ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5#เป็นไข้
5#เป็นไข้
กานดาที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดทั่วร่าง แต่ก็พบว่าตัวเองเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขารีบมองไปทางนาฬิกา เวลานั้นร่วงเลยไปถึงบ่าย3โมงแล้ว กานดารีบวิ่งไปจนสุดชีวิตเพื่อไปที่โทรศัพท์บ้าน แม้ร่างกายจะไม่เป็นไปตามที่เขาคิดก็ตาม
“ฮัลโหล ครับ ผมกานดา เอ่อ....”
[อ้อ กานดาเหรอ วันนี้พี่ชายเธอโทรมาลาป่วยให้แล้วล่ะ ว่าแต่มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ]
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรครับ”
พี่โทรไปลาให้เหรอ? กานดาคิดในใจอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
[โทรมาหาครูได้อย่างนี้แสดงว่าอาการดีขึ้นแล้วสิ ครูนึกว่าเธอจะเล่นเกมจนดึกซะอีก]
“แหะๆ แหมครูก็ ยังไงทุกวันผมก็มาเรียนได้นี่นา”
[จ้า งั้นแค่นี้ละกันนะ ถ้าไงพรุ่งนี้ก็มาโรงเรียนให้ได้ล่ะ]
“ครับ ขอบคุณครับที่เป็นห่วง”
แกร๊ก
สิ้นบทสนทนา กานดาก็วางหูโทรศัพท์ไป เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก พี่คงทำไปเพื่อหลบเกลื่อนเรื่องเมื่อคืนต่างหาก เนอะ กานดาพูดกับตัวเอง
เด็กหนุ่มร่างบางค่อยๆทิ้งตัวลงนอนกับโซฟา แม้จะพยายามไม่นึกถึงเรื่องเมื่อคืน แต่ยิ่งไม่คิดอะไร ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็เข้ามาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับภาพวีดีโอที่ถูกนำมาฉายซ้ำใหม่
ทำไมพี่ต้อง....
แอ๊ดดดดด
เสียงประตูห้องนั่งเล่นที่เขาอยู่ถูกเปิดออก
“พี่?”กานดารีบลุกหนี แต่ร่างสูงกลับคว้าข้อมือเขาไว้
“เป็นไงบ้าง”เขาถามเสียงเรียบพร้อมกับนั่งลงข้างๆผู้เป็นน้อง
“เป็นห่วงผมด้วยเหรอ?”กานดาถามกลับ ไม่มีเสียงตอบจากพี่ชาย ร่างบางแปลกใจ เพราะมันเงียบเกินไป วิศนะหมดสติไปเพราะพิษไข้ซะแล้ว
“พี่!เป็นอะไรไปน่ะครับ”กานดาพยายามเรียกพี่ชาย แต่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เขาจึงอุ้มร่างสูงไปที่ห้องนอนของพี่ชาย
“นะ....หนาว.....”กานดาลองแตะหน้าผากของพี่ชาย
“หวา....ร้อนจัง พี่ไปตากฝนมารึไงเนี่ย”ถึงยังไงวิศนะก็ยังเป็นพี่ชายของเขา มีรึ ที่กานดาจะไม่ห่วง ร่างบางรีบเปลี่ยนชุดให้พี่ชาย และเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดตัวให้
“กะ......กานดา......”ไม่ทันที่กานดาจะห่มผ้าให้วิศนะ เขาก็เรียกชื่อของกานดาออกมา
“มีอะไรรึเปล่าครับ”กานดานั่งลงข้างเตียงและกุมมือร่างสูงเอาไว้
“กานดา.......พี่หนาว.......”
“งั้นผมจะไปเอาผ้าห่มอีกผืนมาให้นะฮะ”ร่างบางพูดและคลายมือออก
“อย่าไปนะ....อยู่กับพี่ก่อน....”วิศนะจับมือกานดาไว้แน่นอน “อย่าจากพี่ไปไหนเด็ดขาดนะ”
“พี่เพ้อแล้วนะครับ ปล่อยผมก่อน ผมก็อยู่กับพี่นี่ไง”กานดาหน้าแดงไปถึงหู ทำไมต้องใจเต้นด้วยนะ
“พี่_ _.........”
คำพูดนั้นทำเอากานดาอึ้ง สมองของเขาหยุดทำงานไปชั่วขณะ
พี่พูดอะไรออกมาน่ะ?
ในที่สุดกานดาก็ไม่ได้ไปไหน เด็กหนุ่มนอนหลับข้างๆพี่ชาย ฝ่ายวิศนะที่ตื่นขึ้นมาเห็นก็ยิ้มอย่างปลื้มใจ เขาลูบหัวกานดาเบาๆ แล้วนอนหลับต่ออีกครั้ง โดยไม่รู้ว่าตัวเองได้เผลอหลุดปากอะไรบางอย่างออกไปแล้ว
---------
แหะๆ ขอโทษที่หายไปนาน คือเอเลเมนทาเลอร์ของผมก็เวล67แหละ แถมเน็ตที่เชียงใหม่ก็ดีพอสมควรเลยทำให้เล่นสองจอได้ ก็เลยปั้นวาเทสเวล46ต่อ ซึ่งตอนนี้ก็เวล47แล้วครับ กำลังจะเวล48 แต่จ๊อบยัง46อยู่เลย พอดีจะเล่นวาเทสสายบู๊เลยต้องรอจ๊อบ50เพื่อจะเอาสกิลHolly Grooveน่ะครับ^^; พูดง่ายๆคือติดเกมอยู่ แหะๆ ถ้าใครเล่นอีโค่เซิฟทาโกะยากิก็มาตามจิกฟิคผมได้นะครับ จะซิปหรือเมลมาก็ได้นะครับ ชื่อKARERUฮะ ตอนนี้ก็สิงสถิตอยู่ดันใต้ แต่ก็จะไปๆมาๆระหว่างดันใต้กับBarnงับ(แต่ตอนนี้เหมือนจะไปแย่งที่เวลของพวกเวล50กว่าๆที่ดันใต้อยู่- -“) ถ้าเจอก็ทักกันบ้างเน้อ
อ้อ ส่วนคำพูดปริศนาของวิศนะนั้น ไม่ใช่ให้เดาเองอีก2คำหรอกครับ บางทีอาจจะต่ออีกเป็นประโยค หุหุ วิศนะพูดว่าอะไรก็ยังคงเป็นความลับต่อปาย~~~
ปล.ดองแค่เดือนกว่าเองนะ ผมว่ายังไม่ค่อยเค็มเท่าไร ที่จริงก็กะว่าจาดองต่อไปอีก หึหึหึ(ว้าก คนอ่านกำลังประชุมกันว่าจะตื้บคนแต่งดีหรือไม่)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น