คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chap 3 - Umbrella ☂☁ 100%
C h a p 3
Umbrella… ☂☁
Sehun Story
ฤดูฝนตามฤดูกาล ช่วงเดือน.. มิถุนายน – กรกฎาคม
สายฝนที่โปรยปรายลงมา ผมชอบฤดูฝน..
M Coffee&Drink
16.25
นี่มันก็ใกล้เวลานัดแล้ว ผมได้แต่นั่งมองโทรศัพท์ตลอดทุกๆ 2 นาที หวังว่าน้องชายของคุณสมคริสจะโทรมา เขาติดฝนอยู่รึเปล่า เขาทำอะไรอยู่ที่ไหน เขาจะมาเจอผมมั้ย ในหัวสมองผมตอนนี้คิดถึงแต่ว่า ฝนตกหนักขนาดนี้ เขาจะมาได้รึเปล่า เขาเป็นไร ทำไมไม่โทรมา ไม่ใช่ว่าเป็นห่วงนะครับ แต่ผมอยากคุยเพื่อสานสัมพันธ์กับเขามากกว่า เพื่อผมจะได้เชื่อมสะพานไปหาพี่ชายเขาได้ยังไงล่ะ ยังดีที่ฝนเริ่มตกตอนผมขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยเอาร่มมาด้วย
17.00
นานเกินไปแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีก เขาลืมนัดหรือว่าอะไรกันแน่ โทรไปหาคุณสมคริสก็ไม่ติดเขาปิดเครื่องหนีผมงั้นหรอ พนักงานก็เดินมาถามผมหลายรอบ ผมเกรงใจเลยสั่งชาไข่มุกช็อกโก้บานาน่าไป ดีนะที่ร้านนี้มีขาย เพราะผมโปรดปรานการกินชาไข่มุกเป็นที่สุด แต่ในเวลานี้ผมไม่มีอารมณ์กินเลยสักนิด ถ้าเขาไม่มาชานยอลคงด่าผมแน่เรื่องรูป และผมก็คงไม่ได้เจอน้องชายของเขา ผมจะตีสนิทกับเขาได้ยังไง เฮ้อออ เมื่อไหร่จะมานะ
ครื๊ดดดดดดดดดด
เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่สั่นราวกับแผ่นดินไหว
‘เบอร์แปลก’
น้องชายของคุณสมคริสต้องโทรมาแล้วแน่ๆ ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ
“ยอโบเซโย เซฮุนพูดครับ” ผมพูดก่อนจะเงียบฟังคนในสาย
[คุณเซฮุน ผมอยู่ในร้านแล้วนะครับ ไม่ทราบว่าคุณนั่งอยู่โต๊ะไหน] นั้นน้องชายของคุณสมคริสจริงๆด้วย ทำไมเสียงเขาหวานจังเลย นี่ผมจะตกหลุมรักพี่ชายเขาเพราะหน้าตา แล้วยังมาตกหลุมรักน้องชายของเขาเพราะเสียงอีกด้วยงั้นหรอ
“…” ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังหลงเสียงหวาน และนุ่มนวลอย่างกับปุยนุ่น ถึงกับพูดอะไรไม่ออก เอ๋อรับประทานไปชั่วขณะ
[คุณครับ เป็นอะไรรึเปล่า อะ ผมเจอคุณละ] เจ้าของเสียงหวานกดวางสายไป เหมือนเขาจะเห็นผมรึเปล่า เขาบอกว่าเห็นผมแล้ว สมองผมตอนนี้รับรู้ แต่พูดอะไรไม่ออกเลยมากกว่า ว่าแต่เขาเห็นผมได้ยังไง ยังไม่ได้บอกลักษณะการแต่งตัวอะไรเลย T^T
“คุณ...เซฮุน” เจ้าของเสียงหวานเดินมาข้างหน้าผม สายตาของผมตอนนี้อยู่ในระดับหน้าอกของเขา รูปร่างเล็กไม่เหมือนกับผู้ชายทั่วไป เสื้อผ้าเขาไม่เปียกทั้งๆที่ตอนนี้ฝนก็ยังตกไม่มีท่าทีจะหยุด ผมเห็นเขาถือร่มคันใหญ่สีแดง ที่หุบแล้วมาด้วย เหมือนจะเป็นลายทีมฟุตบอล ‘แมนยู’... เอ๊ะ เสื้อสีขาวตัวนี้มัน เหมือนในรูปที่เอามาผิดเปรี๊ยบ ใช่แน่ๆ รอยคาบปากกาตรงปกเสื้อนั้น มันใช่เลย (นี่แกสังเกตทุกจุดเลยหรอเนี่ย-0-) ใช่สิคนมันชอบ คิดว่าคงเอาเสื้อพี่ชายมาใส่มั้ง
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง ‘น้องชายของคุณสมคริส’ ก่อนจะ
“….”
ตุ๊บ
โทรศัพท์สุดรักที่ผมถือแนบหูไว้ ถึงกับร่วงลงไปอยู่กับพื้นพรมของร้าน
นะ นี่มัน คนในรูปที่ผม
‘หลงรัก’
เป็นเขาแน่ๆ
ผมว่าผมตาไม่ฝาด
อยากจะตะโกนให้เสียงออกไปนอกโลก
“คุณครับ เป็นไรรึเปล่า” คนตัวเล็กก้มลงหยิบโทรศัพท์ผมขึ้นมาวางบนโต๊ะก่อนจะทำมือโบกไปมา เหมือนเรียกสติผม
“ปะ เปล่าครับ” ผมรีบเอามือตบแก้มตัวเองรัวๆเพื่อเรียกสติตัวเอง
น่ารักกว่าในรูปเยอะ
มาก มาก มาก มาก มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากเก็บไปเลี้ยงที่บ้าน... ใจจะขาด
“ไหนครับรูป อะนี่รูปของคุณ” คนตัวเล็กหยิบซองรูปจากกระเป๋าเป้ ก่อนจะยื่นมันมาให้ผม
“นะ นี่ครับ” ผมรีบรับซองรูปของชานยอลมาแล้วยื่นซองของบุคคลนามว่า ‘สมคริส’ ให้กับ คนจ๋วย
-////-
“งั้นผมกลับนะ ขอบคุณครับ” คนตัวเล็กเมื่อได้รับรูปเขาก็รีบเดินออกจากร้านไป ไม่ได้การละ ผมจะปล่อยเขาไปไม่ได้ ผมต้องรู้จักเขา ผมรีบหยิบโทรศัพท์แล้ววางเงินที่โต๊ะ ชาไข่มุกราคา 10,000 วอน
แล้วรีบวิ่งตามคนตัวเล็กไป
(แล้วร่มล่ะ-0- )
ไม่เอาไปหรอก จะอ่อย เข้าใจมั้ย?
ผู้ชายอย่างเราคิดจะจีบใครมันต้องจริงจัง ไม่อย่างงั้น คนที่เราจีบอาจจะหลุดมือไปได้ง่ายๆ
“คุณครับ ผมขอติดร่มไปด้วยได้มั้ย ไม่ทราบว่าคุณจะไปทางไหน พอดีผมไม่ได้เอาร่มมาด้วย” ผมสะกิดไหล่เล็กที่ยืนถือร่มอยู่หน้าร้าน ทำให้เขาต้องหันกลับมามองที่ผม
“ทางนั้น” คนตัวเล็กพูดพลางยกมือขึ้นชี้ไปทางตรงข้ามกับคอนโดผม น้ำเสียงที่แสนหวานแต่ฟังดูไม่หวานเลยสักนิดพูดก่อนจะขยับตัวให้ผมเข้าไปยืนในร่มด้วย น่ารักแถมยังใจดีอีก...
หลง x 1,000,000
30%
คนตัวเล็กกำร่มแน่นมาก ดูเหมือนว่าผมจะไม่ได้ถือร่มให้เขา แต่ต้องกลับเป็นเขาต้องถือร่มให้ผมแทน ผมดูไม่แมนเลยแหะ คนตัวเล็กค่อยๆก้าวเดินออกจากหน้าร้านกาแฟ เขาดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจผมสักเท่าไหร่ ขนาดที่บอกทางเมื่อกี้หน้าเขายังไม่มองเลย
"แล้วบ้านคุณอยู่ไหน ใกล้ถึงยัง" คนหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมาถามผมด้วยสีหน้าหงุดหงิด
"คะ คงจะแถวๆบ้านคุณแหละครับ เพราะผมคุ้นหน้าคุณมากเลย"
อุบายของคนโกง
“นี่คุณ... เอ่อออออ” ผมลากเสียงยาว เพื่อต้องการบอกให้อีกคนรู้ว่า ผมกำลังจะ พูดชื่อเขานะ
“ไม่ต้องรู้จักผมหรอกครับ แค่ผมพาคุณติดร่มมาด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว” คำพูดนั้นช่างทิ่มแทงหัวใจของผมเหลือเกิน
“ก็ได้ครับ” ผมได้แต่ก้มหน้าแล้วเดินตามอีกคนโดยไม่พูดอะไร ไม่ได้สิ ถ้าผมไม่พูดอะไร ผมก็จะไม่ได้คุยกับเขา และมันอาจจะทำให้เขาหลุดมือผมไป
ต้องหาเรื่องคุย
“คุณกรุ๊ปเอบีใช่มั้ย”
“ไม่ กรุ๊ปบี” คนตัวเล็กกว่าตอบผมก่อนจะเงียบ
“ฮ่าๆ ผมทายผิดอะ เพื่อนบอกว่าผมทายคนเก่งนะ แต่ทำไมผมถึงทายเรื่องของคุณไม่ถูก…” ผมเริ่มต่อบทสนทนากับอีกฝ่าย แต่เขากับเงียบไป
ผมกับเขาเดินมาจนถึงจุดรอรถเมล์ เท่าที่มองกลับไปด้านหลังก็เดินมาไกลพอสมควร แต่มันก็คุ้มกับการที่ผมได้อยู่ใกล้กับเขา ใกล้จนผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ชวนให้ผมหลงมากขึ้นไปอีก แม้จะไม่ค่อยมีบทสนทนามากมาย แต่มันก็ทำให้ผมโคตรมีความสุข
"บ้านคุณต้องขึ้นรถเมล์สายไหนไปหรอครับ" เฮ้ย ไม่ดิ ไปถามงั้นเขาก็รู้ว่าผมโกหก
"ห๊ะ" เหมือนอีกคนจะไม่ได้ยินเพราะที่ผมพูดก็เบาพอสมควร เกือบแล้ว ต้องห้ามถามเดี๋ยวเขารู้ว่าผมโกหกแอบตามเขามา
"ฝนหยุดแล้ว" คนตัวเล็กยกฝามือขึ้นยื่นออกไปนอกร่ม ก่อนจะหุบร่มลงแล้วยื่นร่มมาเพื่อจะให้ผมถือ เขาล้วงหยิบเอามือถือในกระเป๋าสะพายขึ้นมาเหมือนจะทำอะไรสักอย่าง
"ถือร่มให้ก่อนนะ"
มันมีอะไรให้ถ่ายวะครับเนี่ยยยยยย =0= เท่าที่ผมเห็นด่านหน้ามันก็มีต้นไม้หลายๆต้นเรียงต่อกัน คนตัวเล็กถ่ายได้หลายรูปพอสมควร เท่าที่ผมมองเขา
แชะ!
แชะ!
รู้สึกว่าเขาจะถ่ายเยอะเกินไปจนผมเริ่มหงุดหงิด ใช่ครับมันก็เรื่องของเขา แต่เขาถ่ายแค่มุมเดิมๆซ้ำๆกันเป็นสิบๆรูป มันทำให้ผมทนไม่ไหวเลยเดินขยับเข้าไปหาอีกคนก่อนจะ
ติ๊ก!
กดเปลี่ยนโมทกล้องหน้า พร้อมกับกดถ่าย
เย้รูปคู่
"ทำบ้าอะไรของคุณ" คนตัวเล็กหันมาว่าผม ใช่ผมกำลังทำบ้า
"รูปคู่ไงครับ" ยิ้มอย่างมีความสุข
เล่ห์เหลี่ยมของคนโกง
"ห้ามลบนะครับ" ผมพูดก่อนจะเดินถอยหลังห่างจากคนตัวเล็กแล้วกล่าวบอกลา "ไปนะครับแล้วเจอกัน ผมแค่เดินมาส่งน่ะ" ดูเหมือนว่าอีกคนจะมึนงงกับการกระทำของผม
"แล้วเจอกันอีกครับคุณคนสวย"
รู้สึกเป็นยอดมนุษย์ทำแค่นี้ยังรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก คนอะไรน่ารักเป็นบ้า ผมไม่รู้ว่าผมจะได้เจอเขาอีกตอนไหน แต่ที่แน่ๆ ผมทำไปแค่นั้นผมก็โคตรจะมีความสุขเลยอะ ถ้าโชคชะตามีจริง ผมอาจจะได้เจอเขาอีกครั้ง
ตุ๊บ..!
ผมรีบหันหลังกลับไป รู้สึกตกใจเมื่อเห็นร่างเล็กล้มลงนอนไปกับพื้น ผมรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างเล็กขึ้นมาก่อนจะตบแก้มขาวเบาๆเพื่อเรียกสติ
"คุณครับ คุณ" มือขาวที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นเริ่มคายมือออก เลือดสีแดงข้มค่อยๆไหลออกจากโพรงจมูกเล็กช้าๆ นี่ผมต้องทำยังไงดี ใช่ตอนนี้ผมต้องตั้งสติ อย่าเป็นอะไรนะครับ อย่าเป็นอะไรเลยนะ
………… END Chap3…………….
เค้าหายไปนานมั้ย555555 ยังไงก็ติดตามฟิคด้วยนะคะ
ความคิดเห็น