยธุระนะ ไม่ได้จะมาหาเรื่อง"
[ว่าธุระของเธอมาสิยัยเถื่อน] เหมือนเรลี่จะยอสงบศึกชั่วคราว ฉันจึงสาธยายเรื่องงานเลี้ยงให้เรลี่ฟัง แต่พอมันฟังจบ… [ฮ่าๆๆๆๆ ก๊ากๆๆๆ] มันหัวเราะได้ถึงใจมาก ทำเอาฉันอยากฆ่ามันให้ตายไปจริงๆ !
"มีอะไรน่าขำไม่ทราบ" ฉันถามเสียงเข้มอย่างข่มอารมณ์ที่พลุกพลานเต็มที
[ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างเธอจะโทรมาถามเรื่องแบบนี้กับฉัน ฮ่าๆๆๆ]
ควับ!
โนคว้ามือถือไปจากมือฉัน(อีกแล้ว) ด้วยสีหน้าเหมือนคนที่เส้นความอดทนขาดอย่างเห็นได้ชัด นี่ฉันคิดว่าตัวเองใกล้ขาดแล้วนะ มันดันมาขาดตัดหน้าฉันไปซะอีก
"ถ้านายยังไม่หยุดแล้วตอบคำถามดีๆ คงได้มีเรื่องอีกรอบแน่" โนขู่ไปด้วยเสียงสุดสยอง เมื่อฉนเห็นว่าปล่อยให้โนคุยน่าจะได้คำตอบเร็วกว่า ก็ไม่คิดจะแย้งหรือไปแย่งมือถือที่รัก(?)คืนมาแต่อย่างใด พร้อมกับทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดีโดยไปโกยขนมมากินระหว่างที่มันกำลังคุย คงเป็นบทสทนาที่น่าสนุกไม่น้อยเลย :)
[กล้ามากยัยคนไม่มีมารยาท! คิดว่าแน่นักเรอะ!?]
"เออ! แน่กว่าคนที่นอนโรงพยาบาลเพราะแค่แฟ้มกระแทกหัวอย่างนายเยอะ!" มันทำหน้าโรงจิตเมื่อข่มเรลี่ได้ -0-;;;
[ลองมาโดนเองมั้ยล่ะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าหัวเธอจะแข็งได้สักแค่ไหนกัเชียว!?] มันเริ่มกลายไปสงครามน้ำลายผ่านสายโทรศัพท์มาขึ้นเรื่อยๆ จากที่ระดับเสียงมันเพิ่มขึ้นอย่างที่ไม่มีใครยอมใคร
ฉันควรห้ามป่ะ?
"โฮ่ กล้าก็เอาดิ ใครจะเหมือนนายกัน ไอ้คนหัวอ่อนเอ๊ย!" โนโต้กลับไปอย่างเจ็บแสบไม่แพ้กัน
คงไม่ต้องห้ามก็ได้…มั้ง
[อยากมีเรื่องใช่มะยัยหัวแข็ง!?]
"มาดิ เจอกันตัวต่อตัวเลยเป็นไง จะได้รู้กันไปเลยว่านายมันแพ้ผู้หญิง!" รู้สึกป่ะว่ามันเริ่มออกทะเลไปไกลแล้วนะ ไม่สิ มันเรียกว่าหลุดจากวงโคจรเดิมไปเลยต่างหาก
[อย่ามาท้าฉันนะยัยหัวแข็ง!]
"ทำไมฉันจะท้าไม่ได้ อ้อ! ลืมไป นายมันไม่กล้านี่หว่า~" มันทำเสียงระรื่นช่างขัดกับหน้าตาที่เหมือนจะไปฆ่าคน ฉันเห็นแล้วรู้สึกเหนี่อยกับพวกนี้มากกว่าสนุกแล้วล่ะ U_U;;;
[ใครไม่กล้า! เดียวฉันจะทำให้เธอรู้ซึ้งไปถึงขั้วหัวใจเลยล่ะ] เรลี่โต้กลับมาด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมอย่างไม่คิดจะยอมคู่สทนาเลยสักนิด
มันเหมือนคนล่ะเรื่องกันที่ฉันคุยกับฟา จากหน้ามือเป็นหลังมือเลยนะว่ามั้ย?
"อย่างนายน่ะเรอะ! ไปตายแล้วรอเกิดใหม่อีกสักรอบให้ความสามารถมันเพิ่มขึ้นก่อนเหอะ!"
[อย่างฉันแค่ชาตินี้ก็จัดการเธอได้โว๊ย!]
"งั้นก็มาเล้ย! ถ้าหาทางมาไม่ได้ให้ฉันไปหาก็ได้ยังได้นะ"
มันคงลืมฉันไปแล้วสินะ -_-;;;
[ไม่ต้อง! ฉันมีปัญญาไปหาเธอแน่ยัยบ้าพลัง!!!]
"คือว่านะ…ฉันของแทรกนิดนึงได้ป่ะ?" ฉันผู้ซึ่งไร้ตัวตนไปแล้วพยายามจะหาทางกลับเข้าเรื่องอีกครั้ง
"…" โนเงียบ
[…] เรลี่เงียบ
แปลว่าอนุญาต(มั้ง)
"ก่อนที่จะมีเรื่องกันฉันอยากให้นายตอบคำถามของฉันก่อนนะเรลี่" ฉันพูดเสียงเย็นอย่างผู้ที่เข้ามาเจรจา
[คำถาม? อ้อ เรื่องชุดน่ะเหรอ?] ดูเหมือนเรลี่จะลืมเรื่องนี้ไปแล้วแฮะ -_-;;;
"อ่าฮะ"
[ฮึๆๆ คิดว่าเธอจะได้คำตอบจากฉันคนนี้เรอะ]
"…" ท่าทางคงหมดหวังที่จะถามแล้วมั้ง ก็สมควรอยู่หรอก เหอะๆ
[ไปถามเอาจากที่รักของเธอเองดีกว่ามั้ง ทางนั้นรู้เรื่องพวกนี้มากกว่าฉันเป็นร้อยเท่า]
"นายบอกว่าใครเป็นที่รักฉันกันหา!?" เลือดลมฉันสูบฉีดดีขึ้นมาอย่างกะทันหันเมื่อรู้ว่าเรลี่หมายถึงใคร
[ก็…ฟาไง ไม่ใช่เรอะ]
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับฟา จำใส่หัวอ่อนๆ ของนายไว้เร!"
[ชิ! เธอเรียกใครว่าหัวอ่อนหา!?]
"แล้วคิดว่าฉันคุยกับใครอยู่ล่ะ?"
[โอ้ สรุปเธอก็อยากมีเรื่องกับฉันอีกคนใช่มะ?]
"มีแน่ ถ้านายยังไม่เลิกปากหมาแบบนี้!"
ควับ!
โนแย่งมือถือไปจากมือฉัน(รอบที่เท่าไรแล้วนะ?) แล้วก็กรอกความคิดเดียวกับฉันให้เรลี่ได้ฟังเต็มสองหู
"เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้! โทรมาเสียเที่ยวจริงๆ นายนี่ไร้ประโยชน์ชะมัด!"
[ใครจะอยากมีประโยชน์กับคนอย่างเธอไม่ทราบหา?]
"@%$#^%$^$…"
[@%$&%^*&(*&^%&$…]
แล้วมันก็เถียงกันยกสองเป็นอะไรก็ตามที่ฉันไม่อยากจะฟัง ก่อนจะแย่งมือถือคืนมาแล้วกดวางสายเพื่อความปลอดภัยของแก้วหูอันบอบบางของตัวเอง เฮ้อ…
"ไนท์แกทำอะไรเนี่ย!?" โนหันว่าโวยวายกับฉันต่ออย่างขัดใจ
"ตัดเสียงหนวกหูไง ฟังแล้วจะบ้าตาย" ฉันตอบโนหน้าตายในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง มันน่าจะขอบคุณฉันนะที่ไม่ต้องเสียเวลาเถียงไร้สาระนั้นน่ะ เว้นแต่ว่า… "หรือว่าแกอยากคุยกับเรลี่ต่อล่ะ?" ฉันส่งยิ้มให้มันอย่างผู้เหนือกว่า แต่การที่ความคิดนี้ของฉันจะเป็นไปได้ จะว่าง่ายก็คงง่ายจะว่ายากก็คงยากล่ะนะ
"บ้าสิ! ใครจะไปอยากคุยกับหมอนั้นกัน"
"เหรอ~"
"แกนั่นแหละ รีบๆ โทรหาฟาสักที"
"รู้แล้วน่า" อันที่จริงฉันก็แปลกใจนะทั้งๆ ที่เมื่อกี้ฉันก็เล่าเรื่องงานเลี้ยงให้ฟาฟังด้วยเหมือนกันแต่ทำไม ตอนนั้นฟาถึงไม่ได้พูดอะไรเลยล่ะ แต่เรลี่กลับบอกให้โทรหาฟาดีกว่า อืม งงๆ แฮะ ฉันกดโทรหาฟาแม้จะยังงงอยู่ก็ตาม
[ฮัลโลไนท์]
"อ่า…ฟา"
[โทรหาฉันบ่อยจังน้า] ฉันสะอึกไปกับคำพูดของฟา หรือว่าฟา…รำคาญฉันเหรอ?
"ไม่ได้?" ฉันแกล้งถามเพื่อให้แน่ใจ มันรู้สึกแอบน้อยใจแปลกๆ อยู่เหมือนกันแฮะ
[ได้สิ ฉันแอบดีใจนะเนี่ย] จากความรู้สึกน้อยใจกลายเป็นเขินอายอีกครั้ง
"ฟาดีใจอะไรล่ะ?"
[ก็ไนท์โทรมาบ่อยๆ ไง เป็นเรื่องน่าดีใจออก] คำพูดชวนเข้าใจผิดอีกแล้ว…-///-
"ฟาพูดแบบนี้อีกแล้วนะ"
[แบบไหนครับ?] เอาแล้วไง ฉันไม่น่าไปพูดแบบนั้นเลยจริงๆ มันเปิดโอกาสใหฟาแกล้งฉันอีกแล้ว
"ฟาไม่ต้องมาแกล้งฉันอีกเลยนะ ที่โทรมาก็เพราะเรลี่ไม่ยอมตอบนั่นแหละ เอาแต่เถียงกับโนลูกเดียวเลย"
[ฮ่าๆ อย่างที่คิดเลย]
"หา?" ฉันร้องเสียงหลง กระพิบตาปริบๆ อย่างที่คิดหมายความว่าฟาคิดไว้อยู่แล้ว?
[ที่จริงฉันก็แค่แอบคิดไว้เล่นๆ ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ด้วย] ฟาเฉลยข้อข้องใจของฉันเป็นที่เรียบร้อย แต่ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนั้นก็นาจะบอกกันบ้างสิ ฮึ่ม!
"ฟาน่าจะบอกฉันก่อนหน้านี่นะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงจิกกัดเบาๆ
[จะให้ฉันบอกได้ไง ในเมื่อโนเล่นตัดสายไปก่อนเลยนี่]
"อ่า…นั้นสินะ"
[แล้วเรบอกให้มาถามฉันแทนเหรอ?] สมเป็นเพื่อนเรลี่รู้ดีจริงๆ
"ประมาณนั้น"
[เรื่องงานเลี้ยงที่ไนท์เล่าให้ฟัง คิดว่าคงเป็นงานเลี้ยงธุรกิจทั่วไป ปกติถ้าเป็นผู้หญิงก็ใส่ชุดเดรสกันล่ะมั้ง] พอเทียบกับการไปถามเรลี่แล้ว ถึงการถามจากฟาจะเสี่ยงต่อการถูกแกล้งแต่ก็ง่ายกว่าถามเรลี่เยอะ
"เดรสเหรอ?" ฉันนึกภาพไม่ออกจริงๆ แฮะ ตั้งแต่เกิดมยังไม่เคยคิดะใส่ชุดอะไรแบบนี้เลยนะ
[อืม คิดว่าใช่นะ]
"ฉันไม่เคยใส่ด้วยสิ"
[ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าไนท์ใส่ต้องสวยแน่ๆ] พอเจอแบบนี้เข้าไปฉันเกือบจะลมใส่แล้วจริงๆ นะ ทำไมถึงได้กล้าพูดอะไรแบบนี้นะฟา >///<
"ขะ…ขอบใจนะ"
[ยินดีเสมอครับ :)]
ตี๊ด!
ฮวบ~
ฉันทรุดฮวบลงไปกับพื้นอย่างเข่าอ่อน ยิ่งนึกขึ้นคำพูดของฟาฉันยิ่งต้องเอามือมาปิดหน้า พยายามเข้าใจเข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อให้อุณหภูมิในร่างการมันลดลงบ้าง ไม่งั้นอีกไม่กี่วินาทีฉันต้องเป็นลมเพราะร้อนเกินไปแน่ ทำไมฟาถึงได้มีอิทธิพลต่อความรู้สึกฉันมากขนาดนี้นะ
ความคิดเห็น