คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9#ขนของ
9#ขนของ
ความฝัน.....?
ผมฝันว่าพี่จูบหน้าผากผมอย่างแผ่วเบา ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆจากพี่ และคำบอกรักสั้นๆจากพี่ชาย....
เด็กหนุ่มรู้สึกว้าวุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก หลังจากเหตุการณ์คราวนั้น ผู้เป็นพี่ก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย
คืนนี้กานดาได้รับมอบหมายจากมัจฉาให้ไปขนเสบียงจากกันย์เจ้าของร้านEric Herbที่กานดาเป็นหุ้นส่วนอยู่ในตอนนี้ เด็กหนุ่มมองดูใบสั่งของที่มัจฉาเขียนมาให้อย่างเหนื่อยใจ
โอ้ย ทำไมมันเยอะอย่างนี้นะ แล้วให้ชั้นมาขนกลับไปคนเดียว
กานดาเดินไปมองใบสั่งของไปโดยไม่มองทาง จนไปชนกับคนๆหนึ่งเข้า
“อ้ะ ขอโทษครับ”กานดาค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ถูกเขาชน แต่เด็กหนุ่มกลับเป็นฝ่ายกระเดนจนก้นกระแทกพื้นแทน
“ไม่เป็นไร ลุกขึ้นมาสิกานดา”ชายหนุ่มยื่นมือให้กานดา
“คะ....คุณอัษฎา!?”กานดาตกใจกับคนที่อยู่ตรงหน้า
“ชั้นกำลังจะกลับไปที่กกดานของเราพอดีเลย แล้วนายมาทำไมแถวนี้เหรอ”
“ผมกำลังจะไปสั่งของน่ะครับ”กานดาปัดฝุ่นที่เลอะตัวเอง
“ให้ชั้นไปเป็นเพื่อนมั้ย”อัษฎาถาม
“เอ๋ ได้เหรอครับ คุณอัษฎาไม่มีงานเหรอครับ”กานดายิ้มอย่างดีใจ
“อืม งานที่มัจฉามอบหมายเสร็จหมดแล้วล่ะ ก็เลยจะกลับนี่ไง พอดีมาเจอนายก่อน”อัษฎากล่าวเสียงเรียบ แต่ตบหัวหยอกเย้าอีกฝ่ายเล่นเบาๆ
“เย้ มีคนช่วยแบกของแล้ว!”กานดาหัวเราะ
“ชะอ้าว งั้นชั้นไม่ไปแล้วนะ”ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆในลำคอเพราะความน่ารักแบบติ๊งต๊องของกานดา
“ไม่ได้ๆ คุณบอกจะไปกับผมแล้วนี่นา ยังไงก็ต้องไป”ว่าจบ เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเขียวมรกตรีบดึงมืออีกฝ่ายไปทันที
“คร้าบๆ”ชายหนุ่มตอบรับ
“ถ้านายยังอยากเป็นGMอีกล่ะก็ ทำตามที่ชั้นบอกนะ วิศนะ”โฮรี่ออร์เดอร์หัวหน้าใหญ่ของGMยื่นข้อเสนอในแผ่นกระดาษให้ชายหนุ่ม วิศนะอ่านแผ่นกระดาษนั่นสักพักก่อนที่จะตอบตกลงทันที
“งั้นเหรอ นายไม่คิดจะกลับไปคิดก่อนเหรอ”
“แน่นอน ชั้นตกลงปลงใจแล้วว่ายังไงต้องเป็นGMต่อไป”
“แต่นายต้องทำตามข้อตกลงของพวกเรานะ หึหึ”
“อ้า~ เยอะชะมัด ปวดไหล่ไปหมดแล้ว”กานดาบ่นระหว่างทางขากลับ
“ก็นายเล่นแบกมาซะเยอะเลยนี่นา”อัษฎากล่าว
“ก็ผมอยากรีบๆขนมาให้เสร็จเร็วๆนี่นา”
“จริงสิ/จริงสิ”ทั้งสองเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน
“เอ่อ....คุณอัษฎาพูดก่อนเถอะครับ”กานดาพูดด้วยความเกรงใจ
“ไม่เป็นไร นายพูดก่อนสิ”อัษฎาโยนกลับ
“ถ้างั้นผมพูดก่อนนะ คุณอัษฎาจะไปค้างบ้านผมอีกมั้ย”กานดาพูดอย่างเขินๆ
“ก็นะ ชั้นไม่คิดจะไปอีกแล้วล่ะ”กานดาถึงกับสะดุ้ง “ถ้านายไม่ชวนน่ะนะ”พอฟังจบ กานดาก็ยิ้มปากกว้างทันที
“จริงๆนะครับ งั้นพรุ่งนี้ไปอยู่เป็นเพื่อนผมอีกนะ แล้วเรื่องที่คุณจะพูดล่ะครับ?”กานดาถามกลับ
“เปล่าๆ ลืมไปแล้วล่ะ ช่างมันเถอะ”ความจริงเจ้าตัวเองก็อยากถามว่าจะไปนอนเป็นเพื่อนเด็กหนุ่มได้เมื่อไร แต่ในเมื่อกานดาชวนอย่างนี้ก็ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ
“ง่า.....ผมคาใจนะครับ มีเรื่องอะไรเหรอ”
“ช่างมันเถอะน่า ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร”
ความคิดเห็น