คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : มันขนาดนั้นเลยเหรอ ?
2
ฉันกลับมาถึงบ้าน และเล่าเรื่องที่ฉันได้เข้ามหาวิทยาลัยไซมิตี้ให้ครอบครัวของฉันฟังหลังจากพวกเค้าได้ยินคำว่า
‘หนูได้เข้ามหาวิทยาลัยไซมิตี้’
O[ ]O >> หน้าของทุกคน
และ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด !” เสียงแม่
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก” เสียงพ่อ
“โว้ววววววววววว~ พี่ .. นี่ในรอบ 13 ปีที่ฉันเกิดมาฉันเพิ่งรู้สึกภูมิใจในตัวพี่ !”
น้องเวร - - อืม . ฉันคงลืมบอกไปสินะ ว่าฉันมีน้องชายคนนึง .. ชื่อยูโด เฮ้ออ .. มันไม่ค่อยทำให้ฉันสบายใจเล้ยย~แต่ละเว้นมันวันนึงละกัน เพราะวันนี้ฉันอารมณ์ดี
หลังจากนั้นพ่อแม่ก็ซักถามฉันเหมือนใช้ผิวหนังหายใจแทนจมูก - - จะรีบถามไปไหนคะ ? ฉันก็ได้แต่ตอบๆๆ เฮ้อ .. ถึงฉันจะดีใจที่ได้เข้ามหาวิทยาลัยดีๆแบบนั้นฟรี แต่ฉันแอบหนักใจกับคำพูดที่ว่า
‘ต้องยอมรับกับสิ่งที่จะเกิด’ มันคืออะไร?
ในระหว่างช่วงปิดเทอมนี้ ฉันได้แต่ให้ไอยูโดหาข้อมูลเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยไซมิตี้ และมันทำให้รู้ในหลายๆอย่าง
1 . มหาวิทยาลัยนี้เป็นของบริษัทไซมิตี้กรุ๊ป ซึ่งเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงในด้านเครื่องเพชร โทรศัพท์มือถือ รถยนต์ และอื่นๆอีกมากมาย ในเอเชียและยุโรป
2 . มหาวิทยาลัยนี้ไม่ใช่ว่าแค่รวยและฉลาดเท่านั้นถึงจะเข้าได้ .. แต่ต้องโคตรรวย ! ถึงจะเข้าได้
3 . โรงเรียนนี้มีกลุ่มคนดังอยู่ 1 กลุ่ม ชื่อว่ากลุ่ม ‘C3’ หรือ ‘Complete
4 . หากใครได้รับใบแดงจากกลุ่ม C3 คนนั้นจะถูกแกล้งจากนักเรียนทั้งโรงเรียน ... และคิดว่าคงทนไม่ไหวแน่นอน
โหยยยยยยยยย ! นี่มันมหาวิทยาลัยบ้าบออะไร T_T ฉันไม่อยากไปเรียนแล้วนะ ... แต่ ฉันจะไปเรียนที่ไหนล่ะ
เฮ้อ .. ทนๆเรียนไปเถอะ คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน แล้วไอกลุ่ม C3 บ้าบออะไรนั่นอ่ะ เหอะปัญญาอ่อนชะมัด
แล้วในอินเตอร์เน็ตยังมีเขียนประวัติพวกนั้นอีก
‘ไวเดย์ ชื่อไวศรัญ สุริยวงสกุล เป็นลูกของเจ้าของบริษัทไซมิตี้กรุ๊ป เป็นหัวหน้ากลุ่ม C3
มิคกี้ ชื่อเตมี อักษรยากร เป็นหลานอดีตประธานาธิปดีของประเทศฝรั่งเศส แต่มาอยู่เมืองไทย คาสโนว่าตัวยง
บล็อก ชื่อบุรัญ ศัญญาสิริเทพ เป็นลูกเจ้าของพิพิธภัณฑ์แกะสลักที่ใหญ่ที่สุดในโลก คาสโนว่าไม่แพ้กัน
อ๋อ ! เพราะรวยน่ะเหรอ ? ถึงไม่กล้ามีคนยุ่ง สรรเสริญคนรวยยิ่งกว่าพ่อแม่ ! ไอพวกบ้าเอ๊ย ! อยากจะเห็นหน้าซะแล้วสิ .. เหอะ ! อีกแค่ 1 อาทิตย์เท่านั้น ฉันจะเปิดเรียนแล้ว รอฉันก่อนนะไอพวกบ้า !
“พี่ยูกี้ ~ แม่เรียกให้กินข้าววว~”
เจ้ายูโดตะโกนแหกปากอยู่หน้าห้องฉัน .. เคาะดีๆไม่ได้เร๊อะ !?
“รู้แล้วๆๆ แล้วลงไป”
ฉันขานกลับไป และก็เดินตามยูโดลงไปข้างล่าง
“ลูกจ๋า~ มากินข้าวมา วันนี้แม่ทำของโปรดลูกไว้ด้วย”
โหยย ~ ตอนเดินลงมาก็ว่าอะไรหอมๆ ที่แท้ก็ >.< ผัดปูม้านั่นเอง โว้วว ~ อยากกินมานานแล้ว
“น่ากินมากแม่ ! ห๊อมหอม”
น้ำลายฉันจะไหลอยู่แล้ว ไปกินดีกว่า
“ลูก ... ชุดนักเรียนมหาวิทยาลัยไซมิตี้น่ะ โรงเรียนลูกเค้าแจกใช่มั้ย ?”
“ใช่แล้วแม่”
ดีหน่อย ที่ให้เข้าฟรีและให้อะไรฟรีหมด ยกเว้นค่าอาหาร - -
“เยี่ยมเลย ... เพราะถ้าให้เราซื้อเอง คงไม่มีปัญญาเนอะพ่อเนอะ”
“ถูกเลยที่รัก”
พ่อฉันตอบกลับไปทั้งๆที่ข้าวเต็มปาก - - แต่มันขนาดนั้นเลยเหรอ ?
“มหาวิทยาลัยนั่นเค้าคงรวยมากสินะ ... ดูบริษัทเค้าสิร่ำรวยมหาศาล”
แม่ฉันพร่ำเพ้อต่อไป คงดีใจล่ะสิที่ฉันได้เข้ามหาวิทยาลัยนี้ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มไม่อยากจะเข้าแล้วล่ะ ... เพราะไอบ้า C3 ติงต๊องนั่นน่ะ ! ให้ตายเถอะ ..
“ลูกๆ เอาชุดนักเรียนที่ลูกได้ลงมาให้พ่อสิ๊”
อยู่ดีๆ พ่อก็พูดขึ้นมา ชุดนักเรียน ?
“เอาไปทำไมอ่ะพ่อ”
“พ่อจะเอามารีดให้เรียบกริบเลย จะถ่ายรูปเก็บไว้ให้ลูกหลานของลูกได้เชยชม”
อะไรมันจะขนาดนั้นเนี่ย T_T ?
พอฉันกินข้าวเสร็จฉันก็ขึ้นไปเอาชุดนักเรียนนั้นมาให้พ่อฉัน แล้วก็เห็นพ่อฉันยิ้มหน้าบานพลางพึมพำๆ ‘สวย สวยจริงๆ’ และนำไปรีดให้ฉัน และฉันก็ขึ้นไปอาบน้ำ พอฉันลงมาข้างล่างอีกครั้ง ก็เห็นพ่อฉันยังคงรีดเสื้อนักเรียนตัวนั้นอยู่เลย
“พ่อ .. ไม่ต้องรีดแล้วน่า มันเรียบแล้ว ดูสิเรียบกริบเลย”
พ่อฉันรีดเหมือนกะจะไม่ให้มันยับอีกตลอดกาลนานเทอญ ......
“ไม่ได้ ! ลูกใส่ไปโรงเรียนวันแรก ลูกจะต้องสวยที่สุดในโรงเรียน”
เอ่อ ...
“โหยย~ พ่อจ๋า หนูสวยอยู่แล้วน่า ใส่อะไรก็สวย”
หรือจะเถียง ! ฉันเป็นนางเอกก็ต้องสวยสิยะ !!!
“โอเคๆ พ่อรีดเสร็จแล้ว ลูกอย่าทำมันยับนะ อย่าทำมันเลอะด้วยเดี๋ยวลูกใส่แล้วไม่สวยนะ”
รักพ่อจัง T_T หนูจะไม่ทำมันเลอะ ! แต่ถ้ามันเลอะเองหนูก็ไม่รู้นะ ~
6 วันผ่านไป .... พรุ่งนี้ฉันจะเปิดเรียน !
ความคิดเห็น