คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 After School
วันจันทร์ผมก็เรียนปกติครับ แต่ที่มันน่ายินดีก็คือ คาบ 5 จนเลิกเรียนเป็นกิจกรรมชมรม ซึ่งชมรมที่พวกผมเข้าก็คือ นั่นแหละครับ b-boy ชมรมที่มีแค่พวกเรา 5 คน เราก็เลยคิดกันว่าวันนี้จะไปสยาม (เกี่ยว?)
ไปดูอัลบั้มของ big bang ครับ เอามาใช้ในงานที่เราไปโชว์
คิดว่าแค่งานวันเกิดจะอะไรหนักหนาใช่ไหมครับ มันต้องหนักหนาครับ เพราะไอ้จีนบอกว่าเพื่อนแม่มันอ่ะไฮโซโคตร มีลูกสาวสุดหวงอยู่คนเดียว ทำให้พวกเราต้องตั้งใจกับงานนี้มากๆ โดยเฉพาะผม ผมอยากได้เงินนี่นา...
แต่ความจริงเหตุผลหลักที่พวกเราไปสยามก็เหมือนคนทั่วไปแหละครับ...
หลีหญิง
พอผมก้าวขาออกจากโรงเรียน ก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างกำลังจ้องผมอยู่ ทำเอาขนคอตั้งชันเพราะรู้สึกหวาดๆ และเมื่อผมหันไปดู ปรากฏว่า
.
..
…
….
…..
ไอ้เชี่ยแมก!!!
มันยืนแอ๊กหล่อที่หน้าโรงเรียนผมครับ เอิ่ม... นี่มันเพิ่งจะบ่ายสอง มึงมาทำอะไรที่นี่วะ
แล้วสมองผมก็เริ่มทำงาน นึกถึงข้อความหนึ่งในเอ็มเอสเอ็น
[หลังเลิกเรียนกูไปหาที่โรงเรียน]
มึงเอาจริงเหรอครับพี่น้อง!!
แต่นี่ยังไม่เลิกเรียนสักหน่อย มันเพิ่งจะบ่ายสองงงงงงงงงง สมองมึงกลับป่าวครับ!!
แต่ผมก็ไม่หยุดถาม หรือแม้แต่จะทักทาย ยังคงเนียนเดินตามเพื่อนๆ เพราะเพื่อนผมเองก็ไม่ได้สนใจ แม้ว่าจะมีคนใส่กางเกงสีน้ำเงินยืนอยู่หน้าโรงเรียนพวกกางเกงสีดำอย่างพวกเราก็ตาม
กูไม่รู้จักมึง อย่ามาทัก... กูไม่รู้จักมึง อย่ามาทัก... กูไม่รู้จักมึง อย่ามาทัก!!!
ผมท่องไว้ในใจ แล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วพอจะทันเพื่อนๆ เอิ่ม... ผมตัวเล็กที่สุดในกลุ่มครับ มันเป็นข้อด้อยที่ผมไม่อยากพูดถึงเป็นข้อแรก ผมพยายามแล้วนะครับดื่มนมวันละกล่อง หมายถึงกล่องใหญ่อ่ะครับ ผมไม่ท้อแท้เรื่องนี้หรอกครับเพราะอายุผมแค่นี้สูงได้อีก!!
>O<
ขณะที่ผมจ้ำอ้าวกลัวมันจะเข้ามาทักอยู่นั้น ผมก็ขอลองเหล่ตาดูมันสักหน่อย เอ๊ะ!!
มันหายไปครับ!!
ผมชะเง้อดู มองซ้าย... ไม่มี มองขวา... ไม่เจอ
นอกจากเป็นผีต้นไม้แล้วมันยังหายตัวได้อีกอ่ะ (จิ้นเวอร์ได้อีก//ไรเตอร์)
ทำเอาผมโล่งอก บางทีนะ บางทีผมคงตาฝาดไป...
“เป็นอะไรไอ้เหนือ” ไอ้จีนถาม
“เปล่า”
“วันนี้มึงอยากแดกอะไรไหม”
“มึงเลี้ยงกูเหรอ” ผมถามด้วยความดีใจ
“อืม... แต่...”
เอาแล้วไง... ทำไมมึงต้องมีเงื่อนไขทุกทีวะ!! มันงี้ประจำแหละครับ เงื่อนไขสำคัญของมันคือไปนอนเป็นเพื่อนมันที่บ้าน แล้วก็
“นอนบ้านกู”
ไงล่ะ เป็นหวยนี่ได้รวยเละ!!!
-_-*
ผมตอบตกลงง่ายๆ แต่... กูไม่เข้าใจแค่ให้ไปนอนบ้านมึง ทำไมต้องเลี้ยงหนมกูด้วยวะ!!
แต่ผมก็ยอมครับแหะๆๆ ได้กินของฟรี แถมบ้านไอ้จีนสบายออก เตียงใหญ่ คอมเร็ว ที่สำคัญ อาหารเช้าพ่วง...
ไอ้จีนมันยิ้มแล้วเดินมากอดคอผม
“ฮิ้ววววววววว ไอ้จีนมึงอย่ากดไอ้เหนือล่ะ”
สัด!! แซวเชี่ยไรอย่างนี้ฟระไอ้นาย
“ยังไม่ถึงเวลาเฟ้ย”
แน๊... ยังตอบด้วยหน้าระรื่นได้อีกมึง
“แต่ถ้าวันไหน ไอ้เหนือมันมีแฟนขึ้นมาล่ะก็ กูจับกดก่อนแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ตลกแดกล่ะมึง” ผมบ่น แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พวกมันชอบแซวอย่างนี้ประจำครับ ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงถูกแซวแต่กะผู้ชาย ไอ้จีนเคยบอกว่า ผมน่ารัก... ตรงไหนวะ จนตอนนี้ผมก็ยังหาความน่ารักไม่เจอ เจอแต่ความหล่อ!!
.............................
ความกังวลของผมหายไป เพราะตอนนี้ผมอยู่สยาม แล้วผมก็มั่นใจมากๆ ด้วยว่าไอ้แมกไม่ได้ตามมา ซึ่งนั่นทำให้ผมคิดได้ว่าจริงๆ แล้วผมคงเห็นภาพลวงตา
พวกเราเข้าไปร้านเพลงครับ ไปเลือกเพลงของ big bang อย่างที่ไอ้จีนมันบอก
“มึงดูดิท่าเต้นเชี่ยอะไรวะ” ไอ้ไรท์มันบ่นเมื่อเห็นท่าเต้นของบอยแบนด์กลุ่มนี้บนทีวีที่ใช้โปรโมทสินค้า บ่นได้ตลอดอ่ะมัน
“เค้าคงไม่ให้มึงเต้นตามอย่างนั้นหรอก... มั้ง ใช่ป่ะจีน” ประโยคสุดท้ายไอ้นายมันชักไม่แน่ใจ
“กูบอกไปแล้วว่าเราไม่ใช่พวกคัฟเวอร์ ก็เลยขอเค้าว่าจะใช้แค่เพลง แต่จะเต้นตามแบบของเรา”
“ถ้าเต้นตามแบบนั้นกูคนล่ะไม่เอา” ผมบอกจริงจัง เต้นเหมือนกันก็จริงครับ แต่สไตล์มันแตกต่าง ผมคงไม่อาจเอื้อมเต้นแบบพวกนั้นหรอก (ประชด!!)
เมื่อได้เพลงของทีมแล้ว ผมก็เริ่มเดินหาเพลงของผมบ้าง แม้ผมจะชอบบีบอย แต่เพลงที่ผมชอบน่ะกลับเป็นอีกแนวอย่างสิ้นเชิง ครับผมชอบ เดอะบีทเทิล ผมเดินตามเพลงโปรดไปเรื่อยๆ
“ดูอะไรอยู่” เสียงหนึ่งทักข้างหลัง คงเป็นเพื่อนๆ ผมแหละ
“กูอยากได้บีทเทิลชุดนี้ว่ะ” ผมหยิบซีดีขึ้นมาหนึ่งแผ่น กะจะโชว์ให้เพื่อนผมสักหน่อย แต่พอผมหันหลังไปก็เจอกับไหล่กว้างที่ยืนจ้องผมอยู่ เอิ่ม... ชื่อโรงเรียนคุ้นๆ แต่ไม่ใช่โรงเรียนผมอ่ะ...
“ลืมกูหรือยังไง” เสียงนั่นกระซิบข้างหูผมปนมากับกลิ่นมิ้นท์ ผมผงะแต่ก็ไปไม่ไกลเพราะจนด้วยแผงซีดีขวางอยู่
“อะ..ไอ้แมก” ผมตกใจเสียงดัง และกำลังจะพูดต่อมันก็เอามือขาวๆ เรียวๆ มาปิดปากผมไว้
“ชู่ว์......... มึงอยากให้เพื่อนมึงได้ยินหรือยังไง” มันทำเสียงกระซิบ ด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์สุดๆ
แล้วทำไมเพื่อนผมได้ยินไม่ได้ล่ะ!!
“อยากบอกเพื่อนมึงเหรอว่ากูเป็นแฟนน่ะ”
เครียดครับพี่น้อง กูเป็นแฟนมึงตั้งกะเมื่อไหร่วะ!!
แล้วมึงยังอ่านใจกูได้อีกเนี่ยนะ!!
ผมเอียงหน้าออก ส่งสายตาว่ากูอยากจะพูดให้มัน มันเลยเอามือออกจากปากผม
“คะ... ใครเป็นแฟนมึง พูดดีๆ ไอ้แมก” ผมพูดพร้อมๆ กับพยายามหาทางหนีไปด้วย ผมก็ไม่เข้าใจมุมเดอะบีทเทิลนี่ทำม๊าย ทำไมต้องอยู่มุมอับด้วยไม่รู้ ให้ใครช่วยไม่ได้เลยอ่ะ!!
“ก็กูให้เวลามึงตัดสินใจแล้วไง” มือข้างขวาของมันเท้ากับแผงซีดีด้านหลังของผมเพื่อขวางด้านซ้ายผมไว้
“แต่กูยังไม่ได้ตอบตกลงนี่” ผมเขยิบไปทางด้านขวาของผม
“ก็ตกลงกะกูตอนนี้เลยสิ” มือข้างซ้ายของมันขวางด้านขวาผมไว้ หมดทางหนีจริงๆ แล้วคร๊าบบบบบบบบบ
“เชี่ยมึงเป็นเกย์รึไง” ในเมื่อหมดทางหนี ก็ต้องสู้แหละครับ
“เปล่า กูแค่ถูกใจมึง”
“แต่กูไม่ถูกใจมึง กูถูกใจผู้หญิง แฟนกูต้องผู้หญิง มึงเข้าใจป่ะ” ผมเริ่มเดือด แต่มันกลับยิ้ม
“ตอนโกรธยังน่ารักได้อีกนะมึง”
ง่า~~ มันไม่เข้าใจสักนิดเลยคร๊าบบบบบบบบบ
“ตกลงเถอะน่า กูไม่เคยขอให้ใครเป็นแฟนมาก่อนเลยน๊า” ไม่พูดเปล่าดันเอาหน้าหล่อๆ เข้ามาใกล้ด้วย ฉากเหมือนครั้งแรกที่ผมกะมันเจอกันเลยครับ
“กู... ไม่ใช่... เกย์” ผมย้ำช้าๆ ชัดๆ ให้มันเข้าหูซ้าย แล้วอย่าทะลุออกทางขวา
ไอ้แมกถอนหายใจเฮือกใหญ่
“กูก็ไม่ได้เป็น”
“เชื่อมึงก็เกิดลูกเป็นควาย” ผมตอบ
“เอางี้ให้กูเป็นแฟน เอ้ย! เพื่อนมึงก่อนก็ได้ ค่อยๆ ศึกษากู โอเคไหม”
ผมคิ้วขมวด เพื่อน... เพื่อนมันต้องศึกษากันด้วยเหรอวะ
“กูหมายความว่า กูยังยืนยันคำเดิมให้มึงเป็นแฟนกู แต่กูอยากให้มึงดูกูหน่อยว่าที่กูชอบมึงนะมันจริงจังมากแค่ไหน โดยการเป็นเพื่อนก่อนไง” มันบอก และในเมื่อผมยังไม่หายคิ้วขมวดมันก็ตบท้ายว่า
“อย่าทำหน้าโง่ แค่เป็นเพื่อนกะกูแมร่งคิดไรมาก” ว่าแล้วมันก็คว้าข้อมือผมออกจากมุมมืดของเดอะบีทเทิล ตรงไปยังกลุ่มเพื่อนๆ ของผมที่กำลังเลือกเพลงตามสไตล์ของตัวเองอยู่
“อะไรของมึงไอ้แมก” ผมงงกับสิ่งที่มันทำ
“แนะนำกูกะเพื่อนๆ ของมึง กูจะเป็นเพื่อนกะแมร่งทุกคน”
"ทำไมล่ะ"
"ในเมื่อกูเป็นเพื่อนมึง ดังนั้นเพื่อนมึงก็ต้องเป็นเพื่อนกะกูด้วย แค่นี้ไม่เข้าใจหรือยังไงวะ"
ผมงงกับการกระทำของมันครับ แต่แม้จะงงผมก็ยังทำตามที่มันบอก เมื่อมาถึงกลุ่มเพื่อนๆ ผมก็แนะนำง่ายๆ
“เฮ้ย!! เพื่อนใหม่เว้ย ชื่อแมก”
“มึง!!” เป็นไอ้จีนครับที่ตะโกนแหวกกลุ่มเพื่อน แล้วตรงมาที่ไอ้แมก
“เฮ้ยๆๆๆ อะไรๆๆ” ทั้งกลุ่มช่วยกันดึงไอ้จีนไว้ ก็มันอ่ะทำหน้าเหมือนจะต่อยไอ้แมกเลย
“อะไร ปล่อยกู พวกมึงคิดว่ากูจะทำอะไร” พอมันพูดอย่างนี้ไอ้นายกะไอ้ทันก็เลยปล่อยตัวไอ้จีน
“มาทำเชี่ยอะไรแถวนี้” คำแรกที่ไอ้จีนทักเพื่อนใหม่
ผมจะดีใจหรือเสียใจดี... ดีใจไอ้แมกจะได้ไม่อยากเป็นเพื่อนกะเพื่อนๆ ของผม หรือเสียใจกับมารยาทที่รักเพื่อนเกินของไอ้จีน
“มาซื้อของ” ไอ้แมกตอบ แต่ว่า... ซื้อเชี่ยอะไร ที่มึงถือเห็นมีแต่จาคอป!!
“แล้วมึงมายุ่งอะไรกับไอ้เหนือของกู”
อ้าว!! นี่ตกลงกูเป็นของมึงแล้วเหรอไอ้จีน
ไม่ว่าเปล่าเดินมาลากผมไปด้วยดิ คาดว่าคงเพราะมันเห็นไอ้แมกจับแขนผมอยู่ มันเลยดึงผมออก
-_-^^
“กูแค่อยากมาเป็นเพื่อน เห็นว่าอยู่ลานกิจกรรมเดียวกัน”
“ก็แล้วไป... ขอแค่ไม่ยุ่งก็พอใจกูล่ะ” มันพูดพร้อมจ้องหน้าไอ้แมก
บทจะยอมก็ยอมง่ายนะมึง!!
“กูนาย”
“ไรท์”
“ทัน นั่นจีน” ไอ้ทันต่อให้ เพราะคิดว่าไอ้จีนคงไม่แนะนำตัวเองแน่ๆ ก็ตอนนี้มันจ้องหน้าไอ้แมกอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อ ผมไม่รู้ว่ามันโกรธกันมาแต่ชาติไหน ส่วนไอ้แมกตีหน้ายิ้มแต่ผมรู้คนอย่างมันน่ะ สมองต้องคิดอะไรสักอย่างมิดีมิร้ายอยู่แน่ๆ
“กูเห็นพวกมึงเต้นบีบอย เก่งว่ะ” ไอ้แมกเริ่มบทสนทนากับไอ้นาย เข้าใจพูดเนอะมึงน่ะ เห็นพวกกูเต้นบีบอยก็เอาเรื่องที่พวกกูชอบขึ้นมาคุยทันที แต่ดูท่าทางน่าจะสนุก ผมกำลังจะก้าวเท้าไปคุยกับพวกไอ้นาย คอผมก็โดนรั้งไว้ด้วยแขนแข็งแรง
“มึงอยู่ข้างกูเนี่ยแหละ” ไอ้จีนมันว่าแล้วก็ลาก(คอ)ผมตามมันไป เห็นผมเป็นตัวอะไรเนี่ย ลากไปลากมาอยู่ได้ แต่วันนี้กูยอมมึงไอ้จีน เพราะกูได้กินของฟรี (งกได้อีก///ไรเตอร์)
........................
ไม่รู้ว่ายาวพอหรือเปล่า
มีอะไรแนะนำได้นะคะ
เพราะว่าเป็นแนว yaoi เรื่องแรกที่แต่ง
ส่วนเรื่องเก่าๆ เป็นแนว yuri
ทั้งภาษาทั้งเหตุการณ์แตกต่างกันสิ้นเชิงค่ะ
พอเห็นคอมเม้นท์มันก็เป็นแรงกระตุ้นชั้นเลิศเลยแหละค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและแนะนำนะคะ
เรื่องนี้จิ้นเองสดๆ เพราะส่วนใหญ่มีแต่เพื่อนผู้หญิง
ตอนเรียนมอปลาย ก็เรียนสายพาณิชย์ มีผู้ชายก็เหมือนไม่มี
ก็เลยต้องอาศัยการอ่านเยอะๆ มาช่วยในการจิ้น
ขอบคุณสำหรับนิยายแนว yaoi ในเด็กดีที่ช่วยให้อยากแต่งเรื่องแนวนี้
แล้วก็ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าจะแต่งต่อได้ไปถึงขนาดไหน
แม้จะมีเรื่องราวอยู่ในหัว แต่การเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือนี่ยากใช่เล่น
แต่จะพยายามค่ะ
^O^
.......................................
ความคิดเห็น