คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12 First night (2/2)
ผมเดินออกจากห้องน้ำ ก็เห็นไอ้แมกนอนบนเตียงเรียบร้อย พร้อมกระป๋องเบียร์เปล่าอีกสามป๋องที่เรี่ยราดอยู่บนพื้น!! สาดดดเอ้ย ทั้งหมดหกป๋องจ่ายกูมาด้วย ผมส่ายหน้ากับภาพที่เห็น มันไม่เมาหรอกครับเชื่อผม แต่ขี้เกียจซะมากกว่าถึงเรี่ยราดได้ขนาดนี้ ผมก็เลยเก็บซากโบราณวัตถุไปทิ้งถังขยะ
ตั้งใจว่าจะเล่นเกมต่อสักหน่อย แต่... เชี่ยแมร่งดันปิดคอมกู สาดดดดดดดดดดด มึงไม่เล่นก็เรื่องของมึง แต่กูจะเล่น มีสิทธิ์อะไรมาปิดคอมคนอื่นเรื่อยเปื่อยวะเนี่ยยย
บ่นในใจครับ เพราะเห็นมันหลับแล้ว บ่นไปแมร่งก็ไม่ได้ยินเสียงแรงเปล่า แต่ผมก็ไม่คิดเปิดมันขึ้นมาใหม่มันเปลืองไฟ ฮ่าๆๆๆ
ฮ้าววววววววว!! ง่วงแหะ คงเพราะเต้นเยอะไปหน่อย รู้สึกเพลียแหะ ออกแรงมากๆ ก็ดีเหมือนกันนะจะได้ผอมๆ แถมวันนี้ได้ยินไอ้จีนมันบ่นว่าหนักตอนยกผมขึ้นอีก กูว่ามึงไม่มีแรงมากกว่าห่าาาาาา!! หุ่นกูดีเหอะ!!
ผมปิดไฟแล้วเอนตัวนอนตะแคงอีกฝากของเตียง
“เหนือหลับหรือยัง” เสียงทุ้มของคนข้างตัวดังขึ้น กูนึกว่ามึงหลับแล้วซะอีกห่า! แล้วจะตอบว่ายังไงดีวะ
“อืม” ผมครางเบาๆ ให้มันเดาคำตอบเอาเอง ความเงียบแผ่ปกคลุมระหว่างผมกับไอ้แมก....
แม่งอึดอัดชิหอง!!
“กูชอบมึงจริงๆ นะ”
ง่า~~~ นี่เปิดแอร์หรือยังครับพี่น้อง ทำไมผมรู้สึกร้อนๆ
“แต่กูเป็นผู้ชาย” เราพูดเรื่องนี้กันทุกครั้งที่เจอจนผมชักเซ็ง มึงจะเอาอะไรกะกูวะไอ้แมก มึงชอบกูไม่ได้นะ กูผู้ชายนะเว้ยยยยย!!
“เวลามึงชอบใครหรืออะไรสักอย่าง มึงต้องแยกแยะด้วยเหรอว่าหญิงหรือชาย”
“.....................” โนคอมเม้นท์ครับ
“แต่กูใช้ใจคิด ดังนั้นหญิงหรือชายไม่สำคัญ”
“.....................” โนคอมเม้นท์อีกครั้ง
“อย่าเงียบดิเว้ย” ไม่ว่าเปล่าดันคว้าตัวผมให้นอนหงาย ตัวใหญ่ๆ ของมันคร่อมผมไว้
ง่า~~ มึงจะทำอะไรกูเนี่ยยยยยย!!
แต่ต้องทำใจดีสู้เสือ... นิ่งไว้ลูก นิ่งไว้ อย่าเต้นแรง อย่าเต้นแรง... ผมข่มใจตัวเองไว้ แล้วถามคำถามที่ค้างใจผมตลอด
“มึงบอกกูต้องการอะไร” เป็นคำถามที่เอาคนตรงหน้านิ่งอึ้ง มันถอนตัวจากผมแล้วนั่งนิ่งบนเตียง แม้จะอยู่ในความมืดสลัวแต่ใบหน้าคมนั้นกลับเห็นได้ชัดเจนว่ามันกำลังสับสน
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”
เชี่ยยยย!! มึงไม่รู้แล้วกูจะรู้ไหมล่ะ
“จะให้กูเป็นแฟนกับมึงเหมือนที่มึงพูดครั้งแรกที่เจอกูเหรอ”
ไอ้แมกส่ายหน้า “มึงไม่ได้ชอบกู กูไม่ฝืนใจใคร” แต่น้ำเสียงของมันแผ่วเบาราวกับจะจางหายไปในความเงียบ สิ่งที่ได้ยินมีแต่เสียงแอร์ดังระหว่างเรา หัวใจผมกระตุกแปลกๆ
“ถ้ามึงไม่ได้ต้องการอะไรแบบนั้นแล้วสิ่งที่มึงพูดล่ะ” มันหันมามองผมด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ
“เอ่อ... กูหมายถึงแล้วมึงขอกูเป็นแฟนทำไม ในเมื่อมึงไม่ได้ต้องการ”
“กูเคยต้องการให้มึงเป็นแฟน แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่ามึงไม่ได้อยากเป็นแฟนกับกูสักเท่าไหร่” มันหยุดถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แต่มึงรู้ไว้นะ กูเองก็ไม่ใช่เกย์ และผู้ชายที่กูชอบมีแค่มึงคนเดียว”
ไม่รู้ว่าผมสามารถเชื่อคำพูดของไอ้แมกได้หรือเปล่า...
“กู... ยังจะชอบมึงต่อได้ไหม” น้ำเสียงช่างอ้อนวอน
“กูจะไปห้ามความรู้สึกของใครได้ยังไงล่ะ” จนผมไม่กล้าปฏิเสธ คนตรงหน้ายิ้มหวานให้ผม อ๊า... หัวใจผมมันลิงโลดผิดปกติแหะ!!
>////////<
“เพราะมึงเป็นอย่างนี้ไงล่ะ” ไม่ว่าเปล่าดันเข้ามาหาแล้วโถมหาผมที่นอนอยู่ทั้งตัวแล้วกอดไว้ซะแน่น
“ปละ... ปล่อยกูนะเว้ยสัดแมก!!”
“ทำไมไม่ชอบเหรอ”
“เอ่อดิ...” มันนิ่งสักพัก สีหน้าในความสลัวสลดลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วกำลังจะผละออก “กอดเบาๆ หน่อยอึดอัด” ก็ไม่ได้รังเกียจอ้อมกอดนั้นจริงจังนักหรอกครับ แหะๆๆ ความจริงมันก็อุ่นดีเหมือนกัน
>//////<
“ฮ่าๆๆๆ มึงนี่น่ารักได้ตลอดอ่ะ กูคิดไม่ผิดจริงๆ ให้ตาย”
มึงดีใจเชี่ยอะไร!! ผมผลักมันออกไม่ให้กอดแล้ว หายใจไม่ออก เชี่ยนี่เล่นทับผมทั้งตัว... มันเขยิบไปนอนดีๆ
“มานอนนี่ม่ะ” ไม่ว่าเปล่าดันตบเตียงข้างๆ มันดังปุปุ!! -_-^^
สาดดดดดดด แล้วทำไมกูต้องไปนอนข้างมึงด้วย ผมส่ายหน้าให้หน้าเจ้าเล่ห์นั่น แล้วพลิกตัวหันหลังให้มันทันที แต่ไม่ทันได้หลับตาลงอย่างสงบวงแขนที่คุ้นเคยก็โอบผมเอาไว้จากด้านหลัง (ว่าแต่ผมไปคุ้นเคยกับวงแขนนั้นตอนไหนเนี่ย!!)
“กอดมึงนะ” ไอ้แมกพูดเบาๆ กับหลังของผม ก็ไม่มีอะไรเสียหาย ผมเลยปล่อยไปตามนั้น
..........................
ผมพยายามลืมตา แต่มันช่างยากเย็นแทบไม่อยากตื่น ก็เลยปล่อยให้หนังตาร่วงลงไปเหมือนเดิม เพราะรู้สึกว่าคนที่ผมกอดอยู่เนี่ยอบอุ่นเหมือนพ่อเลยแหะ ผมกระชับวงแขนให้แน่นอีกนิด อืม...
อ๊ะ!! แต่เดี๋ยวก่อน พ่ออยู่เขาใหญ่ ความคิดนี้ทำเอาผมตื่นเต็มตา แล้วไอ้เชี่ยนี่มันเป็นครายยยยยยยย!!
=[]=
แล้วสามัญสำนึกผมก็กลับมา... อ๋อ... ไอ้เชี่ยแมก อืมๆๆ แมก... แมก!! =.,=
อ้าวสัด!! ไอ้เชี่ยแมกกกกกกกกกกกกก!!
=[]=
ผมกำลังจะเด้งตัวขึ้น แต่โดนวงแขนแข็งแรงนั้นยึดไว้
“อีกเดี๋ยวน่า” ไอ้คนที่นอนอยู่ครวญ
“อีกเดี๋ยวเชี่ยไร!!” ผมทำเสียงดุใส่มัน ดูท่าจะไร้ผลเพราะมันไม่ขยับอวัยวะส่วนใดเลย จนผมต้อง...
ผลั่วะ!!
แอ๊ก!!
ครับเสียงมันต่อกันอย่างนั้นแหละ (ผลั่วะ) <=== อันนี้ผมถีบไอ้แมกเต็มๆ ตีน ส่วน (แอ๊ก) <=== นี่เป็นไอ้แมกที่ตกเตียงลงไปนอนงอเป็นกุ้งที่พื้น ฮ่าๆๆๆ สะใจชิหอง!!
“จำไว้เลยสัด” มันอ้อมแอ้มพูด พร้อมกับชี้หน้าผม คงเพราะจุกเลยได้แต่ด่าบนพื้น ฮ่าๆๆๆ
“เสือกไม่ปล่อยกูเอง สายแล้วสัด กูขี้เกียจวิดพื้น” ผมตอบแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำก่อน ไม่ได้ๆๆ มิกกี้เม้าส์เหมือนใครที่ไหน โกงก็ไม่ได้ด้วย ร้อยเป็นร้อย นับผิดมีให้นับใหม่เริ่มจากหนึ่งอีกต่างหาก (มิกกี้เม้าส์คือชื่อของอาจารย์วิชัยที่สอนพละครับ เรียกเล่นๆ เพราะหน้าเหมือนหนู แต่ตัวจริงๆ โหดกว่ามิกกี้เมาส์แบบเทียบไม่ติด -_-^^^)
ในตอนที่ผมแต่งตัวอยู่นั้น ไอ้แมกก็ออกจากห้องน้ำ (มึงสาบานกับหลอดไฟดิว่าอาบน้ำจริง -_-^) ผมส่ายหน้ากับความซกมกของมัน แล้วแต่งตัวต่อ
แต่ก่อนที่เราจะเดินออกจากบ้าน ผมก็คว้าตัวไอ้แมกไว้ เพราะรู้สึกว่าเห็นอะไรผิดปกติสักอย่าง
“เชี่ยแมกมึงเอาเสื้อใครมาใส่วะ”
“ไอ้โง่... ปักชื่อโรงเรียนมึง ของไอ้ห่านั้นมั้ง” มันชี้ไปที่เด็กผู้ชายอีกคนที่เดินผ่านไป แล้วผมก็ดันมองตามซะงั้น!!
“สัดนี่ มึงไม่อายหรือไง เสื้อกูแต่ดันใส่กางเกงโรงเรียนมึงน่ะ”
“อายทำไมของแฟน” มันว่าพร้อมยักคิ้วข้างเดียวให้ผม แล้วเดินนำหน้าออกไปซะงั้น
งั้นก็ตามใจมึง แต่ขออย่างเดียวเสื้อกูน่ะกลับมาให้ครบด้วยอย่าให้มันฉีกขาด แล้วกูขอเตือนเสื้อของคนหล่ออ่ะนะ เดี๋ยวสาวๆ ในโรงเรียนมึงก็ติดมาหรอก (ถ้าจะติดเค้าคงติดคนมากกว่าติดเสื้อหรอก///ไรเตอร์)
……………………
ผมวิ่งเข้ารั้วโรงเรียนก่อนเวลาแค่ห้านาทีเท่านั้นครับ มิกกี้เมาส์มองตามอย่างเอาเรื่อง แต่ขอโทษครับจารย์ผมมาทันเวลา และตอนที่กำลังภูมิใจในตัวเองอยู่นั้น
ปึก!!
ผมโดนเป้สีดำใบใหญ่ๆ ตีเข้าที่หลังจนหน้าแทบกระแทกกับพื้นคอนกรีต
“สัด!! เกือบหมดหล่อแล้วไหมกู” ผมหันไปด่าไอ้นั่นอย่างเร็ว เป็นไอ้นายครับ ไม่ต้องพูดอะไรมาก ขาผมพูดแทนเรียบร้อย
“อะไรวะสัด กางเกงกูเปื้อนหมด” ไอ้นายหันไปปัดกางเกงที่โดนตีนผมถีบ หึหึ สมน้ำหน้าแม่ง!!
“เมื่อคืนมึงได้คุยกับไอ้จีนไหม”
ผมพยักหน้าให้ ถ้านับว่าเล่นเอ็มคือการคุยล่ะก็ใช่
“มันเป็นเชี่ยอะไรวะเหวี่ยงกูได้ตลอด” ผมบ่นให้ไอ้นายฟัง
“มันบอกกูว่าไอ้แมกไปหามึงที่บ้าน” ผมหันควับไปทางไอ้นายทันที
“มันบอกให้กูโทรหามึงด้วย กูโทรแล้วนะแต่มึงปิดเครื่อง”
“เชี่ยแบตหมดเว้ย” ผมแก้ แต่ไอ้นายดันอ้ำอึ้งก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมคิ้วขมวดทันที
“ไอ้จีนนี่แปลกนะ หวงมึงอย่างกะอะไรดี อย่างกะคนเป็นแฟนกัน”
ผมโบกหัวไอ้นายหนึ่งทีข้อหาพูดอะไรไม่คิด
“สัด!!” เป็นปฏิกิริยาโต้ตอบจากไอ้นายพร้อมลูบหัวตัวเองป้อยๆ
“กูกับไอ้จีนเนี่ยนะ สาดดดเอ้ย มึงมีสมองไว้คั่นหูรึไงวะ คิดได้ไง ไอ้แมกกับกูใช่สนิทกันที่ไหน ไอ้จีนมันเลยเป็นห่วงก็ธรรมดา ห่วงเว้ยห่วงเข้าใจป่ะ ไม่ใช่หวงสาดดดด” ผมพูดตามเนื้อผ้า
“แต่ไอ้จีนไม่เคยเป็นห่วงพวกกู” คำนี้ทำเอาผมนิ่งคิด
“มันก็ห่วงทุกคนแหละ มึงคิดมาก” ผมคว้าคอไอ้นาย “พอๆๆ รีบขึ้นห้องเหอะเดี๋ยวแม่มึงมาจะโดนทำโทษ” แล้วผมก็ลากมันขึ้นตึกด้วยกัน
ผมว่าไอ้จีนห่วงทุกคนเท่าๆ กันมากกว่า ไม่เฉพาะแค่ผมหรอก แต่อาจเพราะผมมักมีเรื่องบ้าๆ บอๆ ประจำเสียมากกว่าเลยทำให้มันห่วงผมหนักขึ้นไปอีก ไอ้นายมันคิดไปเองทั้งเพ
พอขึ้นตึกเรียนได้ ผมสองคนก็ต้องรีบวิ่ง เพราะดูเหมือนห้องอื่นๆ จะเข้าเรียนกันหมดแล้วคาบแรกโฮมรูม แค่คิดถึงแม่คนึง (อาจารย์ประจำชั้น) ผมก็ไม่กล้าหือแล้วครับ คนอะไรดุโคตร แต่ขณะที่ผมกำลังเร่งสปีดตัวเองอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีคนออกมาจากห้องขวางทางผมไว้ซะงั้น แล้วผมก็เบรกแตกครับพี่น้อง
โครม!!
อุ๊ปส์!! และตามด้วย
“สาดดดดดดดดดด ออกมาขวางทางกูทำไมเนี่ย” ปากผมเป็นไปอย่างอัตโนมัติ อย่างน้อยผมก็เห็นว่าไอ้คนขวางผมน่ะไม่ใช่อาจารย์แน่ๆ เพราะมันใส่กางเกงสีดำ ผมเงยหน้ามองก็พบกับใบหน้าที่กำลังจ้องผมด้วยสายตาดุดัน แถมมันยังยืนกอดอกไม่ช่วยฉุดผมลุกด้วย เชี่ยเอ้ยยย ผมเลยต้องลุกเอง ส่วนไอ้นายเข้าห้องเป็นที่เรียบร้อย ฮึ่ม... รอดตัวไปได้นะมึง
“สัดจีน ถอยแม่นึงเดินมาโน่นแล้ว” ผมบอกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ไอ้แมกกลับตอนไหน”
“เช้าเว้ยสัด!!” ผมตอบอย่างหงุดหงิด และไม่ได้มองหน้าคนถามว่าถามด้วยอารมณ์ไหน เพราะตอนนี้แม่คนึงเดินมาใกล้จะถึงห้องผมแล้วครับ ผมชักยืนไม่ติด
“มึงทำอะไรกันเมื่อคืน”
ง่า~~ แม่จะเข้าห้องแล้ววววววว ดูท่าว่าไอ้คนสูงกว่านี่ไม่ยอมปล่อยผมสักที ผมเลยโบกมันไปหนึ่งที
“สัดกูรีบไว้ค่อยคุย” แล้วออกวิ่งสุดตีน แต่เมื่อผมไปถึงห้องก็พบว่าแม่คนึงรอผมอยู่แล้ว~~
“มาสายนะเวียงเหนือ วิดพื้นห้าสิบ”
ผมทำตามแต่โดยดี ปากก็นับเลขครบด้วยครับ แต่ในใจคาดโทษไอ้เชี่ยจีนไว้ กูรอดจากมิกกี้เมาส์ แต่ดันไม่พ้นเงื้อมมือแม่คนึงเพราะมึงคนเดียว สัดจีนนนนนนนนนนนนนน!!!
........................................
“อารยะธรรมโบราณของกรีกที่เด่นชัด ไม่ได้มีเพียงแค่วิหารเท่านั้น....”
ผมหลับตั้งแต่คำว่าอารยะธรรมแล้วล่ะครับ จะโบราณแค่ไหน ถ้าสอนแบบนี้ ในห้องที่เย็นจับใจขนาดนี้ เกมในมือถือยังแพ้ความง่วง... ผมขอลาไปนอนก่อน...
อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
ราวกับเสียงนาฬิกาปลุก แต่ละคนที่หลับเพราะน้ำเสียงของแม่อรชร (อาจารย์สังคม) ก็ตื่นกันเต็มตา และเมื่อสั่งการบ้านครบก็ถึงเวลาแดกข้าวววววววววววว
“เที่ยงทีไรตาสว่างทุกทีนะมึง” ไอ้นายบอกพร้อมๆ กับเช็ดน้ำลายไปด้วย
มึงยิ่งกว่ากูอีกสัด!! น้ำลายยืดเชี๊ยะ ผมส่ายหน้ากับคนที่ว่าคนอื่นแล้วไม่มองตัวเอง พร้อมเก็บของไปด้วย
“ไอ้เหนือ” เสียงไอ้จีนครับ วันนี้มาแปลกมารับถึงห้องเลยแหะ
“เมื่อเช้ามึงไม่ได้เครียกับไอ้จีนใช่ไหม” ไอ้นายถามผม ทำเอาผมเครียด กูรู้เหตุผลที่มึงมารับกูล่ะสัด!!
“อ่ะว่ามา” ผมยืนจังก้าสู้กับมันครับ มันจะอะไรมากมายกับเรื่องไอ้แมกวะ ผมล่ะงง
“ตกลงมึงกับไอ้แมก”
“มันมานอนบ้านกู ก็แค่นั้น” ผมตอบอย่างนั้นแต่สายตาของไอ้จีนอ่านออกเลยว่ามันไม่เชื่อสิ่งที่ผมบอก
“มึงต้องการคำตอบแบบไหนถึงจะพอใจ” ผมชักอารมณ์เสีย ตั้งแต่ในเอ็ม จนมาถึงเช้า แล้วนี่ก็เที่ยง มึงเกลียดไอ้แมกทำไมวะ มันไปเข้บนหัวมึงไง๊!! บ่นในใจครับด้วยความหงุดหงิดแต่ไม่ได้พูดออกไปอันตราย แหะๆๆ
“กูแค่ไม่ชอบที่มันเกาะแกะมึง”
“เกาะแกะเชี่ยไร มันแค่มีเรื่องกลุ้มใจ” เฮ้ย!! นั่นไงครับปากผม แน่นอนว่าไอ้จีนมันต้องถามต่อว่า...
“เรื่องเชี่ยอะไร” ผมขอซื้อหวยได้ไหมมมมมมมมม จะได้รวยๆ มั่ง แล้วผมจะตอบว่าไงดีล่ะครับ บอกมันว่ากลุ้มใจเรื่องผมเหรอ โนเวย์!!!
“มึงจะอยากรู้เรื่องคนอื่นไปทำไมวะ” ผมเลยถามมันกลับ
“มึงไม่อยากบอก?”
อ้าวเชี่ยนี่ย้อน... แต่ผมยืนเงียบ
“สัดกูหิว!!” เสียงไอ้นายดังขึ้น เป็นอันว่าเรื่องของผมกับไอ้จีนจบแค่นี้ ผมไม่อยากบอกอะไรมันมากนัก เพราะผมคิดว่าหากบอกมันเรื่องไม่จบแค่นี้แน่ๆ ไอ้จีนนี่ห่วงผมเกินไปอย่างไอ้นายพูดจริงๆ นั่นแหละ!!
..................................
ยาวไปไหมคะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ
จะพยายามแต่งให้ดีขึ้นๆๆ ค่ะ
ตอบคอมเม้นท์ตอนที่แล้ว
คุณ Blue magic ((เชียร์เเม๊กอ่า สู้ๆๆๆๆๆๆ จีบเวียงเหนือให้ติดนะคะ ))
แมก: ขอบคุณที่เชียร์นะครับ แถมอวยพรด้วย จะพยายามนะครับ (ยิ้มหวาน)
((ไปไกลๆเลย!!!!!))
จีน: T^T ใจร้ายยยยยยยยย!!
เวียงเหนือ: ไหนๆๆ ใครพูดถึงผม ^O^ (โบกหนึ่งที เค้าแค่พาดพิงไม่ต้องออกมาก็ได้//ไรเตอร์)
คุณ Prince The Killer
ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ
ขอบคุณทุกๆ ท่านที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ
^O^
.............................................
ความคิดเห็น