Love in Candy รักสุดพิศดารของสาวน้อยลูกอม

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : ความโชคร้ายของสาวแคระ 30%

อากาศยามเช้า วันเวลาที่ใครๆต่างพากันตื่นเช้า แล้วร่วมทำกิจกรรมด้วยกัน แต่ทว่ากลับมีเสียงเล็กๆตะโกนดังออกมาจาก Dream Choo ร้านขายลูกกวาดแห่งเดียวในซอยนี้

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"

ฝูงนกกาที่เกาะอยู่บนหลังคาร้านพากันบินกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ต้นเสียงนั้นดังมาจากหน้าต่างชั้นสองของร้านนี้นี่เอง ภายในห้องมีหญิงสาวกำลังกรีดร้องกับที่วัดส่วนสูงสีชมพูแปร๋นตัวโปรดของเธอ

จากเด็กสาวขี้แยกลายเป็นหญิงสาวสวยสะพรั่ง มีผิวขาวอมชมพู ขับเน้นดวงหน้าให้มีรูปโฉมงดงาม อีกทั้งยังมีดวงตากลมโตดูน่ารัก เธอมีองค์ประกอบที่จัดได้ว่า น่ารัก สวย เลอโฉม บลาๆๆ แต่สิ่งเดียวที่ทำให้เธอดูขาดไป นั่นก็คือ "ส่วนสูง"

"ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้ว ก็ยังสูงเท่าเดิมเหรอเนี่ย !!!!! (  T^T)"

แคนนาดี้ หลานสาวเจ้าของร้านขายลูกกวาดแห่งนี้ กรีดเสียงร้องออกมาอย่างหยุดไว้ไม่ได้ ตลอดเวลาที่เธอพยายามดื่มนมเพื่อทำให้เธอดูตัวสูงขึ้นกลับไม่เป็นผลให้เธอเอาเสียเลย

"แคนนาดี้ หลานเป็นอะไรลูก??"

คุณยายเจ้าของร้าน หรือ ฉายาที่เรียกกันว่า "คุณยายขนมหวาน" เดินเข้าไปที่ห้องของหลานสาวเพื่อถามเหตุการณ์ชวนหนวกหู...ไม่สิ น่าเป็นห่วงมากกว่า..

"คุณยายขา... แคน...แคนสูงเท่าเดิมอีกแล้ว ฮือๆๆ"
"โอ๋ๆหลานรัก อย่าเสียใจไปเลยนะลูก สักวันเดี๋ยวหลานก็สูงขึ้นได้เองแหละจ่ะ ^^ "
"แต่คุณยายคะ หนูสูง 156 เซนต์ มา 2 ปีแล้วนะคะ"

พอคุณยายขนมหวานได้ยินอย่างนั้น ถึงกลับถอนหายใจ โถๆ หลานสาวที่น่าสงสารของยาย ชาติที่แล้วหนูไปถอนต้นมะเขือเล่นหรือยังไงกันนะ ทำไมตัวถึงไม่ยอมโตสักที

"เชื่อย่าเถอะจ่ะ วันพระไม่ได้มีวันเดียว"
"หนเดียวค่ะ คุณยาย = =" เป็นการเล่นมุกที่ฝืดมากเลยนะคะคุณยาย แคนนาดี้คิดในใจ
"แหม.. ฮ่าๆ อารมณ์ขันวันละนิดจิตแจ่มใสนะจ๊ะ อ้อ จริงสิ เมื่อเช้า เนเน่ ลูกสาวช่างทำรองเท้ามาซื้ออมยิ้มกับย่า แต่กลับลืมเอากลับไปด้วยน่ะสิ แคนนาดี้ หลานช่วยเอาอมยิ้มนี้ไปให้หนูเนเน่ด้วยนะจ๊ะ ^^"
"ได้ค่ะคุณยาย"

ณ ระหว่างทาง.. ติงดิ่งติ๊ง (ทำเสียงทำไมยะ!! : หูกาง)
Canady story 
ชีวิตฉันนี่หนอ.. ช่างสุดแสนจะอาภัพ.. เกิดมาชาติก่อนทำไรไว้ไม่รู้ จนส่งผลกรรมที่ทำให้ฉันเป็นยัยเด็กตัวเตี้ย!!!! มาในชาตินี้ โถๆ แคนนาดี้เอ๋ย สงสัยเราคงต้องไปหาหมอต่อส่วนสูงจริงๆซะล่ะมั๊ง T__T
อ้อลืมแนะนำตัวเลย..สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ แคนนาดี้ หรือ เรียกฉันเฉยๆว่าแคนก็ได้  ส่วนที่มาของชื่อก็ไม่ต้องแปลกใจเพราะฉันเป็นหลานสาวเพียงคนเดียว ของคุณยายขนมหวาน ที่ทำของหวานได้อร่อยและเลื่องชื่อที่สุดในเมืองนี้ โฮ๊ะ โฮะๆ.. (ภาคภูมิใจสุด)
ร้านขายขนมของฉันถือว่าเป็นร้านทำขนมที่เก่าแก่ที่สุดในเมือง มีอายุมากกว่า 200 ปี!! ซึ่งคุณยายของฉันก็นับได้ว่าเป็นรุ่นที่ 5 แล้ว จุดเด่นของร้านก็ไม่ใช่อะไรที่ไหน ซึ่งก็คือลูกกวาดหลากสีสันรสชาติหวานอร่อย ที่ฉันกำลังเดินเอาไปส่งให้ยัยเนเน่ ลูกสาวของลุงบ๊อบ ช่างทำรองเท้า ซึ่งบ้านของนางนั้น มันสุดแสนจะ...
ไกลมากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!
 
และด้วยนิสัยอันดั้งเดิมของนางแล้ว นางมักจะหลงๆลืมๆทิ้งของไว้ตามจุดต่างๆ โดยที่ฉัน แคนนาดี้คนนี้ ต้องมาคอยเก็บข้าวเก็บของที่นางทิ้งไว้เกลื่อนกลาดมาคืนให้ถึงมือนางทุกครั้ง ซึ่งคราวนี้นางก็ซื้อลูกกวาดบ้านดิฉันหมดไป 300 บาท (แพงจังวะ : หูกาง) จ่ายเงินรับเงินทอง แต่นางไม่ได้เอาของที่ซื้อกลับบ้านด้วย ให้ตายเถอะ.. 

ช่างเรื่องยัยเพื่อนตัวแสบฉันเถอะ เพราะฉันมีเรื่องที่สุดแสนจะกลุ้ม แล้วก็กลุ้มกว่ามาก เนื่องจากช่วงเช้าวันนี้ฉันได้ไปวัดส่วนสูงที่ฉันวัดเป้นประจำทุกเดือน ผลปรากฎออกมาว่า.. ส่วนสูงของฉันยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนไม่ขาดไม่เกินแม้แต่มิลเดียว ตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งกินนม ว่ายน้ำ ออกกำลังกาย ซิตอัพ บลาๆๆเบลอๆๆ ต่างๆนานาที่คิดได้ว่าน่าจะทำให้ส่วนสูงฉันขยับขึ้นมาได้บ้างก็ไม่เป้นผลเลยสักอย่าง จนตอนนี้ฉันท้อแบบสุดๆเลยค่ะ 

"โอ๊ยยยย.. เซง... เครียด... เดินสวย.."