ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6#แกล้ง
6#แกล้ง
ราวกับว่าร่างสูงกำลังรอให้เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมา เขานอนมองน้องชายของตนค่อยๆขยับตัวและขยี้ตาด้วยความงัวเงีย ไม่รอช้า ชายหนุ่มรีบดึงตัวกานดาเข้ามาประกบจูบอย่างเร้าร้อนและขึ้นคร่อมร่างโปร่งบางนั้นเอาไว้
“อุ้บ...อื้อ!?”คนร่างบางไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกจู่โจมเข้าซะแล้ว มือแกร่งข้างหนึ่งรวบแขนทั้งสองข้างเอาไว้ ส่วนอีกมือก็กุมจุดอ่อนไหวเอาไว้ นิ้วเรียวเคล้าคลึงกับส่วนปลาย และรูดลงไปยังส่วนโคน แล้วกระตุกเล่น
“ขอทานอาหารเช้าอย่างแรกบนเตียงนะ”วิศนะกระซิบที่ข้างหู กานดารู้ตัวดีว่าต้องไม่รอดมือพี่ชายตั้งแต่โดนคร่อมแล้ว
“ลุกขึ้นมาสิ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก”วิศนะกล่าว แต่กานดาไม่ยอมตอบอะไร ได้แต่เมินหน้าหนี
“ก็ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย เจ็บมากรึไง”วิศนะเข้ามาสวมกอดคนที่ไม่ยอมลุกจากเตียง “หรือจะต่ออีกรอบ”วิศนะกระซิบเบาๆ กานดาสะดุ้งเฮือก และรีบลุกออกจากเตียงทันที
“โอย.....”เด็กหนุ่มลูบสะโพกตนเองด้วยความเจ็บเพราะรีบลุกไปหน่อย
“หึ แล้วไม่บอกตั้งแต่ทีแล้วเล่า”ร่างสูงดึงกานดาเข้ามาซบอกแล้วอุ้มขึ้น “อย่าดื้ออีกละ ยังไงเราก็เป็นของพี่แล้ว”ชายหนุ่มพูดอย่างมีเลศนัย
แล้วผมต้องการซะที่ไหนกันเล่า กานดาคิดในใจ พลางเบ้หน้าใส่พี่ชาย
วิศนะได้อุ้มร่างบางไปยังห้องน้ำ เขาแกล้งโยนกานดาลงพื้นห้องน้ำ
“โอ๊ย! มันเจ็บนะพี่ วางดีๆไม่ได้รึไง”เด็กหนุ่มทำหน้าไม่พอใจ
“ในที่สุดก็ยอมพูดกับพี่ซักที”วิศนะยิ้ม พลางลูบผมสีชมพูเล่น แต่ร่างบางปัดมือออกอย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มเลยจัดการถอดเสื้อเชิ้ตที่เป็นอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายที่ติดตัวกานดาอยู่ตอนนี้
“เฮ้ย จะทำอะไรเนี่ย อย่านะ!”กานดาโวยวายพร้อมกับจับเสื้อไว้แน่น
“จะอาบน้ำให้น่ะสิ แล้วไม่ถอดให้หมดเล่า”วิศนะเริ่มหงุดหงิด
“ผมอาบเองได้น่า”กานดายังต่อปากต่อคำ
“แต่พี่จะอาบด้วย ถ้าไม่ยอมดีๆ คงจะต้องทำอย่างอื่นแล้วล่ะมั้ง”ว่าจบร่างสูงก็วางมือข้างหนึ่งไว้ที่ขาอ่อนของกานดา “ถ้าไม่อยากให้มือพี่เลื่อนขึ้นไปอีกล่ะก็ ยอมซะดีๆเถอะ”
“อึก....”ร่างบางกลืนน้ำลาย “กะ....ก็ได้ครับ....”
ซ่าๆๆๆๆ
เสียงน้ำจากฝักบัวผ่านร่างทั้งสอง
“พี่! เอานิ้วใส่เข้ามาทำไมน่ะ”กานดารีบขยับสะโพกหนี
“จะทำความสะอาดข้างในให้ อยู่นิ่งๆ บอกไว้ก่อนนะ ถ้าแกครางออกมา ชั้นคงทนไม่ไหวแน่”วิศนะขู่
“อ้ะ....อึก.....”กานดากัดริมฝีปากแน่น เล่นขยับเข้าออกแบบนี้ใครจะไปทนไหว นี่พี่ยังไม่เลิกแกล้งผมรึไงเนี่ย
“พี่อาบเสร็จนานแล้ว เราก็รีบๆอาบให้เสร็จซักทีสิ นี่เกือบ7โมงครึ่งแล้วนะ”วิศนะตะโกนบอกคนที่อยู่ในห้องน้ำ หลังจากที่ตัวเองแต่งตัวเสร็จ และกำลังจะเดินไปกินมื้อเช้าที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้
“ห๊ะ....ห๊า!”กานดารีบวิ่งพรวดพราดออกมาจากห้องน้ำไปยังห้องนอนของตนแล้วแต่งตัวให้เสร็จภายใน3นาที แล้ววิ่งไปห้องอาหาร
“โอ๊ย วิ่งเบาๆไม่เป็นรึไง บ้านจะพังอยู่แล้วนะ”วิศนะดุน้องชาย
“อ้ะ....(ไอ้)คุณพี่!”กานดาที่ชำเลืองเห็นนาฬิกาเวลาเพิ่งจะ6โมงครึ่ง แผดเสียงใส่พี่ชาย “นี่พี่หลอกผมเหรอ”(แกผิดเองนะ ที่ไม่ดูท้องฟ้าก่อนเชื่อพี่ชายน่ะ- -+)
“ก็ออกมาช้าทำไม วันนี้พี่ต้องไปทำงานก่อน8โมงนะ”วิศนะพูดแบบไม่สนใจกานดาเลยแม้แต่น้อย และนั่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์
“แล้วมันเกี่ยวกับพี่รึไง”ร่างบางทำหน้าบึ้งตึง
“เกี่ยวสิ วันนี้พี่จะไปส่งเราไง”วิศนะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เอ้ารีบๆกินซะสิ”
“ครับๆ”กานดาผู้หัวเสียแต่เช้า ยิ่งเห็นพี่ชายทำเย็นใจอย่างสบายอารมณ์ก็ยิ่งหงุดหงิด พี่ต้องการอะไรกันแน่นะ(ผู้แต่ง:ก็ต้องการทั้งกายและใจของนายไงล่ะกานดา อิอิ)
“อะไรอีกเนี่ย หน้าบึ้งแต่เช้าเลยนะ”วิศนะบ่นระหว่างที่ขับรถไปส่งกานดา
“เพราะพี่นั่นแหละ”กานดาตอบแบบลอยๆ โดยที่นั่งหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง
“พี่ทำไม่ดีรึไง งั้นคราวหลังจะทำให้ดีกว่านี้ก็แล้วกัน”วิศนะเสยผม พร้อมกับรอยยิ้มยียวนชวนโมโห
“ไม่! ไม่ต้อง ผมไม่ต้องการพี่ ผู้ชายด้วยกันมันรู้สึกดีตรงไหนฟะ”กานดาพูดประโยคหลังเบาๆกับตัวเอง แต่วิศนะกลับได้ยิน
“หึ ก็เห็นเคลิ้มซะขนาดนั้น นึกว่าพอใจซะอีก ครางซะ.....หึหึหึ”วิศนะแกล้งพูดลอยๆ
“ใคร....ใครเคลิ้มมิทราบ พอเลยๆ ผมจะลงตรงนี้แล้ว”เด็กหนุ่มพูดอย่างไม่พอใจ และจะเปิดประตูลงจากรถขณะที่รถกำลังวิ่งอยู่
“เดี๋ยวสิ ใกล้จะถึงแล้วนะ พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้”วิศนะแทบคว้าข้อมือน้องชายไม่ทัน
บรรยากาศในรถเลยเงียบซะจนแทบรู้สึกอึดอัด ฝ่ายหนึ่งหน้ามุ่ย แต่อีกฝ่ายก็อดอมยิ้มไม่ได้
จะหัวเราะอะไรกันนักกันหนาฟะ ที่ยอมเพราะไม่อยากโดนปล้ำหรอกนะ กานดาคิดในใจ
น่ารักเป็นบ้าเลย น่าแกล้งชะมัด วิศนะแอบชำเลืองมองน้องชายตลอดทาง
“ขอโทษนะ แล้วก็ขอบคุณที่อยู่กับพี่ตลอดคืน”วิศนะพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน
“พี่บ่นอะไรของพี่น่ะ บ่นในใจสิ(ฟะ)”กานดาทำเสียงดุ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นึกแล้วว่ามันแปลกๆ เวลาโมโหเหมือนพี่เลย”วิศนะนั่งหัวเราะตลอดทาง วันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ จะไม่ให้ไม่เป็นแบบนั้นได้ไงล่ะ อย่างน้อยก็ได้รู้แล้วว่ากานดายังแคร์เขาอยู่บ้างนี่นา
แต่อุตส่าห์เฝ้าไข้ให้ทั้งคืน เช้ามากลับทำแบบนั้นไปได้ เจ้ากานดามันก็สมควรโกรธอยู่หรอก วิศนะคิดในใจ เขาขยี้หัวเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู
“แง่ง ผมเสียทรงหมดแล้วนะฮะ”กานดาปัดมือพี่ชายออกแล้วจัดทรงผมตัวเองซะใหม่
ถ้ารักแล้วรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ทำไมถึงยังรักอยู่อีกล่ะ?
ใครกันนะ ที่เป็นเจ้าของความคิดนี้ วิศนะ? หรือกานดา?
-------------------
จบไปอีกตอน อันเนื่องมาจากไม่ได้แต่งนานไปหน่อย ลืมพล็อตเก่าไปเกือบหมดเลยแหะT^T ช่างมานเต๊อะ แต่งต่อได้ก็พอแล้ว(มั้ง) แหะๆ^^;
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น