คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 50% ฉบับรีไรท์
“าเ็มัให้เธอไยัยบื้อ” มุมปาเายึ้นเมื่อเห็นแ้มป่อแระเรื่อ นิ้วเรียวยาวอไม่ไหวหยิหมับที่แ้ม้าวาออีฝ่าย
“โอ๊ย”
“แ้มป่อเหมือนปลาทอเลยเธอน่ะ”
“บอแล้วไว่าห้ามมาับหัว ับหน้า็ไม่ไ้” เวลินเอ็นที่ถึเนื้อถึัวาวาว แม้ใะเ้นระรัวทว่าเธอไม่เยปล่อยให้ผู้ายนไหนเ้าใล้ัวเท่านรหน้ามา่อน
ธรรมวัน์ำลั่นับน้ำเสียเร่รึมอยัยแม่ี่อนะับรถออาลานออย่าไม่ิะอบำห้ามปรามนั้น
“นายลัพาัวันหรือไ” น่าแปลที่เธอไม่ลัวธรรมวัน์แม้อีฝ่ายะเเรหรือพาลอย่าไร และเธอ็บ้าพอที่ะยอม่วยานอีฝ่ายโยทิ้านที่ทำเสร็ให้เพื่อนในลุ่มหม
“ไม่ไปห้อหรือบ้านนายนะ” เธอรีบัเพราะแม้ะไม่ลัวแ่ใ่ว่าะล้าไปในที่รโหานับอีฝ่าย
“ลัวันพาไปปล้ำหรือไ นมแบนนานี้ันไม่สนใหรอ”
มือน้อยออเอาไว้่อนะถอนหายใออมา “เรามีเวลาน้อยมานะธาม ันทำอยู่สออาทิย์ยัไม่เสร็เลย”
“เล”
เสียเรียลอยๆ ทำให้เธอหันไปมอนที่ับรถอยู่อย่าไม่เ้าใ
“เรียทำไม”
“แทนัวว่าเลสิ ไม่ั้นไม่่วยนะ”
เธอหันไปมอนเอาแ่ใ้วยสีหน้าโรธึ้นมาบ้า “ัน่วยนายอยู่นะธาม”
รถสปอร์หรูที่ถูับมา้วยวามเร็วปิถูเร่วามเร็วนเธอ้อมอหน้านเอาแ่ใอย่ายอมแพ้ “เลำลั่วยธามอยู่นะ”
“ีมา เอาล่ะ่อไปให้เลือว่าที่ไหนระหว่าบ้านหรืออนโัน”
“ร้านาแฟ” เธอเลือสถานที่ที่มีนเยอะที่สุทว่าอีฝ่ายลับยิ้มร้ายนั่นทำให้เธอยอมแพ้ “บ้านนาย... บ้านธาม็ไ้”
“อยาเอพ่อแม่็ไม่บอ”
“เอ๊ะ” เธอวัเสียห้วน่อนะมอ้อนนที่หัวเราะราวับสนุเสียเ็มประาับารไ้เย้าแหย่เธอ
“แล้วมีแล็บท็อปไหม” เาถามเพราะแม้ที่บ้านะมีอมพิวเอร์ทั้แบบั้โ๊ะและพพาแ่เพราะมี้อมูลอบริษัทึไม่อยาให้นอื่นมาใ้าน
“ไม่มี” เธออบเสียเบา แม้แ่อมพิวเอร์ั้โ๊ะ็ไม่มี โยปิเธอะนั่ทำานที่ห้อสมุนเสร็่อนะส่ให้พลอยไพลินรวบรวมาน
“ทำไมไม่ื้อ” อีฝ่ายไม่อบทำให้สายาอธรรมวัน์เปลี่ยนไปนิ่อนะเปลี่ยนเส้นทาไปยัห้าสรรพสิน้าที่อยู่ไม่ไลแทน
“ไหนว่าะไปทำานหรือนายเป็นทายาทห้านี้และอาศัยอยู่ั้นบน” เธอแสร้วนลับ่อนะอึ้เมื่อไ้ยินในสิ่ที่อีฝ่ายเอ่ย
“อโทษ”
“เรื่ออมพิวเอร์หรือ ไม่้ออโทษหรอันไม่ำเป็น้อใ้อยู่แล้ว” เธอบอเา่อนะลารถที่อรลานอุปเปอร์าร์หน้าศูนย์าร้าหรูใลาเมือ เท้าเล็เินามนที่ายาวว่าเ้าไปในห้า่อนะเห็นเาแวะที่ร้านอุปร์ไอทีที่มีโลโ้เป็นผลไม้
“นาย็ไม่มีอมหรือ” เธอถาม่อนะมออีฝ่ายที่เลืออมพิวเอร์แบบพพาอยู่สัพั่อนะเลือรุ่นที่บาเบาแ่สีสวยมาถือไว้
“ปิผู้หิอบสีอะไร”
เมื่อเาหันมาถามเวลินึมอสีมพูทอสุหรูาปรอย แ่ราาที่เินเอื้อมทำให้เธอรีบเบือนหน้าหนี “สีมพูทอมั้”
“ั้นเอาสีนี้ ลโปรแรมและ่อประันเพิ่ม้วยเลย อ้อ ิันรอยหน้าอ้วย” เาสั่พนัาน่อนะเินไปูระเป๋าใส่แล็บท็อปแล้วหันไปเอ่ยับนัวเล็
“สีไหนี? เอาสีเทาละัน สีโปรัน”
เวลินมอนที่หันมาถามเธอแ่็เลือามใัวเอ้วยสีหน้าบัน สสัยื้อให้สาว เมื่อิมาถึรนี้ใเธอ็เ็บแปลบอีหนอย่าไม่เ้าใัวเอ “นายนี่มันแ่ เเร และเปย์เ่ริๆ”
“ันไม่เปย์มั่วั่วหรอยัยเี้ย ว่าแ่เธอไม่เยใ้แล็บท็อปใ่ไหม”
“ไม่่อยไ้ใ้ ส่วนให่ใ้อมมาว่า แ่ถ้านายมีแ่แล็บท็อปันทำานไ้ ้าหน่อยแ่ทำไ้ไม่มีปัหา” เธอรีบบอเพราะอยารีบไปทำานให้เสร็ๆ
“ั้นันื้อเม้าส์ไป้วยละัน” ธรรมวัน์สรุปพร้อมทั้บอพนัานว่านเอาเม้าส์ไร้สาย้วยแล้วไป่ายเิน
“หิวไหม”
แม้ะหิวแ่เพราะอนนี้ปาไปบ่ายสี่โมแล้วึส่ายหน้าิ “เรารีบไปทำานเถอะ หรือว่านายะพิมพ์แล้วให้เรานั่่อน”
“ั้นื้อเบอร์เอร์และนมไปรอท้อระหว่ารอป้าเพ็ทำอาหารละัน” ธรรมวัน์ับทอีหน่อนะถืออทุอย่าเ็มสอมือแล้วเินลับไปึ้นรถโยมียัยเี้ยบ่นระแประแปถึวามล่า้าลอทา
สวัสี่ะ พลั้รัร่วมโปรานหนัสือออนไลน์ E-Book ัโย MEB Market ัโปร 126 บาท าราาป 179 บาท ัโปรอี 11 วันนะะ
ความคิดเห็น