คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่7
ตอนที่7
โฮชิมารุลากเส็ตโชมารูออกห่างจากเอ็ดพอสมควร
“ท่านเส็ตโชมารู ท่านไปถึงขั้นนั้นเร็วจัง ข้าเลยต้องไปหาที่หลบหิมะที่อื่นเลย- -“ ท่านนี่ล่ะก็”(โฮชิคุงจ๋า เรื่องแบบนี้มันสมควรเอามาพูดกับเจ้าตัวอย่างนี้เรอะ)
“......”
“งั้นตอนกลางคืน ข้าไปอยู่ที่อื่นดีกว่า”(เยี่ยมมาก โฮชิคุง^^d)
“......”แต่ใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มแดงนิดๆ
“แล้วที่บอกว่า“คิดถึงจัง สัมผัสจากริมฝีปากของเจ้า” หมายความว่าเคยจูบกันมาก่อนแล้วเหรอครับ ท่านเส็ตโชมารู”โฮชมารุพูด
“นี่เจ้า!!!แอบดูเรอะ(//////)”(อา....กำลังจินตนาการถึงใบหน้าที่เขินแดงของท่านเส็ตอยู่ น่ารักชะมัด ชักเริ่มไม่มีสมาธิแต่งต่อซะแล้ว(หาเรื่องอู้))
“ปะ...เปล่าครับ ข้ากลับมาตอนนั้นพอดี เลยได้ยินเข้าน่ะครับ^^;;;”(นึกว่าแอบดูอยู่ซะอีก)
“งั้นเหรอ”
“ครับ ว่าแต่ท่านไม่หิวเหรอครับ”
“คนที่หิวน่ะ คือเจ้าหนูหัวทองคนนั้นต่างหาก”
“เฮ้!!!! ว่าใครตัวเล็กเป็นหนูฟะ- -^^^”
“ได้ยินด้วยเรอะ เอ็ดคุง^^”โฮชิมารุพูด
“......”เส็ตโชมารูไม่มีความเห็นใดๆทั้งสิ้น(ทั้งๆที่เป็นคนพูดว่า“เจ้าหนูหัวทอง”แท้ๆ)
“ได้ยินสิ(ได้ยินเฉพาะประโยคนั้น)- -^^^^”เส็ตโชมารูและโฮชิมารุเดินกลับมาทางเอ็ด
“พวกนายไปคุยอะไรกัน”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ^^”
โคร้กกกกกกก
“/////- -///// ร้องซะดังเลย น่าอายชะมัด โฮชิ นายไม่มีอะไรให้กินบ้างเหรอ”(ทำไมเรียกซะสนิทสนมเลย ท่านเส็ตไม่หึงเรอะ)
“มีครับ แต่เป็นเนื้อสดๆนะ จะกินเลยไหม”
“ให้กินทั้งที่สดๆเนี่ยนะ ไม่เอาด้วยหรอก- -“”
“ข้าล้อเล่นน่ะครับ”
--ระหว่างรับประทานอาหาร—
“ผมสีทองนั่น สวยจังนะครับ”โฮชิมารุพูด
“ก็ไม่เท่าผมสีเงินของพวกนายหรอก”
“แหะๆ มนุษย์บางคนก็มีสีผมคล้ายๆพวกข้านะ”
“ท่านเส็ตโชมารูครับ จำได้ไหม ที่เจ้านั่นบอกไว้น่ะ ว่าพวกเผ่าจิ้งจอกทมิฬจะใช้มนุษย์ที่มีผมและนัยน์ตาสีทองเป็นเครื่องสังเวยให้กลับการคืนชีพของจ้าวแห่งเผ่าจิ้งจอกทมิฬในคืนเดือนมืด”
“อืม...”
“เอ๋ ที่ผู้หญิงที่ชื่อคาซึมะต้องการตัวชั้นก็เพราะอย่างนี้เหรอ”
“คงงั้น”เส็ตโชมารูตอบ เพราะอย่างนั้น ข้าถึงพาเจ้าเดินทางไง เอ็ด
“แหะๆ คิดถึงเจ้านั่นจังเลยนะครับ”
“งั้นเหรอ”
“เจ้านั่นก็เป็นเผ่าจิ้งจอกทมิฬ แต่ท่านอินุไทโชวเก็บมาเลี้ยงเหมือนลูกตั้งแต่ยังเด็ก ท่านอินุไทโชวใจดีจังนะครับ”
“อือ....”
“แล้วตอนนี้โคยะอยู่ที่ไหนนะ ได้อยู่กันครบ3คนแบบเมื่อก่อนก็ดีน่ะสิ”
“ดูท่าว่าจะสนิทกันจังเลย พวกนายเนี่ย”
“......”(ไม่มีความเห็นอีกแล้ว ท่านเส็ต ทั้งๆที่ในต้นเรื่องออกจะพูดเยอะ(มั้ง) แต่ทำไมชักเริ่มไม่ค่อยพูดแล้ว)
“แหะๆ ที่จริงข้าสนิทกับโคยะมากกว่า เพราะท่านเส็ตโชมารูไม่ค่อยพูดซักเท่าไร”
“เพราะเจ้ากับโคยะพูดแทนต่างหาก”
“เอ๋ ข้าว่าเพราะท่านไม่ค่อยชอบพูดมากกว่านา....”
“ชั้นว่ามันก็ใช่นะ ที่นายไม่ค่อยพูดน่ะ เส็ตโช”
“ฮึ่ม......เส็ตโชมารู”ชายหนุ่มรู้สึกฉุนเมื่อถูกเรียกชื่อย่อ
“-*- คร้าบๆ เส็ตโชมารู”
“ท่านนี่ล่ะก็ ทั้งที่ไปถึงขั้นนั้นแล้วแท้ๆ เฮ้อ”
“////////”หน้าแดงทั้งคู่ แต่เส็ตโชมารูเก็บอาการได้มากกว่าเอ็ด
“แถมยังทำผิวขาวๆของเอ็ดคุงเป็นรอยอีก เห็นชัดเลยนะครับ ที่ต้นคอน่ะ”
“////-_-////เส็ตโชมารู ชั้นชักอยากฆ่าใครบางคนซะแล้วสิ- -++++”
“เชิญเลย”
“อ๊า ไหงท่านเส็ตโชมารูถึงเย็นชาเช่นนี้ล่ะครับ”เล่นพูดออกมาแบบนี้ ใครล่ะจะไม่โกรธ
“........”เมิน&ไม่สน(เหอๆ โฮชิโดนฆ่าแน่ ว่าแต่เอ็ดจะสู้โฮชิคุงได้เรอะ ขนาดแรงของท่านเส็ตยังสู้ไม่ได้เลย-__,-)
“เอ่อ.....คือว่าข้าหมายถึงรอยเล็บของท่านน่ะ ข่วนผิวขาวๆของเอ็ดคุงเป็นรอยเลย^^”(ความหมายก็ยังคล้ายกันอยู่ดี)
“.......เอ็ด ถ้าไม่สะใจ ข้าจะช่วยเจ้าอีกแรง เอาให้เละไปเลย”
“โอเค!!!”
และแล้ว สงครามปาหิมะหลังอาหารเช้าแบบ2ลุม1ก็เริ่มต้นขึ้นอย่างสนุกสนาน(ผู้อ่าน:ปาหิมะหรอกเรอะ) โดยไม่รู้ว่าวันข้างหน้า จะโดนผู้แต่งแกล้งแบบไหน(อ่าว ซะงั้นนะ)
----------
ขอโทษคร้าบบบบบบ>< ใครที่อ่านฟิคของท่านพ่อกับเส็ตแล้วคงจะงงสินะฮะ คือตอนแรกผมเข้าใจผิดครับ ว่าชื่อของท่านพ่ออ่านว่าอินุไซโซ(แถมยังอ่านง่ายด้วย ก็เลยอ่านอย่างนี้มาตลอด) ที่จริงต้องอ่านว่าอินุไทโชวถึงจะถูกกว่า คือชื่อท่านพ่อเขียยังงี้ฮะ Inutaisho(ไม่แน่ใจว่ามี u ต่อท้ายคำว่า sho รึเปล่านะฮะ)
ความคิดเห็น