คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ผีผ้าห่ม! กับ เพื่อนใหม่!
"จะ…เจ้า!" เสียงฉันกระตุกไปทันทีเมื่อรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย
"ทำไมผีอย่างคุณถึงได้สัมผัสได้ด้วยล่ะครับ?" ฉันรู้ทันทีว่าฟากำลังพลิกตัวหันกลับมาทางฉัน แถมยังขู่ได้น่ากลัวที่สุดอีกต่างหาก
ทำไมฟาน่ากลัวอย่างงี้อ่า TOT
"ขะ…ข้าเป็นผีที่มีพลังสูงยังไงล่ะ" ด้วยความดื้อด้านของฉันทำให้เอาคำตอบปัญญาอ่อนไปทำให้ซวยให้มันเพิ่มขึ้นไปอีก TTOTT
"เหรอ~"
พรึบ!
จากที่ค่อยๆ หันมากลับหันมาพรวดพลาดอย่างไม่บอกไม่กล่าวกันสักนิด ฉันแถบเหวอไปชั่วขณะเลยทีเดียว ถ้าถามว่ารอดจากการโดนฟาจับได้มั้ย…
แล้วจะเหลือเหรอค่า…T_T
หมับ!
สถานการณ์ตอนนี้คือฉันโดนกอดอยู่! ในแบบที่ดิ้นไม่หลุดเพราะพยายามดิ้นแล้ว T^T แต่มันคงไม่แย่เท่าไรถ้าหากฟาไม่กอดแน่นขนาดนี้ ใบหน้าที่ซุกอยู่บนอกฟาเริ่มมีอาการร้อนวูบวาบพร้อมกับอากาศที่กำลังจะหมดไปจากบริเวณนั้นเพราะฉันเริ่มที่จะรู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว ขนาดมือที่คิดว่าคงจะขยับได้บ้างกลับถูกท่อนแขนของฟารัดไว้แน่น
"คุณผีช่วยบอกชื่อให้ผมได้รู้หน่อยได้มั้ยครับ?" แม้ตอนนี้จะไม่เห็นหน้าฟาเพราะด้วยความอายที่มีมากกว่าความด้าน ฉันจึงพยายามจะซุกไปที่อกฟาจนแถบจะฝังหน้าเข้าไปอยู่แล้ว
"มะ…ไม่ >///<"
ไม่รู้…และไม่ขอรับรู้อะไรอีกแล้ว
"หืม?" เมื่อได้ยินฉันตอบว่า 'ไม่' แต่มันจะยังไม่จบประโยคเลยทำให้ฟาคิดว่าฉันไม่ยอมบอกชื่อไปแล้วแน่ๆ เสียงคราวนี้ที่ฟาส่งผ่านมาก็ดันไปดังอยู่ข้างๆ หูฉัน คิดแล้วเหมือนโดนเอาคืนที่ไปกระซิบข้างหูฟาก่อน
ตึกๆ ตักๆ
เสียงหัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้แต่กลับไม่สามารถรู้ได้ว่าเป็นของใครเพราะเราแถบจะรวมร่างกันอยู่แล้ว บางทีมันอาจจะเป็นฉันก็ได้มั้ง -/////-
ตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนจนไม่รู้จนร้อนยังไงแล้ว ไหนจะอากาศหายใจไม่พออีก ถ้าอยู่แบบนี้ต่ออีกสักนาทีเดียวฉันต้องได้ไปเกิดใหม่แน่ๆ T///T
"อึก!" ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน จะเงยหน้าไปบอกให้ปล่อยยังไม่กล้าเลย!
"ไนท์?" น้ำเสียงประหลาดใจไม่น้อยที่เห็นว่าฉันเป็นคนที่ไปมุดอยู่ใต้ผ้าห่ม แถมยังเป็นผีปลอมไปหลอกให้เขาตกใจเล่นอีก ฉันก็อยากจะทำหน้าไม่รู้เรื่อให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเหมือนกันนะ ถ้าไม่ติดว่ามันไม่มีอะไรให้ไม่รู้เรื่องนี่สิ จับได้คาตาแบบนี้ปฏิเสธิไปก็ถูกหาว่าโกหกอยู่ดี
"แหะๆ ^_^;;;" ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะจนมุมไปในที่สุด
"ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้? -*- "
"เอ่อ…ที่จริงเรื่องมันยาว"
"ฉันมีเวลา…" ฟาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ฟังดูก็รู้ว่าเจ็บคอแต่ก็ยังฝืนพูดกับฉันให้ได้ มันเหมือนกับฉันไปทำร้ายคนป่วยแบบอ้อมๆ เลยอ่ะ
"อันที่จริง…" แล้วฉันก็สารภาพความจริงทั้งหมดให้ฟาฟัง แต่ก็ไม่ได้บอกอ่ะนะว่าไปได้ยินอะไรมา ก็แค่บอกว่าหลงเข้ามาหาฟาแล้วก็เจอห้องฟาพอดีอะไรแบบนี้ เพราะฉันคงไม่อาจเล่าวีรกรรมที่ปีนเข้ามาจากทางหน้าต่างแถมยังย่องเบาหลบคนในบ้านอีก แค่บอกอย่างย่อๆ ว่าแอบเข้ามาก็พอ
"ไนท์น่าจะโทรบอกฉันก่อน ไม่ใช่เข้ามาแบบนี้" แม้เสียงจะแหบแต่รับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่ฟาแผ่ออกมาอย่างเบาบาง
"ฉันโทรมาแล้วนะแต่ฟาไม่รับสายอ่ะ…" ฉันอธิบายด้วยสีหน้าสำนึกผิด
"…ช่างเถอะ ทีหลังก็อย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกล่ะกัน มันอันตราย" ฟาเอื้อมมือมาจับที่ท่อนแขนฉันเบาๆ ด้วยน้ำเสียงห่วงใยฉันไม่มากก็น้อย
"อือ แต่ว่าฉันเอาของกินมาฝากฟาด้วยนะ ^O^" หลังจากที่จบโหมดจริงจังไปไม่ถึงสิบวินาที ฉันก็เปลี่ยนจากหน้าที่ก้มงุดๆ อยู่เด้งขึ้นมาเพื่อให้บรรยายกาศมันดีขึ้นไม่อย่างนั้นฉันก็คงอยู่ในสภาพที่น่าอึดอัดนี้ไม่ไหวหรอกนะ
"เฮ้อ…" ฟาส่ายหน้าเบาๆ พร้อมถอนหายใจอย่างคนเหนื่อยใจ "ไนท์นี่นะ…"
"ฟาถอนหายใจแบบนั้นหมายความว่าไง -3- "
"ไม่รู้สินะ :)" ฟายิ้มแฝงนัยความ แต่ก็นะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าแฝงความว่าอะไรนอกจากประโยคที่เจ้าตัวพูดออกมา ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันรับรู้อะไรได้มากขึ้นเลย - -
"ชิๆ ไม่บอกก็อย่าบอก" ฉันแกล้งพูดไปอย่างเคืองๆ พร้อมกับสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
"อือ ไม่บอก :)" ฟาตอบกลับอย่างไม่มีเยื่อใยเลยจริงๆ T_T
เอาจริงๆ ฉันก็ไม่ได้อยากรู้อะไรมากมายหรอกนะ แค่แกล้งถามไปอย่างงั้นเอง เพราะไม่รู้จะคุยอะไรต่อดีน่ะสิ ยิ่งกว่านั้นสิ่งที่ฉันอยากรู้จริงๆ ก็ไม่รู้ว่าฟาจะยอมบอกรึเปล่า
"ฉันก็ไม่ได้อยากรู้นักหรอกน่า แต่อยากให้ฟามากินของเยี่ยมของฉันมากกว่า ^O^" มือฉันเอือมไปคว้าตระกร้าที่อยู่อีกทาง ก่อนจะเปิดมันออกพร้อมกับหยิบกล่องข้าวต้มทรงเครื่องที่ทำไว้เมื่อเช้าขึ้นมา เมื่อมันอยู๋ในระดับสายตามก็พบว่ามันยังไม่บุบสลายที่ไหน แถมยังอุ่นๆ อยู่อีกต่างหาก
"หอมดีจัง ไนท์ทำเองเหรอ?"
"ของเยี่ยมทั้งทีก็ต้องทำเองสิ ^O^"
"แล้ว…ไนท์รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่สบาย?" คำถามนี้ของฟาเล่นเอาฉันสะอึกไปเลย จะบอกได้ยังไงว่าก็เพิ่งจะรู้เมื่อกี้อ่ะ -0-;;
"ก็…เห็นฟาไม่มาหาหลายวัน เลยคิดว่าอาจจะไม่สบายก็ได้ ^^;;;"
อะไรที่ใช้แถได้ตอนนี้ฉันงัดมาใช้หมด
"อ้อ…" ฟาพยักหน้าอย่างไม่ได้สงสัยอะไรในคำตอบ รอดตัวไป ฟู่…
"เพราะงั้นก็กินของเยี่ยมที่ฉันอุตส่าห์ทำมาหน่อยสิ ^^"
"อือ แต่ไว้ตอนกลางวันล่ะกันจะได้กินยาด้วยเลย ขอบใจนะไนท์" ฟายิ้มให้ฉัน ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะมองว่าฟาหล่อได้ขนาดนี้ นี่ฉันเป็นเพื่อนกับคนที่หล่อขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย แถมไม่รู้ว่าจะเพราะรอยยิ้มของฟารึเปล่าที่ทำให้ฉันร็สึกตุ้มๆ ป่องๆ ที่หัวใจแบบนี้ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีหรือว่าไม่ดี แต่มันให้ความรู้สึกแปลกๆ เหมือนมันเต้นผิดจังหวะไป เร็วบ้าง ช้าบ้าง แล้วก็เหมือนจะหยุดเต้นเอาดื้อๆ นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย -///-?
"อะ…อืม ไม่เป็นไรหรอก ก็ฟาเป็นเพื่อนฉันนี่ ^///^"
"ฮะ" ฟาทำหน้างงก่อนจะพูดต่อ "อ่า…นั้นสินะ"
"หรือฟาไม่เห็นฉันเป็นเพื่อน? :) " ไม่รู้ว่าทำไมฟาถึงได้ทำท่าทางเหมือนจะเพิ่งนึกได้ อย่างงี้มันต้องหยอกเล่นต่ออีกสักหน่อย
"เห็นสิ ทำไมจะไม่เห็นล่ะ" ฟาตอบพร้อมกับยิ้มจางๆ
วูบ…
ราวกับฉันจะเห็นหน้าฟาเป็นพี่เพนาขึ้นมาซ้อนทับยังไงอย่างงั้น ทั้งๆ ที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ทั้งสองคนไม่ได้เกี่ยวข้องกับสักหน่อยจะเหมือนกันได้ยังไง
"O_O"
"ไนท์?"
"ฮะ! มีอะไรหรอก?" สติฉันถูกเรียกกลับมาด้วยเสียงของฟา เมื่อกี้…ฉันคงตาฝาดไปเองสินะ ทั้งสองคนนี้ต่างกันออกขนาดนี้จะไปเหมือนกันได้ยังไง
"ไนท์จ้องหน้าฉันแล้วก็นิ่งไป มีอะไรรึเปล่า?" ฟาถามอย่างเป็นห่วง
"…เปล่า แค่ตาฝาดนิดหน่อยน่ะ"
"คงไม่ได้ติดหวัดฉันไปแล้วหรอกนะ ฮึๆ"
"ไม่มีทาง ฟาไม่รู้อะไรซะแล้ว ฉันนะร่างกายแข็งแรงจะตายปีนี้ทั้งปียังไม่เคยเป็นหวัดเลยนะ" เมื่อมีดีมันก็ต้องยืดอกอวดเสียหน่อย ไม่งั้นก็เสียดายของแย่
"ขนาดนั้นเชียว?" ฟาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
"แน่นอน~"
"ฮึๆ แค่กๆ" อยู่ๆ ฟาก็ไอจนทำให้ฉันเพิ่งนึกได้ว่าฟายังเจ็บคออยู่ ไม่ควรไปชวนเขาคุยเล่นแบบนี้
"ฟา…เป็นอะไรมากรึเปล่า?" ฉันเข้าไปประคองใกล้ๆ อย่างเป็นห่วง
"มะ…แค่กๆ ไม่เป็นไร"
"อ่า ฉันไม่น่าชวนฟาคุยเลย ทั้งๆ ที่ฟาควรจะได้นอนพักจะได้หายไวๆ แท้ๆ เชียว ขอโทษนะฟา ตอนนี้ฟานอนก่อนเถอะ เดียวจะไม่หายเอานะ" ฉันค่อยๆ ประคองร่างของฟานอนราบลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้
"ขอบใจนะไนท์" ฟายิ้มให้ฉันอีกครั้ง ก็ทำให้หัวใจฉันมันเหมือนถูกกระตุกไปอีกครั้ง ทำไมถึงเป็นแบบนี้อีกแล้วเนี่ย!?
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูจากหน้าห้องเล่นทำเอาฉันสะดุ้งก่อนจะเตรียมตัวมุดไปอยู่ใต้ผ้าห่มอีกครั้งตามสัญชาตญาณ
หมับ
"ไนท์จะทำอะไร?" ฟาถามอย่างไม่เข้าใจเมื่อฉันเริ่มขึ้นมาทำท่าแปลกๆ บนเตียงเขา
"ก็หลบน่ะสิ"
"หลบ?"
"ใช่สิ เกิดใครเข้ามาเห็นฉันอยู่กับฟาสองคนคงได้สงสัยแน่ๆ"
"ฮึๆ ไม่ต้องหรอกน่า ทุกคนเป็นคนของฉันทั้งนั้น ถ้าฉันไม่อนุญาติใครก็ทำอะไรไนท์ไม่ได้" ฟาพูดพร้อมกับดันตัวเองขึ้นนั่งแถมยังดึงให้ฉันนั่งลงข้างๆ เขาอีก
"เจ้าชายเพคะ คุณเรลี่มาเยี่ยมเพคะ" เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากอีกด้านของประตู สรรพนามที่เข้าเรียกคงไม่ได้หมายถึงใครอื่นนอกจากฟาแน่
"ฟา?" ในเมื่อได้ยินเต็มสองหูขนาดนี้ ฉันถึงได้แน่ใจจริงๆ สักทีว่าคนที่เขาเรียกต้องเป็นฟาแน่ๆ ฉันถึงได้มองไปทางฟาอย่างไม่เข้าใจและอยากได้คำอธิบาย
"แล้วฉันจะเล่าให้ฟังนะ" เหมือนฟารับรู้ว่าฉันต้องการอะไร เขาหันมาพูดกับฉันก่อนจะปรับเสียงเป็นอีกแบบนึง แบบเดียวกับที่ฉันแอบได้ยิน "เข้ามา" คำสั้นๆ แต่แฝงไปด้วยอำนาจ
คลิก!
เมื่อได้รับอนุญาติประตูก็เปิดออกปรากฏภาพชายหนุ่มผมสีเงินแปลกตา นัยย์ตาสีนิลสวย ใบหน้าคมคาย จมูกโด่งเป็นสัน ถ้าเทียบกันแล้วดูเหมือนจะหล่อกันคนล่ะแบบกับฟาเลยแฮะ คนคนนี้หล่อแบบคมๆ แต่ฟาหล่อแบบเรียบหรู
นี่ฉันเปรียบเทียบอะไรเนี่ย -*-?
"เจ้าชาย! นี่ใครเพคะ!?" ดูเหมือนพอคนรับใช้คนนั้นเห็นฉันก็ทำท่าเหมือนจะเรียกคนมาจับฉันโยนออกไปอย่างที่คิดไม่มีผิด
"คนคนนี้ไม่มีอันตราย เธอคนนี้เป็นเพื่อนฉัน ระห์เธอออกไปได้แล้ว" ฟาพูดโดยที่ยังคงงสีหน้าสงบเช่นเดิมไว้ ก่อนนี้คนที่ชื่อระห์เมื่อกี้จะปิดประตูและจากไปตามคำสั่ง
"ไงฟา ไม่นึกว่าแกจะมีเพื่อนคุยซะแล้ว" เรลี่เดินเข้ามาพร้อมกับทักทายฟา หลังจากนั้นก็หันมามองฉันอย่างสงสัย
"เธอชื่อไนท์ เรารู้จักกันที่ร้านนี้" ฉันพยักหน้ารับพร้อมกับทักทาย
"ยินดีที่ได้รู้จัก" แต่ดูเหมือนเรลี่จะไม่ได้เห็นฉันอยู่ในสายตาเลยสักนิด เมินฉันกลับไปคุยต่อกับฟาเฉยเลย
"นี่แกพาเธอเข้ามาเหรอ?"
"เธอก็แค่มาเยี่ยม"
"ไว้ใจได้ถึงกับพามาในห้องเลย?"
"เร แกอย่าหาเรื่องน่า แค่นี้ฉันก็ปวดหัวพอแล้วนะ" ฟาทำหน้าไม่พอใจ ฟังๆ ไปเหมือนฉันเป็นต้นเหตุยังไงก็ไม่รู้
"ฉันก็แค่ห่วงเพื่อน แกไว้ใจคนง่ายไป" เรลี่เดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงเพื่อจะคุยกันได้สะดวก
"ไนท์ไว้ใจได้ ขอบใจที่เตือน"
"ฉันขอคุยกับเธอแปปนึงนะ" เรลี่ลากฉันออกมาห่างจากเตียงพอสมควร
"นายมีอะไรเหรอ?"
"เธอรู้จักฟาได้ยังไงกัน หรือว่าเมื่อวันก่อนค้นเจอประวัติฟาเข้าถึงได้เข้ามาตีสนิทด้วย?" เขาถามด้วยสีหน้าจริงจังไม่มีแววล้อเล่นสักนิด แต่ฉันไม่เห็นจะเข้าใจคำถามของเขาเลยสักนิด ฉันไปค้นประวัติใครตอนไหนกัน?
"นายพูดเรื่องอะไร?"
"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง เธอคงไม่บอกว่าความจำเสื่อมจำเรื่องเมื่อวันก่อนไม่ได้รึไง?" เรลี่ใช้มือบีบแขนฉันแรงขึ้นจนรู้สึกได้
"ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ นายพูดเรื่องอะไรของนาย!?"
"ก็เรื่องที่เธอแอบไปค้นประวัติของฟาในห้องทะเบียบที่โรงเรียนไงล่ะ!" เรลี่บีบแขนฉันแรงขึ้นอีก แถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีกต่างหาก นิสัยแย่ชะมัด!
"อย่ามาใส่ร้ายฉัน! และถ้านายยังไม่ปล่อยระวังจะเจ็บตัว"
"ฮึ! อย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ คราวที่แล้วหนีไปได้ มันโชคช่วยชัดๆ คราวนี้เธอย่าหวังเลย"
"บอกไว้ก่อนนะ ฉันแค่ป้องกันตัว!"
ปึก!
"อุก! ทะ…เธอ!" ฉันประเคนเข่าเข้าตรงจุดที่เจ็บซีดที่สุดให้คนตรงหน้า มันช่วยไม่ได้นะ เขาไม่ยอมปล่อยฉันเอง :P
"ไนท์!?" เมื่อฟาเห็นเหตุการณ์ถึงกับลุกจากเตียงมาลากฉันให้ออกห่างนายเรลี่นั่น
"เพื่อนฟาเริ่มก่อนนะ ฉันแค่ป้องกันตัว" ฉันบอกไปตามจริง
"ฟา! แกอย่าไปฟังยัยนี่นะ ยัยนี่มันตัวอันตรายชัดๆ" เรลี่เดินเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าที่ยังเจ็บไม่หาย ฮึ! สมน้ำหน้า
"พวกเธอรู้จักกันมาก่อนเหรอ?" ฟาถามอย่างงงๆ
"ใช่/ไม่" คำแรกเป็นของเรลี่ ส่วนคำที่สองเป็ฯของฉัน
ฉันไปรู้จักกับคนอย่างเขาตอนไหนกัน!?
"แกรู้จักไนท์มาก่อนเหรอเร?" ฟา
"ฉันเคยเจอที่โรงเรียนเมื่อวันก่อน" เรลี่ตอบอย่างมั่นใจ ดูเหมือนไม่ได้โกหกเลย แต่ฉันก็ไม่ร็จักเขาจริงๆ นะ -*-
"จริงเหรอไนท์?" ฟาหันมาถามฉันบ้าง
"บ้าสิ ถ้าฉันเจอคนหน้าตาอย่างเพื่อนฟาจริง คงไม่ลืมง่ายๆ หรอกน่า แค่สีผมก็เด่นแล้ว"
"ยังไงกันแน่เนี่ย?" ฟา
"โกหก อย่าไปเชื่อยัยนี่นะ คราวก่อนยัยนี่เข้าไปค้นห้องทะเบียบโดยไม่ได้รับอนุญาติ" เรลี่เถียง
"ไนท์จะเข้าไปทำอะไรในห้องทะเบียบ แกจำคนผิดรึเปล่า?" ฟาถาม
"ฉันไม่มีทางจำคนที่เอาแฟ้มหนาเท่าพจนานุกรมปาใส่หัวฉันไม่ได้หรอกนะ" สีหน้าเรลี่ดูคับแค้นใจมาก ถึงฉันจะแรงเยอะแล้วก็ทำอะไรไม่ค่อยคิด แต่จำไม่ได้ว่าเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนะ
"ถ้าอย่างนั้นนายคงสมองกระทบกระเทือนแล้วล่ะ เพราะฉันจำไม่ได้ว่าเคยทำแบบนั้นกับนายนะ"
"วันนั้นเธอใส่นาฬิกาแบบที่เธอใส่อยู่ตอนนี้ ต่างก็แค่ตอนนั้นมันเป็นสีขาว" ฉันยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาตัวเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านาฬิกาเรือนนี้ไปซื้อมาพร้อมกับโน ฉันเลือกสีดำส่วนโนเลือกสีขาวเพราะจะได้ไม่ซ้ำกันจะได้ไม่จำสลับกันอีก
ความคิดเห็น