ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8#เรื่องราวในวัยเด็ก
8#เรื่องราวในวัยเด็ก
“พี่อยากให้เราได้รู้....ว่าใจพี่ต้องการอะไร...”
คำพูดของพี่ชายที่เพ้อออกมาเพราะพิษไข้ ยังเป็นปริศนาสำหรับกานดา
บ้าชะมัด ต้องการอะไรกันแน่
“พี่จะเลิกกับอักษร...”
ทำไมล่ะ พี่ไม่ได้รักพี่อักษรเหรอ? โอ๊ย ไม่เข้าใจพี่ซะเลย ทั้งๆพวกเราก็อยู่ด้วยกันมาตลอดนี่นา ผมน่าจะเข้าใจพี่ได้มากกว่านี้....
กานดานอนคิดอยู่นาน แต่ก็ไม่ได้คำตอบซักที ทั้งๆทีคำตอบนั้น....วิศนะได้บอกไว้ตั้งนานแล้ว.....
“พี่ฮะ กลับมาช้าจัง”กานดาในวัย11ขวบถามพี่ชายที่อายุมากกว่าไม่กี่ปี
“โทษทีนะ วันนี้พี่ทำงานกลุ่มอยู่น่ะ วันนี้พ่อกับแม่ยังไม่กลับมาสินะ”วิศนะลูบหัวน้องชายที่นั่งกอดเข่ารอพี่ชายอยู่ที่หน้าประตู
“ครับ....”
“จริงสิ พี่ซื้อขนมมาฝาก เปิดถุงดูเอาก็แล้วกัน อย่ากินเยอะล่ะ เดี๋ยวอิ่มก่อนกินข้าวเย็น”เด็กหนุ่มเตือนน้องชายก่อนที่จะเดินเข้าห้องครัว
“ครับ”
“พี่ฮะ คืนนี้ผมนอนด้วยสิ”เด็กน้อยใช้ผ้านวมห่มตัวเอาไว้และกอดหมอนของตัวเองไว้แน่น เขาเดินเข้ามาในห้องของพี่ชาย
“อะ....อืม....”ไม่รอช้า เด็กชายตัวเล็กๆก็ขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆวิศนะ
“พี่หน้าแดงจัง เป็นหวัดรึเปล่าฮะ”กานดาถามพี่ชายด้วยใบหน้าไร้เดียงสาบนความสงสัย
“เปล่า นอนเถอะกานดา 3ทุ่มกว่าแล้วนะ”ผู้เป็นพี่รีบยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองทันที
“ครับ”กานดาตอบรับพร้อมกับซุกอกพี่ชายด้วยความหนาว แล้วผล็อยหลับไป เสียงเต้นของหัวใจของพี่ชาย ราวกับเสียงดนตรีที่ขับกล่อมให้เด็กชายหลับลงอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อ~”วิศนะถอดหายใจ พร้อมกับโอบกอดร่างเล็กเอาไว้ ริมฝีปากอมชมพูนั้นช่างเย้ายวนเขาเหลือเกิน เด็กหนุ่มค่อยๆก้มหน้าลงไปเพื่อประทับจูบ
“อืม....”กานดาครางในลำคอ แล้วซุกหน้าลงไปบนแผ่นอกของร่างสูงอีกครั้งและกอดเขาไว้แน่น วิศนะตกใจเล็กน้อย
“ถ้าชั้นนอนไม่หลับล่ะก็ พรุ่งนี้น่าดู”วิศนะเปลี่ยนใจมาจูบหน้าผากของกานดาแทน
“พี่รักเราเกินกว่าน้องชายซะแล้ว....”
กานดานอนคิดถึงเรื่องราวในวัยเด็กที่มักจะอยู่กับพี่ชายเสมอ เพราะพ่อแม่ไม่ค่อยได้กลับมาบ้านเท่าไร จนวิศนะเข้ามหาวิทยาลัย กานดาก็แทบไม่ค่อยได้เจอกับพี่ชายมาจนเดี๋ยวนี้
คำตอบที่แสนคาใจของกานดาถูกบอกเล่าจากปากพี่ชายมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว เพียงแต่ว่าเขามักจะไม่ได้ยินมันเท่านั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น