Love and Butterfly Squawks Into evil

ลำดับตอนที่ #2 : Love and Butterfly Squawks Into evil :: When a dream is not just a dream (73%)

Part 2 : When a dream is not just a dream

 

พรึ่บ!

 

ฉันตื่นจากความฝันและลุกขึ้นจากเตียงอย่างแรงด้วยความตกใจ...ฉันนะฝัน

อย่างนี้มาไม่ต่ำกว่ายี่สิบครั้งแล้วตั้งแต่ฉันขึ้นเป็นนักศึกษาชั้นปี 2 “ทำไมกัน

นะ...ความฝันบ้าๆอย่างนี้...” ฉันหวนนึกไปยังคำพูดสุดท้ายของผู้ชายสองคนนั้น

คำพูดที่พวกเขาทิ้งไว้นั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนอยากจะบ้าขึ้นมา “โอ๊ย~~! แล้วฉันจะไป

คิดถึงมันทำไมเนี่ย ยังไงซะความฝันก็ไม่มีทางมาเป็นความจริงได้หรอกน่า ผู้ชายสอง

คนนั้นไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้หรอก...มั้ง เฮ้อ! ฉันนี่คิดอะไรไม่เข้าเรื่องจริงๆเล้ย~”
 

ก๊อก ก๊อกๆๆ
 

“คุณหนูค่ะ อาหารเช้าเสร็จแล้วนะค่ะ” จู่เสียงของป้าพาลีก็ดังผ่านประตูห้อง

นอนของฉันเข้ามา
 

“ขอบคุณค่ะป้า เดี๋ยวอีก 30 นาทีหนูจะตามลงไปล่ะกันนะค่ะ”
 

“ทราบแล้วค่ะคุณหนู” เอาล่ะฉันเลิกคิดแล้วไปอาบน้ำดีกว่า 
 

ฉันจัดการเก็บที่นอนของตนเองให้เข้าที่เข้าทาง ตามจริงฉันไม่ต้อวมานั้งเก็บ

ที่นอนตัวเองก็ได้นะ เพียงแต่ฉันไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งหรือจับต้องอะไรในห้องนอน

ของฉันสักเท่าไหร่ฉันเลยต้องมานั้งเก็บที่นอนของตนเองทุกเช้า....หลังจากเก็บที่นอน

ของตนเองเสร็จแล้วฉันก็รีบจักการกับธุระส่วนตัวให้เสร็จ ฉันใช้เวลาประมาณ 15

นาทีในการอาบน้ำไม่นานนักฉันก็เตรียมตัวไปทานอาหารเช้าเพื่อไปเข้าเรียนที่มหาลัย

พอฉันลงบันไดมาจนจะถึงขั้นสุดท้าย กลิ่นหอมฉุนของอาหารก็ลอยมาแตะจมูกของ

ฉันเข้าจนอดใจไม่ไหว
 

“ว้าว! หอมจังเลยค่ะป้า วันนี้เป็นอะไรเหรอค่ะ ^_^” 
 

“วันนี้เป็นข้าวต้มปลากระพงขาวค่ะคุณหนู”
 

“หืม~~ ของโปรดของหนูเลยล่ะค่ะ” จากนั้นฉันก็จัดการนั้งลงบนเก้าอี้และนั้งรับ

ประทานอาหาร “เอ่อ...ป้าพาค่ะ ว่าแต่คุณพ่อกับคุณแม่ล่ะค่ะไปไหน?”
 

“คุณท่านมีประชุมตอนเช้าเลยออกไปทำงานแล้วล่ะค่ะส่วนนายหญิงมีนัดทานข้าว
 

กับคุณหญิงอุบลน่ะค่ะคุณหนู ^^” สรุป ไปทำงานกันทั้งคู่ -_-;; ช่างเป็นมนุษย์ที

บ้างานกันซะจริง...แล้วลูกตัวเองเนี่ยไม่คิดจะสนใจกันเลยรึยังไงกันนะ “วันนี้คุณหนู

มีเรียนถึงกี่โมงเหรอค่ะ เดี๋ยวป้าจะได้เตรียมอาหารได้ถูกเวลา”

 

“วันนี้หนูก็คงกลับมาประมาณช่วงเย็นๆน่ะค่ะ” 
 

“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ...งั้นป้าขออนุญาตไปทำงานต่อนะค่ะ ^^”
 

“ค่ะ ^_^” หลังจากฉันทานอาหารเช้าเป็นที่เรียบร้อยฉันก็เตรียมบึ่งออดี้ลูกสาว
 

สุดที่รักคันนี้ไปยังมหาลัย...แต่แล้วก็ บรรลัยแท้!! หลังจากที่ฉันบึ่งลูกสาวของฉัน

ออกไปได้ไม่นานท้ายออดี้ลูกรักของฉันดันโดนชน

 

เอี๊ยดดดดด! โครม! ตึง!!
 

“ตายแล้ว! ลูกสาวฉัน!!!!” หน็อย! ใครกันนะที่บังอาจมาชนลูกสาวของฉัน
 

แบบนี้ เรื่องนี้ต้องมีเคลียร์!!!...ฉันเปิดประตูรถลงมาเพื่อมาดูหน้าค่าตาพร้อม

 

ด่าและเอาเรื่องให้ถึงที่สุดที่บังอาจมาชนออดี้ลูกรักของฉัน!! “นี่คุณ! ลงมาจาก

 

รถเดี๋ยวนี้เลยนะ!! นี่ลงมาเดี๋ยวนี้!!!! =_=+++” จากนั้นผู้ขับก็ลงมาจากรถ

 

ของตัวเองฉันก็ด่าเขาไม่สิต้องนายเพราะหมอนี่เป็นผู้ชาย! ฉันด่าเขาด้วยคำทั้งหมดที่

ฉันพอจะสันหามาด่าเขาได้ “นี่นายขับรถประสาอะไรฮะ! ถึงได้ขับรถมาชนรถฉันได้

ฮะ!!! อีตา…^_TOuytrnd[[]]mai6rk==++mn-Jkk--^[]^dfg++...” และฉัน

ก็ด่าเขาไปเรื่อยๆจนเริ่มไปเป็นภาษาคน 

 

“ฉันว่าเธอก็เป็นคนดูดีมีฐานะนะแต่ทำไมเธอถึงได้เป็นผู้หญิงที่ช่าง...”
 

“อะไรย่ะ ช่างอะไรของนาย”
 

“ช่างโวยวาย ขี้งกขี้โมโหน่ะสิ”
 

“กรี๊ดดดด! นายว่าฉันเหรอ”
 

“เอ้า! ผมก็ต้องว่าคุณน่ะสิ คิดว่าผมว่าสุนัขแถวไหนรึไงกันฮะคุณ ฮึ!”
 

“กรี๊ดดดดด! ฉันจะฆ่านาย อีตาบ้า! \>[]</+++” 
 

“+_+ นี่คุณจะกรี๊ดอีกนานไหมผมแสบแก้วหูไปหมดแล้วนะ ไม่เหนื่อมั้งรึไงกรี๊ดอยู่
 

นั้นแหละ น่ารำคาญจริง” มันเป็นใครกัน หมอนี่เป็นใครกัน ญาติโกโหติกาของฉันก็

ไม่ใช่เพื่อนก็ไม่ใช่ คนรู้จักก็ไม่ใช่ แล้วหมอนี่มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันอย่างนี่!!!

 

>O<++(โกรธค่ะโกรธ รับไม่ได้อย่างถึงที่สุด~~~~~) “เอาล่ะ ผมรำคาญคุณ

 

มาก....อ๊ะ สามหมื่นพอไหม” หมอนี่หยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาและยื่นเงินมาให้ฉันเป็น

จำนวนสามหมื่นบาท ถือว่าเป็นเงินที่มีจำนวนมากเลยทีเดียว แต่ว่า...

 

พรึ่บ!
 

ฉันปัดเงินนั้นทำให้ธนบัตรใบหนึ่งพันบาทหลายใบปลิวและกระจัดกระจายเกลื่อนถนน

 

“ฉันไม่ได้ต้องการเงินของนาย ที่ฉัยต้องการน่ะคือคำขอโทษจากนาย นายไม่คิด
 

จะขอโทษเลยรึไงที่ขับรถชนคนอื่นเขาแบบนี้เนี่ยฮะ! =[]=+++....พอกันทีฉันเบื่อที่

จะต้องมาเถียงมาพูดกับนายแล้ว ไม่ขอโทษก็ไม่เป็นไร แต่หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอ

กันอีก...ตลอดชาตินี้!” ฮึ่ย! น่าโมโหอย่างถึงที่สุด วันนี้ฉันก็คงต้องเอาลูกสาวฉัน

ไปฝากไว้ที่อู่ซ้อมก่อน เฮ้อ! หมดอารมณ์ที่จะเรียนแล้ว วันนี้ก็โดนมันไปเลยก็แล้ว

กันเดี๋ยวค่อยโทรหายัยปิ่นให้จดเลคเชอร์มาให้ก็แล้วกัน เซ็งจริง! ทำไมวันนี้มัน

ซวยอย่างนี้เนี่ย!!!

ฉันจัดการโทรศัพท์เรียกให้อู่ซ่อมมาเอาลูกสาวของฉันไปและจากนั้นก็เรียกลุง
 

บัญชาให้มารับกลับบ้าน พอดีว่าฉันขี้เกียจขึ้นแท๊กซี่น่ะ มันไม่ค่อยจะปลอดภัยสัก

 

เท่าไร...ยืนรอไม่นานนักรถ BMW สีดำสนิทที่ช่างดูสะอาดตายิ่งก็มาจอดอยู่ตรง

 

หน้าฉัน...คนขับรถนั้นเปิดประตูลงมาจากรถหรู ใบหน้านั้นบ่งบอกถึงอายุที่มากอยู่พอ

สมควร
 

“คุณหนู รอนานรึเปล่าครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่มาช้า”

“ไม่หรอกค่ะลุง ไม่เป็นไรหนูไม่ถือสาหาความอะไรหรอกค่ะ ^_^”

“ขึ้นรถเถอะครับ เดี๋ยวลุงจะพาคุณหนูกลับบ้าน” ลุงบัญชาเปิดประตูรถให้ฉันขึ้น

ไปนั้งอยู่บนรถ

“ขอบคุณค่ะลุง เอ่อ...ลุงคะเดี๋ยวช่วยพาหนูไปที่ๆหนึ่งก่อนได้ไหมคะ”

    “ได้สิครับ คุณหนู”

ณ ร้านหนังสือนายอินทร์ สาขาสยามพารากอน

 “คุณหนูอยากจะมาดูหนังสือเหรอครับ?”

     “ทำนองนั้นแหละค่ะลุง พอดีว่ามีหนังสือที่อยากได้น่ะค่ะ” ฉันเดินเข้าไปในร้านหนังสือและเดินไปยังแผนกหนังสือนิยาย

     “คุณหนูอ่านนิยายด้วยเหรอครับ?”

     “อ่านสิค่ะ นิยายน่ะสนุกมากเลย โดยเฉพาะของนักเขียนที่ชื่อมะนาวรสส้มกับ

ทิวากร สนุกมากๆเลยล่ะค่ะ ^^”