คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 หยอก(แรงไปไหมไอ้แมก)!!!
อาหารของผมมากองอยู่ตรงหน้าแล้วครับ ใช่ครับมันกองจริงๆ ก็ของฟรีน่ะใครจะเอาน้อยๆ ล่ะ
บรรเจิดโคตร!!
“แล้วทำไมกูต้องนอนกะมึง พ่อแม่มึงไปไหน” ผมถามหลังจากส่งเทมปุระอันสุดท้ายลงไป และกำลังจะเอาปลาดิบตามเข้าไปอีกอัน
“ไปลอนดอน เอ่อ... พูดมาก็ดี มึงต้องนอนกะกูทั้งอาทิตย์นะเว้ย”
“อะไรนะ นานขนาดนั้นให้กูย้ายเข้าบ้านมึงเลยไหม”
“ได้ก็ดีสิครับที่รัก” พร้อมสายตาหวานส่งมาให้ผม ชนิดที่แบบถ้าผมเป็นผู้หญิงคงให้มันไปหมดอ่ะ!!!
“ฮิ้วววววววววว”
อ้าว!! แซวได้อีกพวกมึง
“ที่สาธารณะก็ไม่เว้นนะมึง” ไอ้นายมันเสริม
ปลายสายตาผมเห็นหน้าไอ้แมก ที่ตอนนี้คีบปลาหิมะค้างไว้ แล้วก็นึกขำครับ หน้าตามันนี่... เอ๋อแดก มันคงตกใจกับการเล่นของพวกผม
เอิ่ม... มันเป็นปกติครับ ไอ้จีนชอบเล่นกะผมแบบนี้ประจำ ผมชินแล้ว
“ไม่อ่ะ กูนอนคืนเดียว” ผมต่อรอง แม้ผมจะอยู่คนเดียวแต่ผมก็ไม่ชินที่จะไปนอนบ้านเพื่อนหรอกครับ ยิ่งค้างเป็นอาทิตย์ด้วยแล้ว
“หก!!” มันต่อรอง
“สอง!!” ผมเถียง
“ห้าก็ได้เอ้า!!”
“สาม” ผมพูด แล้วมันกำลังจะอ้าปาก
“ห้ามต่อ กูให้ได้แค่นี้!!” ผมสรุปด้วยสีหน้าจริงจัง
“สามคืนก็ชื่นใจแล้วครับ” หยอกได้อีกนะมึง...
“มึงเลิกพูดแบบนี้ได้ไหมวะ”
“อายดิมึง”
“สัดนาย!! พวกมึงทำกะกูแบบนี้อ่ะดิกูถึงไม่มีสาวสักที” ผมบ่น ก็เวลาพวกมันแซว หญิงที่ผมมองอยู่ก็หายหมด แมร่งแซวเชี่ยอะไรเสียงดังจนคนอื่นเข้าใจผิดหาว่าผมเป็นคู่เกย์กะไอ้จีนกันหมดแล้วเนี่ย
“มึงน่ะมีแค่ไอ้จีนก็พอแล้ว เอาสาวมาทำไมอีก” ฮากันครืนยกเว้นผม...
“ไอ้ทันแดกเข้าไป ไม่เห่าก็ไม่มีใครว่ามึงเป็นใบ้หรอก” ผมเริ่มโมโห ก็ผมบอกไอ้แมกว่าผมไม่ได้เป็นเกย์ แต่ไอ้พวกนี้แมร่งพูดให้ไอ้แมกคิดอีก เดี๋ยวมันก็เข้าใจผมผิดพอดี
พวกมึงรู้ไหมเนี่ยว่ากูเครียดดดดดดดดด !!
“มึงเป็นเชี่ยอะไรวะไอ้เหนือ”
“เปล่า” ผมตอบไอ้ไรท์ มันคงเห็นผมนอยด์อยู่ ปกติพวกมันแซวผมก็ไม่ได้นอยด์ขนาดนี้นะ แต่บังเอิญวันนี้มีไอ้แมก แล้วผมก็เริ่มเครียดหนักกว่าเดิม เพราะไอ้แมกมันมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์กับรอยยิ้มที่พยายามซ่อนชัยชนะ มึงไม่ต้องซ่อนกูเห็นได้ชัดเจนมากอ่ะ!!
“มึงนอยด์ทำเชี่ยอะไร” ไอ้ไรท์ยังไม่หยุด
“กูบอกว่าเปล่า”
“งอนได้น่ารักอีกนะมึง” ไอ้จีนบอกพร้อมกับจับหัวผมโยกไปมา
“ฮึ่ย... กูจะแดกของหวาน” ผมปัดมือไอ้จีนออก
“อ๊ะ แดกซะ ชอบไม่ใช่เหรอ” ไอ้แมกยื่นไอติมบลูเบอร์รี่มาให้ผม
“ขอบใจ” ผมยิ้มกว้างให้มัน ดีจังแหะผมไม่ต้องสั่ง เย่...
ว่าแต่มันรู้ได้ไงอ่ะว่าผมชอบบลูเบอร์รี่ แต่ช่างเถอะขอสวาปามของโปรดก่อนนะคร๊าบบบบบบบ
!!o>O<o!!
ในตอนที่พวกเราออกจากร้านอาหารญี่ปุ่น ที่ผมไม่ได้จ่ายตังค์แม้แต่บาทเดียว เราก็เดินเล่นต่อที่ลานน้ำพุสยามพารากอน ผมว่าไอ้แมกนี่สุดๆ จริงๆ กางเกงน้ำเงินเพียงคนเดียวในกางเกงดำ มันก็ยังเนียนเอาจนเหมือนเป็นเพื่อนกันมานานอ่ะ แถมดูจะสนิทกะไอ้นายเป็นพิเศษ เหมือนๆ มันจะรู้จักกันมาก่อน อืม... หรือผมคิดมากไปเอง
เพื่อนผมมันเล่นน้ำกันอยู่ ส่วนผมเปียกไปแล้ว ก็เลยมานั่งเก้าอี้ ก็เกือบจะโดนยามแหละครับ แต่พวกผมหยุดก่อนที่จะโดนด่า แล้วก็เล่นต่อ กลัวที่ไหนพวกนี้...
แล้วไอ้แมกก็เดินมาทางผม ตั้งแต่มันรู้จักกับเพื่อนผม มันกับผมไม่ได้คุยกันสองคนเลยครับ เพราะไอ้จีนไม่ยอมปล่อยผม มันเป็นโรคขาดความอบอุ่นมั้งครับ ชอบกอดคอผมจัง อิสระจากมันน้อยเหลือเกิน
“หมายความว่าไง” ไอ้แมกยืนตรงหน้าผมแล้วถาม
อะไรของมึง คำถามแมร่งตอบยาก เกริ่นก่อนดีไหม
“เรื่อง?” ผมเงยหน้ามองมันด้วยแววตาสงสัยเต็มที่
“ที่มึงจะไปนอนกะไอ้จีน”
“แล้วไง” ผมยังงงอยู่ครับ
“ทำไมมึงต้องไปนอนกะไอ้จีน” มันท้าวสะเอวถามผม ด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ก็มันเลี้ยงข้าวกู”
“มึงไม่รู้อะไรหรือยังไง”
“รู้อะไร กูไปออกบ่อย”
“แต่วันนี้กูไม่ให้ไป”
“กูจะไปหรือไม่ไปมันเกี่ยวอะไรกะมึงวะไอ้แมก” ผมชักเซ็งขึ้นมาทีละนิดละครับ จะอะไรหนักหนาก็แค่ไปนอนบ้านเพื่อน
ไอ้แมกมันก้มลงมาใกล้ๆ ผม แล้วผมก็ได้กลิ่นมิ้นท์จากลมหายใจของมันเหมือนเดิม
“เกี่ยว เพราะมึงเป็นแฟนกู จำไม่ได้หรือไง”
‘ง่า~~
“กูไม่ได้เป็นแฟนมึง” ผมย้ำเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้งครับเนี่ย (สองเองค่ะ///ไรเตอร์)
จู่ๆ ไอ้แมกก็ฉุดผมขึ้นแล้วลากแขนผมลงจากลานน้ำพุอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยกูเชี่ยแมก กูเจ็บ” ผมบ่นไปสลัดแขนไป แต่ไร้ผล แมร่งแรงเยอะชิหอง!!
“ไม่ได้ยินหรือยังไง กูบอกให้ปล่อย” ผมพยายามแกะมือมันออกแต่ก็ยังไร้ผลเหมือนเดิม
“เชี่ยแมก!!” ผมเสียงดังขึ้น
“อยู่เฉยๆ เหอะน่า ถ้ามึงยังสะดิ้งกูอุ้มแน่”
เฮ่ย!! กูไปสะดิ้งกะมึงเมื่อไหร่วะเนี่ย... แต่ผมก็สงบลงครับ เดินตามหลังแต่โดยดีเพราะว่า ผมไม่อยากถูกกล่าวหาว่า สะดิ้ง ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะมาใช้คำนี้กับผมได้ไง!
พอลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย มันก็พาผมเดินไปเรื่อยๆ จนมันหยุดที่ไหนสักแห่ง แล้วมันก็ดันตัวผมติดกำแพง ส่วนมันก็ใช้มือขวางทางหนีผมไว้ แล้ววันนี้เป็นวันอะไรวะ แมร่งคนเดินสยามหายหัวไปไหนหมด ทำไมมันไม่มีใครเดินไปมาแถวนี้มั่งเนี่ย...
ผมมองไปรอบๆ เอาเป็นว่าที่ที่ผมถูกพามาเนี่ย ห่างไกลผู้คนลิบลับ ไอ้แมกก็ช่างสรรหาจริงๆ ครับ
-_-^^^
“กูหึง!! มึงได้ยินป่ะ!!”
จากที่ผมส่ายสายตาไปมาเพื่อหาทางหนีจากกรงที่ไอ้แมกทำไว้นั่น พอได้ยินคำนี้ผมถึงกับหยุด แล้วจ้องไอ้คนตัวสูงตรงหน้าด้วยสายตาประหลาดใจ
“วันนี้กูปล่อยให้มึงอยู่กับไอ้จีนทั้งวัน ยังไม่พอใจอีก ต้องไปนอนกับมันอีกเหรอ” แววตาที่มันมีให้ผม บอกไม่ถูกว่าเป็นสายตาอะไรระหว่างเจ็บปวดและโกรธ แต่ที่รู้... ผมรู้ว่ามันกำลังแย่ ทำเอาผมรู้สึกแปลกๆ เสียงหัวใจเต้นรัวเร็ว
ผมเป็นอะไรไปครับนี่...
“ไม่ไป ไม่ได้เหรอวะ” น้ำเสียงคนตรงหน้าอ้อนวอนอย่างเห็นได้ชัด ผมเริ่มไปไม่เป็นแล้วครับ เริ่มพูดอะไรไม่ออก ก็หน้าหล่อๆ ของมันบวกกับแววตาที่อ้อนวอนอย่างนั้น แล้วไหนจะเสียงหัวใจของผมอีก
ผมต้องทำยังไงล่ะทีนี้...
“กูบอกมันแล้วว่าจะไป” ผมบอกมันไปเบาๆ
“ถ้ามึงยืนยันอย่างนั้นก็ตามใจ”
อ้าว!! ยอมง่ายอีกละ แล้วที่มึงดราม่าใส่กูหมายความว่าไงวะ!!
“แต่กูขอบอกไว้ก่อนนะ อย่าโดนมันจับกด เพราะคนที่จะกดมึงมีแค่กู” ว่าแล้วมันก็ยิ้มเจ้าเล่ห์
แต่ผมดิเครียดโคตรรรรรรรรรรรรร!!
~*~;;
ทำไมวันนี้มีแต่คนจะกดกูฟร่ะเนี่ย!!
-_-^^^^
“มึงเลียนแบบไอ้พวกนั้นรึไง” ผมถามมันพร้อมกับลอดตัวออกจากแขนที่มันขวางผมไว้ ดูเหมือนมันยอมปล่อยผมออกจากกรงแล้วครับ ผมเลยหันหลังเดินไป แต่ก็ยังโดนรั้งไว้ด้วยมือใหญ่ แต่คราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อน มันรั้งผมเข้าไป
.
..
…
….
…..
กอดคร๊าบบบบบบบบ!!!
!!o>////////////<o!!
ผมนิ่งไปสิบวิ... นึกงงกับเหตุการณ์
“มึงทำยังไงให้กูหึงได้ขนาดนี้วะเนี่ย ไอ้เหนือ” มันกระซิบกับไหล่ของผม
“ปล่อยกู” ผมบอก และในตอนที่ผมกำลังจะรวบรวมแรงทั้งหมดเพื่อผลักมันออกนั้น มันก็.... ปล่อยผม
-_-^^^
เริ่มงงกับอาการมันมากขึ้น แต่มันกลับยืนเอียงคอ เอามือล้วงกระเป๋ามองผมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
เชี่ยยยยยยยย... หล่อได้อีกอ่ะมึง!!!
“กู... ว่าขึ้นไปหาพวกนั้นดีกว่า ป่านนี้คงหาตัวกูแล้ว”
ผมบอกโดยไม่มองหน้ามัน เพราะรู้สึกว่าตอนนี้หน้าผมร้อนไปหมดแล้วครับ
เชี่ยแมกมันหยอกผม... เชี่ยแมกมันหยอกผม... เชี่ยแมกมันหยอกผม!!
ผมท่องคำนี้ไว้ในใจ เพื่อกล่อมให้ใจผมไม่เต้นแรง
....................................
เล่าเรื่องเร็วไปไหมคะ
ส่วนคำถามที่ว่า
อยากรู้ความรู้สึกของแมกบ้างนั้น
ตอนแรกไรเตอร์กะจะเขียนแค่ฝ่ายเดียวค่ะ คือเขียนแค่เหนือฝ่ายเดียว
แต่ถ้าอยากอ่านงั้นไรเตอร์ทำเป็นตอนพิเศษดีไหมคะ
อยากรู้ตั้งแต่ตอนไหน บอกนะคะจะได้แต่งได้
ยอดอ่านเพิ่ม
ยอดคอมเม้นท์เพิ่ม(แม้จะน้อย)
แต่ก็ดีใจค่ะ
ได้กำลังใจโขเลย
ขอบคุณนะคะ
^o^
..................................
ความคิดเห็น