เจ้าชายปีศาจปะทะยัยตัวร้ายของโลกมนุษย์

ลำดับตอนที่ #2 : ความจริงถูกเปิดเผย

ความจริงถูกเปิดเผย

 

                อืม!!สบายจริงๆ เตียงนุ่มๆอย่างนี้ ถ้ามีของกินอยู่ตรงหน้าด้วยคงดีไม่น้อยเลย ไม่ปวดหัวแล้วด้วย แต่...............ชั้นอยู่ที่ไหนเนี่ย ก่อนอื่นลืมตาก่อน แล้วมองไปรอบๆ.....มันไม่ใช้ห้องชั้นนี่ แล้วห้องคัย(ไค)ล่ะเนี่ย......โอ้ย!!ทำไมจำอะไรไม่ได้เลยว่ะ   แต่ตอนนี้ขอสำรวจบ้านหน่อยแล้วกัน แวบ!!ขอสวมวิญญาณโคนันก่อนแล้วกัน

 

                “นี่เจ้าชายไค แล้วที่นี่เราจะทำยังไง สะพานเชื่อมต่อถูกปิดเรากลับไปโลกปีศาจไม่ได้”

เสียงริวนี่หว่า คุยรัยกัน แสดงละครเหรอ บ้ากันไปใหญ่แล้วชั้น

                “คงต้องรอ เท่านั้น แต่พยายามอย่าให้ใครรู้เรื่องของพวกเราเด็ดขาด” เสียงไค เรื่องที่บอกไม่ได้คือเรื่องอะไรกัน

 

     ขออนุญาตแอบดูหน่อยแล้วกันนะ เฮ้ย!!ทำไมเจ้าพวกนั้นมันมีเขี้ยวด้วยง่ะ ที่มือก็มีซาก........ศพ แง ใจเย็นไว้สิอายูมิ ใจเย็นไว้มันไม่ใช่อย่างที่แกคิด พวกนั้นคงไม่ใช่แวมไพร์หรอกนะ

 

                “นี่ พี่ฮะT^Tเราต้องดูดเลือดพวกกระจอกพวกนี่อีกนานมั้ยเนี่ย เราเป็นแวมไพร์ชั้นสูงนะ”

     เอือก!!วะ..แวม..ไพร์ แวมไพร์จริงเหรอเนี่ย

 

                “อายูมิ นั้นเธอเหรอ” เวร!!พวกนั้นรู้ตัวแล้ว หนีสิ อยู่ทำไมวิ่งๆๆๆๆๆๆ นั้นไงประตูจะถึงแล้วอีกแค่ 5......4......3......สะ....เฮ้ย!!ไค นี่หว่าอยู่หน้าประตูด้วย เบรกกกกก........เอี้ยด เกือบแล้วชั้นเกือบชนแล้ว ซวยแล้ว สิทีนี้ ซ้ายริว ขวาเรียว หน้าไค แล้วจะให้ชั้นหนีไปทางไหนล่ะทีนี้

 

                “อย่า!!เข้ามานะ” ดีสู้เสือไว้ ไม่สิแวมไพร์ ถ้าเป็นคนป่านนี้ชั้นชกกระเด็นไปแล้ว แต่นี่ชั้นไม่เสี่ยง

          “อายูมิ~ เธอ!!!” ง่า!!แล้วมาจับชั้นไว้ทามมายเนี่ย

                “ก็ชั้นนะสิ เห็นเป็นคัยล่ะ ปล่อยชั้นได้รึยัง” อย่าบีบสิชั้นเจ็บ

 

                “คงยากแล้วล่ะอายูมิ” เรียวอย่าพูดงั้นดิ ชั้นเสียวววว

                “พูดรัยของนาย ชั้นจะกลับบ้านแล้ว พี่ชั้นคงเป็นห่วงมากแล้ว ขอบใจที่ช่วยดูแล แล้วไว้เจอกันที่โรงเรียนน่ะ บาย..................ง่ะ ปล่อยดิ”

                “พวกเราปล่อยเธอไปไม่ได้ ขอโทษด้วย” เรียว

                “เพราะเธอดันรู้และเห็นพวกเราแล้ว” ริว

                “ตามกฎ เธอต้องกลายมาเป็นพวกเรา” ไค พูดพลางจับแขนชั้นไว้แน่นขึ้นและ ง่า อย่าบอกน่ะว่านายกัดชั้น

                “นายจะทำอะไรเหรอ ไค”

                “ชั้นขอโทษ” คิดว่าคนอย่างชั้นจะยอมง่ายๆรึไงย่ะ

                “หึ ชั้นก็ขอโทษ”

                “ที่ชั้นเป็นพวกเดียวกับนายไม่ได้” พูดจบก็ผั่ว!! ตุบ!!

          “เฮ้ย!!ไค”

                “บาย” ชั้นรีบวิ่งออกมาทันทีเพราะตอนนี้ไม่มีคนสนใจชั้น

 

    และแล้วชั้นก็หลุดอกมาได้สักที ชั้นพูดผิดรึป่าวเนี่ยที่ว่าจะต้องไปเจอพวกนั้นอีกที่โรงเรียน เอ้อ!!ว่าแต่กี่โมงแล้วเนี่ย อะไรกันตี 2 แล้ว เร็วดีแหะ สายไม่ได้รับ 39 สาย เบอร์คนของพี่อากิระแน่ๆเลย     ตีสองเนี่ยเงียบดีจังแหะ แต่ทำไมชั้นดันรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนเดินตามมาเลย ตั้งแต่ออกจากบ้านเจ้าพวกนั้นแล้ว

 

                “ใครน่ะ” เงียบรึว่าเราคิดไปเอง   แต่ชั้นว่าไม่มีคนตามเรามาจริงๆ

                “ชั้นรู้น่ะว่าพวกแกอยู่แถวนี้” ชั้นพูดแล้วก็ค่อยหันกลับไป แล้วเดินมาเรื่อยๆ มีคนตามเรามาจริงๆ มีดที่ต้นขาของชั้นถูกปาออกไปทันที

 

 แปะ !แปะ !แปะ !  เสียงปรบมือของใครสักคนทีชั้นไม่รู้จักดังขึ้น ดังมาจากจุดที่ชั้นปามีดออกไป

                “เก่งจริงๆ”

                “ที่รู้ว่ามีคนตามมา แถมรู้จุดที่พวกเราอยู่ซะด้วย”

                “นี่ล่ะ เหมาะที่สุดแล้ว”

                “ดูเหมือนว่าน้องชายของพวกเราจะชอบเจ้าด้วยนี่” พวกนั้นพูดขึ้นแล้วค่อยๆเดินออกมา

                “พวกนายเป็นคัย” ชั้นพูดพร้อมระวังตัวทุกด้าน

                “พวกเราเหรอ” ชั้นก็ถามพวกนายนั้นแหละอยู่กันแค่ 3 คนจะให้ชั้นไปถามสุนัขที่ไหนล่ะ

 แล้วเจ้าพวกนั้นก็เดินออกมา ชั้นมองเห็นพวกนั้นแล้วถึงกับอึ้ง หน้าตาเหมือนกับไคมากกก...

                “เธอไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอก” รึว่าพวกนี้เป็นแวมไพร์เหมือนหมอนั้น

                “พวกนายรึว่า....” พรึบ มาอยู่ข้างหลังชั้นตั้งแต่เมื่อรัย

                “รีบ จัดการก่อนเถอะ คิน เลิกเล่นได้แล้ว” จัดการจะไรปล่อยชั้นน่ะ

                “ครับ พี่”

                “ปล่อยชั้นน่ะ ปล่อย ปะ.....” ทำไมมันถึงง่วงขนาดนี้ เจ็บ เจ็บ...ที่คอ ชั้น

          “เสร็จแล้ว จำไว้ น่ะอายูมิ พวกเราคือพี่ของไค ชื่อเคียว และนั้นคิน จำไว้ เมื่อถึงเวลานั้นเราจะได้เจอกันอีก อีกแค่ 3 วัน”ชั้นได้ยินแค่นั้นก็สลบทันที สติชั้นดับวูบ ไม่รู้อะไรอีกเลย