[Fic EXO] Tutor 2 Your Love รักสุดท้ายนายเซฮุน

ลำดับตอนที่ #1 : Chap 1 - Hey you! อย่ามายุ่งกับเพื่อนผมนะ

.

 

C H A P 1

Hey you! อย่ามายุ่งกับเพื่อนผมนะ
 

ห่าน = ห่_

9.30 AM 

          “อีกวันแล้วหรอเนี่ย เฮ้ออ” ผมถอนหายใจเมื่อรู้สึกตัวว่าตนเองตื่นเต็มที่ ก่อนจะชำเลือมตามองไปยังนาฬิกาดิจิตอลที่วางไว้บนหัวเตียง   

           2 5 5

            กดปุ่มลบไป 1 ครั้ง

            ตี๊ดด

           2 5 4

           ผ่านไปอีกหนึ่งวัน เวลาลดน้อยลงเรื่อยๆ

“อาาา ทุกวันช่างน่าเบื่อจังเลย...”

“อย่าทำอะไรผมเลยครับ ผมไม่มีเงินแล้วจริงๆ” เจ้าของเสียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ

คิม จงแด เด็กนักเรียนที่พึ่งย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ได้ไม่นาน ฐานะทางบ้านของเขาไม่ค่อยดี จึงถูกพวกที่เหนือกว่าอย่างกลุ่มของหวัง จือเทา กลุ่มเพื่อนร่วมห้องที่มักจะแกล้งและไถเงินเขาเป็นประจำ

“จงแด มึงลืมไปแล้วหรอว่า มึงจะเป็นเบ้ให้พวกกู จนๆอย่างมึงไม่มีทางเป็นเพื่อนกับใครได้หรอก ใครเขาจะคบกับมึง”

หวัง จือเทา เพื่อนร่วมห้องที่ใครๆก็ต่างพูดถึงเขาในเรื่องที่ไม่ดี รูปร่างที่สูงโปร่ง ผมสีดำสนิทและทรงผมช่างเข้ากับรูปหน้าหล่อเหลาของเขาเป็นอย่างดี ดวงตาเรียวกริบ ขอบตามีสีดำคล้ำซึ่งเป็นมาโดยกำเนิด จมูกเป็นทรงช่างเข้ากับเขาเหลือเกิน

“ผมไม่มีจริงๆนะครับ” จงแดยกมือขึ้น ทำท่าทีอ้อนวอนขอความเป็นธรรมให้กับตน

“กูมีวิธี ฮ่าๆ พวกมึงจับมันแก้ผ้าเลย” ร่างสูงยืนกล่าวสั่งเพื่อนของตน

“ปล่อยผมนะครับ อย่าทำอะไรผมเลย ปล่อยผมนะครับ!!”  

“ฮ่าๆๆ มึงไม่อยากได้เงินหรอ เงินดีนะมึง แก้ผ้าลงเน็ตไง งานง่ายเงินก็เยอะ สบายจะตาย” จือเทาพูดขึ้นก่อนที่มือเรียวจะหยิบโทรศัพท์เครื่องโปรดของตนจากกระเป๋ากางเกง

ร่างสูงจัดการอัดวิดีโอพลางมองเพื่อนตนที่รุมถอดชุดนักเรียนจงแดด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ร่างเล็กดิ้น ขัดขืน แต่ไม่สามารถสู้แรงของเพื่อนผู้ชายอีก 3 คนได้

“หยุดการกระทำโง่ๆของพวกนายเดี๋ยวนี้นะ!”

Jongdae story

ผมหันไปมองต้นเสียงที่พูดขึ้นเมื่อสักครู่ เพื่อนอีก 3 คนที่กำลังรุมถอดชุดนักเรียนผม หยุดการกระทำ พากันมองตามต้นเสียงเป็นตาเดียว รวมถึงจือเทาด้วย

“นายทำแบบนี้มันไม่เกินไปหรอ เทา นี่เพื่อนในห้องเลยนะเว้ย”

ใช่ละครับ เขาไม่ใช่ใครที่ไหน ต้นเสียงปริศนาเมื่อครู่คือเสียงของ โอ เซฮุน บุคคลที่ได้ชื่อว่า หล่อที่สุดในห้องเลยก็ว่าได้ แต่เขาพูดต่อๆกันมาว่า หยิ่ง ว่าแต่คนหยิ่งๆอย่างโอเซฮุน ทำไมเขาถึงคิดจะช่วยผมล่ะ?

“เซฮุนนา นายห้ามฉันหรอ ฮ่าๆ” ร่างสูงจือเทาเดินไปที่เซฮุน เสียงหัวเราะเมื่อกี้ มันน่าหมั่นไส้ที่สุด ผมเกลียดเสียงหัวเราะมัน

“เออ ปล่อยเพื่อนฉันซะ นายต้องการเงินเท่าไหร่ว่ามา”

“แล้วนายคิดว่านายควรจะให้ฉันเท่าไหร่ล่ะ? ที่จะทำให้ฉันเลิกยุ่งกับ เพื่อนของนาย”

“...” เซฮุนมองหน้าหวัง จือเทาด้วยสายตาตัดพ้อ เขาไม่พูดอะไรออกมา ก่อนที่มือจะล้วงเอากระเป๋าตังค์ออกมาแล้วหยิบเงินจำนวนมากยื่นให้ร่างสูง

“ขอบใจ เอ๊ะ ว่าแต่ ไอ่หมอนี่เป็นเพื่อนนายตอนไหนหรอ โอ เซ ฮุน” จือเทาพูดเสียงเข้ม

“อย่ามาถาม หนวกหูเปล่าๆ จงแดลุก” เซฮุนพูดปัดๆจือเทาไป ก่อนจะยื่นมือมาหวังจะดึงให้ผมลุกขึ้น ทำไมทุกคนถึงบอกว่าเขาหยิ่ง ทั้งๆที่จิตใจเขาออกจะดีมากๆ

“ขอบคุณนะ ซะ เซฮุน” คำกล่าวขอบคุณของผมที่พูดออกไปมันมีความหมายหลายอย่างมาก

ขอบคุณที่มาช่วย

ขอบคุณที่ทำให้พวกนั้นเลิกแกล้งผม

“อืม ไม่เป็นไร” เซฮุนตอบรับคำขอบคุณผมก่อนจะหันไปมองหาจือเทาที่ยืนนับเงินอยู่อย่างไม่สนใจใคร

“แล้ววันหลัง อย่ามายุ่งกับเพื่อนของฉันอีกนะ หวัง จือเทา ‘ขอบคุณมาก’” โคตรเท่เลยครับ เซฮุน จิไฮ ออกมาเป็นเสียงไวโอลีนสีเพลงมันต้องถอน? T__________T

“ไปกันเถอะจงแด” เซฮุนหันมายิ้มให้ผม โอ๊ยยยยยย พ่อแก้วแม่แก้วใจผมจะละลาย ทั้งหล่อ ทั้งใจดี ทั้งน่ารัก ใครว่าเขาหยิ่ง ต่อยกับผมได้นะเออ

“อืมๆ” ผมจัดแจงชุดนักเรียนให้เรียบร้อยก่อนจะเดินตามเซฮุนไป

“ว่าแต่เซฮุนนายจะไปไหนหรอ” ผมถาม

“...” ครับ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากผู้ชายชื่อ โอ เซฮุน ผมก็เลยไม่พูดอะไรแล้วเดินตามเขาไป

จนมาโผล่ที่ประตูสู่ดาดฟ้าบนอาคารเรียน

ดาดฟ้าบนนี้ไม่ค่อยมีคนขึ้นมาหรอกครับ ผมยังไม่อยากขึ้นเลย มันน่ากลัว เห็นแล้วเสียว สูงก็สูง นี่ครั้งแรก ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขามาทำอะไร แต่ไหนๆก็มาแล้วครับ 5555555555

“ที่นี่น่ะ เป็นที่ประจำของฉันกับเพื่อน” เขาพูดก่อนจะเปิดประตูออก ผมมองเห็นผู้ชายสองคนที่กำลังนั่งเล่นหมากเก็บ? หน้าคุ้นๆอยู่นะ

อ้อออออออออออออออออออ นึกออกละ สองคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกับผมเอง

ปาร์ค ชานยอล ผู้ชายตัวสูง เขาสูงกว่าผมค่อนข้างมาก ผิวขาวเนียนดูเป็นธรรมชาติ รอยยิ้มที่ได้รูปแบบนั้น ผมสีน้ำตาลแดงสะท้อนกับแสงอาทิตย์จ้านี่ โคตรเท่เลย แต่หูหางไปน่ะ หมดกัน

อีกคนชื่อ คิม จงอิน เขาสูงประมาณผมนี่แหละ จงอินดูเป็นคนที่ไม่คิดอะไรมาก มาโรงเรียนถุงเท้าก็ไม่ใส่ ชอบถอดรองเท้าเดินไปไหนมาไหน ผมว่าเขาเป็นพวกมนุษย์ต่างดาวนะเท่าที่สังเกตมา ผิวสีแทนดูเซ็กซี่มาก ตัดกับรูปหน้าที่หล่อคม แต่ผมว่ามันก็เหมาะกับเขาดีนะ

ว่าแต่... ทำไมผมต้องมาชมผู้ชายด้วยกันขนาดนี้ครับ ชะนีอาย 555555

“เซฮุนมึงพาใครมาวะนั้น” ชานยอลที่กำลังก้มหน้าเล่นหมากเก็บอย่างจริงจังเงยหน้าตะโกนถาม

เอ่อ พี่ชานยอลครับ ผมอยู่ในห้องเดียวกันกับพี่แท้ๆ ทำไมพี่ไม่รู้จักผมครับ -_-;;  ใช่แหละ ผมน่ะไม่ค่อยมีบทบาทในห้องหรอกครับ อยู่ตัวคนเดียวได้แต่นั่งมองคนอื่นเขา ไม่มีใครคบเป็นเพื่อนด้วย มีแต่คนรุมแกล้ง ก็อย่างว่าแหละ... บ้านผมมันจนนี่ T^T

“ไอ่ห่านก็เพื่อนในห้องไง มึงเคยรู้จักใครบ้างเนี่ยยอล พวกจือเทามันแกล้งน่ะ กูเห็นพอดีเลยช่วยมา” เซฮุนพ่อเทพบุตรของผมพูดก่อนจะเดินไปหาชานยอลและจงอิน ที่นั่งเล่นหมากเก็บอยู่? 

“ทำไมมึงหน้าโง่ปล่อยให้มันรุมแกล้งวะ มึงชื่อไร” จงอินถาม นั้นไงมาอีกคนละ ทำไมไม่รู้จักผมล่ะ มันน่านักนะ

“คิม จงแดครับ พึ่งย้ายมาเมื่ออาทิตย์ก่อน” ผมพูดพลางโค้งตัวก้มหัว 90 องศา

“เออ เชี่ยนี่มารยาทดีว่ะ ไม่ต้องพูดเพราะกับพวกกูหรอกว่ะ รู้สึกหยึยๆ” ชานยอลพูดก่อนจะเดินมาตบหัวผมเป็นการต้อนรับ? โป๊กนึง

“กูชานยอล เชี่ยนี่ห่านไค ส่วนคนที่พามึงมาน่ะเซฮุน” ไค ไคก็คือจงอิน ผมเคยได้ยิน ชานยอลกับเซฮุนเรียกเขาบ่อยๆ

“ผมรู้แล้วครับ” ผมยิ้มให้กับเพื่อนใหม่ 3 คนข้างหน้าอย่างฝืดๆ

“มึงพูดเพราะจังวะ ตลกว่ะ” จงอินเดินมากอดคอผม

“ว่าแต่ทำไมถึงโดนพวกไอ่เทามันแกล้งเอาล่ะ มึงไปทำอะไรให้มันวะ” จงอินผุดคำถามขึ้นมา

“ก็ผมมาอยู่นี่ผมไม่มีเพื่อนเลยครับ จือเทาเลยเข้ามาคุยกับผมตอนแรกก็คุยดีๆพอเขารู้มาว่าบ้านของผม มีฐานะไม่ดีเลยแกล้งผม เขาขู่ว่าต้องเป็นทาสรับใช้ ต้องหาเงินมาให้เขาทุกวันไม่งั้นจะไม่คบด้วย ผมเลยต้องทำ เพราะว่าผมกลัวไม่มีเพื่อน”

“โห่ย เชี่ยเกินไปละ” ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเขือง

“นั้นแหละครับ นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ผมโดนแบบนี้” เรื่องมันเศร้าครับ ไม่เป็นผมคงไม่เข้าใจ

“เออดีนะที่เซฮุนไปเห็น ไม่งั้นต่อไปมึงคงโดนอีก เออ ฮุนมึงไปช่วยจงแดมันไงวะ” จงอินหันไปถามเซฮุนที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ไม่พูดไม่จากับใคร

“ห๊ะ อะไรนะ” เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาถาม

“กูถามว่ามึงไปช่วยมันมาไง” จงอินทวนคำถามรอบที่สอง

“ก็กูลงไปเอาของพอดีอะ กูเห็นเลยช่วย” แล้วเขาก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อ คุยอะไรกับใครอยู่นะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย - - 

“ต่อไปนี้มึงก็เป็นเพื่อนกับพวกกูแล้วนะจงแด เราสี่คนเป็นเพื่อนกันโอเคมั้ย” ชานยอลเอ่ยขึ้นก่อนจะหยิบกองหมากเก็บยื่นให้ผม

“เรียกผมว่าเฉินก็ได้ เหมือนที่นายเรียกจงอินว่าไคไง” ผมยิ้มให้ก่อนจะรับกองหมากเก็บมา

“ฮ่าๆ มึงนี่น่ารักดีว่ะ มึงเล่นเป็นปะ นี่ของเล่นใหม่พวกกูอาทิตย์นี้ แต่เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็เปลี่ยนเป็นอย่างอื่น” นี่พวกเขาคิดว่าตัวเองเป็นเด็กประถมรึยังไง เมื่ออาทิตย์ก่อนตอนที่ผมเข้ามาเรียนนี่ใหม่ๆ ผมเห็นเซฮุนทำไพ่ยูกิตก คนที่เก็บให้ก็เป็นผมนี่แหละ สงสัยคงจะจริงอย่างที่ชานยอลพูด 555555 ดาดฟ้านี่คงเป็นที่แอบเล่นของเล่นบ๊องๆแบบนี้สินะ

“อาทิตย์ก่อนเล่นไพ่ยูกิกันใช่มั้ย”

“อ่าวแสรดด ทำไมมึงรู้วะ ภาพพจน์พวกกู” ชานยอลพูดพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

คุณคิดว่าไงครับ ผมคิดว่าเพื่อนใหม่สามคนของผมตอนนี้ดีมากๆเลย พวกเขาดูเป็นกันเอง ไม่เห็นเหมือนที่คนอื่นพูดมาเลย ตอนนี้ผมก็เล่นหมากเก็บกับชานยอลและจงอิน มันเป็นหมากเก็บที่สนุกมากๆ ว่าแต่เซฮุนยังไม่วางตาจากหน้าจอโทรศัพท์เลย เขาคุยอะไรกับใครอยู่นะ

          หลังจากเลิกเรียนเซฮุนและเพื่อนๆก็ชวนผมไปสถานที่ท่องเที่ยวของกลุ่มวัยรุ่นในยามค่ำคืน สถานที่ๆผมได้แต่เดินผ่าน ผมไม่กล้าเข้าเลย อีกอย่างมันแพงและผมก็ไม่มีเงินด้วย แต่ครั้งนี้เซฮุนบอกอาสาจะเลี้ยง แถมยังขอร้องบอกว่ายังไงผมต้องไปให้ได้ แล้ววันนี้ก็วันศุกร์ พรุ่งนี้ก็หยุดเรียนพอดี ผมก็เลยต้องมาที่นี่

Time night club       

          ไทม์ไนต์คลับเป็นสถานที่ท่องเที่ยวของคนที่มักจะเที่ยวตอนกลางคืน ก็ใช่แหละมันเปิดแต่ตอนกลางคืนนี่ ฮ่าๆๆ แสงสีและเสียง อลังการมาก ผมยอมรับเลยว่าที่นี่สวยมาก เสียงที่ปลุกหัวใจและร่างกายให้ขยับตามจังหวะเพลง ทุกคนในนี้สวยๆหล่อๆกันทั้งนั้น แต่ดูผมสิธรรมดามาก กางเกงเจเจสีส้ม เสื้อยืดสีชมพู รองเท้าแตะ ผมได้แต่เดินตามเซฮุนมาเรื่อยๆ เซฮุนตอนไม่ได้สวมเครื่องแบบนักเรียนนี่โคตรหล่อเลยครับ ดูเหมือนไม่ใช่นักเรียนมัธยมเลยด้วยซ้ำ การแต่งกายของเขาดูดีมาก ถ้าเอามาเทียบกับผมนี่ก็... เครื่องบินกับหมาบ้าเลยล่ะ เรื่องมันเศร้า

โป๊ก!!

“โหยยยกูนึกว่าเด็กขายยาที่ไหนมาเดินเกาะไอ่ฮุน” ไม่ใช่ใครที่ไหนครับชานยอลคนเดิมนี่เอง โห้ววว ทำไมทั้งชานยอล ทั้งจงอินถึงดูดีมากขนาดนี้ การแต่งกายของพวกเขาสุดยอด มันดูดีมากๆ ผมนี่แทบน้ำลายไหล ฐานะที่บ้านของพวกเขา 3 คนต้องรวยมากแน่ๆผมเชื่อแบบนั้น

“มึงคิดไงแต่งตัวแบบนี้มา มึงคิดว่าพวกกูจะพามึงไปดูไนท์ซาฟารีรึไง ฮ่าๆๆ” จงอินพูดตัดบท

“กูก็ตกใจเหมือนกัน แต่เห็นจงแดบอกไม่เป็นไรกูเลยพาเข้ามา” เซฮุนหันมาก่อนจะยื่นแก้วคอกเทลให้ผม ผมรับแก้วมา แล้วผมจ้องมันอยู่นาน นี่ผมจะได้กินมันหรอ ขึ้นชื่อว่าเป็นแอลกอฮอล์เลยนะ ผมจะได้กินจริงๆนะหรอ แล้วมันจะไม่ทำให้ผมเมางั้นหรอ ฮอยยยย มือสั่นแล้วครับ

“เชี่ยเฉินมึงเป็นไรเนี่ย จะหกหมดละมือสั่นอยู่นั้นแหละ”  ชานยอลเอามือมาจับให้มือผมอยู่นิ่งๆ

“มันกินได้หรอ ผมกินแล้วจะไม่เมาหรอครับ” ผมถามชานยอล แต่ชานยอลไม่รอช้าครับ เขาหยิบแก้วคอกเทลจากมือมากรอกใส่ปากผมรวดเดียวหมด

.

.

.

.

แล้วหลังจากนั้น

.

.

.

.

เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อร่อยแสรดดดดดดดด ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปในร่างกายกี่ลิตร แต่ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมเมามาก และตอนนี้ผมยังมาโยกเอว ส่ายสะโพกเข้าจังหวะเพลงกาโว กาโว กาโว กาโว อย่างเมามันแล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

โอ๊ยยย ทำไมปวดหัวแบบนี้เนี่ยย มึนไปหมดเลย ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะมองรอบๆสถานที่ห้องนอนแห่งนี้ ที่นี่ ที่ไหนกัน มันหรูมาก มันเป็นห้องนอนที่หรูมาก ว่าแต่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เมื่อคืนผมจำได้ว่าผมเมาแล้วก็เต้นกาโว กาโว กาโว  อาาา ปวดหัวชะมัดเลย

“ตื่นแล้วหรอจงแด” ห๊ะ นี่เซฮุนนี่ทำไมเขาถอดเสื้อ แถมยังนุ่งแค่ผ้าขนหนูพาดเอวอีก หรือว่าเขาจะปล้ำผม ว่าแล้วก็เปิดผ้าห่มดูแปบ เฮ้ยยย ตายแล้ว กางเกงเจเจสีส้มกับเสื้อยืดสีชมพูผมหายไปไหน ไหงมีแค่บ็อกเซอร์ลายสไปเดอร์แมนตัวเดียวโดดๆละ หรือว่าเค้าจะแอบกินผมจริงๆ ม่ายยยย T^T

“เป็นไรไป ฉันไม่ได้ทำอะไรนายหรอก ก็เมื่อคืนนายเมา ว่าจะพาไปส่งที่บ้านแต่นายกลับไม่บอกอะไรเลย ร้องแต่เพลงกาโว ฉันเลยพานายมานอนที่นี่แหละ”

“ที่นี่บ้านนายหรอ” ผมลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินสำรวจรอบๆห้องนอน

“ไม่ใช่บ้านหรอก แม่ฉันซื้อคอนโดให้อยู่น่ะ” โหยย คอนโดเลย นี่ขนาดห้องนอนยังหรูขนาดนี้แล้วห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องน้ำจะหรูขนาดไหนเนี่ย

“แม่ของเซฮุนนี่คงรวยมากๆเลยสินะ” ผมหันไปคุยกับเซฮุน แต่เขากลับไปพูดใดๆตอบมา ได้แต่อมยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ

“งั้นๆ ผมขอเดินดูคอนโดของเซฮุนหน่อยนะ”

“เอาสิ” เซฮุนยิ้มให้ผมก่อนที่ผมจะเดินไปสำรวจรอบสถานที่ คอนโดที่เซฮุนอยู่น่ะหรูมากๆเลย อย่างกับสวรรค์บางที่ผมก็อยากมีที่อยู่แบบนี้บ้าง แต่คงไม่มีทางหรอกครับ มีเพื่อนแบบเซฮุนก็ดีไปอีกอย่างได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆนอกจากเดิมเยอะเลย อิอิซ่า

“คิม จงแดมานี่หน่อย” เสียงเซฮุนเรียกผมจากห้องแต่งตัว ผมเลยต้องเดินไปหาเขา

“มีอะไรหรอ” ผมถาม เซฮุนเรียกผมมานี่ทำไม 55555

“นายไปอาบน้ำแล้วลองเอาชุดนี้ไปใส่ดู เสร็จแล้วมาหาฉันที่โต๊ะเครื่องแป้งนะเดี๋ยวทำผมให้” ผมพยักหน้ารับก่อนจะรับชุดพร้อมผ้าขนหนูสีขาวมา แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ผมทำภารกิจทุกอย่างเสร็จหมด ชุดที่เซฮุนให้ผมมาลอง ดูจากยี่ห้อแล้วแพงน่าดู ทั้งเสื้อทั้งกางเกง ของแบรนหมด ชาตินี้ผมคงไม่มีปัญญาซื้อมันมาด้วยเงินของตัวเองแน่ๆครับ ผมมองดูตัวเองในกระจก ไม่คิดว่าตัวเองจะได้ใส่เสื้อผ้แบบนี้นะเนี่ย

“เสร็จยังจงแด” เสียงเซฮุนเรียกผมจากด้านนอก ผมต้องออกจากห้องน้ำแล้วสินะ เซฮุนรอนานมากละ

“มาแล้วๆ” ผมรีบเดินมาหาเซฮุนที่ยืนกอดอกรอผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

“นานใช่ได้ นั่งลงเดี๋ยวทำผมให้” เซฮุนจัดการเช็ตผมให้กับผมอย่างประณีต เขาทำอย่างมืออาชีพมาก และสุดท้ายทรงผมที่เช็ตโดยโอ เซฮุนก็เสร็จ ทรงผมได้รูป ตัดทรงใหม่ อาาา ทำไมผมหล่อแบบนี้ ต้องขอบคุณเซฮุนเขาเลยนะเนี่ยยยย ไม่คิดว่าตัวเองจะหล่อแบบนี้ได้ด้วยอะ ผมมองตัวเองในกระจกพลางมโนไปต่างๆนาๆ

“นายจริงๆนี่ก็หล่อเหมือนกันนะ เห็นมั้ยถ้านายดูแลตัวเองนายจะหล่อมากๆเลยนะจงแด เชื่อสิออกไปข้างนอก สาวกรี๊ดตึม”เซฮุนพูดกับผมผ่านกระจกเงา

“ขอบคุณนะ” ผมต้องขอบคุณเซฮุนมากๆเลยล่ะ ตอนนี้ผมหล่อมากเลย (ไรท์: พี่เฉินไม่ค่อยหลงตัวเอง555) ตบไรท์ได้มั้ยครับ

อ๊อดดด

“เสียงอ๊อดนี่ สงสัยยอลกับไคมาหาน่ะ ออกไปรับพวกมันกัน” เซฮุนรีบวิ่งออกไปหน้าประตู ผมเลยต้องวิ่งตามเขาไป เล่นเอาเหนื่อย คอนโดที่พี่ท่านอยู่ก็กว้างซะเหลือเกิน

“ไฮ มึงเป็นไง เฉินมันตายห่านยัง” ไม่ใช่ใครที่ไหนครับเสียงของชานยอลตัวกัดกินผมเหมือนเดิน ถึงคำพูดของเขาและจงอินจะดูแรงสำหรับผม แต่จริงๆแล้วมันเป็นคำพูดของมิตรภาพครับ ชานยอลเขาว่างั้น

“นี่ กูเปลี่ยนโฉมให้เฉินของพวกมึงละ” เซฮุนพูดก่อนจะหลบตัวออก ตัวผมเลยโผล่มาจ๊ะเอ๋ให้กับจงอินและชานยอล

“โหยยยยย เชี่ยยยอย่างหล่อเลยมึง กูชอบๆมึงมาเป็นเมียกูได้เลยว่ะเฉิน” จงอินรีบคว้าตัวผมไปกอดคอทันที

“ห่านไคมึงน้อยๆหน่อยเพื่อนนะมึง” ชานยอลตบหัวจงอินโป๊กนึงก่อนที่จงอินจะผละตัวออกจากผม

“ว่าแต่พวกมึงมามีไรกัน” เซฮุนเอ่ยปากขึ้นถาม

“ก็วันนี้ลูกค้าเรียกตัวว่ะ” จงอินพูดขึ้นก่อนจะมองนาฬิกาที่ข้อมือของเขา

“ตอนหกโมงเย็น แต่ก็อีกนานอยู่กูเลยพากันมาสุมหัวที่คอนโดมึงอะ ไม่มีที่ไป” ลูกค้าอะไรอะ พวกเขาขายของงั้นหรอ ทำไมไม่เห็นบอกผมเลย

“ทำงานอะไรกันหรอ ขายอะไรผมทำด้วยได้มั้ย” ผมหันไปถามจงอิน

“อยากทำหรอ... เอ่อฉันว่าถ้านายรู้นายอาจจะเลิกคบพวกเราเลยก็ได้นะจงแด” เซฮุนเดินมาจับมือสองข้างผม ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นกัน พวกเขาทำงานไม่ดีหรอ ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ

“งะ งานอะไร” ผมเริ่มพูดตะกุกตะกัก

“เรื่องอย่างว่า... ให้กับลูกค้าผู้ใหญ่” ชานยอลตอบบทสนทนาด้วยเสียงเรียบ

เฮ้ย งานอย่างว่านั้นก็ขายตัวเลยนะ อ๊ะ หรืออาจจะนวดแผนโบราณก็ได้ หรือว่ายังไง

“มึงจะเลิกคบพวกกูเลยก็ได้นะ...” จงอินพูดขึ้น สถานการณ์ตอนนี้เงียบไปชั่วขณะ ทำไมพวกเขาถึงทำ ทำไมพวกเขาถึงทำงานอะไรแบบนี้ ทั้งๆที่เรายังเป็นนักเรียนมัธยมปลายกันอยู่แท้ๆ ทำไงดีผมไม่ชอบเลย เอายังไงดี จะให้ผมบอกว่า ‘งั้นเราก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันอีกต่อไป’ งั้นหรอ

“พวกนายขายตัวงั้นหรอ...” ผมพูดขึ้น

“…”

“…”

“…”

แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆนอกจากทุกคนจะพยักหน้าพร้อมกันช้าๆ จริงๆงั้นหรอ พวกเขาสามคนขายตัวงั้นหรอ... ถึงว่าล่ะ

“ขอบคุณที่ช่วยผมนะ”

“…”

“…”

“...”

“ต่อไปนี้ผมจะทำงานนี้ด้วย... ก็เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนี่” ผมว่าผมคิดถูกแล้ว ใครจะว่ายังไงผมจะไม่สนใจ ณ ตอนนี้เพื่อนสามคนนี้สำคัญที่สุดสำหรับผม จะเอาอะไรมาแลกก็ยอม ผมจะยอมทำทุกอย่างไปพร้อมกับพวกเขา

“เฉินขอบคุณมึงนะที่ไม่รังเกียจพวกกู” ชานยอลพูดก่อนจะเดินมากอดผม จงอินก็เช่นกัน

“รักพวกนายนะ”

..................................... END Chap 1 ……………………………………

คุยกับไรท์เตอร์ปัญญาอ่อน

อาาาาา จบแล้วหนึ่งตอนค่าาาาา รู้สึกดีจัง 5555555555555  

เป็นไงล่ะ สุดท้ายเราก็รู้ว่าสามคนนี้ทำงานขายบริการ ว่าแต่เซฮุนแชทกับใครอยู่นะสงสัยแล้วสิ เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ตอนต่อไป Sehun Story นะคะ ฝากติดตามฟิคของไรท์ด้วยนะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ จะอัพบ่อยๆเลย ตอนที่สองแต่งไว้รอแล้วล่ะ ขอเรียบเรียงคำใหม่แล้วแต่งเพิ่มก่อนนะ ผิดพลาดอะไรก็เม้นใต้ฟิคได้เลยนะคะ ฝากด้วยนะ

ช่วงนี้ก็เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้วเนอะ ยังไงรีดเดอร์ทุกคนอย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ เค้าเป็นห่วงงงง >//<

karinbobo

 

© themy  butter

© themy butter