คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 มินิหรือเพื่อน?!?
“คิดอะไรอยู่วะ ไม่แดกกูแดกนะ” ไม่ว่าเปล่าไอ้ไรท์คีบลูกชิ้นของผมเข้าปากอย่างเร็ว ตอนนี้ผมกะไอ้ไรท์อยู่แถวโต้รุ่งครับ หาอะไรกินก่อนเข้าบ้าน
“เชี่ยไรท์” ผมก็เลยคีบลูกชิ้นคืนจากจานมันแหละครับ แถมผมยังเอาลูกชิ้นที่เหลือของผมเข้าปากแล้วเอาใส่ไว้ที่จานเหมือนเดิม (สกปรกได้อีกอ่ะ///ไรเตอร์)
“ยี้... มึงนี่น่าแหวะว่ะ”
ผมหัวเราะใส่ไอ้ไรท์ ปกติครับเรื่องพวกนี้ มีทุเรศกว่านี้อีก แต่ผมยังไม่บอกตอนนี้หรอก แหะๆๆ
“กูยังสงสัยว่ะไอ้เหนือ” เอาล่ะครับคำถามที่ผมไม่อยากตอบ
อย่าสงสัยได้ม๊ายยยยยย!!
“สง... สงสัยเชี่ยอะไรมึง” ผมถามทำเป็นไม่รู้เรื่องใดๆ ทั้งสิ้น
“น้องมินิเนี่ยแฟนมึงเปล่า” โล่งอกกับคำถาม แต่หนักใจกับคำตอบครับ
ก็น้องมินิเนี่ยแหละครับคนที่ผมชอบอ่ะ แล้วคำถามของไอ้ไรท์ก็เป็นคำถามที่ผมใช้ถามตัวเองทุกวัน
ผมคุยกะมินิทุกวันทั้งโทรศัพท์ทั้งในเอ็ม อาทิตย์หนึ่งต้องได้เจอกันสองวันแล้วแต่วันไหน บางครั้งก็ไปลานกิจกรรมกับพวกผม มินิเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมสนิทด้วย ก็โรงเรียนผมน่ะมันผู้ชายล้วน และผมก็คิดว่าผมเป็นผู้ชายคนเดียวที่มินิสนิทด้วย ด้วยเหตุผลเดียวกันคือมินิเรียนโรงเรียนหญิงล้วนครับ
“เชี่ยเหนือ!!”
ตะโกนหาพ่องเหรอเชี่ยไรท์!! แมร่งเอาผมตกใจแทบแย่
“อะไรอีกมึง”
“กูถามอย่าเงียบ”
ผมนิ่งสักพัก แล้วค่อยตอบมันว่า
“กูไม่รู้” ก็ผมไม่รู้จริงๆ ว่าระหว่างเราเค้าเรียกว่าอะไร เพื่อนสนิท? ผมสนิทกับน้อง น้องสนิทกับผม เราคุยกันได้อย่างไม่เคอะเขิน แต่ผมชอบน้อง ไม่รู้ว่าน้องชอบผมไหม แล้วตกลงเราเป็นอะไรกัน
“มึงชอบน้องเค้าหรือเปล่า แต่กูว่ามินิชอบมึงว่ะ”
คำพูดมันทำเอาผมสะอึก ถ้ามินิชอบผมได้จริงๆ ก็ดีอ่าดิ
“มึง... มึงจะรู้ไปทำไม แล้วมึงรู้ได้ไงว่าน้องชอบกู”
“ไม่รู้ดิ เห็นพวกมึงสนิทกันก็แค่นั้น”
“ก็แค่สนิทแบบพี่น้องเท่านั้น แล้วมึงนะอย่าเอาไปแซวเชียว มันไม่ดี” ผมขอดักไว้ก่อนดีกว่า ไม่รู้หรอกครับว่ามินิชอบผมหรือไม่ แต่ผมห่วงน้องเค้า
“ไม่ดียังไงวะ”
“ก็น้องเป็นผู้หญิง ไปแซวอย่างนั้น เดี๋ยวน้องเสียหาย” แล้วผมก็ไม่อยากให้ความหวังตัวเองด้วย ถ้าวันไหนมินิเป็นแฟนคนอื่น ผมคงเสียใจแย่
“โบราณชิหอง” มันบ่น แต่ผมก็เนียนๆ ไม่ได้ยิน
“ถ้ามึงไม่คิดอะไรกะน้องก็ดี มึงรู้ป่ะ ไอ้นายชอบมินิ”
ผมแทบสำลักน้ำที่ดื่มลงไปกับประโยคที่ได้ยิน
“จริงเหรอวะ” ผมย้ำไอ้ไรท์อีกที มันพยักหน้าหงึกๆ ด้วยแววตาจริงจัง แต่ผมกลับหนักใจมากขึ้น
“มึงรู้มาจากไหน”
“มันบอกกูเอง วันที่มันเมาบ้านไอ้ทัน”
“เชื่อได้เหรอวะ คำพูดคนเมาน่ะ” ผมไม่ยอมรับครับ
“แล้วมึงเชื่อป่ะล่ะ”
แน่ะย้อน... ผมถอนใจ ครับผมเชื่อ แต่ก็พูดไปงั้นแหละ นึกอยากให้ไม่เคยได้ยินคำพูดเหล่านี้เสียจริงๆ
“มึงบอกกูทำไมเนี่ย”
“แล้วมึงว่ากูบอกมึงทำไม”
ย้อนอีกรอบ มึงเป็นอะไรมากไหมเนี่ย ย้อนกูจริง!!
“ให้กูช่วยไอ้นายว่างั้น”
“ฉลาด”
ขอบคุณที่.... ประชดกูไอ้เชี่ย!!
“แล้วทำไมต้องกูวะ”
“ก็มึงสนิทกับมินิที่สุดแล้ว”
ใช่ครับผมสนิท แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมต้องเป็นพ่อสื่อนี่ กูอยากได้น้องเค้าเอาไว้เองเฟ้ยสัด!!
“ว่าไง”
กดดันได้อีกนะมึง!! เฮ่อ........
“ก็ได้” สิ่งที่ผมตอบมันตรงข้ามกับสิ่งที่ผมคิดอย่างสิ้นเชิง แต่ให้มินิคบกับไอ้นายก็คงดีกว่าไปคบกับใครที่ผมไม่รู้จัก อย่างน้อยผมก็รู้ว่าไอ้นายมันเป็นคนดี
...................
ตอนนี้สั้นมาก
ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ
เนื้อหาที่เข้ากับชื่อเรื่องมันมีแค่นี้อ่ะ
แต่ก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์
(มีหรือเปล่าไม่รู้ แต่ขอบคุณไว้ก่อน
^O^
..............................
ความคิดเห็น