คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13 Birthday Party!!!
“แว้น แว้นนนน แว้นนนนนนน แว้นนนนนนน เฟี้ยววววววว โครม วี่หว่อๆๆๆ”
มือถือผมแผดเสียงกวนๆ ในตอนที่เราอยู่ในรถของไอ้ทัน พวกเราห้าคนมุ่งหน้าไปบ้านหลังหนึ่ง ทำงานครับทำงาน โชว์สเตปเทพในงานวันเกิดของ Big Bang FC นั่นเอง ฮ่าๆๆๆ
“ว่า?” กรอกเสียงไปอย่างหงุดหงิดเพราะผมเพิ่งวางสายจากไอ้เชี่ยนี่เมื่อเกือบๆ ชั่วโมงที่แล้วก่อนผมออกบ้าน
[ใกล้ถึงหรือยัง] คือไอ้แมกมันรู้ครับว่าวันนี้ผมจะไปไหน ว่าแต่ใกล้ไม่ใกล้เกี่ยวไรกะมึง
“ใกล้แล้ว มึงจะโทรหาทำไมบ่อยๆ วะ”
[รำคาญไง๊] เอ่อรู้ตัวก็ดี
“เปล่า แค่นี้นะถึงแล้วๆ” ไม่รอมันตอบผมวางสายทันที ก่อนที่ไอ้ทันจะเลี้ยวรถเข้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่ไอ้จีนเพิ่งวางสายจากเจ้าของบ้านไป คือว่าขับไปด้วยโทรถามทางไปด้วยน่ะครับ บ้านหลังนี้แม่งใหญ่จริงๆ ไม่ได้โม้ ทำเอาผมยืนตาค้างทีเดียว พอลงจากรถก็มีพี่ผู้ชายมารับรถของไอ้ทันไปจอด ดีจริงแหะ แล้วเวลาเอารถคืนพี่เค้าจะจำได้ไหมหว่าว่าคันไหน?
ผลั่วะ!!
“มึงไม่เคยเห็นบ้านหลังใหญ่รึไง บ้านไอ้ทันก็ขนาดนี้ทำตาโตสัด”
อ้าวไอ้นาย มึงโบกกูไม่พอ ด่ากูอีก ก็บ้านหลังนี้มันสวยกว่าบ้านไอ้ทันนี่หว่า ผมลูบหัวตัวเอง เจ็บสัด!!
“สวัสดีครับคุณป้า” ไอ้จีนทักทายหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวหรูอย่างกับคุณหญิงในทีวีประดับประดาด้วยเพชรวิบวับ คาดว่าคงเป็นเพื่อนแม่มัน พวกเราไหว้ตามสลอน คุณหญิงป้ารับไหว้อย่างอ่อนโยน
“ไหว้พระเถอะลูก นี่เพื่อนๆ ที่มาโชว์ใช่ไหมจ๊ะลูกจีน”
“ครับคุณป้า นี่นาย ทัน เหนือ แล้วก็ ไรท์ครับ” ไอ้จีนแนะนำเรียงตัว
“ทานอะไรมากันหรือยัง หาอะไรทานก่อน แล้วนี่ตารางโชว์จ๊ะ พวกลูกๆ ขึ้นตอนสามทุ่มนะ” คุณหญิงป้าหยิบใบงานจากพี่คนสวยที่ยืนข้างๆ ยื่นมาให้ไอ้จีน พวกเรายิ้มรับ
“ถ้าอย่างนั้นพวกผมขอตัวไป... หาอะไรทานก่อนนะครับ”
ไอ้จีนเกรียนได้อีก... เราไม่ใช่แขกนะเว้ยเฮ้ย เราน่ะคนมาโชว์ แต่คุณหญิงป้ากลับยิ้มให้ เอ่อลืมไปนี่เพื่อนแม่ไอ้จีน ก็คงสนิทกันขั้นหนึ่งแหละ
“ว่าแต่ยังไม่เห็นเจ้าของงานเลยนะเว้ย” เป็นไอ้ไรท์ที่ทักขึ้นระหว่างที่พวกเราทั้งหมดต่างยัดอาหารลงกระเพาะอย่างหิวกระหาย เด็กผู้ชายห้าคนกับโต๊ะหนึ่งโต๊ะ แต่อาหารที่เอามาวางราวกับแดกเป็นสิบ!!
พวกมึงกะแดกให้เค้าเจ๊งกันไปข้างนึงเลยรึไงวะ!! (แกคนหนึ่งล่ะเหนือ///ไรเตอร์)
“กูก็อยากเห็นแม่งรวยสัด”
“พูดอย่างกะมึงไม่รวยไอ้นาย” ทำเป็นอิจฉาคนอื่น ผมต่างหากที่ควรอิจฉา
“ไอ้จีนมึงเคยเห็นไหม” ไอ้นายซักต่อ
“ไม่เคยว่ะ”
“เชี่ย เพื่อนแม่มึงไม่ใช่รึไง” เอาเป็นอารมณ์ได้อีกไอ้นาย มึงนี่เกินเยียวยาจริงๆ
“เพื่อนแม่กู ใช่เพื่อนกูที่ไหนสัด” ไอ้จีนตอบทำเอาผมขำก๊าก
“เฮ้ย!!” ไอ้ทันร้องขึ้น คือ... มันเป็นประเภทไม่ค่อยพูดจาครับ นิ่งได้ตลอดเวลาดังนั้นไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมผมถึงไม่ค่อยเอ่ยถึงมัน แต่ไอ้อาการที่จู่ๆ ก็โพล่งขึ้นกลางวงเนี่ยสิแปลกแหะ พวกเรามองหน้าไอ้ทันที่กำลังทำหน้าตาตกใจก็เลยมองตามสายตามันไป แล้วตาพวกเราทั้งหมดก็ค้างสนิท อาหารในมือก็ถูกยกค้างไว้ ไอ้ที่กำลังเข้าปากไอ้นายก็ค้างอยู่อย่างนั้น
“มินิ” ผมเอ่ยท่ามกลางอาการค้างของเพื่อน ส่วนไอ้นายรีบวางอาหารที่มันกำลังจะยัดเข้ากระเพาะทันที พร้อมกับปรับแต่งทรงผม ไม่ทันล่ะไอ้นาย มึงเสียตั้งแต่ยัดขาไก่ทั้งขาเข้าปากล่ะ =..=
“ยินดีต้อนรับสู่งานวันเกิดของมินิเจ้าเวียงเหนือ” คุณเธอเข้ามาทักผมก่อนใครๆ ทำเอาผมยิ้มแก้มปริ (แต่งตัวน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก!!) (แน่นอนว่าป่านทอตอนนี้นั่งข้างๆ ไอ้จีนเรียบร้อยแล้ว ทำไมไม่มาด้วยกันเลยวะ!!)
“สวัสดีทุกคนด้วยนะคะ” มินิทักทายเพื่อนๆ ไอ้นายฉีกยิ้มเห็นเหล็กดัดเช่นเคย “แมกมารู้จักกับเพื่อนมินิสิ”
ผมคิ้วขมวดกับชื่อที่มันแสนนนนนนนจะคุ้นเคย แมก... ฮ่าๆๆๆ คงไม่หรอกชื่อนี้คนใช้ออกเยอะแยะ
“ไหนเพื่อนมินิ” ชื่อว่าคุ้นแล้ว เสียงนี่สิคร๊าบบบบบ คุ้นกว่ายิ่งกว่าคุ้น!!
“อ้าวพวกมึงนั่นเอง กว่าจะมาถึงนะ” ครับไอ้คนชื่อคุ้นเสียงคุ้นนั่นไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้เชี่ยแมก!! มันเดินยิ้มเจ้าเล่ห์เข้ามา โห... แต่งตัวแม่งเกาหลีเวอร์ >/////< แต่ผมนี่ดิ.. =..= ก็ผมมันบีบอยจะให้แต่งแบบเกาหลีได้ไงเล่า แต่ก็หล่อนะเออ ว่าแต่... คำพูดไอ้แมกเหมือนมันจะรู้ว่าพวกผมจะมานะ =”= หรือผมคิดไปเอง
“อ้าวรู้จักกันเหรอแมก” มินิถามไอ้แมก มันไม่ตอบกลับยักคิ้วให้ ทำหน้ากวนตีนได้อีก ว่าแต่... มันมางานวันเกิดมินิได้ไงวะ หรือว่ามินิกับไอ้แมกเป็น...
“ไม่เป็นไร มินิอยากแนะนำ นี่แมกพี่ชายมินิค่ะ” โฮ่... ผมโล่งอกไปเยอะเลยครับ ที่แท้พี่ชายนี่เอง... แต่เดี๋ยว ในเมื่อเป็นพี่งั้นไอ้แมกก็แก่กว่าผมดิ
“เราเป็นแฝดกันค่ะ” มินิยิ้มกว้าง ก็แปลว่าวันนี้วันเกิดมินิกับไอ้แมก? แล้วผมก็สำนึกได้ว่าผมไม่มีของขวัญให้มินิ!! บอกตามตรงแม้จะรู้จักกัน แม้จะคุยกันมากมายแค่ไหน แต่ผมไม่เคยรู้วันเกิดมินิเลยครับ เช่นเดียวกับมินิที่ไม่รู้วันเกิดผมเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมเต้นเต็มกำลังเป็นของขวัญให้มินิละกัน หวังว่ามินิไม่โกรธ =..=;;
“แล้วนี่เพื่อนแมก” มินิยังแนะนำไม่หยุด
โธ่นึกว่าใครที่ไหน กลุ่มโนลิมิตที่ผมมารู้ทีหลังว่ามีสี่คน แต่ละคนหล่อขั้นเทพทั้งนั้น แต่กลุ่มผมก็หล่อใช่ย่อยนะครับ โดยเฉพาะผม (ได้อีก?) ไอ้ตะวันเล่นกลอง ไอ้ไนท์เล่นเบสและร้อง ไอ้บอมบ์เล่นกีตาร์และร้อง ไอ้เกิ้ลเล่นคีย์บอร์ดและร้อง คือพวกนี้ร้องเพลงกันหมดยกเว้นไอ้ตะวันและไอ้แมก พวกมันแซวกันเองว่าเสียงไอ้สองตัวนี่เป็นเป็ดตัวพ่อเพราะขึ้นร้องทีไรคนดูต้อง “กับๆๆๆๆ” กันหมด =..=;;
เมื่อแนะนำกันเรียบร้อย มินิกับไอ้แมกขอตัวไปรับแขกที่มาในงาน แล้วทิ้งให้ไอ้พวกโนลิมิตนั่งกับพวกผม พวกเรากินไปเล่นไปอย่างสนุก ความจริงไอ้พวกนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกครับ แถมยังมีความคิดดีๆ ด้วย
“พวกเราจะไปสร้างห้องสมุดที่โรงเรียนแถวเมืองกาญฯ ไปป่าว” ตะวันเอ่ยชวนในตอนที่พวกเราเริ่มอิ่มกับอาหารตรงหน้าแล้วคว้าคอกเทลดื่มกันเป็นทิวแถว แต่พวกผมดื่มไม่เยอะหรอกครับเดี๋ยวต้องมีโชว์อีก
“เราติดต่อทางโน้นไว้เรียบร้อยแล้ว” บิ๊กเสริม
“ไปกันเองเหรอ” ผมถาม เริ่มงงกันแล้วครับ ชวนไปทำไมวะ
“ใช่ แม่ไอ้แมกให้เงินมาก้อนหนึ่งบวกกับเงินที่พวกเราหาตอนอยู่ที่ลานก็ได้เยอะอยู่ พวกที่ไปก็มีพวกเรา กับเพื่อนมินิอีกรวมๆ สิบกว่าคน” ตะวันบอก
อ๋อ... ไอ้เงินที่เรี่ยไรเงินชาวบ้านนั่น พวกมันเอามาทำแบบนี้เองเหรอเนี่ย!! ขอโทษคร๊าบบบบบบบที่ผมคิดไม่ดีกับพวกคุณ เอิ่ม... กูขอโทษในใจก็คงได้อ่ะเนอะ
“จะดีเหรอชวนพวกเราน่ะ” ไอ้ไรท์ถาม
“ก็ไปช่วยกันสนุกดีออก” ตะวันบอก ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า ผมว่าไอ้ตะวันมันมองไอ้ทันแปลกๆ
“ไปเหอะ” หน้าตามันวิงวอนมากเลยครับ และสายตาวิงวอนของมันก็มองไอ้ทันไม่วางตาเลยทีเดียว
มึง... อะไรกับเพื่อนกูวะ ส่วนไอ้ทันดูลุกลี้ลุกลนชอบกล เหมือนๆ กับจะวางตัวไม่ถูก =’’=
เชี่ยยยยยสองตัวนี่มีอะไรกันแหง๋มๆ พวกมึงเห็นเหมือนกูไหม ผมหันไปมองเพื่อนๆ ที่เหลือ แต่ไอ้นายแมร่ง มองแต่มินิ ควายยยยยยยยเอ้ย!! ส่วนไอ้จีนกระหนุงกระหนิงกับแฟน (หมั่นไส้มากถึงมากที่สุด อย่าถึงทีกูละกันไอ้จีน!!) ไอ้ไรท์เสวนาเรื่องสร้างห้องสมุดกับเพื่อนใหม่ =.=;; แต่ละคนไม่สนใจกูเลยยยย
“ใกล้ถึงเวลาแล้ว ไปข้างในกันเถอะ” ไอ้บอมบ์บอกเพื่อนๆ
“พวกกูไปด้วย” ไอ้จีนยืนขึ้น “ผมไปก่อนนะครับป่านทอ” มันบอกแฟน ดังนั้นพวกเราเลยเดินตามโนลิมิตไปทั้งหมดยกเว้นไอ้ทัน
“มึงเป็นเชี่ยอะไรวะ” ผมถามเพราะไม่เห็นมันขยับตูด
“เปล่า”
“เปล่าก็ลุกดิ” ไม่ว่าเปล่าผมดึงมันลุกขึ้น
“มึงเป็นอะไรไหม” ผมถามเพราะเห็นมันชักสีหน้าแปลกๆ แต่ไอ้ทันส่ายหน้า ผมขยี้หัวมันเบาๆ “บอกกูได้” พร้อมส่งยิ้มให้มัน ไอ้ทันยิ้มกลับ ผมแค่เป็นห่วงสีหน้าของมันเท่านั้นแหละครับไม่ได้เสือกแต่อย่างใด แต่ก็แอบอยากรู้ในใจ ฮ่าๆๆๆ แต่ถ้าเจ้าตัวไม่อยากพูดอะไรเราจะฝืนใจใครได้ยังไงล่ะใช่ไหมครับ (แอบเสียดาย -_-^^)
หลังเวทีพวกโนลิมิตต่างตั้งสาย เช็คเสียงกันใหญ่ ส่วนพวกผมก็วอร์มร่างกายจะได้ไม่เหนื่อยง่าย
“ไอ้เหนือ มึงโอเคกับท่านั้นแล้วใช่ไหม ลงท่าถูกแล้วนะ” ผมพยักหน้าให้ไอ้จีน
“กูเก่งอยู่แล้วอย่าใส่ใจ” พูดพร้อมยืนกอดอก ยักคิ้วให้คนถาม
“ฮ่าๆๆๆ เหนือนี่กวนอย่างที่ไอ้แมกพูดเลยแหะ” เป็นไอ้เกิ้ลครับที่พูด
ว่าแต่... ไอ้แมกมันเล่าเรื่องผมให้เพื่อนมันฟังด้วยเหรอครับเนี่ย!! =.,= เล่าอะไรไปมั่งวะชักอยากรู้
“โครม!!” เสียงกระแทกเก้าอี้ พวกผมหันไปก็เป็นไอ้เชี่ยจีนที่ปั้นหน้าไม่พอใจบางอย่างอยู่ เป็นอะไรของมึงไอ้จีนงานนี้มึงเป็นคนรับเองนะเว้ย ถ้าไม่พอใจก็ต้องโทษตัวมึงนั่นแหละ!!
“เฮ้ยพวกนายไปดูเราข้างหน้าดิ่” ไอ้บอมบ์ชวนด้วยรอยยิ้มร่าเริงดูไอ้นี่จะเป็นพวกทะเล้นทะลึ่งเหมือน... ไอ้เชี่ยนาย
=.,=
"ไม่เป็นไรพวกเราต้องวอร์มร่างกาย" ไอ้จีนตอบแทนเพื่อน แต่บังเอิญสายตาผมไปเห็นหน้าไอ้ทันเข้า
“กูไม่ไป” ไอ้ทันแย้ง แต่มึงแย้งอ่อนชิหอง ถ้ามึงไม่อยากไปช้างฉุดก็ไม่อยู่กูเชื่อ แต่นี่กูดึงมาได้ง่ายๆ เลย ไอ้คนปากแข็ง!! ไอ้คนปากไม่ตรงกับใจ!!
บนเวทีโนลิมิตอยู่ครบเลยครับ ทั้งตะวัน บอมบ์ ไนท์ เกิ้ล และ ไอ้แมก ตะวันส่งยิ้มหวานมาให้เพื่อนผม ฮ่าๆๆ กูรู้แล้วไอ้ห่าเอ๊ยยยยยยยย!! ผมหันไปยักคิ้วใส่ไอ้ทัน
“สัด!!” ด่าไม่พอยังไล่เตะอีก ผมขำกับท่าทางของมันจริงๆ เมื่อโดนไอ้ทันยำสมใจแล้วพวกเราก็ยืนฟังเพลงของโนลิมิต ไอ้พวกนี้ก็รู้กาลเทศะดีเหมือนกันแหะ เพราะเพลงที่พวกมันร้องแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับที่ลาน มีแต่เพลงที่ฟังแล้วสบายหูทั้งนั้น
“เพลงนี้สำหรับคนๆ หนึ่งที่รักบีทเทิ่ลเป็นชีวิตจิตใจครับ” ไอ้แมกบอก ยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางผมซะงั้น!!
¯Hay judge don’t make it bad....¯
โอ้โห... ขึ้นเพลงมาทำเอาผมอยากกรี๊ด (แต่ผมไม่กรี๊ด) เพลงโปรดที่สุดในชีวิตผมเลยครับ ผมยิ้มกว้างให้คนบนเวที
¯Take a sad song and make it better.
Remember to let her in to your heart.
Then you can start to make it better…..¯
“ถูกใจมึงอ่ะดิ” ผมหันไปมองคนถามด้วยใบหน้าที่ฉาบด้วยรอยยิ้ม ถูกใจเพลงนะครับอย่าคิดมาก
“แล้วถูกใจมึงรึเปล่าล่ะ” แต่คำถามของผมมีนัยยะมากกว่านั้นครับ ทำเอาไอ้ทันที่ยิ้มอยู่หุบยิ้มทันทีแถมหน้าแดงด้วย นึกขำกับท่าทางของมันจริงๆ อ่อนว่ะ อ่านออกง๊ายง่าย พอเพลงโปรดผมจบผมก็ต้องรีบเข้าหลังเวทีโดยด่วนเพราะโชว์ของพวกเราต่อจากโนลิมิต
แต่สิ่งที่ทำให้ผมอึดอัด ณ ตอนนี้ คือสายตาไอ้จีน มันเป็นเชี่ยอะไรของมันวะ!! เหวี่ยงแม้กระทั่งเสื้อไอ้นายที่มันบอกว่าดูใหญ่เกินไป ตกลงมึงจะเป็นลีดเดอร์หรือคอสตูมเลือกหนึ่งอย่างไอ้จีน เอือมระอาจริงๆ
=.,=
“เวียงเหนือ...” มินิเรียก ผมเลยเดินเข้าไปหา ปลายสายตาเห็นไอ้นายทำหน้าซึม กูขอโทษนะ แต่กูช่วยมึงแน่ๆ อ่ะเชื่อกู “เต็มที่นะเจ้า เป็นกำลังใจให้” มินิยิ้มหวาน ผมจะเก็บรอยยิ้มนั้นไว้เผื่อไอ้นายด้วยละกัน
“ขอบคุณครับ” ผมตอบ
“งั้นมินิไปเชียร์เวียงเหนือหน้าเวทีดีกว่า” และในตอนที่มินิกำลังจะเดินไปนั้น ผมก็นึกบางอย่างได้ ผมต้องขอโทษ
“มินิ” ผมเรียกเธอไว้ เจ้าตัวหยุดเดินแล้วหันมาทางผม “ขอโทษนะ ผมไม่รู้ว่าวันนี้วันเกิดมินิ เลยไม่มีอะไรติดมือมาด้วย” ผมบอกสิ่งที่ติดค้างในใจ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มน่ารัก
“ไม่เป็นไรเจ้า แค่เวียงเหนือมา ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้วคิดมากน่า” คำพูดของมินิทำเอาผมยิ้มกว้าง นี่แหละมินิผู้หญิงที่ผมชอบ
“ขอบคุณนะ” แต่เจ้าตัวหัวเราะร่า
“ขอบคุณบ่อยไม่ดีน๊า...” แต่แล้วจู่ๆ มินิก็ทำหน้าสลดทันที “ไม่รู้ว่าเวียงเหนือจะโกรธมินิไหม เพราะมินิบอกคุณหญิงแม่ว่าอย่าให้รู้ว่าเจ้าของวันเกิดเป็นใคร ดังนั้นมินิก็อยากขอโทษเวียงเหนือเหมือนกัน”
“เรื่องนั้นมินิไม่เห็นต้องขอโทษผมเลย ผมต่างหากที่ทำตัวแย่” ผมยืนนิ่ง แต่อีกฝ่ายยิ้มอีกครั้ง มินินี่เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วจัง
“บอกแล้วไงว่าอย่าคิดมาก เอาเป็นว่ามินิขอเวียงเหนือหนึ่งอย่างโอเคไหมเจ้า” ผมพยักหน้าให้คนที่ยิ้มกว้าง “ทำโชว์ให้เต็มที่ นี่แหละสิ่งที่มินิต้องการในวันเกิด สัญญานะ” มินิยกนิ้วก้อยเล็กๆ ขาวๆ มาให้ ผมคลี่ยิ้มแล้วเกี่ยวนิ้วผมกับมินิไว้
“สัญญาครับ”
“ถ้างั้นมินิไม่กวนแล้ว เตรียมตัวเถอะแมกร้องเพลงสุดท้ายจบแล้ว” มินิเดินออกไปพร้อมชูสองนิ้วให้ มีความสุขจริงๆ ผม ^[]^ แต่พอหันไปหาเพื่อนๆ ก็เห็นว่าไอ้นายมันกำลังแกล้งวอร์มอยู่ ผมรู้ว่ามันแกล้งเพราะก่อนจะวอร์มมันยืนนิ่งมองผมอยู่ ความรู้สึกผิดในใจก่อตัวขึ้นช้าๆ โดยที่ผมก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกล้าลบมันทิ้งแล้วช่วยไอ้นายอย่างที่ให้คำมั่นกับมันจริงๆ จังๆ สักที
“ขอบคุณแขกผู้มีเกียรติทุกท่านนะครับที่มาอวยพรวันเกิดให้ผมกับมินิ รายการต่อไปเป็นของขวัญจากม่ามี๊ให้กับมินิครับ ขอเชิญทุกท่านพบกับ ไวน์เวิร์นบอย (Wyvern Boy)” สิ้นเสียงไอ้แมกพูด ผมทิ้งความสับสนไว้หลังเวทีทันที จากนั้นพวกเราก็กระโดดออกมาจากด้านข้างของเวที เทพครับ ฮ่าๆๆๆ แม้จะมีเต้นผิดกันบ้างแต่ก็หยวนๆ น่าไม่มีใครรู้หรอก ตลอดการโชว์พวกเราถือว่าทำกันได้ดีทีเดียว ผมกระโดดได้ดีจริงๆ วันนี้ ตีลังกาสวยงามลงก็เยี่ยมแถมหล่ออีกต่างหาก (เกี่ยว?) และเมื่อท่าจบไอ้จีนต้องยกผมอีกครั้งตีลังกาแล้วก็...
ตุ่บ!!
แต่กลายเป็นว่าผมนอนเอ้งเม้งอยู่ตรงนั้น พร้อมข้อเท้าที่เจ็บแทบขาดใจ!! T^T
“ไอ้เหนือ” หลายๆ เสียงช่วยกันเรียกชื่อผม แต่ผมไม่ไหวแล้วครับใครต่อใครต่างเข้ามารุมล้อมผมโดยเฉพาะไอ้สี่ตัวนั่น “ขาแม่งหัก” เสียงไอ้ไรท์ดังท่ามกลางเสียงฮือฮานับไม่ถ้วน แงๆๆๆ ขาผมหักจริงๆ เหรอครับ ปวดชิหองอ่ะ!! ผมไม่กล้ามองที่ข้อเท้าตัวเองเลยแม้แต่น้อย แม้แต่เสียงผมยังไม่กล้าร้อง ผมกลัวแล้วก็ปวดมากด้วย พ่อครับแม่ครับช่วยผมด้วย ผมจะตายไหมอ่ะ ~~TT^TT ~~
จู่ๆ มีไม้สองท่อนวางที่ขาผมพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดที่ผูกไม้นั่นเข้ากับขา
“เจ็บก็ร้องนะ” แต่เปล่าเลยมือใหญ่นั่นทำงานอย่างเบามือ จนผมไม่นึกเลยว่าไอ้แมกจะทำอะไรแบบนี้เป็น
“เวียงเหนือ” เสียงเล็กๆ เรียกผมเบาๆ ผมเงยหน้ามองมินิ พร้อมยิ้มให้ “เวียงเหนือเจ็บไหม เจ็บไหม” น้ำเสียงสั่นเครือถามอย่างห่วงใย
“ไม่เป็นไรครับ” ผมฝืนยิ้มให้กับคนที่ตอนนี้น้ำตานองหน้าแล้วเข้ามานั่งข้างๆ ผมยื่นมือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างเบามือ “ผมไม่เป็นไรครับ มินิอย่าร้องไห้นะ แค่นี้สบายมาก”
“แต่ว่า... ฮึก แต่ว่า... ฮึก... ฮึก...” อีกฝ่ายยังสะอื้นไม่หยุด จนเมื่อไอ้แมกผูกผ้าเสร็จมันก็เข้ามาพยุงผม
“มินิ แมกจะพาเหนือไปโรงบาล” มันบอกกับแฝดผู้น้องอย่างเอ็นดู “ไม่ต้องร้องนะ” มืออีกข้างที่ว่างอยู่ลูบผมดำสนิทของมินิปลอบโยน ผมนึกขอบคุณมันในใจที่ทำให้มินิเพลาการร้องไห้ลงได้โขเลยทีเดียว
“ฝากเวียงเหนือด้วยนะแมก ฝากด้วยนะ” เสียงสั่นเครือนั่นละล่ำละลักบอก อีกฝ่ายยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ได้... มินิไม่ต้องห่วงนะ” ไอ้แมกรับคำหนักแน่น ทำเอาแฝดน้องยิ้มกว้าง
“ขอบคุณ”
“กูช่วย” ไอ้จีนเดินเข้ามาพยุงผมอีกข้าง “ผมไปส่งไอ้เหนือนะป่าน” มันบอกลาแฟน ป่านทอพยักหน้าว่าง่าย
เอาเป็นว่าตอนนี้ไอ้สองคนนี่หิ้วผมขึ้นรถที่มีคนเอามาจอดรอเรียบร้อยแล้ว
ไอ้จีนไปขึ้นรถอีกฝาก “เอาหัวมาหนุนนี่ แล้วนอนราบไป” มันบอก ผมทำตามอย่างดีเลยครับ ส่วนไอ้แมกก็ขึ้นนั่งที่ปลายเท้าผมแล้วยกขาผมทับขามันไว้อย่างระวัง
“กูขอโทษ” ไอ้จีนอ้อมแอ้มบอก แต่ผมคิ้วขมวด
“ขอโทษกูทำไม” ผมถามปวดข้อเท้าอยู่แล้วยังจะมาปวดหัวกับอาการของไอ้จีนอีก เป็นเชี่ยอะไรของมึงวะเนี่ย!!
“เพราะกูไม่มีสมาธิทำให้มึงต้อง...”
“หุบปากไปเลยไอ้จีน กูลงผิดท่าเอง”
“แต่ว่า...”
“กูบอกให้เงียบไงสัด ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ” เป็นอันว่าเงียบกันทั้งรถ
ผมกำหมัดแน่นไว้ข้างตัวจนเล็บจิกเข้าไปถึงเนื้อ เพื่อบรรเทาความเจ็บ แต่แล้วมือใหญ่ก็จับมือผมไว้ ความอบอุ่นที่ได้รับจากมือนั่นบรรเทาความเจ็บปวดของผมลงได้บ้าง ผมมองคนปลายเท้าอย่างขอบใจ ไอ้แมกแค่ส่งยิ้มให้ วงหน้าหล่อๆ ของมันแฝงไปด้วยความห่วงใยที่ผมสัมผัสได้เป็นอย่างดี
............................................
ตอนนี้ยาวมากๆ เลย A4 10 หน้า ขนาดอักษร 16
รีดเดอร์จะเบื่อกันไหมคะ
เบื่อเวียงเหนือกันหรือยัง...
ถ้างั้นตอบคอมเม้นท์
คุณ Miyabi_Ningyo
ทีนี้ก็รู้แล้วนะคะว่า มินิกับแมก เป็นอะไรกัน แหะๆๆๆ
คุณ daetlez
เนื้อหายาวแล้วอ่านไหมคะ
((แสดงออกมากไปป้ะ))
จีน: ถามผมเหรอครับ!!
ไรเตอร์: ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ะ
คุณ kwankaow-solove
สวัสดีค่ะทักทายรีดเดอร์เช่นกัน
ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ
แมก: ขอบคุณที่ชมครับ เอ่อ... ถึงดุแต่ก็จริงใจนะครับ (ยิ้มหวาน)(เกี่ยว?)
จีน: ผมก็หวง........ เพื่อนทุกคนแหละครับ (แอบอาย)
เวียงเหนือ: นึกว่าไม่เอ่ยถึงผมซะแล้ว ขอบคุณสำหรับคำชมครับ ต่อไปผมจะพูดเพราะขึ้นนะครับ
แมก: อย่างกะทำได้แน่ะมึง!!
เวียงเหนือ: สัดอย่ามาดูถูกกู!!
ไรเตอร์: แล้วที่แกพูดมาน่ะ คืออะไรวะเวียงเหนือ -_-^^^
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านนะคะ
ตอนนี้ถ้าอัพเร็วได้ก็จะทำ จะพยายามนะคะ
ขอกำลังใจด้วยน๊า...
^O^
......................................................
ความคิดเห็น