V vampire รักนี้มีแค่เรา

เนื้อเรื่อง

V vampire รักนี้มีแค่เรา

1

เมื่อเราเจอกัน

          เคยรู้กันใช่ไหมว่า “แวมไพร์” เป็นอมตะ ใครๆก็อยากจะเป็นกันละสิ แต่สำหรับบางคน ที่ ไม่อยากเป็น เช่นเธอคนนี่ เราซี่ เธอเป็นแวมไพร์ที่มีอายุมา 119 ปี เธอใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ มานานแสนนาน ทำแต่อะไรเดิมๆ เจอคนเดิมๆ เธอเบื่อกับการเป็นแวมไพร์เพราะ ไม่มีความรู้สึก รัก เจ็บ มันทรมารใช่ไหมละสำหรับคนที่ไม่มีความรักมากว่า100 ปีเนี่ย เพราะนี่เป็นเรื่องของเธอ  เรสซี่

ณ โรงเรียนใจกลางเมือง ที่นักเรียนที่นี่มีแต่ พวกไม่ใช่มนุษย์

“Hi !! ไง เรสซี่ เปิดเทอมวันแรก เป็นไง ตื่นเต้นไหมมมม” จีน่า เธอเป็นแม่มดน่ะ เพื่อนกันมาตั้งแต่ เอิ่มม นานม๊วก !!!

“Hi !! จีน่า ตื่นเต้นกับผีล่ะสิ เบื่อมาก กับการเรียนที่นี่ซ้ำ มาเกือบ 90 ปีแล้วเนี้ย ฉันจะแก่กว่า โรงเรียนนี่แล้วนะเนี้ย” ฉันพูดพร้อมมองไปรอบๆ ที่เห็นมีแต่แม่มดฝึกหัดขี่ไม้กวาด ล้อนไปล้อนมา และก็ หมาป่า ขู่กัน (เพราะมันทักทายกัน) โอ้ยยย  เป็นภาพที่น่าเบื่อมากก

กรี๊งงงง  ˜ ˜ ˜ ˜

“อ่า ˜ ได้เวลาเรียนแล้วสินะ เฮ้อออ !!! ”

“ไปเรสซี่ อยากเจอเพื่อนใหม่เต็มที่แล้ว ตื่นเต้นๆ” และแกก็ขี่ไม่กวาด ปาดหน้าไป เฟียววววว !!!

          อะไรกันนี่ ห้องนี่มีมนุษย์ด้วย เรสซี่ สูดหายใจเข้าอย่างแรง

“หอมฉะมัด ” แกเลียริมฝีปาก แล้วรีบตรงดิ่งเข้าห้อง เรียนไปพร้อมที่จะนั่งข้างๆมนุษย์ ผู้นี้

ฟิ้วววว !!! พึ้บ มีแวมไพร์ตัวอื่นมานั่งละสิ โอ๊ะแย่ฉะมัด แต่ก็ช่างเถอะ ฉันไม่อยากทำร้ายใครอีกแล้ว แต่ไม่จบเพียงแค่หันกลับละสิ พอช แวมไพร์ตัวที่มานั่งตัดหน้าฉัน กระชากแขน ฉัน แล้วก็ ขู่ ฉันเห็นบางอย่างที่หน้าตกใจคือ อี๊ ˜ ˜ ˜  นายนี้ฟันเหลืองฉะมัด แหวะ

หลังเลิกเรียน

“ไปก่อนนะ เรสซี่ บ่ายย ”

“บ่าย จีน่า ” หลังจาก บอกาเพื่อน ฉันก็เดินออกมาจากห้องไปหลัง โรงเรียน ที่ เงียบ สงบ เป็น บ่อน้ำ ขนาดใหญ่ แสงอาทิต สะท้องกับผิวน้ำ ระยิบ ระยับ สายลมผัดผ่าน ไม่ขาดสาย เรสซี่ ทิ้งกระเป๋า แล้ว โถม ตัวลงนอน กับพื้นหญ้าเขียว ขจี ที่แสนจะหนุ่มกว่าเตียงราคาแพง

แฉก แฉก เสียงฝีเท้า ของใครสักคนเดินมา

“มานี่ สิโรส เดี๋ยวฉันกลับ มานั่งด้วยกันก่อนสิ” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง พร้อมกับ ตกใจสุดขีด เพราะ ตกหน้าฉัน ไม่ใช่น้องละสิ นี่มัน

“หึ ” ผู้ชายสูงโปร่งร่างกายกำยำ ผิวขาวซีด ผมสี น้ำตาลอมแดง ตาสี เลือดหมู นายนี้ดูเย็นช้าหน้าหมั่นไส้ ชะมัด อร๊ายยยยยย !!!!

“น่ะ น่ะ ...นายเป็นใครน่ะ มาที่นี่ทำไมแล้ววว ”.. ฉันถามแบบ ตะกุก ตะกัก แล้วนายนั้น มองด้วยหางตาแล้วเดินออกไป เกลียจหมอนี่ชะมัด ไอ้บ้าเอ้ยยย

ฟิ้ว..... เสียงแวมไพร์ตัวหนึ่ง วิ่งด้วยความเร็วสูงเท่าที่ มนุษย์หน้าในก็ทำไม่ได้ นั้นคือ เนเรส น้องสาวร่วมตะกูลของฉัน เพราะเธอถูก เอมิลี่ ผู้ที่กัดฉันทำให้เป็นแวมไพร์ แต่ เนเรส กัดที่หลังฉันเรยให้เป็นน้อง

“เรสซี่กลับบ้านกัน เอมิลี่เรียกนะ ” เอิ่ม เรียกนี่ไม่ได้โทรตามนะ จะส่งกระแสจิตกันได้ในหมู่แวมไพร์ด้วยกันเอง ส่งฟรีไม่เสียตังนะจร๊ ยุคประหยัดจร๊

          ณ ที่ คฤหาส ในป่าใหญ่ ที่นี่แถบจะไม่มีแสงแดดเรย

ที่ นี่อาศัยกัน อยู่ 6 ตัว แวมไพร์ล้วนๆไม่มี แม่มดปนเรอะ 5555

มีสมาชิก ดังนี้

-      เอมิลี่ แวมไพร์ตัวแม่ ที่กัด ฉัน จัสติน และ เนเรส อายุ 1120 ปี

-      จัสติน โดนกัด ในพ.ศ เดียวกับฉันตอนนั่น เขาอายุ 20 ตอนนี่ก็ 120 เป็นคนนิ่งเงียบไม่เดือดไม่ร้อนอะไรทั้งสิ้น แต่กำลังเยอะมาก

-      เนเรส ตอนนี่ อายุ 110 ปี เป็นคนตื่นเต้นง่าย ม๊วกๆ

-      และฉัน เรสซี่ อายุ 119 ปี เฉยๆอ่ะ

-      ลุงชาลีส อายุ 1150 ปี ถูก ต้นตะกูลกัดพร้อมกับเอมิลี่แหระ เขา รักษา ตะกูลนี่ไว้จน สืบทอดมาถึงพวกฉัน

-      และ ป้ามาลี อายุพอกันแหระ 1000 กว่าปี เธอเหมือนเป็นแม่บ้านดูแลทุกคนในบ้าน

*ทุกคนในตะกูล จัส จะคอยดูแลซึงกันแระกัน

ตะกูลเนี้ย ไม่ค่อยถูกกับ ตะกูล มิวเท็น (mutant) สักเท่ารัย

หลายวันต่อมาที่ โรงเรียน ตอนเย็น

          ฉันและเนเรสพากันไปที่ทะเลสาบหลังโรงเรียน วันนี่ เป็นฤดู หนาว ที่ทะเลสาบ กลายเป็นน้ำแข็งสีขาว พร้อมกับต้นสน ที่ไม่มีใบมีแต่ก้านพร้อมไปด้วยเกล็ดหิมะสีขาวเกาะอยู่เป็ยระย้าๆ

“OMG!!!  มากๆเลยอ่ะแกร ” แกทำหน้าตื่นเต้นเวอร์มากพร้อมทั้งกระโดดโรดเต้น

“อืม ” ฉัน อืมคำเดียวพร้อมเม่อมองไปไกลคิดอะไรเพลินๆ

แกรกๆ .. เสียง ฝีเท้า ของใครอีกสักคนนึง ซึงฉันไม่ได้รับเชิญแน่ๆ มาหยุดอยู่ตรง ข้างๆ ฉันพียง เอื้อมมือ ไกล้ไปป่าวว่ะ -_- ฉันก็ไม่วายที่จะแอบไปมอง นายนี่ยืนนิ่ง ตัวสูงเวอร์ เอามือล่วงกระเป๋า นายนั่นหันกลับมามอง ฉันหันกลับหัวแถบจะหลุด อ่า นายนั่นจะรู้ไหมเนี้ย ว่าฉันแอบมอง นายนั่น ไม่พูดอะไร แต่ก็ยังยืน อยู่อย่างเยนช้า

“เรสๆ ใครอ่า หล่อโฮก อ่า รู้จักหรอ” เอมิลี่ มากระซิบข้างหู มันเสียมารยาทไปไหม

“หึ ใครก็ไม่รุ้ ”

“แวมหรอ....--” เสียงอันแข็งกระด้าง ของนายนี่ หลุดปากออกมา

เงียบ 5 วิ

“หิๆ ใช่ๆ เธอตระกูลรัยอ่ะ ” แหม่เสียงอันสะแหร๊นแจ๊นของ เอมิลี่ ออกมา อย่างไม่ปรึกษาใคร

“หึ ” แค่คำว่า หึ แล้วแกก็หันหลังเดินกลับไปอย่างช้าๆ

“เห็นไหมมันน่าผูกมิตรไหมแกร หยิ่งจะตาย ”

“เขาถามก็ตอบสิ อย่าเสียมารยาท ไปไหนแล้วอ่า หว่าอดเรย ”

“ไปเหอะกลับบ้าน” ฉันกระชากแขน เนเรสอย่างแรง ก่อนที่จะวิ่งด้วยด้วยความเร็ว ที่อาจคาตการไม่ถึง ก็เปนได้ -..-

ณ วันเกิด ของ แอมมี่ แม่มดฝ่ายขาว เพื่อสนิทในห้องเรียนของเรสซี่ ในงานนี่คนเยอะ เวอร์อ่

ในงานคนเยอะมาก มีทั้ง คน สัตว์ สิ่งของ เอ้ย !!  คน แวม แม่มด หมาป่า และอื่นอีกมากมาย