#B-Boy VS #Boy Band ^O^ รักนี้มีลุ้น!!![Yaoi]

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 What the hell of MSN?

วันนี้ผมเข้าบ้านตอนสามทุ่ม เราเลิกรวมกลุ่มกันตอนสองทุ่ม ส่วนอีกหนึ่งชั่วโมงที่เหลือเป็นเวลาที่ทำให้ผมรู้สึกแปลก... ก็เรื่องมินิแหละครับ ทำเอาผมอึ้ง ทึ่ง เสียว (เกี่ยว?) ไปเลยทีเดียว

ผมเดินเข้าบ้านที่เปิดไฟเพียงดวงเดียวหน้าบ้านด้วยความเคยชิน ผมชินกับการอยู่คนเดียวแล้วครับ ไอ้เรื่องเหงามันเป็นเรื่องปกติของผม แต่ผมก็เหงาไม่นานหรอกครับ ไม่อ่านหนังสือ ทำการบ้าน ก็เข้าเนท เชทกับไอ้พวกนั้น หรือเล่นเกม ผมชินกับชีวิตแบบนี้มาปีกว่าๆ แล้วครับ

บ้านที่ผมอยู่คนเดียวเป็นบ้านเดี่ยวไม่กี่ตารางวาหรอกครับ แถมชั้นเดียวด้วย เป็นบ้านที่ผมอยู่ตั้งแต่เกิดจนตอนนี้ สามห้องนอน สามห้องน้ำ เครื่องเรือนครบ เครื่องครัวก็ครบ ทุกอย่างพร้อมสรรพ ขาดก็เพียงพ่อแม่และก็พี่วันใส

พวกเขาทิ้งบ้านหลังนี้ไปเมื่อปีก่อน ตอนผมขึ้นมอสี่ใหม่ๆ แล้วโรงเรียนที่ผมดันสอบติดน่ะก็เป็นโรงเรียนที่พ่อจบมาด้วยความภาคภูมิใจ พ่อหมายมั่นมากว่าผมต้องเรียนที่นี่ แต่ตอนผมได้เรียน พ่อกับแม่กลับต้องไปทำงานต่างจังหวัด นี่คือความจำเป็นที่พวกท่านต้องทิ้งผมไว้

และมันก็เป็นความจำเป็นที่โหดร้ายสำหรับผมมากๆ ครับ ผมเป็นลูกคนเล็ก โดนเอาใจมาแต่เด็ก มีคนคอยดูแลทุกวัน ผมไม่ต้องทำอะไรเลยครับวันๆ เรียน เล่น แค่นั้น เรื่องงานบ้านน่ะแม่ทำหมด แต่กลับต้องมาอยู่คนเดียว แล้วผมจะทำยังไง.... แม่ก็เลยจ้างแม่บ้านไว้ให้ แต่ก็แค่ทำความสะอาดบ้าน รีดผ้าให้ผมเท่านั้นแหละครับ แล้วพี่แกก็มาอาทิตย์ละสองวันเท่านั้น ผมไม่สนอยู่แล้วครับ ผมอยู่ได้ สกปรกบ้างอะไรบ้าง แต่ก็พอทน...

ผมเดินเข้าบ้านด้วยความเคยชิน แล้วตรงเข้าห้องนอนโดยไม่เปิดไฟ อาศัยแค่ไฟสลัวจากหน้าบ้านเท่านั้นเองครับ โชคดีที่ผมไม่ใช่คนกลัวผี ผมกลัวคนซะมากกว่า ผีน่ะแค่มาหลอก แต่คนน่ะเดาไม่ออกเลยครับว่ามาทำไม ตัวอย่างเช่น ไอ้แมก!!

ยังคาใจผมครับกับสิ่งที่มันทำ หอมแก้มผมงี้ แถมขอผมเป็นแฟน

เชี่ยกูไม่ได้เป็นเกย์นะเว้ย!!

อยากตะโกนบอกมันจริงๆ เล้ยยยยยยยยย!!

ที่สำคัญผมน่ะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

แต่ว่า... เพื่อนผมก็ดันชอบด้วยอีก

เฮ่อ... ชีวิตมันไม่มีอะไรที่ง่ายดายอย่างที่เค้าบอกจริงๆ ครับ (เค้าไหนก็ไม่รู้) รู้สึกว่าสมองผมเริ่มทำงานหนักเกินไป ก็เลย... เปิดคอม เล่นเกมสักหน่อยเผื่อหายเครียด เวลผมไม่อัพมานานแล้วครับ ขออัพสักหน่อย

ก่อนเข้าเกมขอดูหน่อยเหอะว่ามินิเล่นเอ็มหรือเปล่า ผมอยากคุยอ่ะ เผื่อได้ถามอะไรๆ บ้าง แต่ที่ผมเจอมีแต่เพื่อนๆ ผมทั้งนั้นที่เล่น

เอิ่ม... ทั้งแก๊งเลยครับแต่ดันอเวย์ทุกคน คิดว่าคงไปเล่นเกมซึ่งผมกำลังจะตามไป แต่แล้วก็มีคนใหม่แอดเข้ามาครับ

ใครหว่า? -*-

Snapymax ชื่อแปลกดีแต่ไวรัสป่าวเหอะ!!

ตั้งใจจะไม่กดรับแต่อะไรบางอย่างในตัวผมที่โคตรเสือกมันบอกให้ผมกดรับครับ มันอยากรู้อยากเห็นว่าตกลงชื่อนี้มันไวรัสหรือว่าคนกันแน่ ผมกดรับสมาชิกใหม่ไม่ทันไรชื่อมันก็ขึ้นว่า

เชื่อป่ะกูหล่อ

-_-^^

เอิ่ม... มึงตั้งเนี่ยอายฟ้าดินเปล่าเหอะ!!

นึกหมั่นไส้เชี่ยนี่ขึ้นมาทันที... คิดถูกป่าววะที่รับแอดมันเนี่ย

-_-^^^^^

เชื่อป่ะกูหล่อ Says: หวัดดีเหนือ

อ๊ะ!! ดันรู้จักกูอีก

แต่... ถ้ามันไม่รู้จักมันจะแอดได้ไงว่าป่ะ เอ่อ... ผมนี่ก็ง่าว(โง่)ได้อีก!!

เวียงเหนือ Says: หวัดดี ใครวะ

ผมถามอย่างสุภาพกับคนที่ไม่รู้จัก (นั่นสุภาพแล้วรึ!!///ไรเตอร์)

เชื่อป่ะกูหล่อ Says: กูเอง

สัด!! กูจะรู้ไหมว่ากูไหนเนี่ย

-_-^^

เวียงเหนือ Says: กูน่ะใคร พูดดีๆ นะมึง

เชื่อป่ะกูหล่อ Says: แมก

แค่มันพิมพ์มาแค่นี้ผมก็อึ้งไปอีกสิบวิ...

แล้วคำถามที่ตามมาก็คือ

เชี่ยแมกไปเอาเมล์ผมมาจากไหนคร๊าบบบบบบบบบบบบบ!!

เวียงเหนือ Says: มึงเอาเมล์กูมาได้ไงวะ

เชื่อป่ะกูหล่อ Says: กูเก่งไง

เชี่ยนี่กวนกูได้อีก!!

เวียงเหนือ Says: เอาจริงๆ ดิ

เชื่อป่ะกูหล่อ Says: กูเอามาจากไหนเรื่องของกู อย่าเสือก

เว๊น!! มึงด่ากูทำไมเนี่ย

>O<

เชื่อป่ะกูหล่อ Says: ถึงบ้านกี่โมง

เวียงเหนือ Says: เรื่องของกู

ผมเลยกวนมันกลับ หาว่าผมเสือกดีนัก!!

เชื่อป่ะกูหล่อ Says: กูถามจริงๆ

เวียงเหนือ Says: กูจะเล่นเกม

ผมตอบแค่นี้แล้วผมก็ไปเล่นเกมของผม เจอเพื่อนในเกมด้วย ก็ตามประสาแหละครับ เล่นบ้าง เชทบ้าง อะไรบ้าง จนเกือบเที่ยงคืนเริ่มง่วงแล้ว ผมก็เลยออกจากเกม กะจะปิดเอ็มเอสเอ็น แต่สิ่งที่ทำให้ผมชะงักมือก็คือหน้าเอ็มของไอ้เชี่ยแมก มันขึ้นมาเพียบ แต่เจ้าตัวออฟไลน์ไปแล้ว ผมก็เลยอ่านๆ ดู

เชื่อป่ะกูหล่อ Says: เฮ้ยเดี๋ยวสิ!!

                                  เหนือ

                                  เหนือ

                                  เชี่ยเหนือ!!  ((อ้าวด่ากูซะงั้น!! ผมเดาว่ามันคงหมดความอดทน))

                                  เออจำไว้นะมึง ((เหรอออ มันไม่อยู่ครับกวนมันในใจได้))

                                  กูสนใจทำเล่นตัว (( -_-^^ กูไม่ได้อยากให้มึงสนอ่ะ))

                                  อย่าให้กูเจอล่ะ  ((จะทำไรกู (แน๊... มีท้าด้วย//ไรเตอร์)

                                 จับกดแมร่ง!! ((เฮ่ย!! คำนี้ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก!! แต่มันคงล้อเล่นแหละครับ))

                                 ตกลงมึงไม่คุยกะกูใช่ป่ะ  ((ก็เอ่อดิ ผมตอบมันในใจ))

                                 ไม่เป็นไร พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนกูไปหาที่โรงเรียน ((คงมาทันอ่ะ โรงเรียนมึงโคตรไกลโรงเรียนกูเลย))

                                 เตรียมตัวให้พร้อมนะที่รัก  ((ใครที่รักมึง))

                                 คิดถึงนะ  ((อ๊ะ!! เจอคำนี้ไปไม่เป็นเลยกู))

                                 ฝันดีนะครับ  ((ฝันร้ายล่ะมึง))

แล้วผมก็ปิดหน้าต่างไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันบอกอยากเป็นแฟนกับผม บอกว่าให้กลับไปกะมัน ถามว่าผมถึงบ้านกี่โมง แถมบอกคิดถึงผม แล้วยังจะคำว่าที่รักอีก

เอิ่ม... ตกลงมึงเป็นเกย์เหรอวะเชี่ยแมก!!

อึ่ย.... แต่กูไม่ได้เป็นนะเว้ย!!

ผมชักกังวลนิดๆ แล้วว่าไอ้แมกมันจะเอาผมจริงๆ หรือเปล่า

แต่ผมก็ยังยืนยันอ่ะว่ามันหยอก แต่แมร่งหยอกแรงไปป่าววะ กูกะมึงใช่รู้จักกัน!!

แล้วไหนจะน้องมินิอีก ผมต้องเสียสละให้เพื่อนจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ก็ผมรับปากไอ้ไรท์ไปแล้วอ่ะ จะกลับคำก็ไม่ได้ อย่างที่บอกแหละครับ ไม่มีใครรู้ว่าผมชอบมินิ

คิดแล้วเศร้า สมองอันน้อยนิดของผมไม่เคยคิดอะไรมากมายขนาดนี้มาก่อน ทำให้รู้สึกเพลียกว่าปกติ พอรู้สึกอย่างนั้นแล้ว ผมขอไปนอนดีกว่า...

..........................................



ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ

แต่ไม่มีคอมเม้นท์เลย

หรือว่าไม่สนุกกันแล้วคะ

-_-^^

............................