กว่าจะได้ไปญี่ปุ่น (ฉบับ อลิซ)

ลำดับตอนที่ #3 : tanabata is coming (*^o^*)

B ♔ W

กว่าจะมีเวลามานั่งอัพ !!!

เศร้าแป๊บ!!

ช่วงนี้ แลดูชีวิต busy มาก


แลดูทำงานไม่เต็มเม็ด เต็มหน่วย ต้องไปๆมาๆ เข้าออก มหาลัยนู้น เข้ามหาลัยนี้

โอยยย  ขอเวลาหนูบ้างเถอะค่ะ

กระซิกๆ

แลดูไม่เกี่ยวกะ หัวเรื่อง 555+

โอเค ก่อนที่ คนที่หลงเข้ามาอ่าน เอ้ย คนที่ตั้งใจเข้ามาอ่า 55+

จะกดปิด เพราะทนกับคำบ่นของอลิซ ไม่ได้

ว่าด้วยเรื่อง

เทศกาล ทานาบาตะ ヾ(*´∀`*)ﾉ



เป็นเทศกาลฉลองดวงดาวของประเทศญี่ปุ่น จัดขึ้นในคืนวันที่ 7 กรกฎาคมของทุกปี เป็นเทศกาลที่ผู้คนทั่วไปจะเขียนคำอธิษฐานต่างๆ ลงบน ทังซะขุ (Tanzaku, 短冊) คือ กระดาษรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า แล้วนำไปห้อยบนกิ่งไผ่พร้อมด้วยสิ่งประดับประดาอื่นๆ

อันเค้าความตามตำนานเดิมของมัน
เป็นพิธีบูชาของญี่ปุ่นมีขึ้นมาตั้งแต่สมัยนาระ
ผู้หญิงทอผ้าหวังว่าจะได้รับพรและขับไล่สิ่งที่ไม่ดีออกไปจากร่างกาย โดยผู้หญิงที่ถูกเลือกนั้นเรียกว่า ทานาบาตะทสึเมะ (Tanabatatsume, 棚機女) จะถูกเก็บตัวไว้ใน ห้องที่มีเครื่องทอผ้า (Hataya, 機屋) ซึ่งอยู่ที่ริมแม่น้ำที่บริสุทธิ์ จะทอผ้าอย่างขะมักเขม้นและตั้งใจถวายแด่เทพผู้ครองสวรรค์ เครื่องทอผ้าจึงถูกเรียกว่า “Tanabata”

หลังจากที่ศาสนาพุทธเริ่มมีผู้คนนับถือกันมากขึ้น
ก็เริ่มมีการจัดให้คืนวันที่ 7 กรกฎาคม เป็นคืนเพื่อสำหรับเซ่นไหว้บุคคลที่ล่วงลับไปแล้วซึ่งเรียกว่าเทศกาลโอบ้ง (Obon, お盆) หรือเทศกาลรำลึกถึงผู้ตายของชาวพุทธ โดยหวังว่าจะมีฝีมือในการทอผ้าและเย็บผ้าที่เก่งขึ้นเหมือนโอริฮิเมะ (Orihime, おりひめ) = โชะคุโจะเซอิ (Shukujosei, 織女星) ซึ่งก็คือดาววีก้านั่นเอง จะมีการเซ่นไหว้ด้วยเข็มและบ่วงดาว และนอกจากนี้ก็ยังขอพรให้ประสบความสำเร็จในด้านต่างๆ อีกด้วย

แลดูมีความรู้ใช่ปะ? 555+

ความจริงคือ ไปก๊อปปี้ เว็บนี้มาละ
จิ้ม!
ขอบคุณสำหรับข้อมูลค่ะ

มันยังมีเทศกาลอีกหลายอย่างเลยนะ สนใจก็จิ้มๆเข้าไปอ่านกันได้

แต่โดยส่วนตัวของอลิซเอง

เคยเห็นเทศกาลนี้ตั้งแต่อยู่มัธยมละคะ

เดินผ่านห้องญี่ปุ่นทีไร ก็จะเจอ กิ่งไผ่ อยู่ประมาณหนึ่งแล้วก็ห้อยกระดาษสีๆที่เต็มไปด้วยคำขอพรต่างๆมากมาย

ในใจที่เห็นครั้งแรกคือ

มันคือไรอ่า??

เขียนขอพรเหรอ?

กรี๊ดด เจ๋งอ่า!

ตั้งแต่บัดนั้น เป็นต้นมา อลิซเจอต้นไผ่ ห้อยข้อความระโยงระยางแบบนี้ ก็จะ ตรงเข้าไปเขียนทันทีเลยค่ะ


อิๆ ได้หรือไม่ นั่นอีกเรื่อง ขอให้ฉันได้มีส่วนร่วมก็พอ

ส่วนปีนี้ บังเอิญ อลิซ ไปเดินแถวห้างอิเซตันตรงเซนทรัลเวิลล์ค่ะ
คือ เมนหลักจะมาดูงานขนมที่เขาจัด

แม้จะซื้อกินไม่ได้ แต่ขอให้หนูได้ดูเถอะค่ะ

หลายคนคงมีคำถาม ไรคือ อิเซตันอ่า

หรืออาจจะรู้อยู่แล้ว 55+

อลิซขอสารภาพค่ะ

เพิ่งรู้จักมัน เมื่อสองเดือนที่แล้ว 555+


ครั้งแรกที่เห็นคือ

นี่ ฉันอยู่ในเมืองไทยจริงเหรอ??

คนญี่ปุ่นอยู่ไทยเยอะขนาดนี้เลยเหรอ??
อะไรกัน???

ทำไมเมืองไทยเข้ามาอยู่ง่ายขนาดนั้นเลย???

แล้วทำไม ประเทศญี่ปุ่นถึงเข้าไปอยู่ยากจัง!!!

ความยุติธรรมมันอยู่ที่ไหน??


คือ อิเซตันมันเป็นห้างของญี่ปุ่นอ่าค่ะ เท่าที่อลิซรู้มา

ตั้งขึ้นเพื่อสนองความต้องการของคนญี่ปุ่นในไทย
(อันนี้คิดเองนะคะ ถ้าผิด กราบประทานอภัยด้วยค่ะ)

ก็ไม่มีอะไรมาก 555+

พอไปถึงก็ตรงไปที่ชั้นจัดงานเลยค่ะ

แต่ไม่รู้ว่า อลิซหาไม่เจอหรือ อย่างไร
เจอแค่งานซุ้มขายของเล็กๆ มีของไม่กี่อย่างเอง

น่าเศร้ามาก!!

" บางที สิ่งทีเจอ กับสิ่งที่คิดมันก็ต่างกันมาก!"

อลิซ จึงเดินโซเซ ลากสังขารมา พร้อมกับความผิดหวัง
จนมาเจอกับ


ต้นไผ่!!!!

อลิซเลยเข้าไป เขียน แจม ด้วย 555+



อันไหน ของ อลิซนะ!!!???

ภาษาญี่ปุ่นหรือเปล่า??

คริๆ ภาษาไทย only ค่ะ

555+

ภาษาญี่ปุ่นนี่...ยังไม่เข้าขั้น คริๆ

ก็ขอให้พรที่ขอเป็นจริงด้วยเถิดดด

อุ๊บ ลืมเขียนเรื่องสำคัญไปเลย

พอดีกังวลเรื่องเรียน เลยไม่ได้เขียน

ยังไง

ขอขเียนไว้ ณ ที่นี้ละกัน...

i
i
-------------------
i         ขอ          i
i         ให้          i
i         ได้          i
i         ไป          i
i        ญี่ปุ่น        i
---------------------

เพี้ยงงงงงง

ขอให้คนอ่าน

สมความปารถนาทุกประการค่ะ

อลิซ รักทุกคน จุ๊บ!