เมียค้ำคูณ

วศิน ศิริมงคลตระการ หรือ เฮียวา อายุ 35 ปี 

(อดีต) หนุ่มไฮโซน่ากอด ผู้ที่กำลังตกอับ หนทางเดียวที่จะช่วยให้เขาอยู่รอดได้คือที่ดินเกือบพันไร่ติดแม่น้ำโขงของย่าน้อย ทว่าเขากลับต้องแต่งงานกับคนในพื้นที่ เพื่อแสดงให้ท่านเห็นว่าที่ดินผืนนี้จะคงอยู่ไม่ถูกขายเปลี่ยนมือ คิดอยู่นานว่าจะหาใครมาแต่งด้วยดี ในที่สุดก็คิดถึงยัยเด็กตัวดำที่เขาเคยให้ทุนการศึกษาเรียนจนจบปริญญาตรีขึ้นมาได้ 

โปรดปราน มีชัย ชื่อเล่น พิมพ์ (หรือน้องโปรดของเฮียวา) อายุ 24 ปี 

พนักงานธนาคารพ่วงแม่ค้าออนไลน์ ทั้งยังเป็นนักลงทุนในหุ้นมือใหม่ ที่หาเงินตัวเป็นเกลียวเพื่อหวังว่าจะเป็นคนรวยในอีกสิบปีข้างหน้า เพราะเกิดมายากจนจึงรู้ว่าการเป็นคนรวยนั้นดียังไง แต่แล้วเธอกลับต้องมาแต่งงานกับผู้มีพระคุณเพื่อให้เขาได้สมบัติชิ้นสุดท้ายของย่าน้อย แต่งในนามมันก็พอไหว แต่ทำไมเธอต้องมาดูแลเขาหนุ่มไฮโซตกอับที่ใช้เงินราวกับเบี้ยแม้จะไม่มีกินด้วย! นี่มันเทพบุตรหรือเจ้ากรรมนายเวร...

โปรย

"ขอสามพัน" 

"เอาไปทำอะไรอีก" หล่อนถามเสียงสูงเมื่อคนตรงหน้าขอเงินเธอเป็นรอบที่สามในรอบสิบวัน  

"หิวข้าว และค่าน้ำมัน" 

"ที่ทำไว้ก็กินหน่อยสิ อีกอย่างคุณควรเอารถหรูนั่นไปขายได้แล้ว" หล่อนบ่นมือก็ล้วงเงินสามพันให้เขาด้วยดวงตาไหวระริก ดูเอาเถอะ เงินเก็บที่เธอมีร่อยหรอเพราะคนรวยแต่จมไม่ลงอย่างเขาไปเท่าไหร่แล้ว 

"ซื้อของมาทำกับข้าวด้วย" 

"ไปซื้อตลาดสิ ซื้อแต่ห้างมันก็แพง" หล่อนยังคงร่ายยาว ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดที่ยอมแต่งงานกับคนตรงหน้า แม้จะแค่ในนามก็เถอะ 

"ไม่เอาหรอก ฉันชอบกินผักปลอดสารพิษที่ได้รับการรับรองแล้ว" 

หล่อนถอนหายใจเฮือก "เงินเดือนฉันเหลือครึ่งเดียวแล้วนะ" 

"เดี๋ยวแต่งงานย่าคงให้สินสอดอยู่หรอกมั้ง มันเป็นธรรมเนียมนี่ ใช่ไหม เห็นเจ้าเพ้งบอกว่ามีผูกข้อมืออีก ทั้งหมู่บ้านก็น่าจะได้หลานหมื่นอยู่" 

หล่อนแยกเขี้ยว รู้ธรรมเนียมดีเหลือเกินนะ "แต่เราต้องซื้อของเลี้ยงชาวบ้าน ล้มวัวล้มหมู ซึ่งฉันไม่มีเงิน ยายฉันยิ่งไม่มีใหญ่" 

"ย่าน้อยคงช่วย ย่าชอบเธอจะตาย" เขาว่าอย่างไม่คิดอะไรมาก

"นี่ กะจะเกาะคนแก่กินจริงๆ หรือคะ คุณเคยประสบความสำเร็จ เคยร่ำรวย น่าจะเริ่มใหม่ได้ไม่ยาก" 

"ใครบอก ยุคนี้สมัยนี้ ทำอะไรก็ยากหมดแหละ" 

"งั้นก็เอารถไปขาย ฉันเห็นดาราปล่อยกันได้ตั้ง 7-8 ล้าน" 

"จะบ้าเหรอ รถฉันซื้อมาสิบล้านนะ" 

"ฉันเคยได้ยินว่า รถเท่ากับลด อย่างน้อยคุณยังมีเงินตั้งตัวนะคะ อีกอย่างอยู่บ้านนอกแบบนี้จะขับอวดใคร" หล่อนไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ แถวนี้ไม่มีคนชื่นชมหรอก จะเปิดประทุนอวดใครกัน มีแต่ฝุ่น 

"ขับไปส่งเธอทำงานไง เข้าเมืองก็มีที่จอดพิเศษ" 

"แล้วมันกินได้ไหม ที่จอดรถหรือก็เต็มไปหมด ไม่ได้วนหาอย่างเมืองกรุงซะหน่อย หรือว่าคุณจะเอาเสื้อผ้า กางเกง รองเท้าที่คุณมีมาให้ฉันขาย น่าจะได้หลายตังค์ ฉันปล่อยของเก่ง" หล่อนมองเขาหัวจรดเท้าตาวาว คนตรงหน้าใส่แบรนด์เนมทั้งตัว เอาไปปล่อยแค่สองสามชุดก็น่าจะอยู่ได้ไปอีกเดือนสองเดือน 

"ฉันไม่ใส่เสื้อผ้าหยาบ อย่าแม้แต่จะคิด" 

ใบหน้าที่ยิ้มกริ่มหุบลงก่อนจะมองค้อนคุณชายตกอับอย่างหมั่นไส้ เธออยากจะบ้าตาย สงสัยเมื่อห้าปีที่แล้วเธอจะหลงผิด บ้าบอจริงๆ เลย

แต่งไปเรื่อยๆ นะคะเรื่องนี้ แนวอ่านสบายๆ คอมเมดี้ โรมานซ์จ้า 

เพิ่มเติม คำว่า ค้ำคูณ เป็นภาษาอีสานแปลว่า เป็นมงคล, สิริมงคล, เจริญก้าวหน้า