คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chap 2 - Love at first sight เบลอว่ารักแถบ 100%
C h a p 2
Love at first sight เบลอว่ารักแถบ
"ไหนลองทวนมาสิว่าฉันบอกอะไรนายไปบ้าง" ร่างสูงของเซฮุนพูดกำชับจงแดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ถ่ายรูปโรงแรม บอกที่อยู่ เลขห้องแล้วส่งไปใน line นาย"
"โชคดีนะจงแด อย่างที่ฉันบอก นายน่ะเลือกแล้ว อ้อ รออยู่ที่นี่นะแล้วเดี๋ยวเขามา ฉันไปละ" พูดจบร่างสูงก็เดินห่างออกไป ให้จงแดนั่งอึนกับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับตัวเขาอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
เซฮุนเดินออกจากร้านกาแฟเล็กๆ สายตาคมของเขามองไปลานจอดรถที่มีผู้ชายอายุประมาณ 20 ต้นๆ รูปร่างเล็ก ผิวขาวเนียนอย่างกับหยวกกล้วยยืนอยู่ ก่อนจะพยักหน้าให้ช้าๆ เหมือนจะส่งซิกบอกอะไรบางอย่าง
ผู้ชายคนนั้นก็คือ ลูกค้าคนแรกที่จะมาเปิดความบริสุทธิ์(ความเป็นชาย)คิมจงแดนั้นแหละ
Sehun Story
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะมองไปรอบๆห้อง แสงอาทิตย์ที่รอดส่องมาตามไรผ้าม่าน ที่นี่ไม่ใช่ที่ไหนเป็นที่ร่วมรัก ไม่สิครับ ต้องเรียกว่าร่วมนอนกับลูกค้าคนเมื่อคืน แต่ตอนนี้เขาคงกลับแล้ว เพราะผมไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยเสื้อผ้าเขาแม้แต่นิดเดียว ผมลุกขึ้นนั่งพลางมองแบงค์ 10,000 วอนจำนวนหลายใบที่อยู่ในสภาพเหมือนถูกโยนทิ้งอย่างไร้ค่าเต็มที่นอน
ใช่ละ อาชีพที่ผมทำมันดูไร้ค่าเหมือนเงินที่อยู่ตรงหน้านี้ แต่ผมเลือกที่จะทำมันแล้ว ผมก็ต้องทำ งานง่าย เงินเยอะ งานที่ผมทำให้ผู้ใหญ่ที่เป็นผู้ชาย รายละเอียดของงานนี้.. และผมทำไมมาทำงานแบบนี้หรอ ผมขอปิดไว้ก่อนแล้วกัน ว่าแต่.. ป่านนี้จงแดจะเป็นยังไงบ้างนะ ผมเป็นห่วงเขา ผมค่อยๆนำร่างเปลือยเปล่าของตนเองลุกขึ้นยืนก่อนจะก้มเก็บค่าบริการตรงหน้าก่อนจะไปทำภารกิจส่วนตัวให้เสร็จ แล้วลงไปเช็คเอาท์ที่เคาน์เตอร์โรงแรม
9 โมงกว่าแล้ว ผมมีนัดกับเพื่อนตอนเที่ยงที่สวนสาธารณะแถวบ้านจงแด จงอินบอกว่าหาของเล่นใหม่ในอาทิตย์นี้ได้แล้ว พวกนี้มันชอบสรรหาอะไรมาเล่นเป็นเด็กๆ แต่ผมก็เล่นครับ สนุกดีนะ ถึงจะโตแล้วก็เถอะ ผมว่าต้องมีสักอาทิตย์ที่มันจะเอายางมาโดดเล่นกัน -____- คุณว่ามั้ย ?
ทุกวันอาทิตย์ผมและเพื่อนๆอีก 2 คนจะพากันออกมาเที่ยวกัน เพราะเป็นวันหยุดงานพอดี แต่ครั้งนี้เพื่อนผมไม่ได้มีแค่ 2 แล้วนะครับ เพิ่มจงแดมาอีกคน ทุกวันอาทิตย์จะเป็นวันพักงาน พวกเราสี่คนดูจะสนิทกันมากขึ้น โดยใช้เวลาไม่กี่วัน อาจจะเป็นเพราะว่าเคมีของพวกเราตรงกันด้วยด้วยมั้ง ชานยอลมันเอากล้องมาก็เอาแต่ถ่ายรูปใหญ่เลย มันเป็นคนที่ชอบถ่ายรูปเอามากๆ โดยมีกล้องฟิล์มประจำตัวที่พกติดตัวตลอดเวลาไปเที่ยว มันถ่ายรูปจนฟิล์มหมดตั้ง 3 ม้วนแน่ะ
อาา ลืมเลย ลืมเล่าเรื่องจงแด จงแดวันนี้ดูร่าเริงมาก มันบอกว่างานที่ทำถ้าง่ายแบบนี้ก็ดีท ไม่เสียหายกับตัวมันเอง ได้เงินเยอะด้วย ก็แค่ทำให้ลูกค้าฟินและพอใจ พอจะเดาออกแล้วใช่มั้ยครับว่าอะไร ถ้ายังงงอยู่ก็งงต่อไปครับ ผมกับเพื่อนๆแยกย้ายกันกลับบ้านเพราะจงแดบอกว่าต้องไปช่วยแม่ขายของตอน 5 โมงเย็น ก็เลยตกลงกันกลับ ผมก็ขี้เกียจไปไหนเหมือนกันแหละครับ ตอนจะกลับเชี่ยยอลมันมาส่งผมที่คอนโด มันอ้างว่าเป็นห่วง แต่จริงๆมันมาเอาเกมส์ผมไปเล่นอะ ผมซื้อมายังไม่เล่นเลย ตามันไวยิ่งกว่าเหยี่ยวอีกครับ ผมว่าผมเก็บไว้อย่างดีอะ
ลืมบอกไปอีกอย่าง -..- ของเล่นอาทิตน์นี้เป็นยางครับ จงอินมันซื้อยางรัดถุงแกงมาเป็นถุง โคตรใหญ่ แต่มันยังไม่บอกว่าเล่นอะไร แต่ผมเดาว่าโดดยางแน่ๆ คุณคิดเหมือนผมมั้ยครับ หึหึ
Line!! คุณมี 1 ข้อความใหม่ [Pcy_yeol]
Pcy_yeol
มึงกล้องกูอยู่คอนโดมึงเปล่าวะ
Osehunnn
Read เออ มึงลืมเอากลับอะ
Pcy_yeol
มึงว่างปะ กูฝากเอาฟิล์มกล้องไปล้างรูปให้กูหน่อย นะครับมึงนะ
Osehunnn
Read ได้ครับคุณเพื่อน
Read เดี๋ยวกูคนนี้จะเอารูปไปล้างให้คุณเพื่อนเองครับ
Read ห่าน ลืมกล้องอยู่คอนโดกูไม่พอ
Read ฝากกูล้างรูปอีก
Read มึงเป็นเพื่อนที่ส้.นตีนน่ารักมากเลยว่ะ
10 นาทีผ่านไป สึกแม่งอ่านเผือกไม่ตอบอีก เพื่อนกูน่าร๊ากกกก เดือดร้อนผมที่ต้องไปล้างรูปให้มัน กล้องธรรมดาดีๆมีให้ใช้ตั้งเยอะ ชอบถ่ายแต่รูปฟิล์ม ต้องล้างรูปอีก แม่งคิดว่าตัวเองเป็นหมอก ฮอร์โมนรึไง ห่านลาก
ร้านอยู่ห่างจากคอนโดที่ผมพักไม่ไกลมากครับ แค่ประมาณ 5 นาทีกว่าๆก็ถึง เป็นร้านประจำที่ชานยอลมันมาล้างบ่อยๆเพราะมันบอกว่าล้างรูปสวยดี พนักงานบอกว่ารับรูปได้พรุ่งนี้เช้า 7 โมงครึ่ง เอองั้นเดี๋ยวจะไปโรงเรียนแล้วค่อยเดินมาเอาแล้วกัน
ไรท์เตอร์แลดูขี้เกียจนะครับ แต่งวันเดียวจบได้โดยแทบไม่มีบทพูด -_-;; ไม่สิครับ ไม่มีเลย อย่างกับเขียนเรียงความชีวิตในหนึ่งวัน (อย่าบ่นฉันนะ ต่อยแม่.ง)
สำหรับคืนนี้ Good night ครับ
7.50 น.
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยย สาย” คำอุทานที่หลุดออกจากปากผม สายจริงๆครับสายมาก
ผมตื่นสายเกือบ 8 โมง ต้องไปโรงเรียนสายแน่ๆ หลังจากทำภารกิจส่วนตัวเสร็จผมก็รีบไปรับรูปที่ร้านทันที วันนี้ผมดูรีบไปหมดทุกอย่าง พอรับรูปเสร็จก็จ่ายเงินออกมาเลย สายแน่ สายแน่ เซฮุน มึงสายแน่ ผมไม่เคยไปโรงเรียนสายเลยนะครับจริง ผมไม่ใช่ไอ้ไคนะ และผมก็ไม่ได้หวีด้วย?
"เชี่ยฮุนมึงมาสายหรอ 555555" ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนครับ เสียงหัวเราะทุเรศๆแบบนี้มีแค่คิมจงอิน บุคคลที่มาสายเป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่ว่ามันแต่งตัวช้านะครับ แต่มันตื่นเมื่อ 15 นาทีที่แล้วต่างหาก กูละเพลียกับมึงจริงๆ
"เออดิกูแม่งตื่นสาย" ผมพูดก่อนจะเบนหน้าหนีมัน หงุดหงิดแต่เช้าเลยครับ โคตรซวย ต้องมาเข้าแถวหลังจากที่ชั้นอื่นๆขึ้นห้องแล้ว แดดแม่.งก็ร้านจิ๊บหายเลย ไม่น่าเลยกู มิยาบิเมื่อคืนทำนอนดึกจนได้ โกรธมิยาบิ 1 วันครับ
20%
“เฮ้ยยยย เพื่อนฮุน เดี๋ยวนี้มึงเป็นพวกกับเพื่อนไคแล้วหรอครับ ฮ่าๆๆๆ” ชานยอลหัวเราะดังลั่นห้อง เมื่อเห็นผมกับจงอินเดินเข้าห้องเรียนมาพร้อมกัน
“ห่านไร เมื่อคืนกูทำภารกิจเว้ย เลยตื่นสายไปล้างรูปให้มึงเนี่ย” ผมก็แถไปเรื่อยแหละครับ 555555
“ล้างรูปให้กูหลังเที่ยงคืนหรอครับมึง แฟนกูบอกเที่ยงคืนยังเห็นมึงออนเฟสอยู่เลย”
“แฟนมึงแม่.ง ขี้เผือกว่ะ เออๆกูยอมรับก็ได้ มิยาบิที่มึงส่งให้ดูวันก่อนทำพิษกู” ผมพูดก่อนจะก้มหน้าด้วยท่าทางเขินอาย 555555555555
“แล้วไหนรูปกูครับคุณมึง” ชานยอลพูดพลางทำมือแบออก ยื่นมาที่หน้าผม อีกนิดเดียวก็จิ้มตากูบอดละ
ผมเดินเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะประจำริมหน้าต่างฝั่งซ้ายมือ อยู่หลังสุดของห้อง ก่อนจะเอาซองรูปที่ไปเมื่อเช้าแบบรีบๆขึ้นมา แล้วยื่นให้ชานยอล
คาบแรกผมสบายเลยครับ เพราะอาจารย์ที่สอนจีนไม่เข้า แกกลับประเทศแกไปทำอะไรก็ไม่รู้ ผมก็ไม่อยากรู้หรอกครับ เป็นคนเกาหลีไม่รู้จะเรียนภาษาจีนไปทำไม น่าเบื่อ อาจารย์สอนจีนก็แก่ๆ ก้าวขาที่นี่สั่นอย่างกับแผ่นดินไหว สอนผมมาตั้งแต่ม.1 ยันจะจบม.6 อยู่ละ แล้วครูสอนจีนก็มีอยู่คนเดียว ไม่ใช่อะไรครับที่เกลียดนี่ ฟังไม่รู้เรื่อง พูด หนี่ฮาว ได้ก็บุญมากละ
ผมละเกลียดภาษาจีนจริงๆ -___-
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยฮุน!!!!!!!!!!!!”
เฮ้ย อะไรวะ
จากที่ผมนั่งเหม่อคิดอะไรเพลินเมื่อกี้ เสียงของชานยอลตะโกนเรียกชื่อผมดังลั่นห้อง ทำให้ผมถึงกับสะดุ้ง
“มึงเอารูปใครมาให้กู” ชานยอลเดินดุ่มๆมาที่โต๊ะผม ก่อนจะโยนซองรูปใส่โต๊ะจนเกิดเสียงดัง อารมณ์เหมือนผมเอากล้องมันไปโยนลงน้ำ
ตอนนี้เอ๋อมากครับ ผมหยิบซองรูปขึ้นมาก่อนจะเปิดดึงเอารูปหลายๆใบออกมาดู
ตึกตัก
สตั้นไปราว 3 วินาที..
เสียงหัวใจ ทำไมมันดังแบบนี้
‘น่ารัก’
คนคนนี้เขาเป็นใครกัน ผิวขาวอมชมพู รอยยิ้มเล็กๆที่ปรากฏบนรูปทำให้ผมต้องยิ้มตามไปด้วย หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู ชวนให้หลงและฝันไปทั้งคืน ดวงตาที่ใสราวกับมีน้ำหวานอยู่ในตาตลอดเวลา ขนตาช่างยาวเรียงสวย
น่ารักที่สุด
นี่คนหรือนางฟ้า
“ชอบ..” ผมสบถพูดออกไปโดยไม่ทันตั้งตัว
โป๊ก มือหนาของใครบางคนตบลงมาที่หัวผม เหมือนเรียกสติผมกลับมาจากห่วงแห่งความฝัน แต่มันไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด เหมือนมดบินผ่านหัว (มดบิน?-0-) ผมเอามือลูกหัวตัวเองเบาๆ
เอ๋อกินผม O.o สติผมกลับมาหน่อย
“มึงเป็นห่านไร รับผิดชอบเลยรูปกูอยู่กับใครยังไม่รู้นี่มึงเผือกเอารูปมาให้กูผิดอีกหรอ เซฮุน มึงแม่งง” ชานยอลมันพูดอะไรของมันไม่รู้ครับ ผมรู้แค่ว่าคนที่อยู่ในรูปหลายๆใบนี้ มัน...
“น่ารักมาก” -///////////- (ยังไม่ตื่นอีก ชานยอลอีกสักโป๊กสิ)
ตื่นก็ได้วะ เดี๋ยวฟังเพื่อนไม่รู้เรื่องว่ามันคุยอะไรกับผม (ไม่ใช่กลัวโดนตบหัวหรอ -..-) ไปเล่นตรงโน่นไปไรท์
“พวกมึงเป็นอะไรกันวะ” จงอินชะโงกหน้าขึ้นมาถาม ก่อนหน้านี้แม่.งหลับครับ อินี่มันไม่มีอะไรทำก็หลับตลอดเว ไม่เคยรู้เรื่องอะไรกับเขาหรอก
“ก็เซฮุนมันเอารูปมาให้กูผิดอะ แทนที่แม่งจะกระตือรือร้นหารูปมาคืนกู ดูแม่งบอกน่ารักๆอยู่นั้นแหละ”
“ไหน.. เฮ้ เซฮุนมึงอย่าบอกนะว่ามึงชอบคนในรูป เกินไปละมึงตัวจริงมึงยังไม่เคยเห็นเลย มึงจะชอบเขาได้ไง” จงอินมึงบ่นกูอีกคนละ นี่กูผิดมากมั้ย T--------T
“กระเทยรึเปล่ายังไม่รู้หน้าแม่งอย่างกับตุ๊ด” ชานยอลมึงมันรสนิยมต่ำต่อยหอยหลอดมาก
“ไม่มั้งมึง เขาอาจจะเป็นทอมก็ได้หน้าสวยขนาดนี้” จงอินมึงพูดพอฟังขึ้นหน่อย
“มึงรับผิดชอบ” ชานยอลกำชับก่อนจะโยนซองใส่รูปเปล่ามาใส่หน้าผม
ใช่ครับ บนซองรูปมันมีชื่อและเบอร์โทรของคนที่มาสั่งล้างรูปอยู่ด้วย ผมรีบพลิกหน้าซองทันทีก่อนจะ ใช้สายตาเพ่งเล็งไปที่ชื่อของรูป
‘สมคริส’
ห๊ะ เดี๋ยวนะเดี๋ยว คนห่าอะไรวะชื่อสมคริสไม่ใช่ละมั้ง -0-
40%
ชื่อแมนจังวะครับ 55555555555555555555555555555555555555
หน้าสวยแต่ดั้นนน ชื่อ สมคริส 5555555 โอ๊ยยยยยยยยย อยากหัวเราะให้ฟันกรามหลุด แต่.. ไม่ได้ๆ หัวเราะมากไม่ได้ เพราะว่าผม
‘หลงรักเขาเข้าแล้วแหละครับ’
จะชื่ออะไรก็ช่าง ผมชอบเขา ผมชอบเขา ผมชอบเข้า โอ๊ยยยย จะตายให้ได้ตรงนี้
อยากโดน‘เธอ’เป็นเจ้าของเต็มที่ (*อยากโดนใคร ไม่ใช่หรอเซฮุน -..-) หุบปากไปยัยไรท์ปัญญาอ่อน คนกำลังอินเลิฟอะครับ รู้จักรึเปล่า
โป๊ก
มือปริศนาที่ตบลงมากลางกบาลผม (อีกรอบ) และไม่ใช่มือใครที่ไหนครับ จอมตบคนเดิม ปาร์คชานยอล นี่ผมไม่รู้ว่าอยู่กับแฟนแม่.งตบแบบนี้รึเปล่า แต่ผมว่าแฟนมันจะตบมันมากกว่านะ ฮ่าๆ
“เชี่ยฮุน มึงเลิกมโนนิ กูเห็นมึงตาลอย ปากหวอจนน้ำลายจะออกมาละ ไม่โทรสักที” ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“มึงพามันไปไทยพาปิ๊ดดิ” จงอินพูดสวนขึ้น
“ไปทำไมวะ” ผมถามตอบไป
“เอ้า มึงไม่เคยดูโฆษณาที่ไทยหรอ ของธนาคารไทยพาปิ๊ดอะ ที่มันร้องว่า ‘อย่ามานม อย่ามโน มาที่ไทยพาปิ๊ด’ ” คนผิวคล้ำพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนจะเดินออกนอกห้องไป
ไอ่ห่านนี่มุกหรือเปลือกหอย จงอินมึงไปเล่นตรงโน่นไป แต่มันก็ไปแล้วแหละ มึงไปเลยครับเพื่อน
“จงอินแม่งเป็นไรของมัน” ชานยอลพูดพลางเกาหัวด้วยความงง
“มึงโทรให้กูก่อน ค่อยถามว่ามันเป็นอะไร” ชานยอลจากที่มองตามจงอินหันกลับมาพูดกำชับผมอีกรอบ ท่าทางมันคงจะหงุดหงิดน่าดู รูปพวกนั้นมันสำคัญมากเลยรึไงวะ
ผมหยิบซองรูปขึ้นมาก่อนจะใช้สายตาเพ่งเล็งไปที่ตัวเล็กหลายๆตัว บนหน้าซอง เห็นชื่อ ‘สมคริส’ แล้วมันขัดสายตามาก T^T หน้าสวยอย่างกับนางฟ้าไม่น่าจะชื่อสมคริส พ่อแม่คิดผิดรึเปล่าเนี่ย
XXXX-XX-XXX
ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดตามหมายเลขที่ปรากฏแล้วก่อนจะกดโทร
ตื่นเต้น สมคริส สมคริส สมคริส สมคริส สมคริส สมคริส -///- (รู้สึกว่านายบอกไม่ชอบชื่อนี้นะ)
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด
เฮ้ยยย รับแล้ว
[ยอโบเซโย] เสียงผู้ชายในสายพูด สำเนียงฟังดูแล้วท่าทางจะพูดเกาหลีไม่ค่อยชัด เหมือนไม่ใช่คนเกาหลีนะ แต่คือแบบว่า เสียงแมนมาก ใหญ่มาก และทุ่มมาก T_________T เซฮุนผู้นี่อยากจิคะรายยยยยยยย
“….”
[นั้นใครครับ มีอะไรรึเปล่าครับ] ไปไม่ถูกเลยครับ ไม่รู้จะพูดต่อไปยังไงดี
“อะ เอ่อ คือว่าใช่คุณสมคริสรึเปล่า”
[ครับ ผมคริสครับ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไร]
“วะ วันนี้คุณไปรับรูปที่ร้าน X รึยังครับ” เสียงผมที่ไม่เป็นปกติ ดูเหมือนว่าคนในสายเขาจะดูแมนกว่าผมมากมาย
[รับแล้วครับ มีอะไรรึเปล่า?]
“ซะ ซองรูปที่คุณไปรับ เอ่อ... เขียนชื่อผมรับว่า เซฮุนรึเปล่า”
[เดี๋ยวรอสักครู่นะครับ] ดูท่าทางคนในสายกำลังหาซองรูป
“…”
[อา ใช่ครับ เซฮุน นี่ผมไปรับผิดมาหรอ เมื่อเช้าผมรีบไปหน่อยน่ะ ว่าแต่รูปผมอยู่กับคุณใช่มั้ยครับ] คนในสายถามผม
“ครับ น่าจะเป็นความผิดพลาดของร้านมั้งครับ”
[ผมต้องโทรไปด่า] ปลายเสียงพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“ยะ ! อย่าเลยครับ ผมว่าไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมพูดตัดคนในสาย
[…]
ต้องนัดเจอ ต้องนัดเจอ
“เรานัดคืนรูปกันก็ได้... ผมคิดว่าบ้านคุณน่าจะอยู่แถวๆนั้นใช่มั้ยครับ”
นัดแล้วผมนัดเขาแล้ว T^T
[ได้ครับ เจอกันร้านกาแฟ M แล้วกัน ตอนเย็นสี่โมงครึ่งนะครับ] พูดจบเจ้าของเสียงเมื่อครู่ก็ตัดสายไป รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก นี่ผมหลงรักเขาเพราะหน้าตาแสนน่ารักผ่านรูปงั้นหรอ
“เป็นไงมึง” ชานยอลเดินเข้ามาหาผมที่กำลังยืนเหม่อลอยไปตามสายลม
“เขาบอกให้กูไปเจอที่ร้านกาแฟแถวนั้นอะ เหมือนนัดเดทเลยนะมึง คิดแล้วฟินว่ะ” ผมพูดพลางจับมือชานยอลขึ้นมาจูบ
“มึงรู้หรอว่าคือเขาจริงๆ ดีไม่ดีเขาอาจจะเอารูปคนอื่นมาก็ได้ใครจะไปรู้วะ” เออว่ะ จริงอย่างที่ชานยอลมันพูด
“เฮ้ยมึง แต่กูว่าไม่น่าใช่นะ ดูจากรูปแล้ว มันเป็นรูปเหมือนจะเอาไปติดใบสมัครงานมากกว่า นั่งนิ่งๆ ยิ้มหน่อยๆ พื้นหลังสีฟ้า เสื้อขาว นี่มันถ่ายติดบัตรสมัครงานชัวร์ๆ”
“เออๆแล้วแต่มึงเหอะ ถ้าเจอแล้วเงิบอย่ามาบ่นให้กูฟังนะเพื่อน” คนหูกางบ่นก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะประจำของตัวเอง
“เป็นไงบ้างอะมึง” จงอินเดินเข้ามาในมาที่โต๊ะข้างๆผม พร้อมกับถือถุงสีดำปริศนาขนาดใหญ่
“รอติดตามพรุ่งนี้แล้วกัน เออ ว่าแต่จงแดไปไหนวะ ไม่เห็นตั้งแต่เช้าละ”
“มันไลน์มาบอกกูเมื่อคืนว่ามันกลับปูซาน ไปช่วยแม่ขายของมีงานอะไรไม่รู้” คนผิวคล้ำพูดพลางทำท่าขยับถุงสีดำให้เกิดเสียง แต่ผมไม่สนใจสักเท่าไหร่ ในหัวสมองผมตอนนี้
‘เมื่อไหนจะ 16.30’
“มึงไม่ถามกูหรอเพื่อนว่ากูเอาอะไรมา” จงอินบีบไหล่ผม นี่มึงเรียกร้องความสนใจจากกูหรอ T^T
“เจ็บไอ้ห่าน มึงจะบีบกูทำไมเนี่ย อะๆ มึงมีอะไร” สุดท้ายก็ต้องฝืนถามมัน
“ของเล่นใหม่ ฮ่าๆ แต่กูไม่บอกมึง” จงอินกระซิบข้างหูผม เอ้าอินี่ แล้วมึงจะให้กูถามทำไม
สรุปคือทั้งวันที่โรงเรียนผมแทบจะไม่คุยกับใครเลย ขนาดจงอินมันเอาของเล่นใหม่มาเล่นผมยังไม่สนใจ ของเล่นของมันที่ว่าก็ยางที่มันไปซื้อมาเมื่อวันอาทิตย์นั้นแหละ เป่ากบ มันบอกว่าช่วงนี้อยากเล่นแบบเด็กไทยมันน่ารักฟรุ้งฟริ้ง ฟรุ้งฟริ้งพ่องงง แม่งก็เล่นกับชานยอลกันอยู่สองคน ผมก็เหม่อถึงหน้าสวยๆของนางฟ้านามว่า ‘สมคริส’ ไปดิครับ
15.30
โอ๊ยยย กว่าจะเลิกเรียน รู้สึกหงุดหงิด นี่ผมต้องรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะเดี๋ยวไม่หล่อ แล้วไปต่อที่ร้านกาแฟ M แถวๆคอนโด อีกแค่ 1 ชั่วโมงคงจะทัน (มั้งนะ)
ครื๊ดดดดดดดดดดด (นี่เสียงโทรศัพท์สั่นหรือแผ่นดินไหว555)
ใครโทรมาอะไรตอนนี้เนี่ย ผมรีบเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกดรับ
แต่.. เดี๋ยวนะ
นี่มันเบอร์ คุณสมคริส นี่หนา
“ยอโบเซโย” ผมพูดด้วยเสียงสดใส ปรับอารมณ์เร็วมากครับ
[เอ่อ คุณเซฮุนคือว่าผมไม่ว่างไป น้องชายผมกลับมาจากจีนพอดี เดี๋ยวให้เขาไปหาคุณนะครับ เดี๋ยวผมให้เขาโทรหาคุณแล้วกัน]
… เหมือนเอาช้างล้านตัวมาพังเขื่อนผมแตก
“…”
นี่ผมจะไม่ได้เจอคุณสมคริส สุดสวยหรอเนี่ย จะดีใจหรือเสียใจดี
แต่ไม่เป็นไร ถึงไม่เจอเขา แต่ผมก็ได้เจอน้องของเขา
ผมจะใช้น้องของเขานี่แหละ เชื่อมสะพานระหว่างผมกับสมคริส
“ได้ครับ”
ไร้เสียงตอบรับใดๆจากปลายทาง ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหูก่อนจะดูที่หน้าจอ อ่าววางไปแล้วหรอ 555555555 เห็นผมไม่พูดมั้ง
แล้วเจอกันนะครับสมคริสที่รักของผม
………… END Chap2…………….
ไรท์เตอร์
ง่าาาาาาาาาาาา เซฮุนเข้าใจผิดว่าลู่หานชื่อ สมคริส อยากจะหัวเราะล้านครั้ง 5555555555555555555555555555 แต่ตอนสาม ก็ได้เจอลู่หานละ เซฮุนจะเป็นยังไงนะ ติดตามด้วยนะ ขอโทษที่มาช้านะแงงง รักรีดเดอร์ค่ะ
@ karinbobo
ความคิดเห็น