ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7#แฟน
7#แฟน
“รู้ว่ารักไม่ได้ แล้วทำไมยังฝืนรักต่อไปอีกล่ะครับ คุณวิศนะ”พัมป์กิ้นพูดขึ้นเมื่อเห็นวิศนะนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองรูปน้องชาย
“เชอะ ก็มันเรื่องของชั้นนี่นา”วิศนะไม่สบอารมณ์
“อะไรนะ เจ้าพริกมันนอกใจอักษรสุดสวยรึ”เลททัซเข้ามาแจม
“หุบปากไปเลย ลุง”วิศนะเอ่ยปากอย่างไม่ลังเล โอ๊ย ไอ้พวกกวนประสาท คนกำลังมีความสุข
“แหมๆ ชั้นยังไม่แก่ซักหน่อย อายุเป็นเพียงตัวเลข แก่ไม่แก่ก็ลองขึ้นเตียงกับชั้นซักรอบเอามะ”
ผั่ว
วิศนะเผยคางร่างสูงโปร่งเข้าเต็มแรง
“คางแตกมั้ยนั่น”ราดิชที่ผ่านมาพอดีถามด้วยน้ำเสียงเยอะเย้ย
“คุณเลททัซนี่ล่ะก็ ผมจองคนนี้ไว้แล้วนะครับ”พัมป์กิ้นยิ้มและฉวยโอกาสสวมกอดวิศนะ
“เสน่ห์แรงทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายเลยนะ”การ์ลิคแซวเล่น
“แต่ถ้าพวกที่มาเกาะแกะชั้นเป็นพวกแบบนี้ล่ะก็ ชั้นยอมเป็นโสดไปตลอดชาติเลยล่ะ”
“จะว่าไปมันก็จริงแหะ ชั้นยังแอบเล็งวิศนะเหมือนกันนะ”โฮรี่ออร์เดอร์ที่นั่งจิบกาแฟที่หลังห้องเอ่ยขึ้น ราดิชและแครอทรีบหันควับไปทางโฮรี่ออร์เดอร์ทันที “แต่ก็ตัดใจตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าวิศนะมีแฟนแล้วล่ะ”หัวหน้าใหญ่แห่งGMรีบพูดต่อทันทีหลังจากที่มีสายตา2คู่จ้องมาที่เขา แต่สองคนที่หันมามองกลับคิดในใจว่า แกมีพวกชั้นอยู่ตั้ง2คนแล้วนะ= =
ทางฝ่ายวิศนะที่รอให้หนวดปลาหมึก เอ๊ย มือของพัมป์กิ้นคลายออกอยู่ กลับไม่มีทีท่าว่าจะยอมคลายกอด วิศนะจึงแกะมือบางออก แกะยากจริงโว้ย วิศนะคิดในใจ
เหมือนสวรรค์มาโปรด(มั้ง) เสียงโทรศัพท์มือถือของวิศนะดังขึ้น เขารีบหยิบขึ้นมาดูทันที อักษรแฟนสาวผู้น่ารักของเขาโทรมานั่นเอง วิศนะลุกออกจากเก้าอี้เพื่อหามุมเงียบๆคุยโทรศัพท์ทันที
“แฟนโทรมาสินะ ว่าแต่คนไหนล่ะเนี่ย หึหึหึ”แววตาของเลททัซเป็นประกายอย่างเจ้าเล่ห์ แม้มืออีกข้างกำลังลูบคางที่เจ็บอยู่
“แล้วใครอีกคนรึ”การ์ลิคถามอย่างสงสัย
“จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่กานดา....”พัมป์กิ้นเก็บความไม่พอใจที่ออกมากับเสียงได้เกือบทั้งหมด
“กานดา?”การ์ลิคสงสัย “แต่กานดานี่มันชื่อน้องชายของวิศนะไม่ใช่เหรอครับ?”
“โลกนี้มีคนชื่อกานดาก็เยอะอยู่เหมือนกันนะ แต่ถ้าเป็นกานดาคนนั้นคงน่าสนุกไม่เบา”เลททัซแสยะยิ้ม
“มันก็จริงนะครับ หึหึหึ”พัมป์กิ้นก็แสยะยิ้มเช่นกัน
“แล้วหมายถึงกานดาคนไหนล่ะเนี่ย”การ์ลิคเกาหัวด้วยความงุนงง
ยังไงก็ทายผิดทั้งสองคนนั่นแหละหว้า อักษรต่างหากที่โทรมา
[วิศนะ นายเป็นไงบ้าง หวัดหายยัง แล้วตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย ถ้ายังไม่หายก็อยู่กับบ้าน กินยา แล้วก็นอนพักซะนะ บลาๆๆๆ(เยอะจัดจนขี้เกียจพิมพ์) เฮ้ นี่นายกะจะให้ชั้นพูดอยู่คนเดียวรึไง]
“ก็เธอเล่นไม่หยุดให้ชั้นพูดบ้างเลยนี่นา”วิศนะทำเสียงดุ แต่มันก็อดขำไม่ได้ พอเป็นอย่างนี้ทีไรก็พูดไม่หยุดทุกทีเลยนะ
[อุ ขอโทษจ้า ว่าแต่ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยค้า ที่รัก~~]น้ำเสียงของเธอฟังดูก็รู้ว่าล้อเล่นก็ตาม แต่วิศนะก็ยังทำหน้าเหวอ
“อะ....อืม ไม่เป็นไรแล้ว พอตื่นมาไข้ก็ลดแล้วล่ะ ว่าแต่เธอรู้ได้ไงน่ะ”
[กานดาโทรไปบอกน่ะ ตั้งแต่เมื่อวาน ว่าแต่มีเรื่องกลุ้มใจอะไรเหรอ?]
“หืม? เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ไม่มีอะไรมากหรอก”
[จะบ้ารึไง! ถ้าเป็นเรื่องเล็กน้อยจริงนายคงไม่ดูสับสนมากขนาดนั้นหรอก]
“โอ๊ย เบาๆหน่อยสิ คุณแม่ หูผมจะแตกก็คราวนี้แหละครับ”
[ว่าไงนะยะ! คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง]
“ช่างมันเถอะ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง แค่เธออยู่เป็นเพื่อนชั้นแบบนี้ก็สบายใจแล้วล่ะ”วิศนะยิ้มอย่างอ่อนโยน แม้คนที่คุยด้วยจะไม่ได้เห็นก็ตาม
[เฮ้อ นายนี่ดื้อจริงๆ เอาเถอะๆ ถ้าอยากขอบคุณวันอาทิตย์นี้ว่างรึเปล่าล่ะ เลี้ยงกาแฟชั้นทีสิ นะๆๆๆ]
“นี่อักษร เป็นคุณแม่ขี้ห่วงไม่ทันไรก็กลายมาเป็นคุณหนูขี้อ้อนซะงั้นนะ”
[แง่ว แล้วตกลงจะเลี้ยงชั้นมั้ยล่ะ]
“คร้าบๆ เจ้าหญิง”
[8โมงมารับชั้นด้วยนะ ร้านเดิมนะจ๊ะ จุ๊บๆ]
“แหวะ เลียน.....”
[กรี๊ดๆ ชั้นงอนนะ]
“อุ๊บ หึหึ ล้อเล่นน่ะเจ้าหญิง อย่าโกรธผมนะครับ”
[ถ้านายมาตามนัดนะ อย่าลืม! แค่นี้แหละบาย]
ตู๊ด...ตู๊ด...
เง้อ ตัดบทเร็วชิบ แม่คู๊ณณณ วิศนะส่ายหัว แต่ก็อมยิ้มนิดๆ เล่นเอาคนที่แอบฟังยังบ่นเลี่ยนจนมดขึ้นด้วยความอิจฉา
ว่าแต่พวกนายอิจฉาอักษรที่ได้เป็นแฟนวิศนะ หรืออิจฉาวิศนะที่ได้เป็นแฟนอักษร ห๊ะ ไอพวกGMทั้งหลาย(หมายเหตุ:แอบฟังทั้งก๊ก)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น