คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 The first (1/2)
“แว้น แว้นนนน แว้นนนนนนน แว้นนนนนนน เฟี้ยววววววว โครม วี่หว่อๆๆๆ”
เสียงเรียกเข้ามือถือของผมเองครับ แมร่งรำคาญอ่ะ!! ตอนแรกว่าจะไม่รับแล้ว แต่มันโทรเข้ามาไม่หยุด ผมล้วงมันออกมาจากกางเกงด้วยความยากลำบาก ก็เพราะตอนนี้ผมนั่งอยู่หลังพี่วินมอร์เตอร์ไซด์เนี่ยสิครับ!!!
พอล้วงออกมาได้หน้าจอก็ขึ้นว่า “ทัน”
ครับเพื่อนผมเอง ขอบใจว่ะเพื่อน เล่นเอากูหงุดหงิดขึ้นเป็นกอง!!
โทรตอนไหนไม่โทรนะมึง =”=
“มีอะไร” ผมกรอกเสียงอันหงุดหงิดลงไป พร้อมเอาโทรศัพท์ออกจากหูให้ลมกรอกเข้าไป (เพื่อ?!?/ไรเตอร์) แค่ให้มันรู้ครับว่าผมกำลังลำบาก
“อยู่บนมอร์ไซด์เหรอ งั้นก็ใกล้ถึงแล้วดิ”
อ้าวรู้อีก!! แล้วเพื่อนลำบากมึงรู้มั่งป่ะเหอะ
=”=
“จองให้ได้นะมึง อย่าให้ไอ้พวกนั้นมันได้ที่ไปครองเข้าใจป่าว” แล้วไอ้ทันก็วางสายไป
โทรมาแค่เนี้ยะ!! รวยเนอะ!! ผมวางสายอย่างหงุดหงิดคูณสอง แล้วก็ถึงพอดีครับที่ที่พวกเรามักจะมาเสมอ ไม่ว่าหลังเลิกเรียน หรือวันหยุดแบบนี้
มันเป็นที่เอาไว้สำหรับทำกิจกรรม เป็นลานกว้างๆ รอบๆ ก็มีต้นไม้ทำให้ที่ตรงนี้ไม่ร้อนมาก แล้วก็เป็นที่ที่มีทั้งเด็กบอร์ด เด็กไบท์ เด็กฮิปฮอป เด็กที่มาเล่นดนตรีเป็นทีม และบี-บอยอย่างพวกผม
แนะนำตัวนิดนึงผมชื่อ เวียงเหนือ เป็นคนกรุงเนี่ยแหละครับ แต่แม่บอกว่า ผมเกิดที่เชียงใหม่ ไม่ได้หมายความว่าคลอดนะครับ ในความหมายแม่คือ แหะๆๆ นั่นแหละครับ อย่าให้พูดเลย น่าอายออก
-_-^^
ว่าแต่แม้แต่ตอนนี้ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าแม่จำได้ยังไงว่าอสุจิของพ่อน่ะ บังเกิดผลตอนไปเที่ยวที่เชียงใหม่ เก่งแหะ!!
ผมเดินเข้าไปลานโล่ง มองซ้ายขวา คนน้อยมากวันนี้ คงเพราะผมออกบ้านเร็วกว่าทุกวัน มันเบื่อครับอยู่บ้านคนเดียว คือแม่กับพ่ออยู่ต่างจังหวัด แล้วพี่สาวของผม พี่วันใส ก็ไปอยู่กับพ่อแม่ที่นั่น ปล่อยผมไว้คนเดียว ผมก็เลยต้องหากิจกรรมทำจะได้ไม่ต้องนั่งเหงาที่บ้าน
ผมไปนั่งตรงที่ประจำ มุมด้านซ้ายของลานสี่เหลี่ยม ความจริงก็ไม่ประจำเท่าไหร่หรอกครับ เพราะที่ตรงนี้มักจะต้องแย่งกะไอ้พวกบอยแบนด์ที่มาเล่นดนตรี เห็นว่ากลุ่มมันชื่อ โนลิมิต อะไรเนี่ยแหละ เชยชิหองว่าป่ะ แมร่งช่างกล้า!!
[+.,+]
แล้วพวกมันก็โนลิมิตกันจริงๆ ครับ เล่นทีอย่างกะจะออกคอนเสริต มีแรงเท่าไหร่ใส่เข้าไป ไม่สนใจใครด้วย แบบเหมือนพวกหลุดโลก ผมนึกสงสัยพวกนี้ก่อนเล่นดนตรีมันเล่นยามาก่อนหรือเปล่า แต่ก็แค่สงสัยแหละครับ เพราะพวกผมไม่ได้สมาคมด้วย
ถ้าวันไหนจองที่ไม่ได้ พวกผมก็จะเต้นใกล้ๆ มันนี่แหละ หวังว่าพวกนั้นคงรำคาญพวกผมแล้วหนีไป ที่ไหนได้เวลาไอ้พวกนี้เล่นดนตรีทีไรกลุ่มพวกผมก็จะโดนเบียดแย่งที่ ก็พวกสาวๆ ที่มากรี๊ดๆ นั่นแหละครับ ไม่ดูพวกผมก็ช้ำพอละ นี่ยังไปกรี๊ดไอ้วงบ้าบอนั่นอีก
เคืองครับมีเคือง =.,=
แต่ถ้าวันไหนพวกผมจองที่ตรงนี้ได้ก่อน พวกมันก็จะไปรวมกลุ่มกันเล่นดนตรีที่ฝากด้านตรงข้ามกลุ่มพวกผม ผมก็ไม่เข้าใจ พวกมึงก็เล่นด้านตรงข้ามไปก็สิ้นเรื่อง จะมาแย่งพวกกูทำไม!
ผมเปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้าที่เบาขึ้น ถลกขากางเกงขึ้นจะได้ไม่รุ่มร่าม ถอดเสื้อเชิ้ตตัวนอกออกให้เหลือแต่เสื้อกล้ามสีขาวข้างใน โชว์โอโม่เสียหน่อย แหะๆๆ (แต่ผมขาวจริงๆ นะ สาบาน!!) เสียบ ipod เข้าหูตัวเอง แล้วเต้นตามจังหวะ เต้นเบาๆ เป็นการวอร์มร่างกาย รอพวกเพื่อนตัวดีที่เร่งผมตั้งแต่ก่อนออกบ้าน แถมเช็คเป็นระยะ แล้วพอผมมาถึงพวกมันก็ปล่อยให้ผมรอ แมร่งนานโคตร...
จะว่าพวกมันก็ไม่ได้ครับ ก็แต่ละคนลูกคุณหนูกันทั้งนั้น อย่างไอ้ทันที่บ้านคงมาส่งแล้วก็พ่วงไอ้นายมาด้วยอีกคนเพราะบ้านใกล้ๆ กัน หมู่บ้านเดียวกัน หมู่บ้านคนรวยครับ มันรวยครับ!! (ย้ำเพื่อ/ไรเตอร์)
ผมไม่ได้อิจฉาหรอกครับ แค่หมั่นไส้น่ะ!! (แถวบ้านเรียกอิจฉาค่ะ/ไรเตอร์)
ส่วนไอ้จีนกับไอ้ไรท์ขานี้แท็กซี่ครับ รถเมล์ รถมอร์เตอร์ไซด์อย่างผมมันนั่งไม่เป็น ใช่แล้วครับ ผมจนที่สุดในกลุ่ม ดังนั้นผมเลยสบายกระเป๋า แหะๆๆ ข้อดีของการมีเพื่อนรวย
เต้นได้สักพัก รู้สึกแปลกๆ เหมือนมีคนมองอยู่ ผมกวาดตามองแล้วก็พบ สายตาคู่หนึ่ง ยืนกอดอกพิงต้นไม้แล้วมองทางผม ไอ้คนที่มองผมขาวโคตร หน้าตานี่หล่อมากครับ คิ้วเข้ม ตาเรียว จมูกโด่ง เป็นแบบที่สาวๆ เห็นคงหลงไปหลายคนเชียว
แต่... มึงมองไรกูวะ!! แค่คิดแหละครับ ไม่มีเพื่อนไม่กล้ากร่าง แหะๆๆๆ
ผมพยายามจะเต้นต่อ แต่สายตาไอ้หมอนั่นแมร่ง... จ้องขนาดนี้ มึงเอาปืนมายิงกูเลยม่ะ!!
ผมก็เลยหยุดเต้นเพราะตอนนี้ไม่มีอารมณ์เต้นโชว์ใคร ผมนั่งลงพร้อมกับดึงน้ำเย็นๆ ออกจากกระเป๋าเป้สุดหรูของผมที่แม่ซื้อให้วันเกิดปีที่แล้ว
แล้ววันนี้เป็นอะไร ผมเปิดน้ำไม่ได้ เกลียวมันแน่นมากเลยครับ แล้วมือผมก็มีเหงื่อออกเสียด้วยสิ มันลื่น...จำเป็นต้องดึงผ้าขนหนูสีขาวออกจากกระเป๋าเอามาเช็ดเหงื่อ และด้วยความรกของมันผมเลยวางขวดน้ำไว้ข้างๆ แล้วควานหาผ้าขนหนูในนั้น เมื่อเจอผ้าขนหนูปรากฏว่า... ไอ้ขวดน้ำของผมหายไป!!
ผีหลอกกลางวันเหรอวะ!! >.<
“เฮ้ย!! เย็น!!” อะไรเย็นๆ มาโดนหน้าผม ทำเอาผมตกใจแทบหงายหลัง แต่สเตปผมยังดี ตั้งตัวได้ไม่หงายไปจริงๆ (อวดตัวเองได้อีก///ไรเตอร์)
ผมมองตามไอ้อะไรเย็นๆ นั่น ก็พบว่า... ไอ้หล่อนั่นมันถือขวดน้ำของผมที่เปิดเรียบร้อยยื่นมาให้ครับ ยื่นมาโดนหน้าผมพอดีเด๊ะ!!
เอิ่ม... อะไรของมึงเนี่ย!!~
ผมคิ้วขมวดทันที ไอ้หล่อนั่นมันสูงน่าดูเลยครับ ผมว่าผมก็สูงใช้ได้นะ แต่ยังเตี้ยกว่ามันอีกอ่ะ (168 เนี่ยนะสูง//ไรเตอร์)
“เอาไปสิของมึง”
อ้าวไอ้นี่!! เจอกันวันแรกสนิทขนาดนี้เลยเหรอวะ แต่เอาเถอะผมไม่ถือ อย่าให้มากละกัน!!
“ขอบใจ” ผมดึงน้ำมาแล้วดื่มทันที แต่ว่า... สายตาของมันยังไม่ละจากผมครับ
“ชื่ออะไร”
..............................
ลองแต่งใหม่อีกที
ชอบไม่ชอบเม้นท์ด้วยนะคะ
จะมีคนอ่านไหมน๊า... ลุ้นๆๆๆ
...........................
ความคิดเห็น