Unintentional Love วุ่นนัก..รักไม่ตั้งใจ

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1

Chapter 1

ลมหนาวพัดพลิ้วมาเป็นระยะ จนทำให้หญิงสาวต้องซุกมือลงในกระเป๋าเสื้อกันหนาวตัวโคร่งเพื่อให้รู้สึกอุ่นขึ้นบ้าง ขาเพรียวในกระโปรงนักศึกษารีบเร่งก้าวไปตามฟุตบาทซึ่งทอดยาวไปยังตึกสูง 12 ชั้นเบื้องหน้า เนื่องจากอีก 10 นาทีก็จะถึงเวลาสอบแล้ว หลังจากลิฟต์พามาหยุดที่ชั้น 7 ร่างบางก็รีบกุลีกุจอเดินฝ่ากลุ่มคนแน่นขนัดไปยังห้องสอบ เสียงจอแจแผ่วลงเมื่อเสียงตามสายประกาศให้เข้าห้องสอบดังขึ้น กลุ่มนักศึกษาเริ่มแยกย้ายทยอยเดินเข้าไปนั่งตามเลขที่นั่งสอบของตนเพื่อเตรียมสอบวิชาสุดท้ายของภาคการศึกษานี้

"ทำได้ป่ะ?" ร่างสูงที่ยืนพิงกำแพงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวเดินหน้ามุ่ยออกมาจากห้องสอบ

"ได้ทำอ่ะดิ" ร่างบางกล่าวตอบก่อนจะถอนหายใจยาว มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ให้ภาพต้นชงโคที่กำลังบานสะพรั่งช่วยฉุดให้อารมณ์เบิกบานขึ้นได้บ้าง

ทั้งสองเดินมาหยุดที่สนามหญ้าด้านข้างสนามกีฬาของมหาวิทยาลัย สถานที่ประจำสำหรับมานั่งผ่อนคลายอารมณ์ในวันว่าง พื้นหญ้าสีเขียวสดตัดกับสีชมพูหวานของดอกชงโคที่ร่วงหล่นเป็นระยะ สวยจนหญิงสาวต้องหยิบมือถือขึ้นบันทึกภาพไว้ อีกแค่ปีกว่าๆเท่านั้นเธอก็จะเรียนจบ ถึงเวลานั้นเธอคงจะคิดถึงบรรยากาศที่นี่น่าดู ซึ่งคงไม่ต่างกันกับชายหนุ่มซึ่งบัดนี้ทอดกายลงนอนบนพื้นหญ้าหลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์

"มิ้นท์สอบเสร็จแกจะกลับบ้านเลยมั้ย?" ร่างสูงถามขึ้นทั้งที่ยังหลับตา

"คงไม่อ่ะ ว่าจะหาอะไรทำอยู่ที่กรุงเทพนี่แหละ อยู่บ้านก็คงเบื่อ" หญิงสาวหันไปตอบคำถามเพื่อนชาย

"งั้นไปเที่ยวกันนะ"

บรรยากาศบริเวณท่าเรือค่อนข้างเงียบเหงากว่าปกติ เนื่องจากไม่ใช่ฤดูที่นักท่องเที่ยวจะนิยมมาทะเล ซึ่งมีข้อดีคือที่พักราคาจะถูกลงมาก เหมาะกับนักศึกษางบน้อยอย่างพวกเธอ ที่แค่อยากจะเปลี่ยนสถานที่ในการสังสรรค์ก็เท่านั้น มิลินหยิบแว่นกันแดดสีชาขึ้นใส่บังตาก่อนเดินตามกลุ่มเพื่อนไปยังหาดส่วนตัวที่อยู่ไม่ไกลออกไปซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงแรมที่ได้จองเอาไว้ หลังจากเก็บของเรียบร้อยหญิงสาวก็ปลีกตัวจาก “เกด” และ “ดา” เพื่อนสาวร่วมห้องเพื่อไปเดินดูบรรยากาศโดยรอบ

“กานต์” เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของร่างบางซึ่งบัดนี้กำลังทอดสายตาไปไกลยังขอบฟ้าสีหม่น เกือบสามปีที่รู้จักกันในรั้วมหาวิทยาลัย “มิลิน” ถือเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดเลยก็ว่าได้ เขายังจำวันแรกที่พบกับเธอ ภาพผู้หญิงผมสั้นประบ่าที่มีใบหน้าเรียบเฉยราวกับไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งแวดล้อมรอบข้าง หากแต่ทุกครั้งที่สบตากันนั้นทำให้เขารู้สึกว่าภายในใจของเธอไม่ได้เรียบนิ่งเหมือนที่เธอพยายามแสดงออก ด้วยนิสัยที่คล้ายกันในหลายๆเรื่องจึงไม่ยากเลยที่เขาและเธอจะสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว

"คิดอะไรอยู่เหรอ?" กานต์ถามขึ้นเบาๆ

"เรื่อยเปื่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก" มิลินหันมายิ้มให้ก่อนจะเดินไปนั่งยังเก้าอี้เอนริมหาด มองกลุ่มเพื่อนที่เล่นน้ำกันอยู่อย่างสนุกสนาน เนื่องด้วยเป็นหาดส่วนตัวทั้งยังไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวผู้คนจึงไม่พลุกพล่านนัก มีเพียงพวกเธอและนักท่องเที่ยวอีกกลุ่มเท่านั้นบนชายหาดในยามเย็นนี้

"พวกชมรมโฟโต้ที่ ม. เขามาออกทริปกันน่ะ โลกกลมเนอะ" กานต์พูดขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวจ้องมองไปยังกลุ่มชายหญิงราวๆสิบคนที่นั่งล้อมวงหัวเราะสนุกสนานอยู่ห่างออกไปไม่ไกล

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้วขณะที่มิลินเดินมาสมทบกลุ่มเพื่อนอีก 4 คน ที่กำลังจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เสียงคลื่นเคล้ากับเสียงกีตาร์ใสๆจาก “วิน” นักดนตรีประจำกลุ่ม ช่วยให้บรรยากาศยิ่งกลมกล่อมมากขึ้น การสังสรรค์ลากยาวไปจนถึงห้าทุ่มก่อนตกลงกันว่าจะสลายตัวกลับไปนอนพัก มิลินวางแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอร์ในมือลงเพื่อประคอง “เกด” เพื่อนสาว เดินผ่านกลุ่มชมรมโฟโต้ที่ยังคงไม่มีวี่แววจะเลิกราง่ายๆไปยังตัวโรงแรมที่อยู่ด้านหลัง เนื่องด้วยดื่มไปเยอะเกินควรทั้งเธอและเพื่อนจึงแทบยืนทรงตัวไม่ได้ กานต์เดินประกบเพื่อส่งเพื่อนผู้หญิงให้เข้าห้องเรียบร้อยก่อนตัวเองจะกลับไปยังห้องพักที่อยู่ติดกัน

มิลินหันมองเพื่อนสาวทั้งสองที่หลับสนิทตั้งแต่หัวถึงหมอน ก่อนจะควานหาโทรศัพท์มือถือเพื่อตั้งนาฬิกาปลุกให้ทันอาหารมื้อเช้าของโรงแรมในวันพรุ่งนี้ แต่เมื่อกดปุ่มหน้าจอกลับโชว์รูปของกานต์ยิ้มหราสะท้อนกลับมา เมื่อนึกได้ว่าคงจะหยิบโทรศัพท์สลับกันกับเพื่อนชาย หญิงสาวจึงค่อยย่องไปเปิดประตูเพื่อไปยังห้องพักของกานต์ที่อยู่ติดกัน มือเรียวยกขึ้นเคาะเรียก ก่อนจะพิงศีรษะเข้ากับประตูเนื่องจากวิงเวียนด้วยฤทธิ์แอลกอฮอร์ จังหวะที่ประตูเปิดออกนั้นเธอเสถลาเข้าไปภายในห้องจนใบหน้าซุกเข้ากับแผ่นอกกว้าง ก่อนที่ร่างบางจะถูกเหวี่ยงให้ลอยเข้าสู่อ้อมแขนและวางเธอลงอย่างแผ่วเบาบนเตียงนอนนุ่ม เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเธอไม่ทันตั้งตัว ชุดผ้าฝ้ายเนื้อบางถูกถอดออกจนเหลือแต่ชั้นในตัวจิ๋ว ก่อนที่มือใหญ่นั้นจะปลดเปลื้องมันออกอย่างง่ายดายและไล้มือเรื่อยไปตามส่วนโค้งเว้าของร่างกายหญิงสาว ริมฝีปากหนาทาบทับลงมาอย่างเร่าร้อนเร่งเร้าให้เธอตอบสนองในแบบเดียวกัน

"อย่า" มิลินส่งเสียงห้ามในจังหวะที่ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออก หากแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้การล่วงเกินนี้หยุดลง มือน้อยปัดป่ายหวังว่าจะหยุดเขาจากการกระทำนี้แต่ก็ไม่เป็นผล ริมฝีปากอุ่นกรุ่นด้วยกลิ่นแอลกอฮอร์ลากไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆก่อนความสากของลิ้นจะเริ่มต้นหยอกล้อกับยอดอกเต่งตึง ความเสียวสะท้านที่แล่นริ้วขึ้นมาทำให้หญิงสาวต้องแอ่นกายขึ้นรับรสสัมผัสราวควบคุมตัวเองไม่ได้ มือใหญ่เลื่อนลงต่ำไปยังจุดหวงแหน บดขยี้เบาๆให้หญิงสาวพร้อมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นตามมา

มิลินรวบรวมกำลังที่เหลืออยู่น้อยนิดผลักออกไปเต็มแรง แสงไฟสลัวจากโคมไฟข้างเตียงสะท้อนให้เห็นหยาดน้ำตาอาบแก้มใสทั้งสองข้างจนชายหนุ่มชะงักเมื่อเห็นเข้า ร่างบางรีบฉวยโอกาสนี้ผุดลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้ามาสวมอย่างรวดเร็วก่อนวิ่งออกจากห้อง

“จิรัชญ์” มองตามหลังร่างบางที่รีบสาวเท้าจากไป เธอคือใคร? แล้วจู่ๆมาเคาะห้องเขาทำไม? คำถามมากมายผุดขึ้นเต็มไปหมด พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงเดินไปเปิดประตูก็พบกับรุ่นน้องสาวเซ็กซี่ที่อยู่ชมรมเดียวกันยืนยิ้มให้อย่างยั่วยวน ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาประกอบกับร่างสูงใหญ่และเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นที่เกิดจากการออกกำลังกายเป็นประจำ จึงเป็นเรื่องปกติสำหรับชายหนุ่มที่จะมีหญิงสาวทอดกายให้เขาได้ระบายความต้องการอยู่เรื่อยๆ เธอคนนี้ก็เช่นกัน

"ให้เหมยเข้าไปก่อนสิคะพี่โจ" หญิงสาวที่ยั่วยวนเขามาตลอดทั้งคืนก่อนจะนัดแนะว่าเธอจะมาหาที่ห้องถามขึ้น เมื่อเห็นฝ่ายชายยืนขวางประตูอยู่โดยไม่มีทีท่าว่าจะเชื้อเชิญเธอเข้าห้องเพื่อสานต่อความสัมพันธ์ 

"กลับไปก่อนเถอะ พี่อยากนอนละ" ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ยินดียินร้าย ก่อนจะปิดประตูทิ้งให้หญิงสาวยืนนิ่งอึ้ง

ด้วยความมืดบวกกับความเมาทำให้เขาเข้าใจผิดคิดว่าร่างบางที่เขาเพิ่งล่วงเกินไปนั้นเป็นเธอคนนี้ จิรัชญ์เอนตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ใจกระหวัดนึกถึงรสสัมผัสที่เธอมอบให้ ทรวงอกอวบอิ่มกับริมฝีปากนุ่มนั่น ทำให้ความต้องการของเขาเริ่มประทุขึ้นภายใน ผ่านผู้หญิงมาก็เยอะ แต่ไม่มีใครเลยที่จะทำให้เขารู้สึก "อยากได้" ขนาดนี้ เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร!