สาวขี้อายกะนายจอมโหด

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

                                                1
 

          ก๊อกๆๆๆๆ  “ข้างฟาง ตื่นได้แล้วลูกนี้มันสายแล้วนะ ทำไมเราถึงตื่นสายได้ล่ะทุกวันไม่เคยเห็นเป็นอย่างนี้เลย แล้วเดียวหนูลงไปกินข้าวด้วยนะลูก” เสียงคุณยายเรียกฉันอยู่ 
         ทำไมมันถึงเช้าเร็วจังล่ะ เมื่อคืนไม่น่านอนดึกเลยมัวแต่ทำรายงานภาษาไทยอยู่กว่าจะได้นอนก็ตี1กว่าๆ
    “ค่ะคุณยาย ข้าวฟางจะไปเดียวนี้ละค่ะ” ฉันตอบทั้งๆที่นอนอยู่บนเตียง แต่พอเหลืบไปมองนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียง  นี่มัน7โมงกว่าแล้วนิ 
         ฉันเลยรีบไปโรงเรียนแล้วดีน่ะที่โรงเรียนอยู่ใกล้ไม่งั้นเราต้องวิ่งไปโรงเรียนแน่ๆๆ เลย  
        ไม่ได้ซิ  เสียมารยาทหมดคุณยายบอกว่าการวิ่งบนถนนเป็นมารยาทไม่ดี  พอมาถึงหน้าโรงเรียนฉันก็เจอขวัญ เพื่อนสนิท  คนภายนอกอาจคิดว่าขวัญนะเป็นทอม  แต่จริงๆๆแล้วเนี่ย  ขวัญเป็นพวกแข็งนอกอ่อนในต่างหาก  
“หวัดดีข้าวฟาง”ขวัญทักทายอย่างเคย
“แต่เอ๊ะทำไมวันนี้มาสายล่ะ เห็นทุกที่มาเช้าจะตาย” ขวัญถามอย่างสงสัย
“ก็เมื่อคืนมัวแต่ทำรายงานอาจารย์จันทร์แจ่มอยู่นิจ๊ะ ส่งวันนี้ซะด้วย”
“ฮะ จริงดิเราลืมไปเลย เจ๊แจ่มคงไม่ปล่อยฉันไว้แน่ๆๆ”
“ขวัญไม่ควรพูดชื่ออาจารย์อย่างนั้นนะจ๊ะมันไม่เลยจ๊ะ”
“ก็ได้ เราไม่พูดก็ได้” เราสองคนพูดกันพลางเดินไปเข้าแถว   
             
             คาบแรกของวันนี้เป็นวิชาสังคม ของอาจารย์รัศมี อาจารย์เป็นผู้หญิงที่บอบบางอยู่วัยใกล้เกษียณ   อาจารย์เขามาพร้อมกับแผนที่โลกอันเก่า และอาจารย์ก็เริ่มสอนด้วยวิธีเก่าๆๆ   แต่พอสอนได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง อาจารย์แกก็ลืมเอาไม้เรียวเก่าๆๆ ของแกมา
“นี่   กาสะลอง เธอช่วยไปเอาไม้เรียวมาให้ครูหน่อยนะ”    
“ได้ค่ะ” ฉันตอบอย่างเต็มใจ   
         
            ขณะที่ฉันเดินข้ามอาคาร  จนมาถึงอาคาร1  ฉันยินเหมือนเสียงของคนคุยกัน  แต่เอ๊ะ นี่มันเป็นชั่วโมงเรียนนี่หน่า  หรือว่าจะเป็นผี ฮือๆๆๆ  ฉันกลัวผีที่สุดในโลก  แต่เราต้องไปดูให้เห็นกับตา แต่เมื่อเดินเข้าก็เห็นผู้ชายสองคนกำลังคุยกันอยู่  
            คนแรกหน้าโหดมากๆๆ  หูมีแต่รอยเจาะ จนหูเกือบพรุนแน่ะผมสีทองอ่อยเหมือนขนมทองเอกเลย  
              แต่คนที่สองนี้สิหน้าตาหล่อมากๆๆๆๆคิ้วเข้ม  ปากเป็นรูปกระจับ   ผมเป็นสีน้ำตาลดำ  ผิวสีแทน  สูงโปร่ง  แต่เอ๊ะโรงเรียนเรามีคนหล่อแบบนี้ด้วยหรอทำไมเราไม่เคยเห็น 
                ขณะที่กำลังจินตนาการไปไกลก็ได้ยินเสียง  ผู้ชายที่หล่อๆๆๆพูดว่า
   “เอามันให้ตายเลย มันทำอย่างนี้มันหยามกันมากไปแล้ว”
“แล้วจะลงมือเมื่อไรครับลูกพี่”ผู้ชายหูพรุนนั้นถาม
“เย็นนี้เลย มันจะได้รู้กันว่าใครจะใหญ่กว่าใคร งั้นแกก็ไปได้แล้ว เดี่ยวใครมาได้ยินแล้วไปฟ้องลุงหนวดฝ่ายปกครองเราจะซวยกัน” นายลูกพี่ตอบอย่างใจเย็น    
             แต่เอ๊ะสองคนนี้จะทำอะไรกันอะ  แต่ต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆๆ ขณะที่กำลังคิดเพลินๆๆอยู่เท้าดั้นไปเตะโดนกระป๋องน้ำเข้า   ตายแน่เลยเรา  นายลูกพี่เดินเข้ามาหาทำหน้าเหมือนผู้คุมนักโทษ   ตายแน่ๆๆเลยเรา

 “กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ”แต่ก่อนที่เสียงของฉันจะหลุดออกจากปากฉันไป นายลูกพี่นั้นก็เอามืออันใหญ่โตเท่าใบลานมาปิดปากฉันซะแล้วละ
“นี่เธอจะร้องหาพระแสงอะไรหะ” หน้านายลูกพี่นั้นตอนนี้โหดเหี้ยมมากๆๆ เหมือนยักษ์ที่กำลังเขมือบกินคนอยู่เลย
“อ่วยอ้วยอ่ะๆๆๆๆใออ่อไอ้ อ่วยอ้าวอางอ้วยอ่ะ”อาจฟังดูไม่เข้าใจ ก็เพราะปากฉันโดยปิดอยู่นะซิ จริงๆแล้วนะฉันพูดว่า
“ช่วยด้วยค่ะๆๆๆๆใครก็ได้ ช่วยข้าวฟางด้วยค่ะ”
“นี่ฟังภาษาไทยเขาใจไหม บอกว่าห้ามร้องไงเล่า ถ้าไม่หยุดเธอตายแน่”
  เจอไม้นี้เข้าไป  ฉันเลยเงียบเป็นเป่าสากเลย  หน้าฉันตอนนี้คงซีดเป็นไก่ต้มแน่ๆๆๆ

"ปล่อยข้าวฟางไปเถอะนะค่ะ  ข้าวฟางไม่ได้ยินอะไรเลยนะค่ะ"
"ฉันยังไม่ทันได้ถามอะไรเลย เธอร้อนตัวไปเอง  แสดงว่าเธอต้องได้ยินอะไรแน่ๆ"
"เอ่อ..........เอ่อ" ฉันตอบทั้งทั้งที่ฉันปากสั่นยังกะเจ้าเข้า
"เอ่อ...อยู่นั้นแหละ เมื่อไรจะรู้เรื่อง  แต่เธอห้ามไปบอกใคร  ไม่งั้นเธอได้ตยศพไม่สวยแน่  ที่บอกเนี่ยเข้าใจไม"    ตอนนี้ฉันรู้สึกหน้ามืดจัง  เวียนหัวด้วย  ใครก็ได้ช่วยมารับฉันที่ ล้มลงบนพื้นเจ็บแน่ๆๆๆ
"เข้าใจ...................."
โครม ก่อนที่ฉันจะพูดจบ  ฉันก็ลงไปนอนบนพื้นซะแล้ว

                                  *******************