คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : คุยเรื่องการแต่งงานอีกครั้ง + เที่ยวงานวัด
วัสราภิรมย์
วันนี้เป็นวันหยุสุสัปาห์รอบรัวอารัลและพราว ไ้มาร่วมรับประทานอาหารันอย่าพร้อมหน้า ผู้ให่ทั้สอรอบรัว่าุยันเรื่อ ำหนารานแ่านว่า เมื่อไหร่ะัึ้นะไ้มีหลานในเร็ววัน แ่ารัลับพรา่า็ยับ่ายเบี่ย บอว่ายัไม่พร้อมอยาทำาน่อน ในใารัลอยาแ่านแ่ลัวว่า พราวไม่ไ้รันรัภารั ึไม่ล้ารับปาไปลัวะเสียหน้า ส่วนพราวแอบน้อยใที่ภารั ไม่มีท่าทีที่อยาะแ่าน ันั้น ่านึ่าปิเสธและวาฟอร์ม านแ่านเลย้อเลื่อนออไปอย่าไม่มีำหน
หลัารับประทานทานอาหารันเสร็้วยวามน้อยใ พราวึเียบ แ่ารัลไม่รู้ัวึวนพราวไปานวัแถวบ้านืนนี้ แ่พราวไม่ยอมไป ารัลื้ออยู่นานนพราวใอ่อน
เที่ยวานวั
รั้นี้เป็นรั้แรในรอบหลายปีที่พราวไ้มีโอาสมาเที่ยวานวั วัที่ารัลพามาเป็นวัหลวพื้นที่ว้าวาิริมแม่น้ำ บรรยาาศภายในานเ็มไป้วยผู้น ร้านรวที่นำอินอใ้มาำหน่ายละลานาไปหม ภายในานยัมีิรรมมามายทั้ยิปืน สอยาว ปาเป้า ิ้าสวรร์ พราวรู้สึมีวามสุและื่นาื่นใับารมาในรั้นี้มา ารัลยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าที่มีวามสุอพราว ารัลวนพราวไปเล่นิรรม่า ๆ อย่าสนุสนาน ทั้สอเหมือนย้อนวัยลับไปเป็นเ็อีรั้
“ไปนั่ิ้าสวรร์ันพราว” ารัลูมือพราวไป่อแถว้วยวามื่นเ้น โยไม่รอฟัำอบาพราว ระหว่า่อแถวรอิวึ้นิ้าสวรร์พราวเหลือบไปเห็นร้านสายไหมสีสันหลาสี ึมอ้วยวามอยาไ้ ารัลสัเเห็นึบอพราวว่า อไปเ้าห้อน้ำแ่ที่ริแอบไปื้อสายไหมให้พราว ระหว่าที่พราวยืน่อิวรอึ้นิ้าสวรร์เพลิน ๆ อยู่นั้น ็มีสายไหมสีสันสวยสใสยื่นมารหน้า พราวทั้ใและีใว่าใรัน พอหันไปมอ็พบว่าเ้าอสายไหมนั้นือารัลที่ยืนยิ้มแ่อยู่นั่นเอ
“อะถือสิยัยเ็ื้อ ั้นเมื่อยนะ” ารัลพู้วยน้ำเสียอารม์ีพร้อมับยื่นสายไหมให้
“เธอไปื้อมาั้แ่เมื่อไหร่” พราวถามาเป็นประายเ็มไป้วยวามสุ
“อนไปเ้าห้อน้ำนะ พอีั้นเินผ่านเห็นมันสวยน่ารัีเลยื้อมา ะิน็โแล้วเลยให้เธอีว่า” ารัลยัเ๊ามสไล์
“อบุะพี่ารัล อยาทานอยู่พอีเลย” เวลาเผลอพราวอบเรียารัลว่าพี่เหมือนเมื่อรั้เยาว์วัยสำหรับพราวารัลเป็นทั้พี่ายและฮีโร่ที่ไม่ว่ายามทุ์หรือสุพราวะิถึเสมอมา
เมื่อถึิวแล้วทัู้่ไ้ึ้นไปนั่อยู่บนิ้าสวรร์้วยัน บรรยาาศ่ำืนนี้อาาศเย็นสบาย ท้อฟ้าเ็มไป้วยหมู่าว ในะที่พราวมอออไปื่นมบรรยาาศภายนอ ารัลลับไม่ไ้สนใบรรยาาศเหล่านั้นเลย เพราะมัวแ่มอพราวอย่าหลใหล าโลมสวยเป็นประาย แ้มาวอมมพู ทุอย่าสวยามเหมือนเทพปั้น น้อน้อยอพี่
“พี่ารัล ิมสิสายไหมอร่อยมา” พราวพูพร้อม้มลินสายไหมในมือ ารัลึ้มลินสายไหมในมือพราว าสอาประสานันอย่าั พราวเินอายน้อหลบสายา เมื่อเห็นอาารอพราว ารัลยิ้มอย่ามีวามสุ่อนะถามึ้นว่า
“พราว เธอเยิเรื่อแ่านบ้าไหม......ิอย่าที่พวผู้หิเาอบิัน”
“็เยินะ แ่ิแ่ว่าถ้า้อแ่าน็อยาแ่านในสวนเล็ ๆ....แ่็ยัไม่ไ้อยาแ่” พราวอบอย่าอารม์ี เพราะมัวแ่เพลิเพลินับบรรยาาศรอบ้าอยู่
“ทำไมไม่อยาแ่ละ”
“็อยู่แบบนี้็ีอยู่แล้ว มีวามสุี....พี่ละ”
“ิแ่ยัไม่ใ่อนนี้....เพราะอนนี้ั้น็มีวามสุอย่าเธอนั่นแหละ...ั้นรอ่อนไ้” ารัลพูอย่าอารม์ี
ารมาานวั้วยันรั้นี้ทำให้ทั้ารัลและพราวมีวามสุมา บรรยาาศเมื่อรั้สมัยอนที่เป็นเ็ที่ไ้เล่นน้วยันที่บ้านสวนลับมาัเนในวามทรำอันและันอีรั้หนึ่
“ฮัลโหล ถึบ้านรึยัพี่ารัล”
“ถึแล้วรับพราว อบุรับ...ฝันีนะรับพราว”
“ะพี่ารัล...” หลัาบบทสนทนา แม้ะวาสายไปแล้ว...แ่ทั้สอยัมอโทรศัพท์ยิ้มว้า ่ำืนนี้มัน่าแสนพิเศษริ ๆ
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Poet ^ ^ : เมาส์มอยสปอย่อ
แหมารัล พ่อหนุ่มไมโรเวฟ นอาะอบอุ่นแล้ว พอบทะหวาน็หวานะ ….. ทำใละลายันเลยทีเียว ^ ^
ความคิดเห็น