[Fiction]Crossing over time for you (SesshomaruXEdward)

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6

ตอนที่6

ในเวลาเย็น ทั้ง3ได้พักกันที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง แต่ตอนนี้โฮชิมารุได้อาสาออกไปหาอะไรกินเพื่อที่จะได้ปล่อยให้เส็ตโชมารูและเอ็ดอยู่ด้วยกัน2ต่อ2(โฮชิคุงรู้ตัวเร็วจัง ใช่สิ ก็โฮชิคุงเป็นเพื่อนเส็ตมานานแล้วนิ) เอ็ดจึงทำแผลให้เส็ตโชมารู(เพราะแผลมันแค่ใกล้หายนิ) และระหว่างทำแผล เอ็ดก็ชวนเส็ตโชมารูคุยไปพลางๆ
“แผลหายช้าจัง ชั้นนึกว่าแผลนายจะหายเร็วกว่านี้ซะอีก ทำไมรึ”
“พิษไง เผ่าจิ้งจอกทมิฬถนัดการใช้พิษ”
“หืม ถ้ามนุษย์ธรรมดาโดนจะเป็นยังไงล่ะ”
“อย่างน้อยก็ตายทันที”(นั่นคืออย่างน้อยเรอะ- -“)
“แล้ว.....เป็นเพื่อนกันเหรอ กับคนที่ชื่อโฮชิมารุนั่น”(เข้าเรื่องแล้วเรอะ หึงอ่ะดิ เอ็ดคุง^^)
“อืม”
“แล้วนาย....ไม่รำคาญชั้นบ้างเหรอ...”
คำถามที่ไม่ได้ตอบไปในทันที เส็ตโชมารูจ้องตาของเอ็ด ทำให้เจ้าตัวรู้สึกเขินกับคำถามที่เผลอพูดออกไป
‘เจ้าต้องการคำตอบเรอะ’มันคือความหมายของสายตาที่จับจ้องไปยังเด็กหนุ่ม เอ็ดตกใจนิดๆกับสายตาที่จ้องมาที่เขา ไม่น่าเชื่อว่าเส็ตโชมารูจะมองเขาด้วยสายตาแบบนี้ แทนที่จะเป็นการปฏิเสธ
“เส็ตโชมารู?”เด็กหนุ่มเรียกชื่อของชายหนุ่มเพื่อให้เขาตอบคำถามกับสิ่งที่เด็กหนุ่มถามไป
แต่คำตอบกลับไปใช่คำพูด เส็ตโชมารูประกบปากกับเอ็ดแบบที่เอ็ดไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับโอบกอด เด็กหนุ่มเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอย่างขัดขืนไม่ได้
อบอุ่นเหลือเกิน.....อ้อมกอดของชายคนนี้อบอุ่นจนยากที่จะปฏิเสธ......
ถ้านายทำไปมากกว่านี้ ชั้นก็คงลังเลที่จะกลับไปหาน้องชายของชั้นแน่นอนเลย.....
เส็ตโชมารูค่อยๆเอามือปลดกระดุมเสื้อของเอ็ดทีละเม็ดๆ... แล้วก็ค่อยๆโน้มตัวลงมา เพื่อกดเอ็ดลงกับพื้น
“ดะ...เดี๋ยว แผลของนายยัง....”
“ช่างมัน”ชายหนุ่มประกบปากอีกครั้งเพื่อให้เอ็ดหยุดพูด ในขณะที่มือก็กำลังปลดเข็มขัดกางเกงของเด็กหนุ่ม
“แฮก...แฮก....”เส็ตโชมารูถอนจูบ เอ็ดหอบเพราะขาดอากาศหายใจไปพักนึง เส็ตโชมารูใช้นิ้วที่เรียวยาวสัมผัสที่ริมฝีปากอันเนียนนุ่มอย่างอ่อนโยน
“คิดถึงจัง สัมผัสจากริมฝีปากของเจ้า”
“เส็ตโ...”ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะเรียกชื่อจบ เขาก็ถูกประกบปากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูดดื่มกว่าครั้งที่แล้วมา แล้วก็ยังสัมผัสได้ถึงความรักที่ร้องแรงของร่างที่กดเขาเอาไว้ ชายหนุ่มปลดผ้าที่รัดกางเกงของเขาเอาไว้ จากนั้นก็ถอนจูบอีกครั้ง เผยให้เห็นลิ้นของทั้งคู่ที่เกี่ยวพันกัน จากนั้นก็เลื่อนลงมาที่คอ ใช้ลิ้มสัมผัสกับต้นคอ แล้วก็เลียต่ำลงมาเรื่อยๆ มายังยอดอก ท้อง และเลียลงมายังจุดอ่อนไหว....
“อา...อ๊า....อือ....อ้า......”เอ็ดครางพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลออกมาเต็มปากเส็ตโชมารู
“พะ.....พอเถอะ.....อย่าทำไปมากกว่านี้ได้ไหม”
“............”เส็ตโชมารูเช็ดน้ำสีขาวขุ่นที่เป็นส่วนเกินออกจากขอบปาก
“อาาาา อือ...อะ อ้าาาาาา”เสียงครางของเอ็ดเริ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อมีบางสิ่งเข้าไปในร่างกาย เส็ตโชมารูเลียไปที่หลังใบหูของเด็กหนุ่ม เขาเริ่มขยับสะโพก
“อะ......อ้าาา....ฮ๊าาาาาา”เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บแต่ก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เมื่อชายหนุ่มเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
“โทษทีนะ ที่ไม่ได้ใช้มือน่ะ”
“อือ...อาาาา ฮะ...แฮ่ก....แฮ่ก...อะ....อาาาา”เสียงครางที่ดูท่าว่าจะดังขึ้นเรื่อยๆ
“......พอเถอะ ชั้นไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว”
“นั่นมันเป็นความต้องการของเจ้าจริงๆเรอะ”.....ไม่ใช่.......แต่ก็แค่ไม่อยากเจ็บปวด.....เจ็บ....ที่รู้ว่าคนที่เรารัก รักเรามากแค่ไหน ถ้ารู้แล้ว เวลาที่ต้องจากกันมันคงเจ็บปวด
“ไม่เอาแล้ว”น้ำตามันเอ่อล้นออกมา ไม่ใช่เพราะเจ็บที่ร่างกายอย่างเดียว แต่เป็นที่ใจด้วย............ไม่อยากเสียใครไปอีก
“แน่ใจนะ”เส็ตโชมารูถาม และพูดต่อไปว่า
“งั้นทำไมเจ้าถึงไม่ขัดขืนตั้งแต่แรก...?”
กึก
เอ็ดสะดุ้งกับคำถาม ทำไมเขาไม่ขัดขืน.....ใช่.....เขาต้องการเส็ตโชมารู แต่ในทางกลับกันเขาก็ไม่ต้องการเส็ตโชมารู
“งั้นเหรอ...”เส็ตโชมารูยังกระทำกับร่างของเขาต่อไป
“ฮะ....อ๊าาาาาาาาาา!!! ชั้นจะไม่ไหวแล้วนะ”เส็ตโชมารูหยุดการกระทำสักพัก
“แฮ่ก....แฮ่ก.....”
“ฮา.....ฮือ......อ๊าาาาา”เส็ตโชมารูขยับสะโพกอีกครั้ง เอ็ดกำมือของเส็ตโชมารูไว้แน่นเพื่อคลายความเจ็บปวด เส็ตโชมารูปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา
“แฮ่ก.....แฮ่ก......”เสียงหอบแห่งความเหนื่อยอ่อนของทั้งคู่ เส็ตโชมารูถอนกายออกจากตัวเอ็ด
เส็ตโชมารูรู้ดีว่ามนุษย์คงไม่อาจทนต่ออากาศที่หนาวเย็นได้ เขากอดร่างเล็กไว้อย่างอบอุ่น เอ็ดหลับสนิทภายในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มยิ้มให้กับความน่ารักในยามหลับของเด็กหนุ่ม

“อืม.....”เช้าแล้ว เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมา อึก เจ็บชะมัด หืม? เส็ตโชมารู!!!! เด็กหนุ่มตกใจกับสภาพของตัวเอง เรื่องเมื่อคืนเป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย/////// ตอนนี้เขาใส่เสื้อของเส็ตโชมารูอยู่
“หลวมโครกเลย- -“”เอ็ดบ่น ตัวใหญ่จริงๆ หมอนี่
(เรรุ:แน่ล่ะสิ ท่านเส็ตตัวสูงกว่านายเยอะเลย แล้วก็ไม่ใช่หลวมโครก แต่เป็นหลวมโครกสุดๆเลยต่างหากล่ะ เอ็ด
เอ็ด:หมายความว่าไงฟะ หาว่าชั้นตัวเล็กเท่ามดเรอะ
เรรุ:พูดเองนะ- -+
เอ็ด:แก๊!!!!)
เด็กหนุ่มแอบจ้องมองใบหน้าในยามหลับ แล้วก็อดยิ้มไม่ได้ที่ปีศาจจิ้งจอกที่อยู่ตรงหน้าเขาหลับสนิท แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อต้องรักกับคนที่ไม่อาจอยู่ด้วยกันตลอดไปได้
ชั้นไม่ชอบแววตาที่คล้ายกับเจ้าลูกชิ้นนั่นของนายเลย(ผมว่าแววตาของรอยกับท่านเส็ตคล้ายกันน้า แต่ของรอยมันดูกวนๆกว่าใน ขณะที่แววตาของท่านเส็ตดูเย็นชากว่า) แววตาที่มุ่งมั่นที่จะทำบางสิ่งให้สำเร็จ(ท่านเส็ตมุ่งที่จะแข็งแกร่งไง ส่วนรอยมุ่งที่จะเป็นผบ.สูงสุดให้ได้) แต่แววตาของนายแฝงไปด้วยความเย็นชา แววตาที่ไม่อาจจะล่วงรู้ความคิดของเจ้าของนัยน์ตาคู่นี้ได้ มันช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน......หลงใหลตั้งแต่แรกเห็น..........
โคร้กกกกก
ชิ เสียบรรยากาศหมดเลย เจ้าท้องบ้า ทำไมมาร้องตอนนี้ฟร้าาาาาาา แต่เมื่อคืนก็ไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา- -“(-*- ชิ จนได้ เผลอเล่นมุกตอนบทโศกจนได้- -“)
เอ็ดเอาเสื้อของเส็ตโชมารูคลุมร่างที่เปลือยเปล่าของเส็ตโชมารูเอาไว้ แล้วก็รีบใส่ชุดของตัวเองเพราะอากาศหนาว
หิมะตกอีกแล้วสินะ...........