คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ความรู้สึกแปลกๆ
ก๊อกๆ
"เจ้าชายเพคะ อาหารพร้อมแล้วเพคะ" เสียงเรียกดังมาจากด้านหน้าประตูดึงความสนใจของฉันกับเรลี่ รวบถึงทำให้ฟาตื่นด้วย บางทีฉันก็อดแปลกใจกับฟาไม่ได้นะ ทั้งๆ ที่เสียงก็ไม่ได้ดังอะไร ทำไมตื่นง่ายจัง
"เอาเข้ามาในห้องเลย" เสียงของฟาสั่งกลับไป โดยที่ตัวยังไม่ได้ลุกขึ้นจากเตียง
"เพคะ" เมื่อฟาออกคำสั่งไปไม่ถึงสองนาที ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับอาการน่าทานที่ค่อยๆ เข้ามาวางบนโต๊ะในห้องที่ล่ะอย่าง
"พวกเธอออกไปได้แล้ว เดียวฉันกินเอง" ฟาสั่งอีกครั้งก่อนที่พวกคนที่เอาอาหารเข้ามาจะทยอยกันออกไปหมด "เดียว"
"เพคะ" สาวใช้หันกลับมาเมื่อฟาเรียกไว้ก่อนจะได้ก้าวออกไป
"ไปเอาช้ามกับช้อนมา 2 ชุดด้วย" สาวใช้โค้งตัวรับคำสั่งของฟาก่อนจะเดินออกไป
"ไนท์เองก็มากินด้วยกันสิ ^^" เมื่อประตูปิดลงฟาก็หันมาถามฉันที่นั่งอยู่กับเรลี่
"ชวนผู้หญิงแต่ไม่ชวนเพื่อนเลยนะ -_-" เรลี่ทำหน้าเหมือนจะงับหัวฟาเมื่อไม่เห็นจะออกปากชวนตัวเองบ้าง
" :) " ฟาไม่โต้อะไรกลับไปแต่กลับหันไปยิ้มเหมือนสื่อความหมายอะไรบางอย่างที่รู้กันอยู่แค่สองคน
"(‘ ‘ )( ‘ ‘)" ฉันที่ไม่รู้ว่าพวกเขาสื่อสารอะไรกันอยู่ก็มองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างงงๆ
ก๊อกๆ
"ขออนุญาตเพคะ ชามอีกสองชุดเพคะ" สาวใช้ที่นี่จะมารยาทดีไปไหนเนี่ย จะเข้าจะออกก็ขออนุญาตก่อนตลอด แถมยังไม่ยอมเงยขึ้นมมองหน้ากันตรงๆ แต่กลับก้มมองลงพื้นตลอดการทำงานราวกับสาวใช้ที่ถูกอบรมมาเป็นอย่างดี อาจจะดีกว่าคนที่รวยๆ ที่เอาแต่พูดว่าตัวเองมีมารยาทด้วยซ้ำ ฉันเองก็มองอย่างอดทึ่งในมารยาทของเธอไม่ได้
"อืม" เมื่อฟาอนุญาตประตูก็ถูดเปิดอีกครั้งก่อนที่สาวใช้คนนั้นจะเอามมาวางบนโต๊ะ แล้วโค้งตัวออกไปอย่างสุภาพ
"ฉันขอกินของเยี่ยมที่ไนท์ทำมาให้ล่ะกันนะ ส่วนไนท์กับเรจะกินที่อยู่บนโต๊ะก็ได้นะ" ฟา
"งั้นเดียวฉันเทใส่ช้ามให้นะ" ฉันอาสาทันทีก่อนจะลงมือเทข้าวต้มที่ทำมาใส่ชามให้ฟา
หลังจากที่พวรเราจัดการอาหารกลางวันเสร็จหมดเรลี่ก็ขอตัวกลับไปก่อนแถมยังพูดทิ้งท้ายไว้อีกว่า
‘ตอนแรกก็ว่าจะมาอยู่เฝ้าหรอกนะ แต่ในเมื่อมีคนเฝ้าแทนแล้วฉันก็ไปล่ะ’
แล้วก็เดินออกไปดื้อๆ ทำให้ฉันต้องอยู่เฝ้าฟาต่อทั้งๆ ที่ตั้งใจจะกลับ แล้วให้เรลี่อยู่ต่อไหงมันสลับกันได้เนี่ย?
"ไนท์จะกลับก็ได้นะ" พอเรลี่ออกไปได้สักพัก ฟาเองก็กลับไปนอนบนเตียงแล้วถึงจะหันมาถามฉันเหมือนจะรู้ว่าตอนแรกฉันจะกลับ
"ไม่เป็นไร ไหนๆ วันนี้ฉันก็หยุดมาแล้ว ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนฟาล่ะกันนะ" ฉันพูดตามจริงแม้ว่าตอนแรกจะคิดว่าจะกลับก็เถอะ แต่ก็จะมาเฝ้าพี่เพนาอยู่แล้วแค่เปลี่ยนเป็นฟาแทนเท่านั้นเอง
"ขอบใจนะ" ฟาค่อยๆ หลับตาลงวูบหนึ่งคล้ายฉันจะเห็นเป็นพี่เพนาที่ค่อยๆ หลับไปแบบเมื่อวานที่ฉันเห็น ก่อนจะสะบัดหัวไปมาไล่ภาพหลอนที่เป็นไปไม่ได้นี่ออกไปจากหัว และนั่งลงบนเตียงข้างๆ ฟา สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อแบบหวานๆ ที่ตอนนี้กำลังหลับพริ้มอยู่บนเตียงเพราะพิษไข้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้หน้าตาเขาดูแย่ลงไปแม้แต่น้อย
"ฟา…เป็นเจ้าชายจริงๆ น่ะเหรอ?" ฉันถามขึ้นมาอย่างลอยๆ เมื่อลองทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดในวันนี้ แต่มันก็ยังทำใจให้เชื่อทันทีไม่ได้นั่นแหละ ถึงแม้ว่าหลายๆ อย่างจะดูใช่ก็เถอะ
"อืม ไนท์ไม่ต้องเชื่อก็ได้" เสียงของคนป่วยที่ฉันคิดว่าหลับไปแล้วตอบคำถามลอยๆ นั้นกลับมา อย่างที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
"อะ…อ่า ฉันทำให้ฟาตื่นอีกแล้วเหรอ?"
"(‘ ‘ )( ‘ ‘)" ฟาส่ายหน้า "ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดไนท์เรื่องนี้หรอกนะ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะบอกดีรึเปล่า ปกติก็ไม่น่าจะมีใครเชื่ออยู่แล้ว เพราะงั้นไนท์จะไม่เชื่อก็ได้นะ"
"เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ นั้นแหละ แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริง สักวันฉันก็จะรู้เอง ฟาไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้จนาดนี้ก็ได้นะ ฮิๆ ยังไงก็นอนพักเถอะ" ไม่อยากจะบอกว่าตอนนี้ฉันเห็นฟาน่ารักมากๆ เลยล่ะ ทั้งท่าทาง ทั้งน้ำเสียง
เฮือก
"ฟะ…ฟา" ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆ ฟาก็เอื้อมมาจับมือฉันไว้ ความรู้สึกร้อนที่มือของฟาเหมือนจะค่อยๆ ไหลเข้าสู่มือของฉันและไหลไปที่ใบหน้าจนรู้สึกร้อนผาวขึ้นมาดื้อๆ ทั้งๆ ที่ฟาไม่ได้จับที่หน้าฉันสักหน่อย
ตึกๆ ตักๆ
"อืม~" รู้สึกว่าฟาจะหลับไปแล้ว(?) แต่ก็ยังเนียนเอามือฉันไปกอดไว้แน่นอีกต่างหาก จะดึงก็ไม่กล้าเพราะฟาป่วยอยู่…(เหรอ~) >////<
ตึกๆ ตักๆ
" >////< " หัวใจมันเต้นแรงจนแถบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้เนี่ย!?
[Farheight write to story]
"ฟี้~" ใบหน้าเนียนสวยของผู้หญิงที่กำลังนั่งหลับอย่างไม่กลัวว่ามีผมอยู่ข้างๆ ตัวเธอเลยสักนิด แถมยังหลับสนิทอีกต่างหาก มันผิดปกติของผู้หญิงทั่วไปนะเนี่ย
"ฮึๆ :)" ผมอดที่จะเงยขึ้นมองหน้าเธออย่างเพลิดเพลิน ถึงแม้ว่าไนท์จะไม่ได้เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาแต่ก็เป็นคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วรู้สึกสนุกที่สุด
หมับ
ผมลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ก่อนจะประคองตัวไนท์ให้มานอนข้างๆ ไม่งั้นตื่นมาคงได้บ่นปวดคอแน่ๆ และถึงยังไงผมก็ไม่ได้คิดจะล่วงเกินอะไรอยู่แล้วด้วย เมื่อประคองให้นอนดีๆ ได้แล้วผมก็ไม่ลืมที่จะแบ่งผ้าห่มของตัวเองให้เธอห่มด้วย ก่อนจะจ้องมองใบหน้าคุ้นเคยอีกครั้ง
ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมยังปิดเธอไว้ แต่ถ้าหากว่าถึงเวลาความลับนี้เธอก็ต้องได้รู้แน่ ถึงตอนนั้นผมคงต้องหาทางรับมือครั้งใหญ่เลยสินะ
[Night write to story]
"’อืม~ ฮ้าว >O<" เปลือกตาหนักๆ ค่อยๆ ยกขึ้นพร้อมกับอาการมึนๆ ว่าฉันหลับไปตอนไหนและได้ยังไง เท่าที่จำได้ฉันนั่งเฝ้าฟาอยู่นี่ แล้วทำไม…?
พรวด!
"…!!!" ฉันเด้งขึ้นมาจากเตียงทันทีที่รับรู้ได้ว่าร่างฉันมันมานอนกองอยู่บนเตียงเดียวกับฟาได้ยังไงก็ไม่รู้ แถมยังไปแย่งผ้าห่มฟามาห่มเองอีก!
"ฟี้…" ยังดีที่ความแรงที่ฉันเด้งขึ้นมายังไม่มากเท่าไรทำให้ฟายังไม่ตื่น แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่คิดจะนอนต่อหรอกนะ
ล่าสุดที่หลงเหลืออยู่ในความทรงจำของฉันคือฉันโดนฟายึดเอามือไป แล้วก็เผลอหลับไป…แต่ฉันไม่ได้ล้มตัวนอนอย่างสวยงามแบบนี้นี่ มันน่าจะออกมาในท่าที่ฉันนั่งหลับมากกว่านอนหลับนะ สรุปนี่ฉันมานอนกลิ้งอยู่บนเตียงฟาได้ไงเนี่ย (‘ ‘)?
ตาลันล่า~ กระต่ายกับเต่า มันเดินมา~ มันทำท่ากระดืบๆ ~
"ฮัลโล" ฉันกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์ หลังจากกดรับ
[ไนท์แกอยู่ไหน?] เสียงเย็นเฉียบของโนโต้กลับมาทันที เล่นเอาฉันสะดุ้งเกือบหงายหลัง
"อยู่ร้านฟา" ฉันตอบไปเสียงเบาหวิวไปอย่างอัตโนมัต เพราะโนมันดันถามเสียงน่ากลัวซะเลยอ่ะ TOT
[แกคิดว่านี่มันกี่โมงแล้ว?] เสียงยังคงบ่งบอกว่าอยากจะฆ่าฉันเหมือนเดิม
"ก็…ทุ่มหนึ่ง!?" นี่ฉันเผลอหลับไปนานขนาดนี้เชียว O_O!?
[นี่อย่าบอกนะว่าแกไม่ได้ดูเวลาเลยน่ะห๊ะ!?]
"ก็…ฉันหลับอยู่นี่ U_U"
[อะ…อะไรนะ?]
"ก็มันเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้นี่"
[ฮึ่ม! กลับมาเดียวนี้เลยนะ] โนสั่งการราวกับฉันไปทำผิดอะไรมาร้ายแรง
"อะ…อืมๆ"
[เร็วๆ เลยนะ แกเอารถไปใช่มั้ย?]
"เอามา"
[ดี! งั้นก็รีบกลับมาเลยนะ]
ตี๊ด!
หลังจากที่โนมันกดตัดสายไป ฉันก็รู้สึกอยากกัดลิ้นฆ่าตัวตายขึ้นมา นี่ตกลงมันเป็นพี่หรือเป็นแม่กันแน่เนี่ย ไม่อยากจะยอมรับว่าเมื่อกี้มันน่ากลัวโคตร กลับไปคงมียักษ์ยืนรอรับฉันแทนที่จะเป็นคนมากกว่าแหงๆ U_U;;;
"เดียวฉันไปส่งมั้ย?"
เฮือก
"ฟะ…ฟา ตื่นตั้งแต่เมื่อไร?" เสียงของคนที่ฉันคิดว่าหลับไปแล้วดังขึ้นด้านข้างอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่นึกว่าฟาจะตื่นง่าย…ไม่สิ ที่จริงฉันก็ทำให้ฟาตื่นไปหลายรอบแล้วนี่นา
"ให้ฉันไปส่งล่ะกันนะ กลับมืดแบบนี้มันอันตราย ^^" ฟาไม่พูดเปล่าลุกขึ้นมาเตรียมจะไปส่งฉันจริงๆ แต่ให้คนป่วยไปส่งตัวเองแบบนี้มันไม่ค่อยดีมั้ง?
"ไม่ต้องหรอกๆ ฉันเอารถมา ไม่ต้องห่วงนะถึงห้องเมื่อไรจะโทรมาบอก" ฉันบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังฟาจะได้ไม่ต้องห่วง
"แน่ใจเหรอ?" ฟาถามย้ำอีกครั้งด้วยสหน้าดูกังวลไม่น้อย
"อืม! ฟาก็รีบรักษาตัวให้หายไวๆ เถอะ แล้วไว้เจอกันนะ" ฉันโบกมือลาก่อนจะเดินออกมา
#ห้องโน ไนท์
ใช้เวลาเพียงไม่นานฉันก็สามารถซิ่งมารวดเดียวถึงอย่างปลอดภัยแม้ว่าระหว่างทางจะปาดหน้ารถชาวบ้านเขาจนโดนด่าไล่หลังมาไม่น้อยก็เถอะ ^^;;;
"แกไปทำอะไรมากันแน่?" โนถามด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียมบอกเป็นนัยๆ ว่าคืนนี้ฉันจะไม่ได้นอนสบายๆ แน่ T_T
"ก็…เฝ้าไข้ฟา" ฉันตอบด้วยความสัตย์จริง
"แค่นั้น?" สีหน้าที่เหมือนจะบอกว่าฉันไม่สามารถปกปิดอะไรโนได้ทั้งนั้นมันออกมาได้น่ากลัวมาก
"อันที่จริงก็มีเรื่องอีกนิดหน่อย ^^:;;" ฉันยิ้มให้อย่างแห้งๆ หวังให้มันคลายความตึงเครียดนี้ลงบ้าง
"โฮ่ งั้นเหรอ?" การบรรยายถึงสีหน้าโนในตอนนี้ถือเป็นเรื่องที่ยากมาก ไม่ใช้เพราะฉันไม่สามารถสรรหาคำมาบรรยายไม่ได้หรอกนะ แต่มันแย่กว่านั้นอีก…T^T
"ฮะๆ ก็ทำนองนั้น ^^;;;" ความรู้สึกที่เหมือนตัวจะหดเล็กลงมันเป็นอย่างงี้เองสินะ TT^TT
"ไม่คิดจะเล่าให้ฉันฟังหน่อยเหรอ หรือว่า…" ฟังจากน้ำเสียงแล้วมันคงไม่ใช่การเดาที่ดีแน่ ดังนั้นฉันจึงเหลือบมองหน้าโนเพื่อจะหาทางรับมือ ทว่า…
เฮือก!
ยักษ์ ยักษ์ชัดๆ ฉันเริ่มเห็นเคี้ยวโนมันค่อยๆ ยาวขึ้นเรื่อยๆ แล้วด้วยอ่ะ อย่าบอกนะว่านี่ฉันหลุดเข้าไปในโลกแฟนตาซีน่ะ!? โฮกๆ TTOTT
"แกเข้าไปทำเรื่องไม่ดีมาใช่มะหรือว่าฟาทำอะไรแก!?"
"ม่ายยยยยๆๆๆ แกเข้าใจผิดแล้ว ฟาไม่เกี่ยวด้วยสักหน่อย" จะไปพาดพิงถึงฟาได้ยังไงในเมื่อฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายไปกวนเขามากกว่า
"เล่ามา"
หลังจากนั้นฉันก็สารภาพทุกสิ่งอย่างออกไปอย่างละเอียดไม่เว้นแม้แต่เรื่องที่ฉันย่องเข้าห้องฟาโดยไม่ได้รับอนุญาตหรือเรื่องที่ฉันไปเจอเรลี่ด้วยก็ตาม แต่ก็ยังดีที่โนมันยังเย็นพอจะฟังเรื่องที่ฉันสารภาพ ตอนแรกฉันคิดว่าจะไม่รอดตั้งแต่เริ่มเล่าว่าย่องเข้าบ้านฟาแล้วล่ะ
"งั้นก็หมายความว่ามันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นสินะ?"
"ก็ใช่สิ จะมีอะไรเกิดขึ้นได้ฉันอยู่ในบ้านฟานะไม่ใช่รังโจร" เมื่อเล่าเรื่องจบโนก็ไม่ได้มีท่าทีจะโกรธอะไร ค่อยยังชั่วดีนะที่ไม่ไปเดือดร้อนฟาอีก แต่พอคิดถึงฟาก็ลืมไปเลยแฮะ ฉันยังไม่ได้โทรบอกฟาเลยนี่นาว่าถึงแล้ว ก็พอกลับมาดันเจอโนมาดักอยู่หน้าประตูเลยนี่หว่า ค่อยโทรตอนจะนอนล่ะกัน
"แต่แกคงไม่ได้โกหกฉันสินะ ยิ่งกว่านั้นเรื่องที่ฟาเป็น…" โนทำหน้าคิดหนักเหมือนไม่อยากจะพูดฉันเลยต่อประโยคให้แทน
"เจ้าชาย"
"นั่นแหละ มันโคตรที่จะไม่น่าเชื่อเลยนะ"
"ไม่รู้สิ ฉันเองก็ยืนยันอะไรไม่ได้ แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริงฉันก็ยังไม่เห็นว่ามันจะแย่ตรงไหนเลยนะ"
"ก็ใช่อยู่หรอก แต่…ช่างเถอะ" ตอนแรกเหมือนโนพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่พูดออกมาซะงั้น
"จะว่าไปโน แกไปรู้จักกับเรลี่ตั้งแต่เมื่อไร?" ที่จริงฉันเกือบจะลืมถามมันแล้วนะเนี่ย ดีที่ว่าตอนเล่าเรื่องให้มันฟังฉันก็นึกออกด้วยพอดี
"ก็ไปจอตอนอยู่ที่โรงเรียนน่ะ ที่จริงมันไม่เรียกว่ารู้จักกันด้วยซ้ำ ขนาดชื่อมันฉันยังเพิ่งจะรู้เลย"
"แต่ดูเขาแค้นแกมากเลยนะ บอกฉันด้วยว่าจะเอาคืนแน่ๆ" ฉันคุยกับมันไปก็นึกถึงเรลี่ไปด้วย
"เหรอ" โนตอบรับอย่างไม่แคร์หรือดูมีกังวลสักนิด
"ถามจริงเถอะ แกไปทำอะไรเรลี่มากันแน่?" ฉันปรับสีหน้าให้ดูจริงจังขึ้นเพื่อย้ำโนให้ชัดๆ ว่าฉันก็ห่วงมันเหมือนกัน
"ก็ไม่มีอะไรมากฉันก็แค่กำลังทำธุระอยู่ที่ห้องทะเบียบแล้วหมอนั้นก็เข้ามาจากไหนไม่รู้มาหาว่าฉันเป็นขโมยแล้วก็ทำท่าเหมือนจะเรียกคนอื่นมาจับฉัน ฉันก็เลยต้องป้องกันตัวเท่านั้นเอง" มันเล่าด้วยสีหน้าเหมือนจะสะใจอยู่ไม่น้อย แสดงว่ามันคงไม่ใช่เรื่องที่พอจะอภัยกันได้แล้วสินะ
"แกป้องกันตัวยังไงว่ะ?"
"ก็ไม่มีอะไรมาก มีอะไรอยู่ในมือก็คว้างไปให้หมด จนกว่ามันจะไม่มีปัญญาลุกขึ้นมาเรียกใครมันจับฉันนั่นแหละ แต่ก็ไม่นึกเลยว่าแต่นั่นถึงกับหัวแตกจนฉันต้องเรียกรถพยาบาลมาให้ จริงๆ มันต้องเป็ฯฝ่ายขอบคุณฉันด้วยซ้ำ ไม่งั้นมันคงเสียเลือดตายไม่ก็สมองมีปัญหาไปแล้ว" ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมเรลี่ถึงได้แค้นนัก โดนซะอ่วมเลยนี่ =_=;;;
"ฉันไม่แปลกใจเลยที่เขาจะแค้นแกมากขนาดนี้ เหอะๆ"
"เรื่องของฉันเดียวฉันก็จัดการได้เองแหละน่า กับแค่หมอนั้นคนเดียวไม่ได้แตะฉันหรอก แกนั่นแหละรีบไปอาบน้ำดีกว่านะ ตัวเหม็นมาก รู้มั้ยว่าฉันนั่งสูดกลิ่นเหม็นๆ ของแกไปตั้งเท่าไรแล้วน่ะ" มันใช้มือโบกไล่ฉันราวกับเป็นตัวเชื้อโรคงั้นแหละ เหอะ! ทีเมื่อกี้ล่ะไม่ไล่ ไอ้เราน่ะอยากจะให้ไล่ให้ไปอาบนั้นตั้งแต่เข้ามาแหละจะได้ไม่ต้องฟังมันเทศน์
"เออๆ" ฉันรีบย้ายร่างตัวเองเข้าห้องโดยที่ไม่ลืมสะบัดหน้าใส่มันสักสองสามทีเพื่อความสะใจส่วนตัว
ปัง
เมื่อเท้าได้ก้าวเข้ามาสัมผัสห้องแสนคุ้นเคย ฉันก็ปล่อยกระเป๋าวางไว้ข้างเตียงอย่างเคย พร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาฟาด้วย ตอนแรกก็ว่าจะโทรตอนก่อนนอนนะ แต่กลัวมันจะดึกไปแล้วจะโทรไปปลุกฟาอีกน่ะสิ
"ฮัลโลฟา" เมื่อฟากดรับฉันก็กรอกเสียงเข้าไปในมือถือทันที
[ถึงแล้วเหรอไนท์?]
"อือ ถึงสักพักแล้วล่ะ แต่โดนโนเทศน์อยู่ก็เลยเพิ่งจะโทรมาบอก โทษทีนะ"
[ไม่เป็นไรหรอกน่า ตอนแรกฉันก็ว่าจะโทรไปอยู่เหมือนกัน]
"อ่า งั้นเหรอ" ไม่รู้จะชวนฟาคุยอะไรต่ออ่ะ ทำไงดีหรือว่าควรจะวาง?
[แล้วนี่ไนท์ทำอะไรอยู่เหรอ?]
"เดียวจะไปอาบน้ำน่ะ ฟาล่ะ?" รู้สึกแปลกๆ แฮะ ปกติที่ฉันคุยกลับฟามันไม่เป็นแบนี้นี่ ทำไมกัน?
[เหมือนกันเลยนะ ฮะๆ] ฟาหัวเราะมันไม่ใช่เรื่องแปลกแต่ที่แปลกคือฉันดันรู้สึกแปลกๆ มันเหมือนกับว่าฉันจะเขิน แค่ฟาหัวเราะจะเขินได้ไงฟะ O///O
"นะ…นั่นสิ"
[ไนท์]
"หืม?"
[เป็นอะไรรึเปล่า?] ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองรึเปล่าแต่เหมือนฟาจะกำลังเป็นห่วงฉันอยู่
"เปล่า คงเป็นผลข้างเคียงจากการโดนโนเทศน์มามั้ง" ฉันตอบไปอย่างติดตลก
[หืม? จริงเหรอ] ตอนนี้ฟาใช้น้ำเสียงเดียวกับตอนที่ถามฉันบนเตียง…บนเตียง อึก! >////<
"จริง…สิ ว่าแต่ฟาเถอะ หายแล้วเหรอ?" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องแทน
[อืม คิดว่าน่าจะหายแล้วล่ะ มีไนท์อยู่ข้างๆ ทั้งวันเลยนี่ :)]
ตึกๆตักๆ
ฉ่าๆๆๆ O/////O
ทั้งใบหน้ารู้สึกร้อนผาวไปหมด หวัใจก็สูบฉีดเลือดแรงขึ้นจนเหมือนจะหยุดทำงานไปดื้อๆ ฟาพูดอะไรน่ะ!?
"ฟะ…ฟา" ฉันเรียกชื่อฟาเสียงสั่นด้วยความเขินจัด
[ก็ไนท์เฝ้าไข้ดีฉันก็เลยหายเร็วไง ไม่ถูกเหรอ?] ไม่รู้ว่าฟากำลังแกล้งฉันอยู่รึเปล่าแต่ที่แน่ๆ ความรู้สึกฉันมันบอกว่าฟากำลังแกล้งฉันอยู่!
"ฟาแกล้งฉันเหรอ? :( "
[เปล่าสักหน่อย ไนท์อย่าใส่ร้ายฉันสิ]
"จำไว้เลยนะฟา ฮึม!" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงอนนิดๆ
[ฮ่าๆๆ ครับๆ ยังไงไนท์ก็ไปอาบน้ำก่อนเถอะนะ]
"ฟาก็ด้วยแหละ"
[อืม ฝันดีนะ]
"อะ...อืม ฝันดีนะ...-O-///"
ตี๊ด!
ตึกๆๆ ตักๆๆ
เสียงหัวใจที่เหมือนจะดังจากด้านในของอกฉันนี่มันอะไรกัน? เพียงแค่ฟาบอกว่า ‘ฝันดี’ ฉันต้องใจเต้นขนาดนี้เชียว!? มันแปลกๆ นะ หรือว่าฉันเป็นอะไรไปงั้นเหรอ ไม่จริงน่า...ฟาเป็นเพื่อนนะ ฉันไม่มีทางรู้สึกแบบนั้นกับฟาได้หรอกน่า อาจจะเพราะฉันไม่ค่อยได้อยู่กับผู้ชายเท่าไรถึงได้ใจเต้นได้ง่ายขนาดนี้ล่ะมั้ง ถ้าเป็นงั้นจริงก็ดีสิ -///-
3 วันผ่านไป
โรงเรียนสตรีเอเชียวิทยาลัย
วันนี้คงเป็นวันแรกเลยมั้งที่พี่เพนามาเรียน หยุดไปตั้งสี่วันอาการคงจะหนักสินะ แต่ว่าตั้งแต่เช้าฉันเองก็ได้เห็นพี่เพนาแค่ผ่านๆ ตาเองคงจะงานยุ่งน่าดูเพราะหยุดไปนานเหมือนกัน จะว่าไปหลายวันมานี่ฉันเองก็ไม่เห็นฟาเหมือนกันถึงฟาจะโทรมาคุยบ่อยๆ ก็เถอะ แต่เรื่องที่คุยมันก็เป็นเรื่องทั่วๆ ไปนั่นแหละนะ จะว่าไปฟาเองก็บอกว่ายุ่งๆ อยู่เหมือนกันเห็นว่ามีข่าวจากทางประเทศการ์คาห์ของฟามาบอกเรื่องยุ่งๆ น่ะนะ แต่ฟาเองก็ไม่ได้บอกด้วยว่ามีเรื่องอะไรอาจจะเพราะมันเป็นสิ่งที่คนนอกอย่างฉันไม่ควรรู้ก็ได้ พอคิดมาถึงตรงนี้มันก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ อีกแล้ว คราวนี้ไม่ได้แปลกแบบคราวก่อน แต่มันเหมือนจะแปลกยิ่งกว่านั้นมันรู้สึกปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูก จริงสิ ถ้าเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพี่เพนาจะได้คำตอบดีๆ มามั้ยนะ ถ้าปรึกษาโนมันคงจะตอบอะไรฉันไม่ได้มากเหมือนกันเพราะเราก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดด้วยซ้ำ ไหนๆ พี่เพนาก็มาโรงเรียนแล้วด้วยแวะไปคุยด้วยก็ดีเหมือนกัน หายไปตั้งนานคิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย ^O^
พักเที่ยง
"โนฉันไปหาพี่เพนานะ" ฉันรีบเก็บของเตรียมตัวไปหาพี่เพนา ก่อนจะบอกโนให้มันได้รับรู้
"อืม แต่แกนี่จะติดพี่เพนามากไปรึเปล่า?"
"บ้าสิ ฉันก็ไปหาของฉันเหมือนทุกทีนี่ ไม่ได้ติดสักหน่อย" ฉันรีบแก้ตัว
"เหรอ~ แล้วที่วิ่งไปหาเช้า กลางวัน เย็น นี่คืออะไรไม่ทราบ?"
"ฉันก็แค่จะไปช่วยงานพี่เขาต่างหาก" ฉันบอกไปตามจริง แม้ลึกๆ แล้วจะแค่อยากไปหาจริงๆ ก็เถอะ
"เออๆ แกนี่มันยกเหตุผลมาได้หมดเลยนะ จะรีบไปก็ไปเลยไป" หลังจากที่มันจนปัญญาจะจิกกัดฉันมันก็เริ่มไล่ฉันแทน ดูมันสิ!
"ชิ ฉันไปแน่ วันนี้จะไปกินข้าวกัยพี่เพนาด้วย" ฉันบอกมันอย่างอนๆ
"เชิญๆ นานๆ ทีฉันได้ไม่ต้องตัวติดกับแกบ้าง" มันทำหน้าเหมือนไม่แคร์ นี่จะเห็นความสำคัญของฉันหน่อยไม่ได้รึไงนะ ( ‘^’)!
ปัง
ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างจะขุ่นมัวเพราะโนเป็นต้นเหตุ ทั้งๆ ที่เมื่อวานก่อนยังเป็นห่วงฉันจะเป็นจะตายอยู่เลยแท้ๆ ทีวันนี้ล่ะไล่เอาๆ เหอะ
ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆ จนกระทั้งสองขามาหยุดที่หน้าห้องประธานอีกครั้ง ฉันมั่นใจว่าพี่เพนาคงต้องอยู่ทำงานในนี้อีกแน่ๆ ถ้ามีงานที่ฉันพอจะช่วยได้ก็ดีสิ ความคิดต่างๆ แล่นผ่านไปในขณะที่สองมือกำลังค่อยๆ เปิดประตู ทว่าความคิดที่จะเข้าไปก็หายไปทุกอย่างมันหยุดนิ่งไปหมดเพียงฉันได้เห็นภาพตรงหน้ากับตาตัวเอง
‘รึว่านายเป็นแฟนพี่เพนา!?’
‘ไปถามพี่เพนาของเธอเอาเองสิ :)’
ประโยคที่ฉันเคยถามเรลี่ไปอยู่ๆ ก็ผุดขึ้นมาในหัวฉันอีกครั้ง หรือว่านี่คือเรื่องจริง...?
ความคิดเห็น