เจ้าชายปีศาจปะทะยัยตัวร้ายของโลกมนุษย์

ลำดับตอนที่ #3 : ชั้นไม่อยากเป็นแวมไพร์

ชั้นไม่อยากเป็นแวมไพร์

 

                ชั้นตื่นขึ้นมา ก็พบว่าในห้องชั้นตอนนี้มี นาโอกิ ไนโตะ ฮานะ ริว เรียว ไค เฮ้ย!! นายสามคนนี้มาที่นี่ได้ไง แล้วก็ยังมีพวกพี่ๆอยู่ด้วย ชั้นอยู่ที่นี่ได้ยังไง

 

                “อายูมิ เป็นไงบ้าง” ฮานะ ถามขึ้น ลองให้เจ้าพวก 5 คนนั้นถามล่ะก็ตายแน่ๆ

                “ชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไง” ชั้นถามขึ้นเมื่อวาน.....ทำไมจำไรไม่ได้เลยเนี่ย

                “ก็พวกพี่ฮาคุไปเจอเธอ สลบอยู่ที่สวนสาธารณะ ก็เลยพาเธอกลับมาบ้าน”

                “แล้วพวกนายมาได้ไงย่ะ” ชั้นหันไปถามพวก 3 คนนั้นทันที

                “พวกเขามากับชั้นน่ะ” ฮานะตอบแทนเจ้าพวกนั้น จะพาพวกมันมาทามม่ายยยยยยยยย

                “เหรอ”

                “ขอบใจ!!ที่เป็นห่วง ชั้นไม่เป็นรัยแล้วเชิญกลับไปกันได้แล้ว คนอย่าวงชั้นไม่ตายง่ายๆอยู่แล้ว”

                “งั้นพวกเรากลับน่ะ รีบมาเรียนล่ะ” ฮานะตอบเสร็จก็เดินนำเจ้าพวกนั้นกลับไปคืน

                “งั้นพวกพี่ไปบ้างดีกว่า อายูมิหาเร็วๆล่ะ บาย” พี่ซองเจพูดจบก็เดินออกไปจากห้องทันที

          “นี่คุยกันดีๆน่ะ พวกชั้นอยู่ข้างล่าง อายูมิถ้ามีอะไรตะโกนดังๆเลย” นั้นมีพี่ทาคุทิ้งท้ายอีก

          “นี่พวกแกไม่คิดจะกลับไปห้องบ้านตัวเองเลยใช่มั้ย” พี่อากิระตะโกนกลับไป แต่ถึงยังไงพี่ก็ไม่เคยโกรธพวกพี่ๆพวกนั้นเลยสักครั้ง

 

 

                เงียบ ครับ เงียบๆๆๆๆมากตั้งแต่ที่พวกพี่ คนอื่นลงไปตอนนี้ในห้องเหลือแค่ชั้นกับพี่เท่านั้น   พี่ก็มองออกไปแต่ทางหน้าต่าง ชั้นน่ะเหรอนอนหันหลังให้พี่ไง แล้วเมื่อไรจะคุยรู้เรื่องล่ะครับ

                “พี่ขอโทษ/เค้าขอโทษ” หลุดออกมาแล้วครับจากปากของเราสองคน จะพูดก็ดัน พูดพร้อมกันอีก พี่หันมามองหน้าชั้น แล้วยิ้มด้วย พี่จะยิ้มทามม่ายยย

                “พี่พูดตามเค้า/เธอพูดตามพี่” อีกแล้ว

 ฮะ ฮะฮะ

                “ช่างเถอะ!! เธอรีบนอนได้แล้ว จะได้หายเร็ว” แล้วพี่ก็เดินมาห่มผ้าให้ชั้น

                “ฝันดีน่ะ”

                “พี่ด้วย” จุ๊บ ง่า เหอะๆถ้าคนอื่นเห็นคงอิจฉาชั้นหน้าดู 

 

 พี่เดินออกไปจากห้องแล้วแต่ชั้นนี่สิ ยังไงก็ห้องไม่หลับ เรื่องเมื่อคืน ชั้นแค่ฝันไปสินะ แต่ถ้ามันเป็นของจริง ต้องพิสูจน์ ชั้นรีบวิ่งไปที่หน้ากระจก สำรวจดูต้นคอตัวเอง ก็พบกับ...........เฮ้ย!!รอยกัดชั้นโดนกัดได้งั้ยว่ะ

 

                (ถ้านี่เป็นความฝันเราคงต้องเจอกันทุกวันน่ะสิ อายูมิจัง)

                “คัย น่ะ” อ้าว!!เฮ้ย!!เขี้ยวโผล่ ในหนังมันต้องผ่านไปก่อน 3 วันไม่ใช่เหรอ

                (มันก็เกือบใช่ แต่เธอเรียนรู้ได้เร็วดีนิ ใช้เขี้ยวได้เก่งดี แถมดูเหมือนว่าเธอจะปรับสภาพได้เร็วมากน่ะ)

          “ชั้นจะคิดว่านั้นเป็นคำชมนะ”

                “นาย..............คินรึป่าว”

                (แหม!! เก่งจริง ใช่ชั้นเอง ตอนนี้เรา สื่อสารกันโดยใช้จิต เธอยังต้องฝึกการใช้จิตอีกเยอะ)

                “เหรอออออ........ว่าแต่พวกนายจะมากัดชั้นทำไมเล่า”

                (อ้าว!!! นี่ชั้นยังไม่ได้บอกเธออีกเหรอ หว่าแย่จังY_Y)

                “ TT_TT ”

          (เมื่อถึงวันนั้นแล้ว พวกเราจะบอก ตอนนี้สิ่งที่เธอควรทำคือ.........) เสียงเคียวนิ

                “ o{}o ”

          (อยู่เฉยๆรอให้กลายเป็นแวมไพร์เต็มตัวก่อน)

          “O.o…….OoO หา......ถ้าพูดยังงี้ไม่ต้องบอกดีกว่า.”

          (ได้เวลานอนแล้วสาวน้อง หลับซะ.......................เออ จะไม่มีใครเห็นรอยที่คอนั้น แม้กระทั่งไคเองก็เถอะ ไอปีศาจของเธอพวกเรากลบไว้หมดแล้ว..............นี่เคียว หมดแล้วใช้ม่ะ T.T...........งั้นเธอเข้านอนได้แล้ว^O^)