Log Fantasy Online[Yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 100%

ตอนที่ 1

 มันก็มีบ้างใช่ไหมล่ะ 

เวลาที่เราอยากตัดขาดจากทุกสิ่ง 

จะวิธีไหนก็ได้ 

ขอแค่ไม่ต้องนึกถึงความเป็นจริงสักพักก็พอ 

“ผู้เล่นนาทีทำการเลือกอาชีพแบบสุ่ม โดยท่านจะได้รับสิทธิในการเปิดของขวัญพิเศษซึ่งอยู่ในหมวดไอเทม กรุณายืนยัน”

“ยืนยัน”

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลามองดูหน้าต่างสีฟ้าใสที่ปรากฏอาชีพต่างๆหมุนเวียนผ่านไปอย่างรวดเร็ว เป็นการแสดงให้เห็นว่าระบบกำลังทำการสุ่มอาชีพให้เขาอยู่ ดวงตาสีดำทอประกายตื่นเต้นขึ้นเมื่อภาพคาแรคเตอร์อาชีพเริ่มหยุดนิ่ง

‘นาที’จ้องเขม็ง เมื่อทุกอย่างหยุดนิ่งแล้วจริงๆ หน้าต่างตรงหน้าก็ปรากฏตัวละครสมมติสวมชุดคลุมสีดำสนิทยาวกรอมเท้า ในมือถือหนังสือเล่มหนาใหญ่แสดงท่าทางร่ายเวทมนตร์ ดูแล้วเท่ไม่หยอก

“การสุ่มเสร็จสิ้น”

“ท่านได้รับ อาชีพ ‘พ่อมด’ ผู้เชี่ยวชาญในการร่ายคำสาป ติดสถานะต่างๆให้แก่คู่ต่อสู้ ด้วยพลังเวทมนตร์อันรุนแรงสามารถสร้างความเสียหายให้แก่ศัตรู รวมทั้งยังมีสกิลสนับสนุนปาร์ตี้อีกด้วย”

นาทีพยักหน้ารับรู้เบาๆกับเสียงบรรยายที่ดังกังวานอยู่ภายในห้องสีขาวสว่างนี้ โดยที่เขายังไม่เห็นตัวผู้พูดเลยสักนิดตั้งแต่ล็อกอินเข้ามาในเกม

“กรุณายืนยันการบันทึกตัวละคร”

หน้าต่างตรงหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้ง คราวนี้ปรากฏร่างของเขาที่กำลังสวมชุดสีดำยาวกรอมเท้าแบบตัวละครเมื่อกี้นี้ ซึ่งเป็นแบบจำลองตัวของนาทีเองที่สามารถดูได้สามร้อยหกสิบองศาเลยทีเดียว

นาทีควบคุมหน้าต่างตรงหน้าด้วยปลายนิ้ว ขยับดูทั้งด้านหน้าด้านหลังของรูปจำลองตัวเองอย่างพอใจ ชายหนุ่มผิวแทน ดวงตาสีดำสนิท ที่แม้จะทำหน้านิ่งก็ยังไม่สามารถลดความดูดีของเขาลงได้

“ยืนยัน บันทึกตัวละคร” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมา พร้อมบรรจงแย้มรอยยิ้มเท่ๆให้แก่ความว่างเปล่าในห้องนี้ เขาคิดว่าคงมีใครสักคนมองอยู่นั่นแหละ อย่างน้อยก็คนที่คุยกับเขาอยู่นี่ไง

“ผู้เล่นนาทีทำการบันทึกตัวละครเสร็จสิ้น”

“ระบบจะส่งท่านเข้าสู่โลกเสมือนจริง เอเทมเวิลด์ออนไลน์ ใน 5 วินาที” เมื่อสิ้นเสียงนั้น นาทีก็หลับตาลงรอการนับถอยหลังอย่างตื่นเต้น เอาล่ะ เขาจะได้เริ่มเล่นเกมแล้ว ข้างในนั้นจะเป็นยังไงกัน เขาควรจะหาเพื่อนสักคน ไม่สิ เดินหน้าเก็บเลเวลให้เป็นคนเทพๆในเกมดีกว่า

แต่ว่านะสิ่งแรกที่เขาอยากทำก็คือ...

พรึ่บ!

ความคิดของนาทีมืดสนิทไปวูบหนึ่งอย่างรวดเร็ว เหมือนกับตอนที่ล็อกอินเข้ามาไม่มีผิด หลังจากนั้นการรับรู้ของเขาถึงค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆเป็นลำดับ

จมูกเริ่มรับรู้ได้ถึงอากาศบริสุทธิ์ ร่างกายสัมผัสกับบางสิ่งที่เย็นชื้น และหูยังได้ยินเสียงตกกระทบของมวลน้ำดังซ่าๆ นาทีปรือตาขึ้นมาท่ามกลางแสงสีขาวสว่างที่แยงตา เมื่อดวงตาสามารถมองเห็นได้กระจ่างชัดแล้ว ภาพเบื้องหน้าก็ทำให้เขาต้องอึ้งจนอ้าปากค้าง

น้ำตกสีใสไหลลงมากระทบกับพื้นน้ำเบื้องล่างจนเกิดละอองขาวขึ้นระยิบระยับ ต้นไม้รอบธารน้ำนี้ก็เขียวชอุ่มซะจนมีมอสนุ่มๆขึ้นอยู่ที่โคนต้น นาทีอยากจะลองไปนอนกลิ้งดูจริงๆ และเมื่อแสงแดดอ่อนๆผสมกับลมเย็นที่พัดมาเบาๆ อ่า เขาอยากนอนหลับมันซะที่นี่

แต่ก่อนที่เขาจะเคลิ้มกับบรรยากาศไปมากกว่านี้ ความเย็นชื้นแฉะที่สัมผัสอยู่ทั่วตัวก็เรียกสตินาทีกลับมาได้

นาทียันตัวขึ้นนั่งจากที่เขานอนลอยคออยู่ในน้ำมาสักพัก เพราะมัวแต่ชื่นชมธรรมชาติอยู่ เขาพบว่าตัวเองนอนแผ่อยู่ข้างลำธารที่ไหลมาจากน้ำตกนั่นเอง มีปลาตัวเล็กๆมาตอดเขาด้วย นี่เขาไม่ใช่ของกินนะ

นาทีเอามือตีน้ำจนแตกกระจายจนพวกปลาว่ายหนีไป ความเงียบที่ก่อตัวขึ้นหลังจากการกระทำของเขา ทำให้นาทีต้องมองสำรวจไปรอบๆ ซึ่งก็พบว่า ที่นี่มีเขาอยู่แค่คนเดียว ไม่เห็นวี่แววของผู้เล่นคนอื่นเลย

นาทีไม่คิดว่าระบบจะให้ตัวละครมาเกิดในที่ต่างกัน อย่างน้อยก็น่าจะมีคนอื่นที่ถูกส่งมาเหมือนกัน ยิ่งวันนี้เป็นวันที่เกมเปิดให้เข้ามาเล่นครั้งแรก เป็นไปไม่ได้ที่จะมีเขาคนเดียวที่ล็อกอินเข้ามาในเวลานี้

นาทีมองไปรอบๆอย่างเคว้งคว้าง เหลือบมองเลเวลที่เป็นเลขหนึ่งของตัวเองก็เริ่มระแวง ผู้เล่นที่เพิ่งเริ่มต้นมีเลเวลน้อยนิด เกิดโดนโจมตีขึ้นมา มีหวังได้ตายตั้งแต่ยังไม่ทันสู้

ตึ๊ง!

เสียงบางอย่างดังขึ้นเรียกให้นาทีสะดุ้ง แล้วก็ค่อยถอนหายใจเมื่อเห็นว่าเป็นแจ้งเตือนจากระบบ  นาทีแตะนิ้วเปิดเข้าไปก็พบว่ามีของส่งมาเป็นกล่องของขวัญดูเรียบหรู

“ของขวัญพิเศษจากการสุ่มอาชีพ...เหรอ” นาทีอ่านข้อความในหน้าต่างแล้วพยักหน้าอย่างนึกขึ้นได้

กดแตะไอเทมรูปกล่องของขวัญเปิดออก เผยให้เห็นหนังสือเล่มหนาสีดำเล่มหนึ่ง ดูสภาพเก่าแก่จนคาดเดาอายุไม่ได้ นาทีดึงหนังสือเล่มนั้นออกมาจากหน้าต่าง ก็พบว่ามันใหญ่กว่าที่เห็นในหน้าต่างเมื่อกี้นี้อีก แต่น้ำหนักกลับเบาอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาลูบนิ้วไปตามขอบและสันหนังสือที่หุ้มไว้ด้วยทองคำ แต่สีของมันก็หม่นหมองเกินกว่าจะประเมินราคาได้

นาทีเพ่งมองหนังสือเล่มนั้นอยู่อีกครู่ เมื่อนึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไรกับมัน ขายเหรอ? แต่เก่าขนาดนี้แล้ว เป็นของประดับยังไม่ได้เลย แถมเมื่อลองเปิดแล้วกลับเปิดไม่ออกด้วย แสดงว่าอ่านก็ไม่ได้

เปิดหน้าต่างขึ้นมาอีกครั้ง ก็ไม่เห็นข้อความอะไรที่จะช่วยบ่งบอกเกี่ยวกับของสิ่งนี้ได้สักอย่าง ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มขมวดคิ้วแล้ว

ในขณะที่กำลังคิดไม่ตก นาทีก็เห็นว่าที่เหนือหนังสือในมือเขามีข้อความบางอย่างอยู่  

มันเป็นข้อมูลของเจ้านี่! โถ่ มาอยู่ตรงนี้นี่เอง

นาทีรีบอ่านมันทันที

ตำราเวทมนตร์ดำ

ประเภทติดตัว ไม่สามารถแลกเปลี่ยนได้ 

วิธีใช้ เป็นสื่อกลางในการใช้เวทมนต์

สำหรับ ผู้ใช้เวทมนตร์ (พ่อมด/แม่มด)

เลเวล  - -

นาทีตาวาวอย่างดีใจ เจ้านี่ก็คืออาวุธของเขานั่นเอง ไม่รอช้า เขากดปุ่มคำสั่งสวมใส่ที่ลอยอยู่ด้านข้างตำราทันที

ตำราเก่าๆลอยมาที่ข้างเอวราวกับมีเวทมนตร์ จากนั้นสายสีดำตุ่นๆก็งอกออกมาจากสันและคล้องเป็นแบบสะพายข้างเข้ากับตัวของนาที พร้อมมีไอเวทมนตร์กระจายออกมาเป็นเอฟเฟ็คประกอบด้วย แล้วก็เป็นอันเสร็จสิ้น เขาได้ตำราเวทมนตร์มาวางสงบนิ่งติดตัวอย่างง่ายดาย

นอกจากเขาจะหล่อแล้วยังหัวดีอีกด้วย นาทียืนยิ้มภูมิใจในความฉลาดของตัวเอง มือก็ตบแปะๆที่ของข้างเอวอย่างสบายอารมณ์ โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า มีสายตาคมกริบคู่หนึ่งมองเขาอยู่นานแล้ว

แปะ แปะ แปะ

เสียงปรบมือเปาะแปะดังมาจากทางด้านขวาของนาที ทำให้เขาหันไปมองอย่างตกใจ

ชายหนุ่มผิวขาวกำลังนั่งยองๆอยู่บนโขดหินที่สูงเท่าหัวของนาที ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนก้มลงมาสบกับดวงตาสีดำสนิทของนาทีตรงๆ ใบหน้าของอีกฝ่ายดูเรียบนิ่งแต่ก็ฉายแววยียวนใส่ไม่น้อย

“ยินดีด้วยที่นายค้นพบวิธีใช้เจ้านั่น ในเมื่อเสร็จธุระแล้ว ก็ช่วยถอยออกไปจากตรงนั้นซะที”

คำพูดเหมือนจะสุภาพแล้ว ถ้าไม่ใช้น้ำเสียงนิ่งๆดูยียวนแบบนั้นน่ะนะ ความหมั่นไส้บางอย่างตีพุ่งขึ้นมาในอกของนาที จากที่เขากำลังทำหน้างงๆตกใจอยู่ ก็เปลี่ยนมาเป็นใบหน้านิ่งยกยิ้มมุมปากเท่ๆไปข่มอีกฝ่ายทันที

เท่าที่เห็นหน้าตาหมอนี่ก็ดีอยู่หรอก แต่แน่นอนว่าเทียบกับนาทีคนนี้ไม่ติด

“ทำไมฉันต้องทำตามที่นายบอก” เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำตามคำพูดหมอนี่ นาทีใช้เสียงกวนๆพร้อมกอดอกกระดิกเท้า แสดงท่าทางไม่ร่วมมือเต็มที่

ตั้งแต่เกิดมานาทีไม่เคยมีปฏิกิริยารุนแรงแบบนี้กับใครมาก่อน แบบที่ไม่ชอบหน้าแล้วกวนกลับทันที เขายังไม่เคยทำแบบนี้กับใคร...

“เพราะนายเกะกะ และกำลังขวางทางฉันอยู่ไง” ชายหนุ่มผิวขาวตอบกลับพร้อมยิ้มมุมปากเลียนแบบนาที แต่เชื่อเถอะว่ามันกวนกว่านาทีหลายเท่า

ปึด!

นายนี่สมควรเป็นคนแรกแล้วล่ะ นาทีคิ้วกระตุกกับคำพูดที่กระแทกหน้าว่าเขาเป็นตัวเกะกะ รู้สึกโมโหจนอยากกระโดดขึ้นไปหาเลยทีเดียว แต่ก็ต้องทำใจร่มๆไว้  

นาทีก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อตั้งสติ แล้วสายตาก็เห็นบางสิ่งที่อยู่ข้างๆเท้าของเขาเข้าพอดี เพียงแค่เพ่งมอง หน้าต่างเล็กๆก็ปรากฏขึ้น บ่งบอกว่าเป็นไอเทมบางอย่าง

“ลูกแก้วเคลื่อนย้าย”นาทีพึมพำอ่านเสียงเบา แต่เพียงแค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้คนที่อยู่บนโขดหินแทบจะกระโจนลงมาทันทีแล้ว

ส่วนนาทีเองก็ไวพอกัน เพียงเห็นอีกฝ่ายเคลื่อนไหวเล็กน้อย เขาก็ไม่ต้องคิดอะไรให้มาก ตัดสินใจก้มหยิบสิ่งที่อยู่ใต้น้ำขึ้นมาและถอยหลังหลบร่างของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

เสียงน้ำแตกกระจายจากการเคลื่อนไหวของทั้งสองทำให้ฝูงปลาตัวเล็กที่อยู่แถวนั้นตกใจว่ายหนีกระเจิง

ชายหนุ่มผิวขาวหรี่ตามองหน้านาที นาทีแสยะยิ้มอย่างเหนือกว่า เมื่อเขาแน่ใจแล้วว่าคนตรงหน้าต้องการลูกแก้วที่อยู่ในมือเขาตอนนี้ ก็เล่นจ้องซะเขม็งเลยนี่นะ นาทีคิดในใจ

 “ส่งมันมาให้ฉัน” ชายหนุ่มผิวขาวกัดฟันพูด แต่เสียงพูดต่ำๆคล้ายคำรามนั้นไม่ได้ทำให้นาทีนึกกลัวแม้แต่น้อย กลับกันนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกสะใจแบบแปลกๆ

“เอ๋ แต่ฉันเป็นคนเก็บมันได้นะ เรื่องอะไรต้องให้นายล่ะ หรือว่า นี่นายคิดจะปล้นกันเหรอ หวายๆนิสัยไม่ดีเลยนะ” นาทียียวนเต็มที่ พูดไม่พูดเปล่ายังแกล้งเอาลูกแก้วมาถูที่แก้มประหนึ่งว่าเป็นของรักของหวง

ดวงตาสีน้ำตาลของอีกฝ่ายมีสีเข้มขึ้นจนดูมืดครึ้ม

“ฉันเห็นมันก่อนนาย”

“แต่ฉันหยิบได้ก่อนนี่นะ” นาทีตอกกลับทันทีพลางก้าวถอยหลังไปด้วย เมื่อคนตรงหน้าเริ่มเดินมาหาอย่างคุกคาม

“เอามา”

“ไม่” นาทีส่ายหัวประกอบคำพูดแบบกวนๆ ขาก็ถอยหนีรักษาระยะห่างไปด้วย รู้สึกสนุกแปลกๆ ที่ได้เห็นอีกฝ่ายหัวเสียไม่น้อยจนอดขำในใจไม่ได้ หึหึ

“...” แต่แล้วก็ต้องแปลกใจ เมื่อคราวนี้อีกฝ่ายเงียบไป แถมยังก้มหน้าต่ำพร้อมท่าทางสูดลมหายใจลึกอย่างพยายามอดกลั้นบางอย่าง

“...” คามเงียบนั้นทำให้นาทีรู้สึกเย็นวาบที่สันหลังแปลกๆ... ไม่หรอก เขาไม่ได้นึกกลัวอะไรหรอกนะ

                                              +++++++++++++++50%++++++++++++++++ 

“อ๊ะ!” แบบไม่ทันตั้งตัว นาทีโดนพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็ว ด้วยแรงปะทะทำให้ทั้งคู่ล้มกลิ้งไปกับพื้น แต่โชคร้าย นาทีโดนร่างอีกฝ่ายทาบทับอยู่ด้านบนจนขยับตัวไม่ได้ พวกเขาทั้งคู่ขนาดตัวไม่ต่างกันมากนัก แต่พอมาอยู่ข้างล่าง นาทีก็เสียเปรียบทันที

มือของทั้งคู่ยื้อแย่งลูกแก้วกันเอาเป็นเอาตาย ตัวนาทีเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะเอาลูกแก้วไปทำอะไร รู้แต่ว่าจะแพ้ไม่ได้!

“ปล่อยมือนะโว้ย” ชายหนุ่มผิวขาวตะคอกใส่หูนาทีเสียงดังอย่าหัวเสีย เมื่อพบว่ามือของนาทีนั้นเหนียวอย่างกับตุ๊กแก ที่ไม่ว่าจะแงะอย่างไรก็ไม่หลุดสักที

ตอนนี้นาทียังเป็นฝ่ายถือลูกแก้วอยู่ เขายืดแขนไปด้านบนหัวจนสุดแขน เพื่อหนีมือของคนที่นอนทับอยู่ ส่วนคนด้านบนก็ยื่นมือตามไปหมายจะชิงลูกแก้วให้ได้ หน้าอกของทั้งคู่บดเบียดกันแน่น

หากใครได้มาเห็นภาพนี้คงต้องเบือนหน้าหนีไปอย่างกระดากอายเป็นแน่ กับสภาพของชายหนุ่มสองคนที่นอนฟัดกันอย่างดุเดือด

 ตุ้บ กลุกๆๆๆๆ  ลูกแก้วนั้นหลุดมือทั้งคู่กลิ้งหายเข้าไปในพุ่มไม้แล้ว  

ชายหนุ่มผิวขาวโดนรัดคอแน่น เขาพยายามจะมุดหัวออกมาจากอ้อมแขนของนาที ที่เปลี่ยนมาล็อกเขาไว้เมื่อลูกแก้วหลุดมือไป

นาทีเองก็ไม่ยอมให้หมอนี่ได้ลุกไปก่อนหรอก ตอนนี้เขาเสียเปรียบเต็มๆที่อยู่ด้านล่าง ไม่มีทางลุกทันอีกคนได้แน่

เมื่อคิดได้แบบนั้น วงแขนสีน้ำผึ้งก็กระชับแน่นอย่างไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะขาดอากาศหายใจ เรียวขาตวัดรัดเอวชายหนุ่มผิวขาว และส่งแรงเพื่อพลิกตัวไปอยู่ด้านบน แต่ด้วยความที่นาทีตัวเล็กกว่าเล็กน้อย จึงไม่สามารถพลิกกลับได้อย่างที่ต้องการ ทำให้ทั้งคู่เปลี่ยนมานอนหันข้างเข้าหากันแทน

แฮ่ก แฮ่ก  เสียงลมหายใจหอบเหนื่อยของทั้งคู่ดังผสานไปกับเสียงน้ำตก ตอนนี้ต่างนิ่งไปทั้งสองฝ่ายอย่างหมดแรง คนหนึ่งออกแรงมากไป ส่วนอีกคนก็โดนรัดคอจนแทบขาดใจตาย

ติ๊ง!

ไม่ทันได้หายเหนื่อย เสียงแจ้งเตือนจากระบบก็ดังขึ้น

ท่านได้เข้าสู่การต่อสู้

ข้อความสีแดงปรากฏขึ้น นาทีลมหายใจสะดุด ต่อสู้เหรอ ต่อสู้กับอะไรล่ะ มองไปรอบๆก็ไม่เจอสิ่งใด นอกจากคนที่นอนอยู่ข้างๆนี่ เมื่อครู่นี้สู้กันอยู่ก็จริง แต่พึ่งมาแจ้งเตือนตอนที่นอนหมดสภาพทั้งคู่เนี่ยนะ อีกฝ่ายก็ได้รับแจ้งเตือนเหมือนกัน เลยมองกันอย่างงุนงง

แซ่กๆ! แซ่กๆ!

เสียงใบไม้เสียดสีกันดังขึ้น

แซ่กๆ!

เสียงนั้นดังอยู่หลังพุ่มไม้ที่ลูกแก้วกลิ้งหายเข้าไป นาทีคิดว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น แล้วผู้ที่อยากได้ลูกแก้วตั้งแต่แรกก็เป็นคนค่อยๆคลานเข้าไปแหวกพุ่มไม้นั้นดู

นาทีลุกขึ้นนั่งมองอีกฝ่ายที่แสดงอาการระมัดระวังในขณะที่แหวกพุ่มไม้ออก มือหนาแอบหยิบลูกแก้วขึ้นมาใส่ช่องเก็บของเป็นอันดับแรก นาทีเห็นอีกฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปดู แล้วอยู่ๆชายหนุ่มผิวขาวก็กลิ้งม้วนตัวถอยหลังออกมาอย่างรวดเร็ว

นาทีแตกตื่นงุนงงเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าตกใจพร้อมมองไปที่พุ่มไม้เมื่อกี้เขม็ง

“อะไร”  นาทีเอ่ยถาม มีอะไรบางอย่างกำลังมุดออกมา ขาสองข้างสีดำมีขนยาวรุงรังตะกายพุ่มไม้จนใบไม้หล่นกระจาย กิ่งไม้ก็หักออกจากกัน เมื่อมันกำจัดสิ่งกีดขวางออกไปได้ นาทีก็ได้เห็นตัวมันเต็มๆ

เขี้ยวสีเหลืองยาวโง้งดูคมกริบ มีน้ำลายไหลยืดดูน่ารังเกียจ ตัวอ้วนกลมแต่กลับมีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ แต่อะไรทั้งหมดนั่นก็ไม่น่ากลัวเท่าข้อความด้านบนตัวของมัน

หมูป่าดำ เลเวล10

“!!”

“อู๊ด!อู๊ด!!” มันร้องอู๊ดๆเสียงดังแหลมปรี๊ดเหมือนกำลังขู่คำราม เท้าหน้าตะกายพื้นดินเหมือนกระทิงเวลาเตรียมพร้อมวิ่ง

เอ็งเป็นหมูนะเฮ้ย

นาทีลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นท่าทางของมันที่พร้อมจะพุ่งหาเขาได้ตลอดเวลา กำลังจะหันไปหาเพื่อนร่วมตายอีกคน ที่เขายกสถานะให้อย่างรวดเร็ว แต่ปรากฏว่าอีกฝ่ายได้หายไปแล้ว นาทีหันหลังไปมอง เห็นหลังไวๆวิ่งหายไปอีกทางเร็วจี๋ ก็ได้แต่ตาเหลือกตกตะลึง

นี่มันชิ่งหนีไปก่อนเขาซะอีก

หันกลับมาอีกทีเจ้าหมูนั่นก็ออกตัววิ่งมาหาเขาแล้ว เมื่อตอนนี้คู่ต่อสู้ของมันเหลืออยู่คนเดียว ซึ่งนั่นก็คือเขา แล้วเขาจะอยู่ทำไมล่ะ คิดได้แบบนั้น นาทีก็หันหลังวิ่งตามคนที่ชิ่งไปก่อนทันที

ตัวเขาตอนนี้ไม่สามารถสู้กับมอนสเตอร์เลเวล10ได้ ไม่ใช่แค่เพราะความห่างชั้นระหว่างเลเวล1กับเลเวล10เท่านั้น แต่มันเป็นเพราะเขายังไม่เคยได้ลองใช้สกิลเลยสักครั้ง เขายังใช้เวทมนตร์คำสาปอะไรนั่นไม่ได้! หรือก็คือไม่รู้วิธีใช้นั่นแหละ!

แล้วไอ้หมูบ้านี่ทำไมมันวิ่งเร็วขนาดนี้ล่ะวะ

นาทีสับเท้าวิ่งอย่างรวดเร็วแบบที่โลกจริงไม่เคยเร็วได้ขนาดนี้มาก่อน จนเห็นหลังไวๆของเจ้าคนที่ชิ่งหนีมาก่อนอยู่ลิบๆ เจ้านั่นกระโดดขึ้นปีนต้นไม่ต้นใหญ่ที่ดูแข็งแรง ส่วนนาทีที่โดนกรวดไล่หลังมาติดๆก็คิดอะไรไม่ออก เขาวิ่งตามร่างสูงของอีกฝ่ายมา เมื่อเห็นว่าอีกคนปีนขึ้นไป นาทีก็ตัดสินใจปีนตามทันที

นาทีกระโดดเกาะกิ่งไม้ใหญ่ไว้แน่น เท้าของเขาเฉียดเขี้ยวคมๆของหมูป่าดำไปแบบเส้นยาแดง จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆของมัน ทำเอาใจหายใจคว่ำไปหมด

“เฮ้ย ตามมาทำไมวะ” ทำไมไม่ล่อไปทางอื่น

ชายหนุ่มผิวขาวถามอย่างตกใจเมื่อเห็นนาทีขึ้นมาบนต้นไม้ต้นเดียวกัน แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดประโยคหลังออกไป 

“ไม่ได้ตามโว้ย แค่บังเอิญ” นาทีเถียงกลับไปหน้าด้านๆ แม้เขาจะวิ่งตามมาจริง แต่เรื่องอะไรจะยอมรับ

ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างก็พยายามเอาตัวรอดโดยการปีนขึ้นไปสูงๆ ก็เพราะเจ้าหมูดำนั่นทำท่าจะกระโดดตามขึ้นมาให้ได้น่ะสิ แต่โชคดีที่เท้ากีบๆของมันไม่สามารถปีนต้นไม้ได้ นาทีหยุดปีนเมื่อเห็นว่าขึ้นมาสูงพอสมควร และก็ได้กิ่งไม่ใหญ่ทำเลดีๆเรียบร้อยแล้วจึงได้นั่งพัก เหมือนกับคนตัวสูงผิวขาวที่จับจองกิ่งไม้อยู่อีกด้าน

ด้วยระยะห่างของพวกเขากับเจ้าหมูป่าดำที่มากพอสมควร ทำให้ระบบตัดการเชื่อมต่อ หลุดจากสถานะต่อสู้กัน  เจ้าหมูถึงได้ถอยกลับไปไม่โจมตีพวกเขาต่อ ค่อยหายใจหายคอคล่องหน่อย

โดยปกติแล้วภายในเกมนั้น การต่อสู้กับมอนสเตอร์ทั่วไป เมื่อผู้เล่นเข้าไปโจมตีมอนสเตอร์ ก็จะเป็นการเชื่อมต่อผู้เล่นกับมอนสเตอร์เข้าสู่สถานะต่อสู้กัน หรือมอนสเตอร์บางอย่างที่ถูกเซ็ตไว้ให้โจมตีผู้เล่นที่เข้ามาในระยะที่กำหนดของมัน เพียงเข้าไปใกล้ก็เหมือนแสดงเจตนารมณ์ที่จะต่อสู้

หมูป่าดำเมื่อกี้ก็คงจะเป็นแบบนั้น นาทีคิดว่าพวกเขาทั้งสองคงเข้าไปใกล้ระยะต่อสู้ของมันเข้า ถึงได้โดนไล่กวดมา

“นึกว่าจะโดนฆ่าตายซะแล้ว” เสียงพึมพำดังมาเข้าหูนาที ด้วยประโยคที่ทำให้เขาโคตรจะหมั่นไส้

“เหอะ ชิ่งหนีมาเป็นคนแรกยังกล้าพูด” ตัวเองวิ่งหน้าเริดหนีมาก่อน ปล่อยให้เขายืนล่อเป้าอยู่คนเดียว ซึ่งเมื้อกี้ถ้าช้าไปอีกนิด เขาคงได้ไปเกิดใหม่แล้วแน่ๆ เพราะงั้น ใครกันที่ควรจะพูดคำนั้นฮะ ว่าเกือบจะตายแล้ว

ชายหนุ่มผิวขาวมองคนพูดจิกกัดพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อเห็นว่าสภาพอีกฝ่ายกระเซอะกระเซิงกว่าตัวเขามากนัก ยิ่งเห็นหน้าบูดๆก็รู้สึกอยากแกล้งขึ้นมา

“ฉันวิ่งออกมาโดยที่ไม่ได้ยืนเอ๋ออยู่เหมือนนาย ก็ไม่ได้แปลว่าฉันชิ่งนะ”

 “อะ อะไรนะ!” นาทีอ้าปากพะงาบๆอย่างอึ้งๆ  

สองครั้ง สองครั้งแล้วนะ ที่หมอนี่ด่าเขา ครั้งแรกก็บอกว่าเขาเกะกะ แล้วนี่ยังว่าเขาเอ๋ออีก...

ชีวิตหนุ่มหล่อมาดแมนผิวแทนสุดเซ็กซี่อย่างเขา ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยโดนใครมาพูดใส่หน้าว่าเอ๋อเลยสักครั้ง

ไอ้หมอนี่!

ร่างสูงเมื่อหลอกด่านาทีได้ก็หันหลังหนีไม่สนใจอีก นาทีได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหงุดหงิด จัดการหันหลังใส่อีกฝ่ายบ้าง

รอเขาคิดแผนเอาคืนก่อนเถอะ...

ความเงียบโรยตัวเข้ามาโดยที่ทั้งคู่ไม่คิดจะคุยกันให้ต้องทะเลาะกันอีก พวกเขายังไม่ลงไปข้างล่าง เพราะยังเห็นมอนสเตอร์บางตัวผ่านไปมาอยู่

นาทีใช้เวลานี้เปิดหน้าต่างดูวิธีการใช้สกิล พบว่าการเรียกใช้สกิลมีอยู่สองแบบคือ การเปิดหน้าต่างและออกคำสั่งด้วยการใช้นิ้วกดรูปสกิลที่ปรากฏในหน้าต่าง หรือเรียกใช้สกิลโดยใช้เสียงออกคำสั่ง

เมื่อทำความเข้าใจเรียบร้อยแล้ว นาทีก็เข้าไปดูข้อมูลสกิลที่เขามีอยู่ในตอนนี้ ในหน้าต่างปรากฏสกิลอยู่สามสกิลที่เขาสามารถใช้ได้ ส่วนอันอื่นๆนั้นมีรูปแม่กุญแจล็อกอยู่แสดงว่าเขายังใช้ไม่ได้ นาทีจึงกลับมาสนใจสกิลที่เหลือ

คุกอสูร

แบล็กเมจิก

มอนสเตอร์ปาร์ตี้

นั่นคือชื่อสกิลของเขาในตอนนี้นั่นเอง นาทีนั่งศึกษาและจดจำสกิลไว้เรียกใช้ตอนต่อสู้ พร้อมๆกับเปิดดูข้อมูลตัวละครของเขา เพื่อวางแผนการอัพค่าสเตตัสต่างๆ

ในขณะที่นาทีกำลังเลื่อนดูบลูเบิร์ด ซึ่งเป็นบอร์ดข่าวสารต่างๆของเกมที่เปิดให้ผู้เล่นเข้ามาคุยแลกเปลี่ยนข้อมูลกันได้อยู่นั้น จู่ๆนาทีก็รู้สึกว่าโลกทั้งโลกเกิดการสั่นไหวอย่างรุนแรง เขารู้สึกเหมือนตัวเองยืดได้หดได้จนเวียนหัวไปหมด ทุกอย่างดูว่างเปล่าจนจับสัมผัสไม่ได้ ภาพที่เห็นดูบิดเบี้ยว และตัวเขาเหมือนถูกกระชากอย่างแรงจนจำต้องหลับตาลง...

.

.

.

และเมื่อทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ ก็มีเสียงร้องอย่างแตกตื่นและบางอย่างที่ล่วงลงมาตรงหน้าของเขา  

“ย้ากกกกก ช่วยด้วยย” มือของใครบางคนคว้าแขนของนาทีไว้ จนนาทีเกือบล่วงลงไปจากต้นไม้ แต่โชคดีที่เขากอดต้นไม้ไว้ทันจึงยังอยู่รอดปลอดภัย

นาทีก้มมองสิ่งแปลกปลอมที่ห้อยต่องแต่งโดยมีแขนสีน้ำผึ้งของเขากับแขนสีขาวอีกข้างเป็นหลักยึด โมโหหน่อยๆที่เกือบล่วงลงไป แต่เจ้าคนที่ห้อยอยู่ก็ทำหน้าหวาดกลัวน่าสงสารจนชายหนุ่มผิวขาวและนาทียอมดึงตัวเขาขึ้นมาเกาะบนกิ่งไม้ที่ว่างอยู่อีกกิ่ง

เมื่อชายหนุ่มปีนขึ้นมานั่งได้ ก็ฉีกยิ้มกว้างให้ทั้งคู่

“ขอบคุณนะที่ช่วย! ผมชื่อซัน ยินดีที่ได้รู้จัก!”

“...”

“...”

“อ่า สวัดดี เราชื่อนาที” นาทีตกใจกับการปรับอารมณ์อย่างรวดเร็วของคนที่แนะนำตัวจริงๆ เมื่อกี้ยังทำหน้าหวาดผวาอยู่เลย ตอนนี้กลับยิ้มเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นได้

“ดี ฉันเวกัส”

ชายหนุ่มผิวขาวแนะนำชื่อตัวเองด้วยเสียงสบายๆ ดูท่าทางเป็นมิตรกับซันมากกว่าตอนคุยกับนาทีอยู่เยอะ จนนาทีรู้สึกหมั่นไส้

อ่า หมอนี่ชื่อเวกัสเองงั้นเหรอ ทำเป็นไม่ได้ยินดีมั้ยนะ นาทีคิดในใจอย่างกวนๆ

“พวกนายเป็นเพื่อนกันสินะ กำลังปาร์ตี้กันอยู่รึเปล่า ขอผมเข้าด้วยคนสิ”

“!!!!” 

                                      __________________________TBC__________________________

ครบร้อยเปอร์เเล้วค่ะ มีคนรอด้วย ดีใจจัง //^O^// ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ติชมกันได้นะคะ 

karakarn