คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันปฐมนิเทศ
"เฮ้! เราจะไปกันได้รึยัง? " ฉันตะโกนเรียนพี่สาวฝาแฝดที่ยังคงจัดข้าวของอยู่ภายในห้องนอน ทำไมเราต้องจัดน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าวันนี้จะเป็นวันแรกที่พวกเราทั้งคู่อยู่ม.ปลายกันน่ะสิ แต่ถึงจะบอกว่าอยู่ม.ปลายแล้วก็เถอะ ยังไงฉันกับพี่ก็ยังอายุแค่ 15 อยู่ดี แน่นอนว่าก็คงต้องมาลุ้นกันว่าฉันกับพี่จะได้อยู่ห้องเดียวกันมั้ย แต่ฉันว่าต้องได้อยู่ห้องเดียวกันนะ เพราะฉันกับพี่อยู่ห้องเดียวกันมาตลอดตั้งแต่อนุบาลจะมาให้แยกกันมันก็คงรู้สึกแปลกๆ
" รู้แล้วๆ แกไปกินข้าวเช้าก่อนเลย"
"ก็ได้ รีบตามมานะ เดียวอดข้าวเช้าฉันไม่รู้ด้วย" ฉันขู่ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะดิ่งไปที่โต๊ะอาหาร
เมื่อก้าวออกมาจากประตูห้องนอนก็จะเป็นห้องนั่งเล่น โดยมีโซนห้องครัวอยู่ด้วย เพราะมีพื้นที่ไม่มากนักจึงไม่มีห้องครัวแยกไปต่างหาก อันที่จริงที่นี่มันก็ไม่เชิงเป็นบ้านเท่าไรหรอกนะ เพราะมันเป็นคอนโดฯ ที่พ่อซื้อไว้ให้หลังจากที่ฉันมาเรียนที่นี่ ส่วนพ่อก็ไปทำงานที่ต่างประเทศ แต่แม่ฉันน่ะเสียไปตั้งแต่ตอนคลอดพวกฉันออกมาแล้วล่ะ ที่จริงพ่อก็ไม่ได้ใยดีเราเท่าไรหรอก แต่พวกเราเองก็เข้าใจนะว่าพ่อรักแม่มาก...มากเสียจนไม่สามารถมองพวกเราตรงๆ ได้ เพราะวันที่พวกเราเกิดเป็นวันที่แม่ตาย... ดังนั้นพวกเราจึงไม่เคยเกลียดพ่อเลย
ตึกๆๆ
"ฉันเอาไข่ยัดไส้นะ" เสียงของ ' โน ' ดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เธอพยายามจะมาดูว่าสั่งอาหารทันมั้ย(ฉันเป็นเวณทำอาหารวันนี้น่ะ สลับกันคนล่ะวัน) แน่นอนว่า...
"เสียใจด้วย แกช้าเองนะ มีแต่ไข่ดาวนี่แหละ"
"โห่ ทำไมแกไม่ถามว่าฉันจะกินอะไรก่อนหา? ไอ้ไนท์" โนทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็ยังกินไข่ดาวของฉันอยู่ดี ปากมันก็บ่นนะ แต่มันก็กิน -*-
"ถ้าถามฉันก็ต้องทำดิ และไข่ดาวมันไม่ดีตรงไหน? "
"ตรงที่ฉันไม่อยากกิน"
"แกเอากระจกมั้ย? "
"ฉันจะเอากระจกมาทำอะไร? " โนละสายตาจากจานไข่ดาวมามองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจก่อนจะก้มไปกินต่อ
"เอามาให้แกส่องว่าหน้าคนไม่อยากกินไข่ดาวของฉัน มันฝืนกินเข้าไปด้วยสีหน้าราวกับหมาตายอดตายอยากขนาดไหน - - " ฉันพูดพลางมองมันกิน ท่าทางมันไม่ค่อยอยากจะกินจริงๆ (ประชด) แถบจะเลียจานอยู่แล้วด้วยซ้ำ
"ชิ เพราะฉันไม่มีทางเลือกต่างหาก"
"เหรอออออออออออ~ "
" -*- "
"เก็บจานล้างเลย วันนี้เวณแกเร็วๆ ด้วยถ้าแกไม่อยากเด่นตั้งแต่วันแรก " ฉันสั่ง(?)โนทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินไปเปิดทีวีดูรอมันเก็บจานเสร็จ
"ไอ้ไนท์ แกขึ้นไปหยิบกระเป๋าฉันลงมาให้ด้วยนะ"
"เออๆ " ฉันขานรับอย่างไม่เต็มใจนัก เพราะไม่ค่อยชอบให้ใครมาสั่งสักเท่าไร แต่ฉันเห็นว่าเป็นมันหรอกนะถึงยอม ถ้าคิดในแง่ดียังไงฉันก็ต้องไปเอากระเป๋าของตัวเองอยู่แล้วเอาให้มันด้วยก็คงไม่เสียหาย
ปึก!
ฉันโยนกระเป๋าใส่หน้ามันหลังจากที่มันเล้างจานเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่ามันก็ทำท่าเหมือนจะกัดฉันอีกตามเคย และเดินออกจากห้องตามฉันที่ออกมาก่อนแล้ว
ปี๊บๆ
สัญญาณล็อกดังขึ้นหลังจากที่เราปิดประตู เนื่องจากที่นี่เป็นคอนโดฯ ที่ค่อนข้างหรูอยู่พอสมควรมันจึงล็อกเองโดยอัตโนมัตหลังจากที่เราปิดประตู พวกเราลงลิฟท์มาถึงลานจอดรถ ฉันก็เตรียมจะหยิบกุญแจมาสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ตัวเองแต่โนดันมาคว้ากุญแจฉันไปซะก่อน
"อะไรของแกเนี่ยไอ้โน"
"เราตกลงกันว่าจะเอารถไปแค่คันเดียวไม่ใช่รึไง? "
"ก็ไปรถฉันไม่ใช่รถไง? "
"บ้าสิ วันนี้ฉันขับนะ"
"ถ้าแกขับก็ได้สายกันพอดี หอยทากมันจะเดินแซงไปแล้วด้วยซ้ำ" ฉันบ่นอุบอิบอย่างขัดใจ เพราะมันน่ะขับปลอดภัยอย่างกับถูกตั้งโปรแกรมมา ไม่ว่าจะเป็นความเร็วที่โคตรจะปลอดภัยของมันหรือการปล่อยให้คนอื่นแซงไปอีก
"ถ้าแกขับเราก็ได้ไปโรงพยาบาลก่อนถึงโรงเรียนเหมือนกัน" มันรู้ดีว่าฉันชอบขับเร็วขนาดไหนแต่ฉันก็ไม่ได้เร็วเว่อร์ราวกับจะไปแข่งรถอะไรทำนองนั้นสักหน่อย อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ไปเยี่ยมโรงพยาบาลบ่อยๆ ด้วย ยัยนี่มันชอบพูดโอเว่อร์อยู่เรื่อย
"แกมันเว่อร์ ถ้าแกอยากสายก็เชิญแกขับไปเลย"
"เออก็ได้ แต่ถ้าแกไปปาดหน้าใครเหมือนครั้งก่อนและโดนเขาด่ามาอีกล่ะก็ฉันไม่ยอมแน่" ในที่สุดโนก็ส่งกุญแจคืนฉันมาแต่โดยดีเพราะไม่อยากสาย หึๆ แน่นอนว่าฉันรับมันกลับมาได้อย่างสวยงาม ก่อนจะโยนหมวกกันน็อคให้มันตามไปทีหลัง เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นอีกครั้งอีกครั้งพร้อมกับรถที่ค่อยๆ ถอยออกมาเตรียมจะออกจากช่องจอด พอโนกระโดดขึ้นมานั่งซ้อนท้ายเรียบร้อยฉันก็บิดแฮนด์มอเตอร์ไซค์เต็มที ส่วนไอ้โนมันเลยแหกปากร้องยังกับโลกจะแตก
"แกขับเร็วไปแล้วโว๊ย! " มันเกาะเอวฉันแน่นพร้อมกับตะโกนข้างหูอย่างน่ารำคาญ
"หรือว่าแกอยากสายล่ะ? "
"ถ้าเราลงไปกลิ้งบนพื้น ฉันเอาแกตายแน่! ฮึ่ม! " โนคาดโทษฉันไว้รอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง แต่ฉันก็ไม่ได้สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่นิดเดียว
"ฉันเคยทำให้แกลงไปกลิ้งบนพื้นรึไง? "
"เคย!!! " โนตอบอย่างมั่นใจ
"นานๆ ทีฉันถึงจะลงไปกลิ้งนะ ครั้งล่าสุดก็ตั้งเมื่อปีทีแล้ว! แกจะจำให้มันได้อะไรขึ้นมา -*- "
"เพิ่งจะไปกลิ้งมาเมื่อปีทีแล้วต่างหาก ฉันถึงไม่ค่อยอยากจะให้แกขับ"
"ไอ้โน ถ้าแกจะบ่นขนาดนี้มาขับเองเลยมะ? เราจะได้สายกันชัวร์ๆ ฉันไม่มีสมาธิในการขับรถแล้วเนี่ย เพราะต้องแบ่งสมาธิส่วนหนึ่งมาเถียงกับแก"
"ชิ! ขับไปเลย ไม่ต้องมาโยนให้ฉันขับ"
̎ -*- ̎
ในที่สุดไอ้โนมันก็เลิกบ่นสักที นี่ฉันอยู่กับมันมาตั้งแต่เกิดได้ยังไงเนี่ย ฉันยังสงสัยตัวเองอยู่เลยด้วยซ้ำ ไม่นานเราก็มาถึงโรงเรียนสตรีเอเชียวิทยาลัยจนได้ ฉันเลี้ยวเข้าไปจอดในลายจอดรถหลังจากนั้นก็ไล่ให้ไอ้โนมันลงไปได้แล้ว
"แกรีบๆ ลงไปได้แล้ว อีก 5 นาทีต้องเข้าหอประชุมแล้วนะ" ฉันพูดพร้อมกับจัดการดับเครื่องแล้วเอาขาตั้งลงให้เรียบร้อยและเก็บหมวกกันน็อค
"อืมๆ เดียวฉันไปดูบอร์ดก่อนนะ ว่าเราอยู่ห้องไหนกัน"
"เออๆ อย่าลืมดูให้ฉันด้วยนะ เดียวตามไป ̎ โนวิ่งไปดูที่บอร์ดไม่นานฉันก็จัดการทุกอย่างเสร็จและวิ่งตามมันไป
"เป็นไงบ้าง เราอยู่ห้องไหน? " ฉันถามโนพร้อมกับเข้าไปดูบอร์ดบ้าง
"ห้องควีน"
"เฮ้ย! จริงดิ เป็นไปได้ไงอ่ะO_O" ที่โรงเรียนแห่งนี้จัดห้องโดยดูจากคะแนนการสอบเข้า ฉันก็มั่นใจอยู่หรอกนะว่าส่วนใหญ่ทำได้ แต่ไม่คิดว่าจะได้ดีขนาดนี้
"ก็ดีออกไม่ใช่หรอก" โนพูดพร้อมกับลากฉันออกห่างจากบอร์ด และมุ่งหน้าไปที่หอประชุม
"งั้นมั้ง"
"อะไรของแก ไอ้ 'งั้นมั้ง' เนี่ย? "
"ก็ได้ข่าวว่าห้องควีนต้องมีงานรับผิดชอบมากกว่าห้องอื่นอ่ะ ฉันยิ่งขี้เกียจๆ อยู่"
"แต่ก็ได้สิทธิพิเศษด้วยไม่ใช่รึไง? "
"มันก็ใช่อ่ะนะ แต่ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไรนะ หรือแกรู้? "
"ฉันอยู่กับแกตลอดจะไปรู้ได้ไงล่ะ -*- "
" -3- "
ฉันเริ่มเบื่อทั้งที่พิธีเปิดการศึกษายังเริ่มไปไม่ถึงครึ่งทาง แล้วจะไม่ให้เบื่อได้ไงล่ะ ผอ. ก็เอาแต่พูดๆๆๆ อยู่นั้นแหละ โรงเรียนเป็นอย่างงั้นเป็นอย่างงี้ ไม่ถามนักเรียนเล้ยว่าอยากรู้รึเปล่า -*- เมื่อฉันเหลือบมองไปทางโนก็เห็นว่ามันยังคงตั้งอกตั้งใจฟังอยู่อย่างไม่มีการง่วงหาวง่าวนอนเลยสักนิด ราวกับว่ามันเป็นอะไรที่สำคัญมากทำนองนั้น ฉันเนี่ยสิจะหลับมิหลับแหล่อยู่แล้ว
"ของเชิญตัวแทนนักเรียนขึ้นมากล่าวความรู้สึกด้วยค่ะ" เด็กผู้หญิงหน้าตาเหมือนลูกครึ่ง แต่งตัวเรียบร้อยทุกระเบียบนิ้ว ค่อยๆ ก้าวขึ้นมาบนเวทีอย่างไม่รีบร้อน ไม่รู้เพราะฉันตาฝาดไปเองรึเปล่า แต่ฉันว่าเธอดูหยิ่งๆ ยังไงไม่รู้ แถมเหมือนจะมีรังสีสีดำแผ่ออกมาจากตัวเธอตลอดเวลาอีกต่างหาก
"อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่าโรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนหญิงล้วนและยังเป็นโรงเรียนที่เข้าใกล้ความเป็นสากลที่สุดอีกด้วย ดิฉันจึงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รับโอกาสขึ้นมากล่าวความรู้สึกในฐานะตัวแทนนักเรียนที่สอบเข้ามาใหม่ได้ มันคงเป็นความภูมิใจสูงสุดของฉัน บลาๆๆๆ "
หลังจากที่เธอเริ่มพูดไปได้สักพักฉันก็ไม่ได้ฟังที่คุณเธอพูดอีกเลย ไม่รู้ว่าเธอจะพูดให้มันอ้อมโลกอย่างนั้นทำไม ก็บอกไปเลยดิสั้นๆ ว่าดีใจ ภูมิใจ จะพูดให้มันยาวเพื่อ? นี่ฉันต้องทนอยู่ในหอประชุมนี่อีกนานมั้ยเนี่ย
"นี่ๆ โนๆ " ฉันกระซิบเรียกโนเบาๆ
"อะไรของแก? " โนกระซิบกลับมา
"ฉันจะโดดออกไปเดินเล่นสักหน่อยไปด้วยกันป่ะ? "
"แกจะบ้าเรอะ! นี่เราอยู่ในพิธีเปิดภาคเรียนนะ"
"ก็เออดิ ถึงได้อยากออกไปไง"
"เชิญแกไปคนเดียวเลยเหอะ ไม่เห็นรึไงว่ามีครูคุ้มอยู่เต็มไปหมดเนี่ย"
"ชิ เห็นแล้วไง ฉันออกไปได้แล้วกัน"
"งั้นก็เชิญไปเลยไป๊" โนโบกมือไล่และส่งสายตามาประมาณว่า ̍ออกได้ก็เอาดิ ̍
"กะอีแค่ออกจากหอประชุมมันจะไปยากอะไร แกคอยดูล่ะกัน เฮอะ!" ฉันเดินออกมาจากแถวโดยที่จะไม่ลืมเอามือกุมท้องไว้และทำหน้าเหมือนจะตายให้ได้ไปหาครูที่อยู่แถวๆ นั้น
"คะ...ครูค่ะ" ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหาครูที่ยังดูสาวๆ เพราะถ้าเป็นครูแก่ๆ หน่อยจะเข้มมาก ฉันอาจไม่ได้ออกไปจากที่นี่ได้ U_U
"หืม? มีอะไรจ๊ะ หนูเป็นอะไรรึเปล่าสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ? " ครูสาวถามด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย
"คือ...หนูปวดอึอ่ะค่ะ สงสัยท้องจะเสีย หนูขอไปเข้าห้องน้ำนะค่ะ" ไม่พูดเปล่าฉันยังทำหน้าเหมือนจะไม่ไหวแล้วประกอบเพื่อความสมจริงด้วย ฮ่าๆๆ
"ได้จ๊ะๆ เดียวครูไปด้วยนะ เผื่อเกิดอะไรขึ้น"
ท้องเสียนะค่ะไม่ได้ใกล้ตาย อะไรจะขนาดนั้น! แน่นอนว่าฉันทำได้แค่พูดในใจเท่านั้น -_-
"คือ...หนูว่าไม่ดีมั้งค่ะ เพราะหนู เอ่อ...ท้องเสีย และคิดว่ามันคง...ไม่เหมาะเท่าไรอ่ะค่ะ ถ้าครูจะไปยืนเฝ้าตรงนั้น" ฉันพยายามพูดให้เห็นภาพมากที่สุด จะได้ไม่ต้องตามมา และก็เป็นไปตามคาด
"งั้นครูไม่ไปแล้วกันนะ ^^;; หนูไปเองได้ใช่มั้ย? " ครูยิ้มแห้งๆ
"ค่ะ" ฉันรีบวิ่งหายไปในทันทีราวกับหายตัวได้ก็ไม่ปาน เมื่อออกมาจากหอประชุมได้แล้วการอยู่แถวๆ นั้นคงไม่ปลอดภัยสักเท่าไร ฉันจึงเดิมมาเรื่อยๆ ขอแค่ให้ไกลจากหอประชุมนั้นเป็นพอ
ฉันเดิมมาเรื่อยๆ ตอนแรกก็คิดว่าคงหาทางกลับเองได้ แต่โรงเรียนนี่มันใหญ่อลังการได้เวอ่ร์มาก ผลของมันก็คือฉันหลง! ใช่ หลง! แถมยังเป็นในโรงเรียนตัวเองอีกต่างหาก เริ่มรู้สึกว่าตัวเองโง่ขึ้นมาเลยล่ะ -_-;;
แล้วทีนี้จะกลับไปหอประชุมนั้นยังไงเนี่ย บ้าจริง! ฉันพยายามมองหาทางกลับและลองเดินไปมั่วๆ ดูอีกสักรอบเพื่อจะคุ้นๆ บ้าง
20 นาทีผ่านไป
ฉันก็ยังคงหลงอยู่เหมือนเดิม -_-;;เอาไงดี(ว่ะ) หนึ่ง เดินต่อไปเรื่อยๆ คิดในแง่ดีไว้เดียวก็คงกลับถูกเองแหละ สอง นั่งรอมันตรงนี้แหละ มันต้องมีคนเดินผ่านมาบ้างแหละน่า สาม ตะโกนหาคนช่วยทำตัวให้เหมือนคนบ้าเข้าไว้คนจะได้เข้ามามุ่งดูกัน เผื่อจะกลับไปได้ สี่ ...เอ่อ...แล้วแต่เวรแต่กรรมมันเลยล่ะกัน
ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจเลือกข้อที่น่าจะง่ายที่สุด คือ...ข้อสี่นั้นเอง ปล่อยมันปาย~ ตามเวณตามกรรม~ ฮ่าาาาาาาา~
ตุบ!
"โอ๊ย...จะ จมูกฉัน >.< " ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่จมูกหลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองเดินไปชนอะไรบ้างอย่างเข้า ในระหว่างที่กำลังคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่
"อ่า...ขอโทษนะ ไม่ทันระวัง เจ็บตรงไหนรึเปล่า? " เสียงหวานใสดังมาจาก ̍อะไรบางอย่าง̍ ที่ฉันชนเข้าไปอย่าจัง หือ? เสียงผู้หญิง?
"มะ…ไม่เป็นไร" ฉันเงยหน้ามองบุคคลตรงหน้าก็พบว่า สวย… เอ๊ย! ไม่ใช่ๆ (แต่เธอก็สวยจริงๆ แหละ)
"แต่จมูกเธอแดงมากเลยนะ" สาวสวยคนนั้นยกมือขึ้นแล้วชี้ไปที่จมูกตัวเอง
"นิดหน่อยน่ะ สบายมาก ^^ " ฉันตอบด้วยท่าทางสบายๆ
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วจ๊ะ งั้นเดียวฉันไปก่อนนะ ^^ " สาวสวยกำลังจะก้าวเท้าเดินไปต่อ แต่ว่าฉันกลับดึงแขนเธอไว้ก่อน ถ้าเธอไปฉันจะไปถามทางกับใครล่ะ!?
"เอ่อ…ถ้าไม่เป็นการรบกวนมากไป…" สาวสวยเมื่อถูกฉันดึงกลับมาก็จ้องมาทางฉันอย่างสงสัย เล่นเอาฉันไม่กล้าพูดต่อเลย แต่ความด้านมีมากกว่าฉันจึงพูดออกไปในที่สุด "ช่วยพาฉันไปที่หอประชุมหน่อยได้มั้ย? "
"ได้สิ ^^ ว่าแต่เธอเป็นนักเรียนใหม่เหรอ? " สาวสวยตอบรับคำขอจากฉันอย่าง่ายดายสมกับแต่นางฟ้าใจดีของฉันจริงจริ๊ง
"ค่ะ ^^ เพิ่งจะสอบเข้ามาปีนี้เอง ชื่อ ไนท์ อยู่ ม.4 ห้องควีนค่ะ"
"โอ้โห! เก่งนะเนี่ยเรา ห้องควีนนี่ไม่ใช่จะเข้ากันมาง่ายๆ เลยนะ" พูดจบสาวสวยทำท่าทางตกใจเหมือนกับจะลืมเรื่องสำคัญไป "แย่จริง พี่ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา พี่ชื่อ เพนา อยู่ ม.6 ปีนี้และเป็นประธานนักเรียนจ๊ะ"
"O_O " ฉันเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจถึงแม้ว่ามันจะไม่น่าแปลกเลยที่สาวสวยอย่างนี้จะถูกยกให้เป็นประธานนักเรียน แต่ฉันก็ยังอดรู้สึกทึ่งไม่ได้อยู่ดี
"งั้นพี่ว่าเราไปหอประชุมกันได้แล้วล่ะมั้ง สายป่านนี้แล้ว พี่เองก็ต้องไปอยู่พอดี" พี่เพนาพูด ในขณะเดียวกันก็คว้ามือฉันไปจับและจูงมือฉันไปที่หอประชุม รู้สึกฟินเหมือนกันแหะ ใครจะมีโอกาสอย่างฉันบ้างเนี่ย >.,<
ไม่นานเราก็มาถึงหอประชุมโดยไม่มีการหลงทิศหลงทางอีก แต่เมื่อเรามาถึงพิธีปฐมนิเทศก็ยังคงไม่จบไม่นึกเลยว่ามันจะนานได้โล่ขนาดนี้ รู้สึกดีที่แอบหนีออกไปก่อนเลยอ่ะ
"ไนท์เข้าไปนั่งที่ก่อนเลยนะ เดียวพี่ต้องไปหลังเวทีน่ะ" พี่เพนาหันมาพูดกับฉันก่อนจะตรงไปที่หลังเวทีฉันเดินเข้ามาในแถวและพยายามมองหาไอ้โน
ควับ(‘ ‘ ) ควับ( ‘ ‘)
ฉันมองซ้ายมองขวา ในที่สุดก็พบคนที่หน้าเหมือนกับฉันอย่างกับคนๆ เดียวกัน ฉันจึงค่อยๆ สาวเท้าเดินไปยังที่นั่งข้างๆ มันทันที
"หายไปนานเลยนะ" พอฉันนั่งที่ปุบไอ้โนมันก็ถามฉันปับ
"หลงทางอ่ะดิ" ฉันพูดไปก็ยิ้มไปพลางนึกถึงหน้าพี่เพนาไปด้วย
"หลงทางหรือไปทำอะไรมากันแน่ ยิ้มอยู่ได้"
"หลงทางจริงๆ แต่ดันไปเจอพี่เพนาเข้าอ่ะดิ พี่เขาสวยสุดๆ อ่ะ แถมยังใจดีพาฉันกลับมาส่งอีกต่างหาก >.,<" ฉันพูดด้วยสีหน้าฟินสุดขีด~
"เหรอ แกนี่มันทุกทีเลยนะไอ้ไนท์ เห็นคนสวยๆ ท่าทางใจดีเป็นไม่ได้ ปลื้มเขาไปหมดอ่ะ" โนพูดด้วยสีหน้าเอือมๆ
"โหย~ แกก็…" ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เสียงประกาศจากบนเวทีก็ดึงเอาความสนใจของทั้งฉันและโนไปก่อน
"ขอเชิญประธานนักเรียนขึ้นมากล่าวต้อนรับนักเรียนใหม่เลยค่ะ" นักเรียนคนหนึ่งบนเวทีพูดพร้อมกับเดินออกจากเวทีเพื่อที่จะให้บุคคลที่กำลังก้าวขึ้นมาอยู่แทนที่
แปะๆๆๆ
เสียงตบมือต้อนรับจากนักเรียนใหม่ทุกคนดังขึ้นพร้อมกันต้อนรับบุคคลที่กำลังก้าวขึ้นมา สายตาของทุกคนในหอประชุมต่างจับจ้องไปที่คนๆ เดียว เธอดูสวย สง่า เหมาะสมกับตำแหน่งที่ได้รับจริงๆ
ความคิดเห็น